บทที่ 318 การมาขององค์หญิงเจียโรว
บทที่ 318
การมาขององค์หญิงเจียโรว
เมื่อเห็นใบหน้าของลั่วอู๋ที่กำลังสับสน เซาฉางก็เริ่มอธิบาย
“มันเรียกว่าโฉวหยวนกัว มันมีพลังวิญญาณอันทรงพลังและสามารถยืดอายุของผู้ที่กินเข้าไปได้ว่ากันว่าโฉวหยวนกัวสามารถยืดอายุไขได้เป็นเวลาอย่างน้อย ๆ ก็หนึ่งปี”
“ที่สำคัญที่สุดก็คือผลไม้วิญญาณนี้สามารถกลืนกินได้หลาย ๆ ครั้ง แม้ว่าผลของมันจะค่อยๆเสื่อมลง แต่ก็ยังมีผลสามารถที่จะยืดอายุไขได้อยู่ดี”
“มันเป็นเรื่องน่าเสียดายที่ผลไม้ชนิดนี้ไม่สามารถผลิตเป็นจำนวนมากได้ มีเพียงต้นไม้ที่มีอายุยืนถึงหมื่นปีเท่านั้นที่จะสามารถหลอมรวมพลังวิญญาณออกผลเป็นผลไม้วิญญาณแบบนี้ได้” เซาฉางกล่าวอย่างเสียใจ “แต่ผลโฉวหยวนกัวที่เจ้ามีผลนี้ มันดูดีมาก มันน่าทึ่งกว่าที่ข้าเห็นในหนังสือหลายขุม บางทีผลของมันอาจจะดีกว่าผลโฉวหยวนกัวทั่ว ๆ ไป”
ลั่วอู๋เข้าใจแล้วว่าทำไม หลังจากที่เขาได้กินมันเข้าไปถึงไม่รู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงอะไรเลย นั่นก็เพราะผลของมันไม่ใช่อะไรที่สามารถสังเกตหรือรู้สึกได้ง่าย ๆ
เขาครุ่นคิดสักพักก่อนจะถาม “อะไรมีค่ามากกว่ากัน ระหว่างหญ้าพระธาตุกับโฉวหยวนกัว”
“เอามาเทียบกันแบบนั้น คงจะไม่ได้” เซาฉางลังเลอยู่ครู่หนึ่ง “ถ้าติดอยู่ในสภาวะที่ไม่สามารถก้าวหน้าทางมิติวิญญาณได้ หญ้าพระธาตุก็จะมีความสำคัญมาก ส่วนโฉวหยวนกัวนั้นจะมีคุณค่าเมื่อความตายกำลังใกล้เข้ามา ในตอนนั้นคงไม่มีใครมาสนใจ หญ้าพระธาตุแน่ ใคร ๆ ก็พร้อมจะจ่ายทุกอย่างเพื่อให้ตัวเองอยู่รอดต่อไปได้กันทั้งนั้น ”
มีวัตถุพลังวิญญาณมากมาย ที่สามารถยืดอายุไขของคนเราได้ และมันมักจะถูกขายไปจนหมดเมื่อมีการนำออกมาจำหน่าย
โดยวัตถุพลังวิญญาณเหล่านี้ ส่วนใหญ่สามารถใช้ได้เพียงครั้งเดียวและยิ่งมีมิติวิญญาณสูงเท่าไหร่ก็จะยิ่งมีผลน้อยลงเท่านั้น เพราะมิติวิญญาณนั้นแสดงถึงระดับของพลังชีวิตและแก่นแท้ที่มีมาแต่กำเนิด หากยิ่งยกระดับได้สูงก็จะเป็นการยืดอายุไปในตัวอยู่แล้ว
อย่างไรก็ตามคุณค่าของโฉวหยวนกัวนั้นเกินกว่าวัตถุพลังวิญญาณที่มีความสามารถในการยืดอายุไขธรรมดา ๆ
ลั่วอู๋ เข้าใจความหมายของเซาฉาง
หญ้าพระธาตุนั้นสำคัญต่อผู้ที่ต้องการจะยกระดับมิติวิญญาณ แต่มันก็แค่อยู่ในระดับว่ามีความสำคัญ
กลับกันแล้วโฉวหยวนกัวสำหรับคนที่กำลังจะตายนั้น มีค่าระดับหาที่เปรียบมิได้ และสำหรับผู้ที่ยังมีชีวิตอยู่ได้อีกยาวมันก็ยังเป็นของดีที่สามารถเสริมอายุไขของผู้ใช้ได้
“เจ้าเอาของดีแบบนี้มาจากที่ไหน?” เซาฉางถาม
เซาฉางได้ถามไปโดยไม่ลังเล แม้จะรู้ว่าคำถามแบบนี้ค่อนข้างจะทันทีทันใดเกินไป
ลั่วอู๋ตอบอย่างสบาย ๆ ว่า “ข้าก็แค่ได้มันมา”
เซาฉาง “…”
“ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด วันนี้ต้องขอตัวไปก่อน ถ้าเจ้ามีปัญหาอะไรก็สามารถมาที่คฤหาสน์ชวนเทียนได้เลย ข้าจะส่งคนไปรับเจ้าก่อนวันเทศกาลเสริมอายุยืนยาว” เซาฉาง กล่าว
ลั่วอู๋พยักหน้า
หลังจากที่ เซาฉางจากไปลั่วอู๋ก็เริ่มตั้งสมาธิ
มันคือโฉวหยวนกัวอย่างนั้นเหรอ?
