บทที่ 328 เกรงว่ามันคงจะไม่ใช่เรื่องที่ดีแน่
บทที่ 328
เกรงว่ามันคงจะไม่ใช่เรื่องที่ดีแน่
ต่อมาเป็นการนำเสนอของขวัญสำหรับเทศกาลเสริมอายุยืนยาวโดยกลุ่มองค์ชายรัชทายาทแห่งพิงหนาน
หลี่ชวนเฉิงบุตรชายขององค์ชายรัชทายาทแห่งพิงหนาน ได้นำเสนอภาพวาดของภูเขาและสายน้ำอันไร้ขอบเขต ที่ถูกวาดโดยศิลปินที่มีชื่อเสียง ซึ่งมีนัยอันชัดเจนมากเพื่อเอาใจ องค์จักรพรรดิ
ถัดมาเป็น กลุ่มตระกูลชนชั้นสูงและขุนนางจากเมืองหลวงของจักรวรรดิ ตามที่คาดไว้ของขวัญของพวกเขาได้ถูกนำมาจัดแสดง แต่ล่ะอย่างมีความพิเศษอย่างมาก ทำให้ทั่วทั้งห้องโถงส่องสว่างระยิบระยับไปด้วยวัตถุพลังวิญญาณหายากหลากหลายชนิด
องค์จักรพรรดิทรงมิได้ใจแคบแต่อย่างใด เขาได้ยกสมบัติจำนวนมากเป็นการตอบแทนด้วยความน้ำใจ
ในไม่ช้า มันก็ถึงเวลาของคฤหาสน์ชวนเทียน
ร้านค้าต่าง ๆ นั้นได้นำเสนอของขวัญซึ่งต่างก็เป็นสมบัติหายากเช่นเดียวกัน สมบัติต่าง ๆ ล้วนมีเอกลักษณ์เฉพาะตัวและน่าจับตามอง
เหล่าร้านค้าผู้ที่ได้นำเสนอของขวัญต่างก็ต้องการความสนใจเป็นอย่างมาก เพื่อที่ตนจะได้เป็นที่จดจำของใครหลาย ๆ คน
ความนิยมนั้นเป็นสิ่งที่สำคัญมาก
ในที่สุดของขวัญทั้งหมดของทางคฤหาสน์ชวนเทียนก็ถูกนำเสนอออกมาจนครบ
อย่างไรก็ตาม สีหน้าขององค์จักรพรรดิยังคงอยู่ในความสงบและไม่ได้แสดงออกถึงความสนใจเลยแม้แต่น้อย ซึ่งทำให้ทั้งคฤหาสน์ชวนเทียนและตัวแทนของร้านค้าต่าง ๆ รู้สึกประหม่า
มันไม่น่าจะเป็นไปได้
ทั้งที่มีสมบัติหายากมากมายขนาดนี้ แต่ก็ไม่มีชิ้นไหนเข้าตาองค์จักรพรรดิเลยงั้นหรือ?
“ พวกเจ้ายังไม่เริ่มกันอีกเหรอ? ” องค์จักรพรรดิกล่าวช้าๆ
เฟ่ยเฉียนเทา ผู้เป็นตัวแทนของคฤหาสน์ชวนเทียน และ 1 ใน 3 ผู้บริหารสูงสุดตอบอย่างระมัดระวัง “ ฝ่าบาท เราได้นำสมบัติทั้งหมดมานำเสนอแล้วขอรับ ”
“ แล้วยังไง ” องค์จักรพรรดิเหม่อลอยและพูดอย่าง ลวก ๆ “ ข้ารู้มาว่ามีโฉวหยวนกัวกว่า 10 ผลในคลังสมบัติของคฤหาสน์ชวนเทียนที่ควรจะเอามานำมาเสนอในวันนี้ ”
ผู้คนของคฤหาสน์ชวนเทียนต่างประหลาดใจ
องค์จักรพรรดิทรงรู้เรื่องนี้ดี เขาจึงไม่แปลกใจเท่าไหร่ พื้นที่ในอาณาจักรราชวงศ์มังกรเร้นกายทั้งหมดล้วนเป็นของเขา เขาจึงได้รับรู้ข่าวสารทั้งหมด
