โลกแห่งเหล่าทวยเทพ The World of Deities – ตอนที่ 16: มีชีวิตอยู่ !

บทที่ 16: มีชีวิตอยู่ !

วิญญาณพรสวรรค์ พลังกายวัวเวทมนตร์ เคลื่อนไหวอย่างกะทันหัน มันใช้สองมือถูหน้า แล้วลืมตากว้างและสำรวจดูโลกรอบๆ ตัวด้วยความสงสัย

มันส่งเสียงเชียร์อย่างแผ่วเบา ปีกโปร่งใสของมันสั่นสะท้านเมื่อพุ่งเข้าหาซูเย่ ทิ้งไว้เบื้องหลังลำแสงที่ทำจากเศษแสงดาวบางๆ

ซูเย่เอื้อมมือออกไปรับ แต่ วิญญาณพรสวรรค์ r6j’เข้าไปในร่างกายของเขาโดยตรงและหายไป

ซูเย่มองไปรอบๆ ไม่มีร่องรอยของ วิญญาณพรสวรรค์ เหลืออยู่ แต่เขารู้สึกว่ามันกลายเป็นพลังของเขาแล้ว

“อืม… ถ้าข้ากลายเป็นผู้วิเศษที่มีพลังมากพอในอนาคต ข้าจะสามารถเห็นมันได้ ”

“ ผู้วิเศษที่ทรงพลังสามารถสร้าง วิญญาณพรสวรรค์ ได้ แต่วัสดุมีราคาอย่างน้อยหนึ่งหมื่นอินทรีทองคำ นอกจากนี้ยังไม่มีการรับประกันว่าความพยายามในการสร้างสรรค์จะประสบความสำเร็จ ในกรีซ มีเพียงขุนนางที่ยิ่งใหญ่ที่สุดและร่ำรวยที่สุดเท่านั้นที่สามารถซื้อได้ ถ้าเรากำหนดอัตราแลกเปลี่ยนตามราคาที่อยู่อาศัยในโลกนี้และดาวสีน้ำเงิน เหล่าวิญญาณพรสวรรค์ จะมีราคาหลายล้านดอลลาร์ต่อตัว แน่นอน นั่นเป็นเพียงการประมาณคร่าวๆ เท่านั้น ”

“ ไม่สามารถสร้างวิญญาณพรสวรรค์อันทรงพลังได้ ส่วนใหญ่จะได้รับตั้งแต่แรกเกิดหรือมีพรสวรรค์จากเทพ วิธีที่สามที่จะได้รับ เหล่าวิญญาณพรสวรรค์ อันทรงพลังคือการฝึกฝนอย่างต่อเนื่อง ข้าสงสัยว่าแท่นบูชานี้จะทำให้ข้ามีโอกาสได้รับพรสวรรค์ที่มีพลังมากขึ้น หรือแม้แต่พรสวรรค์ทวยเทพจากตำนาน…”

ในขณะนี้ แท่นบูชาสังเวยก็สั่นเบา ๆ และสร้างพลังที่น่าดึงดูดใจมหาศาล แสงที่มาจากแท่นบูชาดับลงเมื่อพลังดึงดูดดึงดูด เหล่าวิญญาณพรสวรรค์ อีกสามตัวและแสงที่เหลือกลับเข้าไปในแท่น

“ดูเหมือนว่าข้าจะเลือกได้เพียงอันเดียว…”

ซูเย่มองไปที่ถุงเหรียญและดาบสั้นทองแดงบนแท่นบูชา

ซูเย่สังเกตเห็นว่าถุงเหรียญดูเหมือนจะไม่เปลี่ยนแปลง เขาเปิดกระเป๋าและพบว่าเหรียญทองทั้งหมดยังอยู่ข้างใน แม้ว่าตอนนี้จะดูจืดชืดกว่าเมื่อก่อน

ไม่มีการเปลี่ยนแปลงใด ๆ กับดาบสั้นทองแดง

ซูเย่ครุ่นคิดอยู่นาน แต่เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับการบูชา ในที่สุด เขาส่ายหัวและตัดสินใจว่าเขาจะเก็บการทดลองต่อไปในอนาคต เขาไม่มีเวลาแล้ว

