มะพร้าวที่คุ้นเคย 1.1
???
พีรพลรักษาตัวอยู่อีกเกือบครึ่งเดือนอาการไข้จึงหายเป็นปรกติ แต่แผลที่หลังก็ยังต้องรักษาต่อเนื่องเพื่อไม่ให้เกิดพังผืด ต้องขอบคุณความรู้ในโลกก่อนที่ยังพอมีติดตัวอยู่บ้างจึงพอเอามาช่วยในการรักษาได้ ระหว่างนี้ยายแก่ก็แวะเวียนเอาข้าวปลารวมถึงหยูกยาที่เขาต้องการมาให้ทุกสามวัน บางครั้งบ่าวที่รับหน้าที่เฝ้าผืนดินแถบนี้ก็มาต่อเติมเพิงพักให้ดูแข็งแรงขึ้น รวมถึงสร้างห้องน้ำตามคำร้องขอของเขาให้ด้วย
ยายแก่ หรือชื่อของแกคือ ยายจันทร์ เล่าว่าที่พยายามช่วยเหลือเจ้าของร่างนี้ก็เพราะร่างนี้ช่วยเหลือแกมาตลอด ช่วงที่เป็นบ่าวก็ขยันขันแข็ง มักแบ่งปันของกินหรือเสื้อผ้าให้เสมอ ‘ปิ่นเป็นผู้ชาย จะอยากมีผ้างาม ๆ ใส่ไปทำไมละจ๊ะยาย ปิ่นขอแค่ไว้กันลมกันฝนก็เพียงพอแล้ว’ นั่นคือประโยคที่บ่าวปิ่นมักจะเอ่ยขึ้นทุกครั้งที่ได้รับเสื้อผ้าที่เจ้าของเรือนจะมอบให้บ่าวทุกวันขึ้นปีใหม่ รวมถึงเบี้ยอัฐขวัญถุงอีกจำนวนหนึ่ง
ยิ่งหลังจากที่ได้เลื่อนเป็นเมียบ่าวแล้วปิ่นก็ยังดูแลยายจันทร์เหมือนเดิม หยิบยื่นของดี ๆ ให้ตลอด แบ่งปันอัฐที่ท่านเจ้าคุณมอบให้จนแทบจะหมดถุงอยู่บ่อยครั้ง ซึ่งยายจันทร์ก็นำไปฝังดินไว้มิได้นำมาใช้แต่อย่างใด
ซึ่งอัฐเหล่านั้นก็ได้นำกลับมาใช้รักษาเจ้าของร่างเพราะปิ่นทองถูกโบยจนหลังเกือบขาด นอนหายใจรวยริน ขาก้าวลงกระทะทองแดงไปแล้วข้างหนึ่งแต่ยายจันทร์ก็ไม่ย่อท้อ โชคดีที่ท่านเจ้าคุณไม่ใส่ใจว่าเมียบ่าวจะเป็นหรือตาย ยายจันทร์ถึงได้แอบมาดูแลเจ้าของร่างได้อย่างสม่ำเสมอ
แต่เพราะจำนวนอัฐมิได้มากมายบวกกับเป็นแค่บ่าวเรือนซักล้าง ยายจันทร์จึงหาได้แค่สมุนไพรรักษาบาดแผลกับลดไข้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น ซึ่งมันไม่เพียงพอต่อการรักษาที่ใช้เวลายาวนานเป็นเดือน ยายจันทร์จึงได้แต่ภาวนาต่อเทวดาฟ้าดินว่าถ้าบ่าวปิ่นมันยังไม่ถึงคราวตายก็อย่าเพิ่งเอามันไปลงนรกเลย
ดูเหมือนคำภาวนาของยายจะไม่เป็นผลเพราะบ่าวปิ่นได้เสียชีวิตไปแล้ว และที่อยู่ในร่างนี้คือ พีรพล บ่าวใต้ผู้หลงยุค!
เออ หลงยุค ก็หลงยุคสิ ช่างหัวมันปะไร ในเมื่อหายดีแล้วก็ถึงเวลาที่จะต้องสู้ต่อ ชาติก่อนเขาคือบ่าวใต้อายุ 32 ผิวคล้ำ ร่างใหญ่บึกบึน มาชาตินี้ก็เป็นบ่าวเหมือนกัน ต่างกันก็ตรงที่ร่างนี้เล็กบาง ผิวขาว อายุ 20 ปีถ้วน!
