บทที่ 44: อาหารพวกนั้นมาเสิร์ฟ
(จากตอนนี้ไปจะขอใช้คำนำหน้า ตามฉบับeng แปลมากนะคะ พวก คำว่า มิสเตอร์ มาดาม มิส ต่างๆ ตอนแรกเลือกจะไม่ใช้เพราะมันดูไม่เข้า แต่มันคงได้ใช้จริงๆ)
แม้แต่รอยยิ้มบนใบหน้าของฮัตตันก็หายไปในทันใด แม้ว่าเขาจะยังเด็ก แต่เขารู้ว่าตระกูลแพนดิออน หมายถึงอะไร เขาเข้าใจด้วยว่า เคเออร์ตัน และร้านอาหารแห่งนี้ได้รับความสนใจจากผู้มีอิทธิพล
น้ำเสียงของพนักงานเสิร์ฟเป็นปกติ แต่ทุกคนสังเกตเห็นว่าพนักงานเสิร์ฟเริ่มหยิ่งเล็กน้อยเมื่อเขาพูดถึงตระกูลแพนดิออน
“ เป็นเช่นนั้น… ถ้าอย่างนั้นเรามาสั่งอย่างอื่นกัน ” ฮาม่อนไม่ได้สูญเสียเหตุผล แม้ว่าน้ำเสียงของเขาจะถูกแต่งแต้มด้วยความเสียใจก็ตาม
เขาสั่งอาหารสองสามจานอย่างรวดเร็ว แล้วส่งแผ่นแว็กซ์ไปให้พนักงานเสิร์ฟ
พนักงานเสิร์ฟกำลังจะหันหลังกลับเมื่อเสียงของซูเย่ดังขึ้นในห้อง
“ มิสเตอร์พนักงานเสิร์ฟ เรายังคงสั่งสลัดเคเออร์ตัน อย่างไรก็ตาม โปรดบอกหัวหน้าพ่อครัวมาเอสเตอร์ว่าซูเย่สั่งมา ” ซูเย่กล่าว
“ ท่านรู้จักมิสเตอร์มาเอสเตอร์หรือ ? ” ทัศนคติของพนักงานเสิร์ฟเริ่มเป็นมิตรขึ้นเล็กน้อย
“ เราเคยร่วมงานกันมาแล้ว ” ซูเย่พยักหน้า
“ ไม่ต้องเป็นห่วง ข้าจะบอกคำพูดของท่านให้เขาฟัง ” พนักงานเสิร์ฟให้ความเคารพต่อซูเย่อย่างมาก ถึงแม้ว่าเขาจะรู้ว่าฮาม่อนรวยกว่าซูเย่มาก
พนักงานเสิร์ฟออกไป สามคนในห้องมองที่ซูเย่ในความงุนงง
เท้าของฮาม่อนชาจากการยืน แต่เขาไม่ต้องการนั่งลง
ฮาม่อนเป็นคนรวยมาก รวยพอๆ กับขุนนางทั่วไป อย่างไรก็ตาม เขาไม่ใช่ผู้วิเศษหรือนักรบ เขาเป็นคนต่างชาติในความเป็นจริง นั่นหมายความว่าสถานะของเขาในเอเธนส์ต่ำมาก นอกจากนี้ยังเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงใช้เงินจำนวนมากเพื่อส่งฮัตตันไปที่สถาบันเพลโต
ไม่ว่าเขาจะทำงานหนักแค่ไหนก็ตาม ฮาม่อนก็ไม่อาจคุ้นเคยกับบุคคลผู้มีอำนาจหรือขุนนางเนื่องจากตัวตนของเขาในฐานะคนต่างชาติ