แต่แล้วทำไมไหปีศาจถึงแสดงผลออกมาว่าผลไม้ลึกลับ
มันเป็นไปไม่ได้ที่จะมีข้อผิดพลาดในไหปีศาจ ลั่วอู๋จ้องมองที่ผลไม้สีม่วงเข้มในมือและความคิดนับไม่ถ้วนก็แวบเข้ามา
ไม่ ๆ เซาฉาง จะต้องสันนิษฐานผิดพลาดแน่ ถึงจะไม่ใช่ทั้งหมดก็ตาม
เขาต้องใช้เวลาคิดเกี่ยวกับมัน
ลั่วอู๋ ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งจากนั้นก็เข้าสู่มิติไหแล้วรีบรุดไปหาไป่ฉี
ไป๋ฉีนั้นกำลังฝึกฝนเหล่านายพลผีอย่างพิถีพิถัน เขาพร้อมแล้วที่จะทำให้พวกเขากลายเป็นกองทัพผีที่ยอดเยี่ยมที่สุด ทหารผีและภูตผีปีศาจจำนวนมาก ต่างมีใบหน้าอันสุขุม พวกมันไม่แสดงออกถึงสีหน้าที่ทำให้ผู้คนหวาดกลัวอีกต่อไปแล้ว
“ไป๋ฉีพวกตำรา หนังสือที่ข้าขอให้คนของเจ้าคัดลอก มันเก็บอยู่ที่ไหนนะ?” ลั่วอู๋ถาม
ครั้งหนึ่งในคฤหาสน์สุตรา ลั่วอู๋ ที่ไม่อยากสูญเสียค่าใช้จ่ายในการอ่านหนังสือหายากซ้ำสอง เขาจึงเอาหนังสือที่เขาได้อ่านทั้งหมดส่งมาให้กองกำลังของไป่ฉีคัดลอก
พวกมันคือหนังสือในชั้นที่สี่ของคฤหาสน์สุตรา ซึ่งส่วนใหญ่แล้วเป็นหนังสือโบราณหายากที่บันทึกความลับต่าง ๆ ไว้มากมาย
อาจจะมีการค้นพบบางอย่างเกี่ยวกับผลไม้นี้อยู่ในนั้น
“พวกข้าเก็บมันไว้ในห้องสมุดของบ้านเจ้า” ไป่ฉี กล่าว
ลั่วอู๋จำได้ว่าเขามีอาคารห้องสมุดอยู่ในบ้านหลังใหญ่ที่เขาสร้างขึ้นมาด้วยตัวเอง
ลั่วอู๋จึงรีบไปที่ห้องสมุด
ไป๋ฉีมองไปที่แผ่นหลังของลั่วอู๋ โดยมีร่องรอยของความสงสัยปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา จนเขาอดที่จะบ่นออกมาไม่ได้ “แปลกจริง ทำไมวันนี้เขาทำให้ข้ารู้สึกแปลก ๆ ?”
เห็นได้ชัดว่าลมปราณของลั่วอู๋อ่อนแรงจนไม่น่าจะมีภัยคุกคามต่อตัวเขา
สัญชาตญาณของเขาผิดไปอย่างนั้นเหรอ?