มันก็คือคือกันนั่นแหละ
คือก็เหี้ยแล้ววววววว
โอ้ยยยย
เรี่ยวแรงที่เคยมีในชาติก่อนก็หดหายไปเกือบครึ่ง สงสัยร่างเดิมไม่ค่อยได้ทำงานหนัก ดูจากผิวพรรณที่ขาวเนียนน่ะนะ แต่ขอโทษไว้ล่วงหน้าละกัน เขาเป็นคนไม่ชอบอยู่นิ่ง ถ้าต่อไปจะทำให้ผิวขาว ๆ นี้มีรอยกระดำกระด่างไปบ้างก็อย่ากลับมาหักคอกันเลย
ชีวิตมันต้องกินต้องใช้ เรือเล็กควรออกจากสวนมะพร้าว
ใช่! สวนมะพร้าว
สวนมะพร้าวกว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตา
ในเมื่อมีผืนดินเป็นหมื่นไร่ ดังนั้นไอ้พีรพลคนนี้จะขอหยิบยืมสักหน่อยก็แล้วกัน ถือซะว่าเป็นค่าตอบแทนที่เจ้าของร่างเคยให้ความสุขเรื่องบนเตียงแก่เจ้าของที่ดินมาระยะหนึ่ง และเป็นค่าเสียหายที่โบยจนเกือบตายนี่ด้วย!
“ปิ่น ไอ้ปิ่น ข้ามาแล้ว”
เสียงตะโกนมาแต่ไกล ไม่นานร่างของบ่าวผู้หนึ่งก็โผล่มาในครรลองสายตา
‘เขียด’ บ่าวเฝ้าผืนดินแถบนี้ ตอนนี้มันกลายมาเป็นสหายของเขาแล้ว ด้วยวัยไล่เลี่ยกันบวกกับมันขี้สงสารจึงไม่ยอมทิ้งเขาไปไหนไกล คอยมาด้อม ๆ มอง ๆ รวมถึงระวังภัยไม่ให้ใครเข้ามาใกล้กระท่อมที่เขาอาศัยระหว่างพักรักษาตัว
‘วันพรุ่งข้าจักไปถางหญ้าแถบแม่น้ำ ถ้าเอ็งอยากไปด้วยข้าจักมารับ จากนั้นจักพาเอ็งไปไหว้พระที่วัด ดีหรือไม่’
เขียดชวนเขาไว้เมื่อวานนี้ ซึ่งพอได้ฟังก็ไม่ต้องคิดให้เสียเวลา ตกปากรับคำในทันใด และยังบอกอีกว่าจะช่วยงานมันเป็นการตอบแทนอีกด้วย
อย่างน้อยการสำรวจที่ทางในโลกใหม่ก็เป็นเรื่องที่ควรทำเป็นอันดับต้น ๆ เพราะตอนนี้เขามีอาชีพในหัวแล้ว เหลือก็แต่ว่าจะทำอย่างไรที่จะให้อาชีพนี้ทำเงินให้ได้เป็นกอบเป็นกำเหมือนโลกเก่าที่จากมา
สองร่างเดินตามกันไปบนทางเล็กที่ทอดยาวสู่ริมน้ำ เขียดเล่าว่าที่ดินแถบนี้อุดมสมบูรณ์รองจากผืนนาที่อยู่ฟากกระโน้น แต่ด้วยความรกชัฏของต้นมะพร้าวและไม้ยืนต้นอื่นทำให้คุณ ๆ ที่เรือนใหญ่ไม่เคยลงมาดู แต่ถึงกระนั้นทุกสิบวันครึ่งเดือนเขียดก็ต้องนำลูกมะพร้าวแก่ที่ร่วงหล่นไปส่งให้ที่เรือนใหญ่โดยการขนใส่เรือสำปั้นที่จอดอยู่ริมน้ำ
เดินกันมาได้พักใหญ่พีรพลก็มองเห็นยอดเจดีย์สีทองตระหง่านตัดกับท้องฟ้าที่มีปุยเมฆสีขาวประปราย “โห!…สวยงามมาก ทองจริงหรือเปล่าวะนั่น” ถึงเจดีย์จะอยู่อีกฟากของแม่น้ำแต่ความอร่ามเรืองรองของทองที่หุ้มอยู่ก็ยังสามารถส่งประกายวิ้ง ๆ ข้ามมาทิ่มตาเขาที่อยู่ฟากนี้ได้
“ข้าก็มิรู้ดอก เกิดมาก็เห็นมันเป็นสีนั้นแล้ว” เขียดเมินภาษาแปลกประหลาดของพีรพลแล้วตอบตามความจริง
“วัดนั้นเหรอที่เราจะไปกันหลังจากถางหญ้า”
“เป็นเช่นนั้น ประเดี๋ยวข้าจักพาเอ็งพายเรือข้ามฟากไป”
พีรพลยังไม่ทันได้ถามอะไรต่อพวกเขาก็เดินมาถึงจุดที่ต้องทำงานในวันนี้แล้ว ตรงเวิ้งนี้เป็นสวนมะพร้าวน้ำหอมกินพื้นที่ตลอดแนวคุ้งน้ำ หลังจากที่ประเมินด้วยสายตาเหมือนมันกำลังแก่ได้ที่ ดีเลยจะลักไปขายแม่งให้หมด!
*****
