บทที่ 56: การวิเคราะห์สถานการณ์
ซูเย่ได้ทำการวิเคราะห์สถานการณ์โดยใช้แบบจำลอง SWOT เขาได้ดูสถานการณ์ในแง่ของจุดแข็ง จุดอ่อน โอกาส และภัยคุกคามของเขา
เมื่อมองเข้าไปข้างใน เขามีร่างกายที่แข็งแรงและไม่ถูกผูกมัดด้วยมุมมองแบบดั้งเดิมของการแข่งขัน เขายังมีข้อได้เปรียบตรงที่เขาถูกประเมินต่ำเกินไป แต่เขาใช้แผนจำนวนมาก จุดอ่อนของเขาอยู่ที่การขาดประสบการณ์การต่อสู้ จำนวนคาถาที่จำกัด และคาถาระยะสั้นของเขา
เมื่อพิจารณาจากสถานการณ์ภายนอกแล้ว ไม้เท้าอันใหญ่และวิธีร่ายคาถาแบบดั้งเดิมของอังเดรก็เป็นโอกาสของเขา ในขณะที่ความสามารถและประสบการณ์ของอังเดรเป็นภัยคุกคามต่อเขา
การวิเคราะห์สถานการณ์เช่นนั้นทำให้ซูเย่ได้ภาพที่ชัดเจนขึ้น เขาต้องใช้จุดแข็งและโอกาสของเขาอย่างเต็มที่ในขณะที่หลีกเลี่ยงจุดอ่อนและการคุกคามของเขาและค้นหาจุดพัก
หลังจากที่เขาวิเคราะห์เสร็จแล้ว ตอนนี้ซูเย่รู้แล้วว่านัดแรกจะไปได้อย่างไร โอกาสของเขาเพิ่มขึ้นจากความพ่ายแพ้โดยสิ้นเชิงเป็นความเป็นไปได้ของชัยชนะ
ซูเย่พยักหน้าอย่างพึงพอใจ เขาคว้าไม้เท้าระดับฝึกหัดและเดินไปข้างหน้า
สามผู้วิเศษฝึกหัดจากอีกด้านหนึ่งมองหน้ากัน อังเดรเดินไปหาซูเย่ด้วยมือเปล่า
ระยะทางที่เวทย์มนตร์ระดับต่าง ๆ เดินทางต่างกันไป ตัวอย่างเช่น จากคาถาทั้งหมดที่ ผู้วิเศษฝึกหัด สามารถเรียนรู้ ทักษะกริชลม สามารถเดินทางได้ไกลที่สุด แม้ว่ามันจะบินได้ไกลถึง 20 เมตร แต่ก็มักจะเริ่มบินออกไปที่ 15 เมตร ในมือของผู้วิเศษฝึกหัด ระยะของเชือกวิเศษเพียงสิบเมตร
ทั้งสองฝ่ายหยุดเดินเมื่อห่างกัน 15 เมตร นี่คือระยะทางมาตรฐานสำหรับการแข่งขันระหว่างผู้ฝึกหัดผู้วิเศษ
“ อังเดร บุตรแห่งฟิลิปส์ ” อังเดรมองไปที่ซูเย่
“ ซูเย่ ข้าเพิ่งก้าวไปสู่ระดับของผู้วิเศษฝึกหัดเมื่อสองวันก่อน แล้วเจ้าล่ะ ? ” ซูเย่ถาม
ผมสีบลอนด์ซีดของอังเดรสะดุ้งอย่างแผ่วเบาเมื่อลมพัดผ่าน ดวงตาสีเทาเขียวของเขาเหมือนน้ำค้างบนใบไม้ในฤดูใบไม้ร่วง พวกมันซ่อนสายตาที่เลือนลางและน่ากลัว
อังเดรมีไหล่ที่กว้างมากและมีรูปร่างที่เพรียว ร่างกายของเขากลายเป็นรูปสามเหลี่ยมคว่ำอันสง่างาม เขาดูสง่างามกว่านักรบทั่วไป แต่เห็นได้ชัดว่ามีกล้ามเนื้อมากกว่าผู้วิเศษ นอกจากรูปลักษณ์อันหล่อเหลาของเขาแล้ว เขายังดูราวกับว่าเทพทั้งหมดรวมเป็นหนึ่งเดียว