มีความแน่วแน่ปรากฏขึ้นในแววตาของไป๋ฉี ดูเหมือนว่าเขาเองก็จะต้องฝึกฝนให้แข็งแกร่งขึ้นเช่นกัน เพราะเขารู้สึกว่าสัญชาตญาณในการต่อสู้ของเขาเสื่อมถอยลง เป็นแบบนี้ต่อไปไม่ดีแน่
ขณะเดียวกัน ลั่วอู๋ก็ได้เดินตรงไปที่ห้องสมุด
มันเป็นห้องสมุดที่สะอาดสะอ้านเป็นระเบียบ มีตู้หนังสือต่าง ๆ ถูกจัดวางอย่างเรียบร้อย มีเพียงตู้หนังสือไม่กี่ตู้ตรงแถวหน้าเท่านั้นที่การจัดเรียงหนังสือบางเล่มถูกวางอย่างไม่เป็นระเบียบ
หนังสือเหล่านี้คือหนังสือที่ถูกคัดลอกโดยเหล่านายพลผี
ลั่วอู๋ตรวจสอบอย่างรวดเร็ว เขาอ่านด้วยความเร็วที่สูงมาก จนในที่สุดสองชั่วโมงต่อมาเขาก็ได้เจอบันทึกเกี่ยวกับ โฉวหยวนกัวในหนังสือประวัติศาสตร์ของจักรวรรดิ ที่รวมเรื่องลึกลับและอัศจรรย์เอาไว้
โฉวหยวนกัว เป็นผลไม้ที่มีสีม่วงเข้ม มีน้ำข้างในสีแดงเข้ม และมีพลังวิญญาณจำนวนมากมหาศาล พอที่จะสามารถยืดอายุไขได้ตั้งแต่ครึ่งปีถึงหนึ่งปี
คล้ายกับที่เซาฉางพูด
แต่ยังมีบรรทัดคำเล็ก ๆ ที่ด้านล่างของหน้ากระดาษนี้เขียนเอาไว้อยู่
โฉวหยวนกัว นั้นเป็นผลไม้ที่เกิดจากต้นไม้ที่มีอายุหมื่นปีขึ้นไป แต่มีการกล่าวกันว่าหากไม่หยิบมันออกจากต้นแล้วปล่อยเอาไว้เช่นนั้น โฉวหยวนกัวจะดูดซับแก่นแท้ของต้นไม้ที่มีอายุมากกว่าหมื่นปีนั้น เป็นเวลาร้อยปี จนในที่สุดก็กลายร่างเป็นผลไม้วิญญาณชื่อ “ผลไม้ลึกลับ”
ผลไม้ลึกลับจะถูกล้อมรอบด้วยหมอกสีขาวแห่งชีวิต ชั้นหมอกสีขาวนี้เป็นพลังวิญญาณของต้นไม้โบราณอายุมากกว่าหมื่นปี ซึ่งทำให้มันสามารถเพิ่มอายุไขได้มากถึงสิบปี
ลั่วอู๋หายใจเข้าลึก ๆ แล้วปิดหนังสือลงอย่างช้าๆ
ข้อมูลเกี่ยวกับผลไม้ลึกลับที่บันทึกไว้ในหนังสือนี้ ถูกเขียนขึ้นโดยผู้รวบรวมข้อมูลในตำนานและความเข้าใจของพวกเขาเอง มันจึงไม่มีหลักฐานที่แท้จริงเป็นข้อพิสูจน์การมีอยู่ของผลไม้ลึกลับ
แม้ว่าการใช้ผลไม้นี้ซ้ำ ๆ จะทำให้ผลของมันอ่อนลง แต่มันก็มีประโยชน์มาก
“เป็นของดีเลยนี่นา” ลั่วอู๋หัวเราะ
เขาไม่ได้คาดหวังว่าจะได้ของที่ดีๆขนาดนี้จากการสังเคราะห์
ราคาตลาดของหญ้าราตรีและกิ่งกาหลินคาดว่าน่าจะอยู่ที่ประมาณ 12,000 หินวิญญาณ ซึ่งก็ไม่ได้แพงเท่าไหร่สำหรับฐานะของลั่วอู๋ในปัจจุบัน
ลั่วอู๋สั่งอาฟูให้ไปซื้อสมุนไพรวิญญาณทั้งสองชนิดในทันที ซื้อมาให้มากที่สุดเท่าที่จะซื้อได้
เมื่อเวลาผ่านไปในห้องอันเงียบสงบ
จู่ ๆ ก็มีเสียงของมังกรอันชัดเจนและร่างที่สามารถมองเห็นได้ดังขึ้นที่ข้างหูของลั่วอู๋ ทันใดนั้นลั่วอู๋ก็ตื่นขึ้น เกิดอะไรขึ้น?! มีคนบุกรุกอย่างนั้นเหรอ?