พวกเขาต่างรู้สึกประหลาดใจว่าทำไมองค์จักรพรรดิถึงพูดเรื่องนี้ขึ้นมา
เฟ่ยเฉียนเทาลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงกล่าวว่า “ ผลไม้ลึกลับทั้งหมดนั้นไม่ได้มาจากคฤหาสน์ชวนเทียน แต่มาจากร้านค้าแห่งอื่น แต่ในระหว่างการเดินทาง มันถูกนำกลับไปโดยเจ้าของเดิมเนื่องจากผลของการสูญสลายทางพลังวิญญาณ ”
มันไม่มีอะไรหายไปนอกเหนือจากนี้
ท่านไม่สามารถมอบมันให้กับองค์จักรพรรดิได้
สำหรับสมบัติที่หายไปนั้น คฤหาสน์ชวนเทียนไม่ได้ปล่อยข่าวสารให้คนนอกได้รู้
“อย่างนั้นหรือ? ” องค์จักรพรรดิกล่าวเบา ๆ
เขาไม่รู้ว่ามันเป็นภาพลวงตารึเปล่า แต่ลั่วอู๋รู้สึกได้ว่าองค์จักรพรรดินั้นมองมาที่เขาแวบหนึ่งโดยที่ไม่มีใครสังเกตเห็นหลังจากที่พูดประโยคนั้นออกไป
นี่มันค่อนข้างจะรบกวนใจเขาไม่น้อย
การมอบของขวัญได้ผ่านไปในที่สุด และแล้วก็ถึงเวลาที่ผู้คนแทบจะอดใจรอไม่ไหว จุดประสงค์ของกองกำลังมากมายที่มาในวันนี้นั้นไม่ใช่เพียงเพื่อมามอบของขวัญหรือเจอองค์จักรพรรดิแต่เพื่อสิ่งนี้
ต่อไปก็ถึงคราวการพูดคุยเกี่ยวกับการสรรหาลูกเขยขององค์จักรพรรดิ
องค์จักรพรรดิกล่าวออกมา “ เหล่าผู้คนที่ได้มายังที่แห่งนี้ล้วนเป็นเด็กหนุ่มที่มีพรสวรรค์ ข้าปลาบปลื้มใจยิ่งนักที่ได้เห็นเหล่าผู้มีความสามารถมากหน้าหลายตา ปรากฏตัวขึ้นมาในอาณาจักรราชวงศ์มังกรเร้นกาย ”
ผู้คนกำลังจดจ่อด้วยความสนใจ
คำพูดต่อไปจะต้องมีความสำคัญมากอย่างแน่นอน
“บุตรสาวของข้า องค์หญิงเจียโรวนั้นอาศัยอยู่ในพระราชวังมาเป็นเวลานาน นางไม่มีความสุขและไม่ต้องการที่จะสื่อสารกับคนภายนอก เพราะฉะนั้นข้าจึงต้องการเชื้อเชิญชายหนุ่มที่อยู่วัยเดียวกันกับนางเข้ามาอยู่ในพระราชวังสักสองสามวัน เพื่อสั่งสอนและแลกเปลี่ยนความรู้สึกกับองค์หญิงเจียโรว ” องค์จักรพรรดิกล่าว
เมื่อลั่วอู๋ได้ยินคำพูดขององค์จักรพรรดิ เขาก็เต็มไปด้วยความโกรธ
องค์หญิงเจียโรวนั้นโดดเดี่ยวและต้องการผู้สั่งสอนแลกเปลี่ยนความรู้สึกอย่างงั้นเหรอ?
อย่ามาล้อเล่นกันเลยน่า
ณ ห้องโถงเฟิงเทียน จิตใจของผู้คนต่างร้อนรุ่ม
แม้ว่าจะไม่ได้มุ่งไปที่การรับลูกเขยโดยตรง แต่ความหมายนั้นก็ยังไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปจากที่พวกเขาคาดเอาไว้เท่าไหร่นัก!