“ ดูเหมือนว่าข้าต้องจัดลำดับความสำคัญในการหารายได้ จากนั้นให้ข้าตัดสินใจเกี่ยวกับเป้าหมายเล็กๆ อันดับแรก ข้าจะได้รับ อินทรีทองคำ หนึ่งร้อยเหรียญ โอกาสแรกที่ข้าได้รับ ข้าจะดูว่าข้าสามารถแลกเปลี่ยน อินทรีทองคำ จำนวน 100 เหรียญกับคนอื่นได้หรือไม่ จากนั้นจึงเสนอเหรียญใหม่บนแท่นบูชา อย่างไรก็ตาม เหรียญทองยังคงอยู่แม้หลังจากการถวายเสร็จแล้ว แท่นบูชาสังเวยดูดซับอะไรไปล่ะ ? ” ซูเย่สงสัย เขาหยิบดาบสั้นและกระเป๋าเหรียญและคิดว่าจะกลับห้องของเขา

แสงวาบผ่านดวงตาของเขา ซูเย่อยู่ในห้องนอนของเขาเมื่อเขาลืมตาขึ้นอีกครั้ง

ซูเย่รีบมองไปที่ถุงเงิน ปากถุงเปิดออก และอินทรีทองคำร้อยเหรียญก็ยังอยู่ที่นั่น พื้นผิวของเหรียญดูหมองคล้ำเล็กน้อย แต่ดูเหมือนจะไม่มีการเปลี่ยนแปลงใดๆ กับดาบสั้นทองแดง

ซูเย่ตรวจสอบร่างกายของเขาอย่างใกล้ชิด ดูเหมือนจะไม่มีการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ แต่เขารู้สึกอบอุ่นเล็กน้อย

“ เนื่องจากเป็นพรสวรรค์ ผลกระทบของมันควรจะค่อยๆ เปิดใช้งาน ไม่จำเป็นต้องวิตกกังวล ” ซูเย่คิดขณะเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่นอีกครั้ง

ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงที่นี่ เทพทั้งสามและการฉายภาพของเพลโตยังคงเฝ้าประตูอยู่

ซูเย่นั่งลง ความคิดของเขาล่องลอยอย่างบ้าคลั่ง

“ ข้าควรจะนั่งสมาธิสักครู่หรือไม่ ? ลืมมันไปเถอะ ข้าจะเก็บไว้ใช้เมื่อรอดไปเจอวันพรุ่งนี้ ”

ซูเย่ส่ายหัวด้วยความหงุดหงิด

เขาได้สัมผัสกับการทำสมาธิโดยบังเอิญเมื่อเขาอยู่ในดาวสีน้ำเงิน เขาไม่ได้รู้สึกอะไรในตอนแรก แต่เขาฝึกฝนอย่างต่อเนื่องเพื่อปรับปรุงตัวเอง ในท้ายที่สุด เขาตระหนักว่าทั้งสภาพจิตใจและทัศนคติของเขาได้รับผลกระทบ พลังและพละกำลังของเขาดูเหมือนจะได้รับการส่งเสริมเช่นกัน

ดังนั้น ซูเย่จึงเริ่มศึกษาทฤษฎีทางจิตวิทยาเกี่ยวกับการทำสมาธิอย่างเป็นระบบจากทั้งตะวันออกและตะวันตก เขายังเข้าเรียนบทเรียนเซนและมองดูตัวเองด้วย ครั้งหนึ่งเขาเคยมองตัวเองอย่างลึกซึ้งจนแยกตัวออกจากโลกภายนอก เขาไม่ได้ใช้โทรศัพท์หรืออินเทอร์เน็ต และไม่มีปฏิสัมพันธ์ใดๆ กับมนุษย์ เขาแค่กิน นอน และอาบน้ำ ไม่แม้แต่จะพูดอะไรสักคำ เขาใช้เวลาสิบวันเต็มในสภาพนั้นและนั่งสมาธิอยู่ตลอดเวลา เขามาถึงระดับที่สูงมาก

ซูเย่นั่งเงียบ ๆ บนพื้น เขาคิดอย่างต่อเนื่องเกี่ยวกับอนาคตของเขาในกรีซและผล็อยหลับไปอย่างช้าๆ

ขณะที่ซูเย่หลับ พลังพรสวรรค์อันทรงพลังก็ตื่นขึ้นภายในซูเย่ในที่สุด พลังอันอบอุ่นไหลเข้าสู่ร่างกายของเขาทุกตารางนิ้ว