นักเรียนหญิงสองสามคนจากสถาบันศึกษาเพลโต มีแววตาเป็นประกายเมื่อเห็นอังเดร
“ ข้าจะก้าวไปสู่เหล็กดำหลังจากที่ข้าชนะ ” อังเดรยิ้มอย่างเป็นมิตร เขาค่อยๆยกคางขึ้น เห็นได้ชัดว่าเขาเย่อหยิ่ง แต่ไม่มีใครสามารถเกลียดเขาได้
“ มันเป็นเรื่องปกติถ้าข้าแพ้ แต่มันจะเสียหายมากหากเจ้าแพ้ ” ซูเย่เปิดเผยรูปลักษณ์ที่ไม่ใส่ใจ
อังเดรยิ้ม “ ข้าไม่รู้จักเจ้า ถึงแม้ว่าข้าจะเห็นว่าเจ้าพิเศษกว่าผู้วิเศษฝึกหัดคนอื่นๆ ตราบใดที่เจ้าเต็มใจ พูดถึงชื่อของข้า แล้วประตูของสถาบันศึกษาขุนนาง ก็จะเปิดให้เจ้า ”
เสียงฟ่อมาจากด้านข้างของสถาบันศึกษาเพลโต
นักเรียนบางคนจาก สถาบันศึกษาขุนนาง ขมวดคิ้ว
“ ทำไมต้องเป็นสุนัขที่สถาบันศึกษาขุนนาง ในเมื่อเจ้าสามารถเป็นมนุษย์ที่เหมาะสมได้ ? ทำไมไม่มาที่สถาบันศึกษาเพลโต ? การกล่าวถึงชื่อของข้าก็ใช้ได้เหมือนกัน ” ซูเย่กล่าว
นักเรียนหลายคนจากสถาบันศึกษาเพลโตคำรามด้วยเสียงหัวเราะ ซูเย่น่าสนใจเกินไป
ซูเย่ตั้งใจให้มันเป็นเรื่องตลก แต่ท่าทางของอังเดรกลับแข็งกร้าวขึ้นทันใด เขาสงบสติอารมณ์ได้อีกครั้งหลังจากนั้นและพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม “ ข้าหวังว่าเราจะมีโอกาสเป็นหุ้นส่วนในอนาคต ”
“ หายากมากสำหรับขุนนางที่มีพฤติกรรมเช่นนี้ แม้ว่าทั้งสองสถาบันจะแข่งขันกันเรื่องมิตรภาพเสมอ ข้าหวังว่าเราจะสามารถย้อนกลับสิ่งนี้และให้ความสำคัญกับมิตรภาพก่อน ” ซูเย่กล่าว
ผู้คนจากทั้งสองสถาบันมองที่ซูเย่อย่างไม่เชื่อ ไม่มีใครคาดคิดว่าเด็กหนุ่มคนนี้จะพูดอะไรที่สมเหตุสมผล
อังเดรหัวเราะ “ เจ้าช่างพิเศษกว่าคนอื่นจริงๆ ข้าจะไม่ทำร้ายเจ้าถ้าเจ้ายอมรับความพ่ายแพ้ในตอนนี้ ”
“ เจ้าไม่สามารถเปิดใช้งานอุปกรณ์เวทย์มนตร์ของเจ้าได้ใช่ไหม ? ” ซูเย่จ้องมองที่อังเดร
อังเดรเป็นเพียงผู้วิเศษฝึกหัด แต่เขามีแหวนวิเศษสามวง สร้อยคอเวทมนตร์หนึ่งอัน กำไลเวทมนตร์สองอัน และเข็มขัดเวทย์มนตร์รอบเอวของเขา แม้แต่เสื้อคลุมยาวของเขาก็ยังเป็นอุปกรณ์เวทมนตร์ชนิดหนึ่ง สิ่งนี้ทำให้ซูเย่ผิดหวังอย่างไม่น่าเชื่อ
