บทนำ
“โอ๊ย! ไอ้ลิงบ้า ไอ้จ้อย กูเลี้ยงมึงมาตั้งแต่เล็ก มึงเป็นเหี้ยไรเนี่ยยยย” เสียงตะโกนโหวกเหวกโวยวายของ พีรพล ลูกชายเจ้าของสวนมะพร้าวแห่งหนึ่งในจังหวัดทางภาคใต้
พีรพลทั้งตะโกนด่า ทั้งวิ่งหนีไอ้จ๋อจอมแสบไปตามร่องสวนของตัวเอง ซึ่งวันนี้ไม่รู้นึกคึกอะไรของมันถึงได้เด็ดลูกมะพร้าวมาปาใส่หัวเขาไม่หยุด จนต้องเร่งสปีดซอยขายิก ๆ สับตีนแตกเพื่อให้พ้นรัศมีของลูกกลม ๆ ทั้งเขียวทั้งน้ำตาลที่ลอยละลิ่วตามหลังมาไม่ขาดสาย
“แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก โอ๊ยแม่ง จะหยุดได้ยังวะ กูเหนื่อยแล้วนะไอ้ชิบหาย!”
พีรพลหยุดหอบหายใจได้สองเฮือกแล้วก็ต้องเร่งฝีเท้าอีกครั้งเพราะเมื่อหันกลับไปดูก็เห็นไอ้จ้อยเงื้อแขนเต็มที่ ในมือเล็กจ้อยของมันมีลูกมะพร้าวเขียว ๆ ลูกหนึ่งที่แอบไปเด็ดมาตอนไหนไม่รู้
“อ๊ากกกกกก มึงจะฆ่ากูหรือไงวะ คอยดูนะ กูจะหักคอจิ้มน้ำพริกแม่ง!”
ตอนนี้พีรพลวิ่งซิกแซกไปตามแถวของต้นมะพร้าวน้ำหอม วิ่งอ้อมต้นมะม่วง แล้ววกเข้าไปในร่องสวนฝั่งตรงข้าม ที่ต้องวิ่งเป็นงูเลื้อยแบบนี้เพราะต้องการหนีวิถีกระสุนลูกมะพร้าวที่ลอยมาไม่หยุด
‘เจี๊ยก’
“เจี๊ยก พ่องสิ ไอ้สัส!”
ตุ๊บ
“เฮ้ย ชิบหาย เฉียดหูกูไปนิดเดียวเอง!”
แรงลมที่วิ่งผ่านใบหูแล้วไปหยุดอยู่ตรงหน้านั่นคือมะพร้าวลูกเล็กที่ยังโตไม่เต็มที่ แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ทำให้สลบได้เพราะมะพร้าวเขียวจะมีน้ำหนักมากที่สุด
‘เจี๊ยก เจี๊ยก’
เสียงร้องด้วยความโกรธเกรี้ยวของลิงจ๋อดังใกล้เข้ามา เหมือนกับว่าถ้ายังปาลูกมะพร้าวไม่โดนหัวเขามันยิ่งทวีความดุร้าย พีรพลคิดอย่างเร็วรี่ จากตรงนี้ไปอีกสามร่องจะมีคลองเล็ก ๆ ถัดไปเป็นสวนส้มโอซึ่งพ่อกับแม่กำลังเก็บผลผลิตกันอยู่ และที่สำคัญไอ้จ้อยมันกลัวพ่อ!
ถ้าไปวิ่งไปถึงพ่อได้ หัวกบาลน้อย ๆ ของพีรพลก็รอด
โป๊กกกกก
อ๊ากกกกก
เพียงแค่คิด แต่ดูเหมือนจะไม่ทันเพราะลูกมะพร้าวหนัก ๆ ได้ถูกปามาโดนกลางหัวเขาพอดี ทั้งน้ำหนักทั้งแรงส่งทำให้พีรพลพุ่งหลาวหัวปักลงไปในท้องร่องซึ่งมีน้ำอยู่เกือบเต็ม
ตู้มมมมมมมม
เจี๊ยกกกกกกกกกกก
?
“แค่ก แค่ก แค่ก”
พีรพลไอออกมาติด ๆ กัน เขารู้สึกถึงกลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งไปทั่วปาก ดูท่าแล้วปากคงจะแตกจากการตกลงไปในท้องร่องที่มีแต่เศษไม้สุมกันอยู่ มืออ่อนล้าคลำสำรวจลำคอแล้วถอนใจออกมาอย่างโล่งอกตอนแรกก็นึกว่าจะคอหักตายซะแล้ว เพราะแรงปะทะนั่นไม่น้อยเลยแถมมะพร้าวก็ลูกใหญ่ด้วย
อ๊ากกกก
ถึงจะไม่ตายแต่ก็ใช่ว่าจะไม่เจ็บ พีรพลร้องลั่นเมื่อขยับตัวลุกขึ้น ผิวเนื้อตึงเปรี๊ยะเหมือนจะฉีกขาด รวมถึงความแสบร้อนที่แล่นริ้วไปทั่วแผ่นหลัง เขาจำได้ว่าเอาหัวทิ่มท้องร่องแต่แทนที่จะหัวแตกกลับกลายเป็นเจ็บปวดที่หลังแทน หรือว่าหลังของเขาไปครูดกับกิ่งไม้ใต้ผิวน้ำโดยที่ไม่รู้ตัว อืม คงจะใช่ เพราะตอนนี้เขารู้สึกได้ว่าเลือดเริ่มไหลซึมออกจากบาดแผลย้อยผ่านแผ่นหลังลงไปตามก้นกบแล้ว
“ซี้ด…เจ็บชะมัด แสบด้วย”
คนเจ็บพยายามลืมตาขึ้นเพื่อมองหาอะไรสักอย่างที่ช่วยได้ หรืออย่างน้อยถ้าอยู่โรงพยาบาลก็จะได้เรียกหมอมาดูอาการ แต่หลังจากปรับสายตาให้เข้ากับความมืดรอบกายแล้วเขาก็มองไม่เห็นสิ่งใดนอกจากแสงตะเกียงริบหรี่ที่หัวนอน
“ไฟดับหรือไงวะเนี่ย โอย รันทดชิบหายเลยกู”
ลุกนั่งก็ไม่ได้ นอนหงายก็ทับแผลพาให้นอนไม่หลับอีก นี่เขาเลือกอะไรได้บ้าง ไม่ต้องพูดถึงเรื่องเดินออกไปด้านนอกเลย เพราะนอกจากหลังที่ปวดแสบปวดร้อนแล้วขาทั้งสองข้างก็เหมือนจะบาดเจ็บด้วยเช่นกัน
หลังจากชั่งใจอยู่สักพัก พีรพลก็ฝืนความเจ็บพลิกกายนอนคว่ำหน้า “อื้อฮือ หมอนหรืออะไรวะเนี่ย แข็งปาหัวหมาแตก ที่นอนก็เหม็นสาบ โรงพยาบาลหรือบ้านร้าง” เสียงบ่นกระปอดกระแปดถึงความห่วยแตกของหลาย ๆ สิ่งดังอยู่เพียงไม่นานก็ค่อย ๆ เบาลงเพราะสติเริ่มถดถอยจากอาการบาดเจ็บ จนกระทั่งในที่สุดพีรพลก็กลับเข้าสู่ห้วงนิทราอีกครั้งหนึ่ง
******