ผิวหนังของซูเย่แข็งแกร่งขึ้น กล้ามเนื้อของเขากระชับขึ้น โครงกระดูกของเขาหนาขึ้น ร่างกายของเขาเริ่มสูงขึ้น

ในช่วงกลางคืน ในที่สุด พลังพรรสวรรค์ก็เริ่มสงบลง

แสงดาวจาง ๆ ตกลงสู่ลานบ้าน ทันใดนั้น เงาที่ฐานของกำแพงก็เริ่มเคลื่อนไหว

เงาที่เคลื่อนไหวนั้นใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ เมื่อมันค่อยๆ ลอยขึ้นอย่างช้าๆ ราวกับกองโคลนสีดำ

ในที่สุด เงาก็แยกออกเผยให้เห็นร่างมนุษย์สีดำ ทั่วร่างของมันถูกคลุมด้วยเสื้อคลุมยาวสีดำ

ชายชุดดำเดินไปที่กลางสนาม เงายาวของมันตกลงบนพื้น

ภายในเงามืดมีใบหน้ามนุษย์ที่บิดเบี้ยวนับไม่ถ้วน ทั้งคร่ำครวญ ร้องไห้ สาปแช่ง หรือดิ้นรน…

ดูเหมือนจะมีคลื่นเงาอยู่ใต้ฝ่าเท้าของชายชุดดำ พวกมันลากร่างไปตามขณะที่พวกมันก้าวไปข้างหน้า แล้วจู่ๆ ก็หยุดอยู่นอกแนวเสา

รูปปั้นศักดิ์สิทธิ์ทั้งสามที่มีใบหน้าพร่ามัวยืนอยู่ที่ประตูห้องนั่งเล่น เบื้องหลังรูปปั้นศักดิ์สิทธิ์ การฉายภาพเวทย์มนตร์ยิ้มของเพลโตยังคงนิ่งอยู่

ในขณะนี้ ดวงตาทั้งสี่คู่ดูเหมือนจะจับจ้องไปที่ชายชุดดำ

เวลาผ่านไปนานก่อนที่ชายชุดดำจะค่อยๆ ถอยกลับ ในที่สุดเขาก็หลอมรวมเป็นเงามืดและหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย

ค่ำคืนก็ดำเนินต่อไป ซูเย่กำลังนอนหลับ

ไก่โต้งขัน ซูเย่กำลังนอนหลับ

พระอาทิตย์ขึ้น. ซูเย่ยังคงนอนหลับอยู่

ดาบสั้นทองแดงตกลงบนพื้น

ร่างกายของซูเย่สั่นขณะที่เขาตื่นขึ้น เขาฉวยดาบสั้นทองแดงขึ้นมาแล้วชี้ไปที่ประตู

แสงอาทิตย์ยามเช้าที่ส่องมาที่ประตูบ้านราวกับม่านสีทอง

ซูเย่รู้สึกตื่นเต้นอย่างมาก เขาหัวเราะเสียงดังและปลดปล่อยความกลัวและความสิ้นหวังทั้งหมดที่เขารู้สึกตลอดทั้งวัน จากนั้นเขาก็เช็ดมุมริมฝีปากของเขาอย่างเงียบ ๆ

ซูเย่สัมผัสท้องของเขา เขายืนขึ้นและเหยียด เขากำลังจะเตรียมอาหารเช้า ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกราวกับว่ามีบางอย่างปิดอยู่

ซูเย่รู้สึกไม่ดีเมื่อเขามองออกไปนอกประตู

แดดก็ดูสูงไปนิด…

ทันใดนั้น ซุ้มหินอ่อนสามมิติก็โผล่ออกมาจากในหนังสือคาถาที่เปิดอยู่ เสียงรุนแรงดังออกมาจากภายในประตู

“ ซูเย่ ! เจ้าเพิกเฉยต่อคำเตือนของผู้วิเศษที่ทรงพลังอย่างข้างั้นหรือ ? เจ้าเป็นคนเดียวในโรงเรียนที่มาสายสำหรับพิธีเปิด ! พาตัวเองไปที่สถานศึกษาเพื่อรับบทเรียนของเจ้าทันที ! ”

ซุ้มหินอ่อนตกลงมาอย่างหนักในหนังสือคาถา

ซูเย่เกือบจะโพล่งออกมาด้วยเหงื่อเย็นเยียบ เขาไม่คิดว่าผู้ช่วยของเพลโตจะโกรธมากขนาดนี้