หัวหน้าพ่อครัวมาเอสเตอร์ไม่ได้ร่ำรวยเท่าฮาม่อน และไม่ได้มีสถานะสูงส่ง อย่างไรก็ตาม เฉพาะพลเมืองที่เกิดและเติบโตในกรีซเท่านั้นที่สามารถทำหน้าที่เป็นหัวหน้าพ่อครัวได้ หัวหน้าพ่อครัวก็มีสิทธิที่จะถวายเครื่องบูชาแก่เหล่าทวยเทพ หัวหน้าพ่อครัวมีความเกี่ยวข้องเป็นพิเศษกับนักบวชในวิหารศักดิ์สิทธิ์ของวิหารศักดิ์สิทธิ์ที่สำคัญหลายแห่ง
เขาเป็นคนที่ฮาม่อนไม่สามารถทำให้ขุ่นเคืองได้
“ ซูเย่ เจ้ารู้จักหัวหน้าพ่อครัวมาเอสเตอร์ได้อย่างไร ? ” ฮาม่อนถามอย่างระมัดระวัง
ซูเย่บอกความจริงกับเขาว่า “ เราเคยเจอกันเพียงครั้งเดียว บิดามารดาของข้าเป็นช่างทำขนมปังและเคยร่วมงานกับเขามาก่อน ”
“ เป็นเช่นนั้นเอง ” ทั้งสามคนมองหน้ากัน พวกเขาถอนหายใจด้วยความโล่งอกและค่อยๆนั่งลง
ฮัตตันลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะถามว่า “ พวกเจ้าเคยเจอกันแค่ครั้งเดียวเหรอ ? ”
ซูเย่พูดอย่างจริงจังว่า “ เราเคยพบกันเพียงครั้งเดียวเพื่อทานอาหารเท่านั้น ข้าไม่เห็นเขาหลังจากนั้น ”
ฮัตตันมองไปที่บิดาของเขา
ฮาม่อนพยักหน้า ท่าทางของเขาอ่อนลงเล็กน้อย
“ เก็บแก้วไวน์ของเจ้าไว้ ” ฮาม่อนเตือน
ซูเย่หยิบแก้วไวน์ลายครามสีดำขนาดใหญ่ขึ้นมา เขามองไปที่ด้านล่างของแก้ว จากนั้นเหลือบมองทั้งสามคนก่อนจะวางมันไว้ที่ข้างขวามือ
ฮัตตันนั่งอยู่ทางขวาของซูเย่
เซนาตค่อย ๆ วางกริชของเขา คิ้วของเขาขมวดเข้าหากันอย่างไตร่ตรอง
เวลาผ่านไปอย่างช้าๆ อาหารเรียกน้ำย่อยก่อนจากหลักได้ถูกเสิร์ฟ ทั้งสามคนกินอย่างเงียบ ๆ ในขณะที่ซูเย่แสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับอาหารเป็นครั้งคราว ทำให้ทั้งสามคนรู้สึกไม่สบายใจ
จู่ๆ ก็มีเสียงเอะอะโวยวายมาจากนอกห้อง
“ ช่างเป็นวันที่โชคดีเสียนี่กระไร…”
“ ข้าได้ยินมาว่าเขาคือผู้สร้างที่แท้จริงของ สลัดเคเออร์ตัน ”
จู่ๆ ประตูก็เปิดออก
กลิ่นเหม็นของน้ำมันในครัวและไขมันสะสมเข้ามาในห้อง
ชายวัยกลางคนสวมชุดยาวสีขาวยืนอยู่ข้างประตู เขามีผ้ากันเปื้อนขนาดใหญ่ที่เปื้อนคราบต่างๆ เขามีตาที่อ่อนล้า แต่หนวดที่โค้งงอและการจ้องมองที่สนุกสนานทำให้เขาดูมีพลังขึ้นเล็กน้อย
“ ซูเย่ตัวน้อย ทำไมเจ้าไม่บอกข้าก่อนที่เจ้ามา ? วันนี้ข้ายุ่งเกินไป อย่าโทษโลมาชลาลัยที่ไม่ได้ให้ความบันเทิงแก่เจ้าดีพอ ” มาเอสเตอร์ที่ไม่ค่อยหัวเราะ เดินเข้าไปพร้อมกับชามสลัดแบบลายครามเป็นการส่วนตัว เขายิ้มขณะทักทายซูเย่