พวกเขาไม่รู้ว่าทำไมหลี่่ซวนซง ผู้เป็นองค์ชายเล็กถึงดูเหมือนว่ากำลังมีแผนบางอย่างอยู่ในใจ
ลั่วอู๋ถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น “องค์ชายเล็ก ท่านน่าจะเป็นลูกพี่ลูกน้องขององค์หญิงเจียโรว แบบนี้ท่านจะมีสิทธิ์เป็นลูกเขยได้ด้วยรึเปล่า? ”
“ ทำไมจะไม่ได้กันล่ะ? ” หวังฉีรู้สึกสับสนกับคำถามนี้ “ กลับกันแล้ว สายเลือดขององค์ชายเล็กนั่นแหละที่มีความเหมาะสมมากที่สุด การสืบสายเลือดกับราชวงศ์เดียวกันนั้น จะทำให้สามารถมั่นใจได้ในเรื่องความบริสุทธิ์ของสายเลือด ”
“ แล้วมันจะเกิดปัญหารึเปล่า! ทารกที่คลอดออกมาจะเป็นอย่างไรกัน ถ้าเกิดว่าทารกที่คลอดออกมามีปัญหาเรื่องสุภาพล่ะ ” ลั่วอู๋อธิบาย
“ เจ้าจะไปกังวลกับปัญหาเช่นนั้นทำไมกัน ? ถ้าเกิดว่ามีปัญหากับทารกที่เกิดขึ้นมาล่ะก็ พวกเราก็สามารถรักษาได้ไม่ใช่รึไง ? ”
คำตอบของหวังฉีนั้นทำให้ลั่วอู๋พูดไม่ออก
สัตว์วิญญาณที่มีทักษะการรักษาอันแข็งแกร่งนั้น มีพลังถึงขั้นสามารถรักษาความผิดปกติของร่างกายและสติปัญญาได้อย่างง่ายดายเลยงั้นเหรอ
อย่างไรก็ตาม ลั่วอู๋นั้นไม่สามารถยอมรับเรื่องการแต่งงานในเครือญาติพี่น้องได้
หลังจากนั้น องค์จักรพรรดิก็ได้เริ่มทำการคัดเลือกคนด้วยตัวเอง เขาคัดเลือกผู้ที่มีความสามารถอันลือชื่อ หลายคนที่ถูกคัดเลือกไปนั้นล้วนเป็นนักเรียนของสำนักเฉียนหลง
“เริ่มจากคนของตระกูลลั่วก็แล้วกัน ” องค์จักรพรรดิกล่าว
ไม่ผิดแน่นั่นหมายถึงลั่วอู๋
ลั่วอู๋ทำอะไรไม่ถูก
เนื่องจากองค์จักรพรรดิได้กล่าวเช่นนั้น เขาจึงไม่สามารถปฏิเสธได้
ผู้นำของตระกูลลั่วมีความสุขมาก
ไม่มีใครรู้สึกผิดปกติกับเรื่องนี้ เขาเป็นผู้ที่อยู่ในอันดับหนึ่งของรายชื่อเฉียนหลง โดยปกติแล้วเขานั้นเป็นผู้ที่มีคุณสมบัติและความเหมาะสมมากที่สุด
“ หลี่ชวนเฉิง เจ้าเองก็จงอยู่ที่นี่ซะ ” องค์จักรพรรดิกล่าว
หลี่ชวนเฉิง บุตรชายขององค์ชายรัชทายาทแห่งพิงหนานเองก็ถูกรับเลือก หลี่ชวนเฉิงตื่นเต้นมาก เพราะเขาไม่ได้คาดคิดว่าตัวเขาเองจะได้มีโอกาสเข้าไปในพระราชวัง
เนื่องจากเขาไม่ได้มีอะไรโดดเด่นเลยนอกจากสถานะแต่กำเนิดของเขา
ต่อมาองค์จักรพรรดิก็ได้คัดเลือกบุตรชายของตระกูลขุนนางระดับสูงจากหลายมณฑล และเหล่าองค์ชายจากหลากหลายอาณาจักร
ในที่สุดการคัดเลือกก็จบลง
มีผู้ได้รับการคัดเลือกให้เข้าไปยังพระราชวังมากกว่า 30 คน และองค์จักรพรรดิก็ได้บอกด้วยว่าที่พักนั้นจะเป็นเพียงห้องพักอาศัยขนาดเล็ก ดูเหมือนว่าจะมีเวลาไม่มากนักที่พวกเขาจะได้ติดต่อกับองค์หญิงเจียโรว
อย่างไรก็ตามสีหน้าของหลาย ๆ คนก็แสดงให้เห็นถึงท่าทีแปลกไป