อุปกรณ์ทั้งชุดของเขามีราคาอย่างน้อย 10,000 อินทรีทองคำ
“ แน่นอน ลานประลองนี้ห้ามไม่ให้ใช้อุปกรณ์เวทย์มนตร์ทั้งหมด ข้าคิดว่าฝูงชนไม่สามารถรอได้อีกต่อไป เรามาเริ่มการเตรียมตัวกันเถอะ ” อังเดรกล่าว
ซูเย่แสดงท่าทางในขณะที่เขากวัดแกว่งไม้เท้าฝึกหัดและจ้องไปที่อังเดร
รอยยิ้มของ อังเดร ลดลงเมื่อเขาจ้องไปที่ ซูเย่ อย่างจริงจัง
หูทั้งสองข้างถูกยกขึ้นเล็กน้อย
ในขณะนี้ ผู้วิเศษที่ทำหน้าที่ให้สัญญาณได้เดินไปยังพื้นที่ห่างจากพวกเขา 30 เมตร เขาบีบดอกทรัมเป็ตสีดำอันอ่อนนุ่มในมือเบา ๆ
ทันใดนั้น ผู้วิเศษดึงมือของเขาออกจากกัน และดอกทรัมเป็ตสีดำก็ตกลงมา มันขยายออกอย่างรวดเร็วแล้วกลับคืนสู่รูปร่างเดิม
ทันทีที่ดอกทรัมเป็ตสีดำกลับมาเป็นรูปร่างเดิม เสียงแหลมก็กระจายไปทั่วเวที
อังเดรชี้ไปที่ซูเย่อย่างดุเดือดและท่องคาถาที่ซูเย่ไม่เคยได้ยินมาก่อน
ซูเย่ไม่หวั่นไหว เขาไม่ได้ท่องคาถา แต่เขาก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าวด้วยเท้าซ้ายของเขา จากนั้นเขาก็รีบคว้าปลายบางๆของไม้เท้าขนาดใหญ่ด้วยมือขวาแล้วหันเอวไปทางขวา เขาวางไม้เท้าขนาดใหญ่ไว้ด้านหลังร่างของเขาก่อนที่จะออกแรงและโยนไม้เท้าขนาดใหญ่ออกไป
ไม้เท้าขนาดใหญ่ที่เทียบเท่ากับความสูงของซูเย่หมุนอย่างรวดเร็วขณะที่มันบินออกไป ราวกับว่ามันเป็นกังหันลมที่บินในแนวนอน มันมาพร้อมกับเสียงดังขณะที่มันผ่ากลางอากาศและมาถึงหน้าอังเดร
“ นั่นคือคาถาแบบไหน ? ”
อังเดรไม่มีเวลาที่จะปลดปล่อยทักษาะกริชวายุของเขาเมื่อเขาเห็นเงาบินอยู่ข้างหน้าเขา เขาไม่เห็นวัตถุนั้นชัดเจนก่อนที่เขาจะรู้สึกปวดหัวอย่างรุนแรง จากนั้นเขาก็ได้ยินเสียงดังและสายตาของเขาเปลี่ยนเป็นมืด เขาทรุดตัวลงกับพื้น
ซูเย่พึมพำ “ ข้าแน่ใจว่าโชคดี ข้ากำลังเล็งไปที่หน้าอกของเขา ”
อาจารย์และนักเรียนจากทั้งสองสถาบันต่างนิ่งเงียบ
การต่อสู้ระหว่าง เหล่าผู้วิเศษฝึกหัด ไม่ใช่ว่าพวกเขายืนอยู่ในตำแหน่งเช่นท่อนซุงและการร่ายคาถาอย่างต่อเนื่องใช่หรือไม่ ? ผู้แพ้ไม่ควรถูกตัดสินโดยใครที่โจมตีมากที่สุดและไม่สามารถต่อสู้ได้ ?
ซูเย่คนนี้ถือว่าตัวเองเป็นนักขว้างหอกหรือไม่ ?