ลั่วอู๋เข้าสู่สภาพพร้อมต่อสู้อย่างรวดเร็ว
การฝึกฝนกว่าครึ่งปีในสำนักเฉียนหลงได้สอนเขาถึงวิธีการรับมือในการต่อสู้ทุกรูปแบบ
“ ฟู่ … ”
ร่างตรงหน้าของลั่วอู๋กลายเป็นมังกรขนาดเล็กสีทองที่มีขนาดเท่าฝ่ามือ แม้ว่ามันจะมีพลังของมังกร แต่ร่างกายของมันก็ค่อนข้างโปร่งใสและดูเหมือนจะไม่ใช่สิ่งมีชีวิต
“เจ้าคือเสี่ยวจิน”
ลั่วอู๋ จำมันได้
มันคือสัตว์วิญญาณตัวแรกขององค์หญิงเจียโรว มันเป็นสัตว์วิญญาณที่เกิดจากวิญญาณของมังกร
“หรือว่า … ” ลั่วอู๋นึกถึงใครบางคนขึ้นมา
ที่นี่คือเมืองหลวงของจักรวรรดิ
มันจึงไม่ใช่เรื่องแปลกเลยที่จะได้พบกับนาง
“ฮิฮิ”
เสียงกระดิ่งสีเงินที่เหมือนกับเสียงหัวเราะดังขึ้น จากนั้นลั่วอู๋ก็เห็นร่างของหญิงสาวในชุดสีชมพูอ่อน ผิวของนางขาวดั่งปุยหิมะ นางมีคลื่นวิญญาณอันบางเบา อย่างไรก็ตามในดวงตาสีเข้มของนางกลับมีพลังวิญญาณของมังกรสองตัวอยู่ระหว่างคิ้วของนาง ดั่งดอกไม้สีทอง
ร่างของหญิงสาวก้าวเท้าลงบนพื้นเบา ๆ ล่องลอยอยู่ในความว่างเปล่าเหมือนภูตดอกไม้ชายกระโปรงของนางแกว่งไปมาเหมือนเมฆหมอกที่กำลังลอยอ้อยอิ่งลงมา
ทั้งสง่างามและมีเกียรติ
องค์หญิงเจียโรว!
ใครจะไปคิดว่าวันนี้บุตรสาวสุดที่รักขององค์จักรพรรดิจะมาปรากฏตัวขึ้นที่นี่
“ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะหนุ่มน้อย” เสียงขององค์หญิงเจียโรว ยังคงดูไม่มีตัวตน ดวงตาของนางหรี่ลงเป็นรูปพระจันทร์เสี้ยว
ลั่วอู๋กลอกตา ที่ถูกเรียกแบบนี้คงเพราะเขาไม่ได้รับสัญญาว่าจะยอมเป็นน้องชายของนาง
องค์หญิงเจียโรว หัวเราะเบา ๆ “นี่คือท่าทีของเจ้าในการต้อนรับผู้สูงศักดิ์อย่างนั้นเหรอ ? ข้าขอบอกไว้ก่อนเลยนะว่าเมืองหลวงแห่งนี้นั้นคือดินแดนของข้า”
“เจ้าคิดว่าข้าควรจะต้อนรับเจ้าอย่างไรดีล่ะ?” ลั่วอู๋ทำอะไรไม่ถูก
องค์หญิงเจียโรว ครุ่นคิดสักครู่ “เชิญข้าไปทานอาหารเย็นไหมล่ะ ?”
“ลืมไปเถอะ ข้าเกรงว่าหากข้าทำเช่นนั้น ข้าคงจะถูกผู้คนมองด้วยสายตาอิจฉาตาร้อน เพราะได้มาร่วมรับประทานอาหารกับองค์หญิงที่องค์จักรพรรดิรักมากที่สุด”
“ที่เจ้าพูดก็ดูมีเหตุผลดี” องค์หญิงเจียโรวพยักหน้าจากนั้นดูเหมือนจะนึกออกถึงความคิดอันยอดเยี่ยมบางอย่างได้จนมีรอยยิ้มผุดขึ้นมาบนใบหน้าของนาง “งั้นให้ข้ายืมเงินได้ไหม ตอนนี้ข้ากำลังถังแตก”
ลั่วอู๋กลอกตาอีกครั้ง
ทำไมนางถึงถังแตกอยู่ตลอดเวลาเช่นนี้ได้กัน ?
“องค์หญิงเจียโรว ข้าเกรงว่ามันคงจะไม่ใช่เรื่องดีนักที่ท่านจะมาพบข้าคนเดียวสองต่อสองแบบนี้” ลั่วอู๋พยายามเปลี่ยนเรื่อง
องค์หญิงเจียโรว ฮัมเพลงสองครั้งก่อนจะพูดต่อไปว่า “เจ้าล้อข้าเล่นเหรอ? ข้าไม่ได้มาที่นี่เพื่อตามหาเจ้า ข้ากำลังตามหาหลี่ซวนซงอยู่ จากนั้นข้าก็มาเจอเจ้าพอดี”
ลั่วอู๋ตะลึง
นางกำลังตามหาองค์ชายเล็กอยู่?
นี่มันเรื่องอะไรกัน ?