เพราะในบรรดาผู้ที่ถูกคัดเลือกโดยองค์จักรพรรดินั้น กลับไม่มีองค์ชายเล็กอยู่
หลี่ซวนซงซึ่งเป็นผู้ยอดเยี่ยมที่สุดในบรรดาคนรุ่นใหม่ของราชวงศ์ถูกทิ้งเอาไว้ข้างหลัง และกลับกลายเป็นว่าเหล่าองค์ชายที่แทบจะไม่มีใครรู้จักในเมืองใหญ่หลายคนได้รับเลือกแทนเสียอย่างนั้น
มันเป็นเรื่องที่ยากจะทำความเข้าใจได้
องค์ชายเล็กก้มหน้าลงและแสดงความโกรธออกมาจากดวงตาของเขา แต่เขาก็สามารถสงบสติลงได้แล้วเงยหน้าขึ้นพูดด้วยรอยยิ้ม “ พวกเขาทั้งหมดนั้นล้วนเป็นผู้มีความสามารถ ข้าหวังว่าลูกพี่ลูกน้องเจียโรว นั้นจะได้พบกับเพื่อนที่ดีที่สุด ช่วงนี้ข้าคิดถึงนางมาก จะว่าไปแล้วข้าเอาหมาเพลิงไปมอบให้นางด้วยตัวเองดีกว่า? ”
“ เจ้าไม่เห็นจะต้องทำให้มันยุ่งยากเลย ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของสาวใช้เถอะ ” องค์จักรพรรดิกล่าว
บรรยากาศในพระราชวังแปลก ๆ ไปในทันที
ทุกคนต่างเข้าใจว่าองค์จักรพรรดินั้นไม่ต้องการให้องค์ชายเล็กอยู่ที่นี่ต่อ อย่างไรก็ตามองค์จักรพรรดิก็ยังให้เกียรติเขาอยู่
องค์ชายเล็กนั้นมีคนรู้จักมากมาย ไม่ว่าจะเป็นภายนอกวังหรือในวัง เหล่าองค์ชายและผู้มีอำนาจต่างก็มีความสัมพันธ์กับองค์ชายเล็กกันทั้งนั้น
อย่างไรก็ตามถ้าหากองค์จักรพรรดิไม่ชอบองค์ชายเล็กขึ้นมา เขาก็จะไม่ได้รับอนุญาตให้มีอำนาจภายในพระราชวังอีก
สถานการณ์ตอนนี้จะเป็นอย่างไรต่อไปกันแน่?
ผู้คนรู้สึกสับสน
องค์ชายเล็กยังคงแสดงรอยยิ้มออกมา เขาค่อย ๆ ก้มหน้าลง “ ใช่แล้ว ข้ารู้ว่าข้าเป็นหลานชายของท่าน ”
ผู้คนต่างรู้สึกตกใจ
ดูเหมือนว่าเขาจะแสดงความหยาบคายออกมา โดยการเรียกตนเองหลายชาย แทนที่จะเป็นขุนนาง
เขาไม่ได้พูดออกมาเป็นการส่วนตัว แต่กำลังพูดต่อหน้าเหล่ากองกำลังจำนวนมาก
องค์ชายเล็กได้แสดงความโกรธออกมาด้วยวิธีเช่นนี้
ทว่าองค์จักรพรรดิก็ยังสงบนิ่งแล้วพูดออกมาช้า ๆ “ งั้นเหรอ ”
……
……
งานเลี้ยงที่แสนจะยาวนานภายในห้องโถงได้จบลงเพียงเท่านี้
เหล่ากองกำลังต่าง ๆ ล้วนเต็มไปด้วยความคิดต่าง ๆ ในหัว จนในค่ำคืนนี้พวกเขาต่างก็ไม่ได้หลับไม่ได้นอน
ลั่วอู๋เองก็เช่นกัน
ในค่ำคืนอันมืดสนิท ทั้งที่ได้นอนบนเตียงอันแสนจะนุ่มสบาย ลั่วอู๋กลับนอนไม่หลับ
ขณะนั้นก็ได้มีเสียงเคาะประตูมาจากด้านนอกห้อง
ในเวลาดึกเช่นนี้ กลับมีคนมาเคาะประตูห้องของเขา
“ท่านบุตรชายของตระกูลลั่ว องค์หญิงเจียโรวได้ฝากให้ข้ามาเรียกท่านเจ้าค่ะ” มันเป็นเสียงของสาวใช้ในพระราชวัง เสียงของนางช่างไพเราะ แต่ก็ไม่ใช่เสียงที่นุ่มลึก
ลั่วอู๋รู้สึกประหลาดใจ
มันผิดปกติเกินไป เขาเกรงว่ามันคงจะไม่ใช่เรื่องที่ดีแน่