“ สายัณห์สวัสดิ์ มิสเตอร์มาเอสเตอร์ ข้าไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องมาตามที่ได้รับเชิญอย่างกะทันหัน” ซูเย่ยิ้มขณะที่เขายืนขึ้น
มาเอสเตอร์วางชามสลัดลงแล้วอ้าแขนออก เขากล่าวว่า “ เจ้ามองเห็นชุดข้าแล้วสินะ ดังนั้นข้าจะไม่สามารถกอดเจ้า เพลิดเพลินกับอาหารค่ำของเจ้า ! บอกพนักงานเสิร์ฟว่ามีบางอย่างที่เจ้าไม่พอใจหรือไม่ วันนี้ข้ายุ่งเกินไป เรามาคุยกันเมื่อเรามีเวลาแล้วกันนะ ”
“ ก็ได้ ไปทำในสิ่งที่ต้องทำ ”
มาเอสเตอร์ ยิ้มขณะที่เขาตบไหล่ของ ซูเย่ แล้วรีบเดินออกจากห้องไป
ทั้งสามคนมองไปที่ซูเย่อย่างมึนงง
คนทั่วไปอาจไม่ได้พบเขาเป็นการส่วนตัว แต่ฮาม่อนรู้ว่ามาเอสเตอร์คิดเสมอว่าหัวหน้าพ่อครัวสำคัญกว่าใครๆ เขาถึงกับด่าเคเออร์ตันด้วยซ้ำ เขาจะหลงใหลกับคนที่เขาพบเพียงครั้งเดียวได้อย่างไร ? เขาเอาสลัดมาเองด้วยเหรอ ?
แม้แต่ เคเออร์ตัน ก็ไม่ได้รับการปฏิบัติเช่นนี้ !
“ สลัดไม่เลว ลองเลย ” ซูเย่เอื้อมมือออกไปและตักสลัดเข้าปาก เขาพยักหน้าเบา ๆ รสชาติดีมาก มาเอสเตอร์คงเป็นคนทำสิ่งนี้เอง ทั้งอัตราส่วนระหว่างผักต่าง ๆ และสัดส่วนของน้ำสลัดที่ใช้นั้นเรียกได้ว่าสมบูรณ์แบบ
ทั้งสามคนนั่งงุนงงอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะค่อยๆ ชิมสลัด
“ มันอร่อยมาก…” ฮัตตันมีลิ้นแบบกรีกมาก
เซนาตพยักหน้า เขาไม่คุ้นเคยกับรสชาตินี้และรู้สึกว่ามันค่อนข้างพิเศษ
หลังจากที่พวกเขาจัดการกับสลัดเสร็จแล้ว ฮาม่อนก็มองไปที่แก้วไวน์กระเบื้องเคลือบสีดำ แล้วมองไปที่ลูกชายที่โง่เขลาของเขา เขามีท่าทีลังเลขณะพิจารณาผลของการล่วงละเมิดมาเอสเตอร์ เขาตระหนักว่า มาเอสเตอร์ อาจไม่ถือว่าเขาเป็นศัตรูกับ ซูเย่ เพียงเท่านั้น แม้ว่า มาเอสเตอร์ จะทำให้เขาเป็นศัตรู แต่สิ่งที่ดีที่สุดที่เขาทำได้คือปฏิเสธเขาจากโลมาชลาลัย เขาจะไม่ใช้สายสัมพันธ์ของเขาเพื่อให้พวกนักบวชจับตัวเขา
นอกจากนี้ มันจะไม่ยากสำหรับเขาที่จะจัดการกับพวกนักบวช ทั้งหมดที่เขาต้องทำคือบริจาคให้กับวิหารศักดิ์สิทธิ์ และเขาจะได้รับการอภัย