ซูเย่สำรวจสภาพแวดล้อมของเขา เขาไม่สนใจรูปร่างหน้าตาหรืออาหารเช้าอีกต่อไป เขาหยิบถุงเหรียญและหนังสือคาถาของเขาแล้วหันหลังเดินออกจากประตูไป ขณะที่เขาเดินผ่าน เขาบอกรูปปั้นศักดิ์สิทธิ์ทั้งสามว่า “โปรดเพลิดเพลินไปกับแสงแดดในตอนนี้ ข้าจะพาท่านสามองค์กลับเข้าไปในบ้านเมื่อข้ากลับมาคืนนี้ โปรดยกโทษให้ข้าสำหรับการดูหมิ่นใด ๆ “

ซูเย่เข้าไปในห้องนอนและเปลี่ยนเป็นเสื้อคลุมที่สะอาด จากนั้นเขาก็ยกชายเสื้อคลุมขึ้นและซุกหนังสือเวทย์มนตร์ไว้ขณะที่พุ่งไปที่ประตู

เขาได้ส่งถุงเงินไปยังดินแดนรกร้างแล้ว

ฟิโก้ ชายร่างกำยำหันพร้อมกับม้วนขนมปังข้าวสาลีในมือ เมื่อเขาเห็นซูเย่ เขาก็เปล่งอุทานออกมาอย่างสนุกสนาน “ ซูเย่ ! เจ้าสบายดีหรือเปล่า ? “

ซูเย่ยิ้มและพูดเสียงดัง “ ข้าไม่เป็นไร ! จ่ายเงินแล้ว และข้าปลอดภัยดี ! ขอบคุณลุงฟิโก้ ! ” หลังจากที่เขาพูด เขาก็คว้าขนมปังที่กินไปครึ่งหนึ่งจากมือของฟิโก้แล้ววิ่งต่อไป

“ ข้ากัดมันไปแล้วนะ ! ” ฟิโก้ตะโกนไล่หลังเขา

“ไม่ต้องกังวล ข้าจะฉีกบริเวณที่ท่านกัดออก ! ”

“ ช่างเป็นเด็กที่ฉลาดอะไรอย่างนี้ ! ” ฟิโก้ยิ้มอย่างสบายใจขณะที่มองดูชายหนุ่มที่หายตัวไปอย่างรวดเร็ว

เพื่อนบ้านใกล้เคียงก้าวออกจากบ้าน

“ ข้าบอกเจ้าแล้วว่าซูเย่จะไม่เป็นไร ”

“ ทั้งครอบครัวของเขาเป็นคนดี ”

“ ข้าหวังว่าเขาจะกลายเป็นผู้วิเศษในอนาคตและแก้แค้นแทนพ่อแม่ของเขาอย่างแน่นอน ”

ซูเย่ขมวดคิ้วขณะที่เขาวิ่งเท้าเปล่าไปตามถนน เขาเข้าใกล้ สถาบันศึกษาเพลโต มากขึ้นเรื่อยๆ

ผู้อาวุโสหลังค่อมเดินไปข้างหน้าอย่างช้าๆ ขณะที่ซูเย่เดินผ่านถนนอารีน่า ชายชรามีตะขอโลหะยาวอยู่ในมือ สนิมบนตะขอโลหะมีสีเข้มมาก โดยมีเฉดสีดำและแดง

ผู้คนที่อยู่ใกล้ๆ ถอยกลับโดยสัญชาตญาณเมื่อเห็นผู้อาวุโส สายตาของพวกเขาไม่แน่ใจ

มีเพียงเจ้าของร้านโลงศพเท่านั้นที่ทักทายชายคนนั้นด้วยรอยยิ้ม “ ผู้อาวุโสบาร์คเกอร์ ท่านจะไปที่อารีน่าแต่เช้าเลยหรือ ? ”

เฒ่าบาร์คเกอร์ ยังคงเดินเซ่อไปข้างหน้า เขายกตะขอโลหะขึ้นโดยไม่มองเจ้าของร้านและเดินต่อไปยังอารีน่า

ซูเย่วิ่งต่อไปอีกสักพักหลังจากที่เขาเดินผ่านถนนอารีน่าก่อนที่เขาจะมาถึงประตูหลักของสถาบันศึกษาเพลโต