“ ผู้วิเศษคนนั้นจะมีพรสวรรค์ที่จัดการกับไม้เท้าและกระบองได้หรือเปล่า ? ”
“ เขาเป็นปรามาจารย์ในตำนานที่เน้นไปที่ไม้เท้าและไม้กระบองเท่านั้นหรือ ? ”
ในขณะนี้ ร่างกายที่หมดสติของอังเดรกระตุกเล็กน้อย ทุกคนที่ครอบครองพลังศักดิ์สิทธิ์หรือพลังเวทย์มนตร์มองข้ามโดยสัญชาตญาณ
ทุกคนสามารถสัมผัสได้ถึงการเปลี่ยนแปลงของออร่าของอังเดรอย่างชัดเจน
อังเดรกำลังก้าวไปสู่การเป็น ผู้วิเศษระดับเหล็กดำ ในขณะที่เขาหมดสติ
นักเรียนและอาจารย์จาก สถาบันศึกษาขุนนาง ยืนอยู่ในตำแหน่งเดิมด้วยความงุนงง นี่มันน่าอึดอัดเกินไป
ผู้คนจาก สถาบันศึกษาเพลโต อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ ชื่อเสียงของอังเดรถูกทำลาย
“ เศษเหล็กที่วางอยู่บนพื้น ? ”
“ ความก้าวหน้าโดยไม่รู้ตัว ! ”
“ ลูกศิษย์ของไม้เท้าและกระบอง ? ”
นักเรียนจาก สถาบันศึกษาเพลโต เริ่มตั้งชื่อเล่นให้อังเดร
ซูเย่เริ่มสงสารอัจฉริยะในทันใด
หลังจากนั้นไม่นาน ฮอร์ต ก็ตะโกนว่า “ ซูเย่ชนะ ! ”
นักเรียนจาก สถาบันศึกษาเพลโต รู้สึกตัวและตะโกนชื่อซูเย่
” เงียบบ ! ” เสียงคำรามเวทย์มนตร์ก็ดังขึ้นจากอาจารย์ของสถาบันศึกษาขุนนาง มันระงับเสียงอื่น ๆ ทั้งหมด
“ ฝ่ายของเราคิดว่าการกระทำของซูเย่ขัดกับกฎของการแข่งขัน ” อาจารย์ร่างสูงที่มีกล้ามเนื้อกล่าว
ซูเย่ถามว่า “ กฎของการแข่งขันห้ามไม่ให้นักเรียนใช้ไม้เท้าระดับฝึกหัดหรือไม่ ? ”
“ นี่คือการแข่งขันระหว่าง เหล่าผู้วิเศษฝึกหัด ไม่ใช่ พวกนักรบฝึกหัด ! ”
“ ข้าจะทำอย่างนั้นไม่ได้เหรอแม้ว่าเราจะร่ายเวทย์อย่างต่อเนื่องและในที่สุดก็ทำให้พลังเวทย์มนตร์ของเราหมดสิ้นลง ? ” ซูเย่ถาม
อาจารย์ที่อยู่อีกฝั่งก็เงียบไป
มีเหตุการณ์เช่นนี้ในระหว่างการแข่งขันเวทมนตร์ ในกรณีที่ทั้งสองฝ่ายใช้พลังเวทย์มนตร์จนหมดและไม่สามารถตัดสินผู้ชนะได้ พวกเขาจะต้องยุติการแข่งขันด้วยการทะเลาะกันจนกว่าฝ่ายหนึ่งจะยอมรับความพ่ายแพ้
อาจารย์และนักเรียนจาก สถาบันศึกษาขุนนาง ต้องการบอกว่าในอดีตไม่มีใครเคยโยนไม้เท้าในจุดเริ่มต้นของการแข่งขัน
ระยะห่างระหว่าง เหล่าผู้วิเศษฝึกหัด นั้นสั้นมาก แต่มันจะเพิ่มขึ้นเมื่อผู้วิเศษก้าวหน้าในระดับ ไม่มีใครสามารถตัดสินการแข่งขันได้ด้วยการขว้างไม้เท้า
เวทมนตร์ที่ใช้โดย เหล่าผู้วิเศษฝึกหัด นั้นใช้ยาก และผู้ฝึกหัดส่วนใหญ่จะยืนนิ่งเพื่อร่ายเวทย์มนตร์ คงไม่มีใครเลือกทางเลือกแปลก ๆ อย่างที่ซูเย่ทำ