ในที่สุด เขาก็กัดฟันและสูดหายใจเข้าลึกๆ เขาจ้องไปที่ซูเย่และพูดช้าๆ “ ตั้งแต่อาหารเย็นจบลง ถึงเวลาที่เจ้าต้องเลือกแล้ว ”
“ เลือกอะไร ? ” ซูเย่ถาม
“ เพื่อนหรือแก้วไวน์ ” น้ำเสียงของฮาม่อนเย็นชามาก เขาไม่มีน้ำเสียงที่อ่อนโยนอีกต่อไปเมื่อเขาคิดว่าเขามั่นใจว่าจะได้รับชัยชนะ
“ ข้าขอเลือกทั้งสองอย่างได้ไหม ? ” ซูเย่ถาม
” ข้าคิดว่าข้าทำได้ ” ซูเย่ยิ้ม
ฮาม่อนหันศีรษะไปมองเซนาตซึ่งอยู่ข้างๆ เขา
สิ่งที่สร้างความประหลาดใจให้กับฮาม่อนและฮัตตันคือเซนาตไม่ลุกขึ้นทันที เขาลังเลอยู่สองสามวินาทีก่อนจะค่อยๆ ดึงกริชออกมา
หัวใจของฮาม่อนเต้นแรง เขาสามารถเห็นได้ว่า เซนาต ได้รับอิทธิพลจาก มาเอสเตอร์ และ เคเออร์ตัน ผู้สนับสนุนของเขา
เจ้าของร้านอาหาร โลมาชลาลัย คือ เคเออร์ตัน นักรบระดับเงินผู้โด่งดัง เขาอาจกล่าวได้ว่าเป็นหนึ่งในผู้มีอิทธิพลมากที่สุดในภาคพลเรือนทั้งหมด อิทธิพลของเขายิ่งใหญ่กว่าขุนนางชั้นสองที่ทรุดโทรมบางคน
ฮาม่อนรู้อยู่ในใจว่าเขาจะไม่มีวันไปถึงสถานะของเคเออร์ตันได้เลยในชีวิต แม้ว่าลูกชายของเขาอาจมีโอกาส
เมื่อคิดเช่นนั้น ฮาม่อนก็มองดูลูกชายที่ผิดหวังและสาปแช่งในใจ ถ้าไม่ใช่เพราะฮัตตันที่โง่เขลา เขาก็คงไม่ต้องการที่จะรุกรานนักเรียนของสถาบันศึกษาเพลโต แม้ว่านักเรียนจะเป็นคนโง่ที่สามที่อาจถูกบังคับให้ลาออกจากโรงเรียนก็ตาม
หลังจากเซนาตลุกขึ้นยืน ฮาม่อนอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “ เซนาต อย่าคิดมาก ข้าได้ตรวจสอบประวัติของเขาแล้ว เขาเป็นเพียงลูกชายของช่างทำขนมปัง แม้ว่าเขาจะรู้จักมาเอสเตอร์ มันก็เป็นเพียงความเชื่อมโยงที่บางเบา ไม่มีทางที่ผู้มีอิทธิพลจะสนับสนุนเขา ”
เซนาตไม่คิดว่าฮาม่อนจะเสียความรู้สึก เขาไม่ได้พูดอะไรและเพียงพยักหน้า
ฮาม่อนคลายความกังวลของเขา เขาจ้องไปที่ซูเย่อีกครั้งและเปิดเผยการแสดงออกที่ไร้ความปราณีเป็นครั้งแรก เขาพูดอย่างดุเดือดว่า “ อย่าตำหนิข้าในเมื่อเจ้าเลือกเส้นทางสู่ยมโลก บอกข้าสิว่าเจ้าจะทำเองหรือเจ้าต้องการให้เราช่วยเจ้า ! ”
ในเวลานี้เองที่ประตูห้องถูกผลักเปิดออกอย่างกะทันหัน
