ไหปีศาจ – ตอนที่ 68 สูญเสียตัวตน

บทที่ 68

สูญเสียตัวตน

ลั่วอู๋เดินอย่างสบายใจ

ฉูจงฉวนยังมีความลังเล และยังคงพยายามทำบางสิ่งบางอย่าง

ในที่สุดทั้งสองคนได้เดินขึ้นบันไดไปยังที่นั่งชั้นบน

ถ้ามีคนมาโรงประมูลไม่มากพอ คฤหาสน์ชวนเทียนจะอนุญาตให้คนภายนอกมานั่งที่นั่งที่ยังว่างอยู่

“หยุดก่อน!” มู่เฉียนต้องการทำตัวโดดเด่น เขามองด้วยความเย็นชา แต่ปกปิดอารมณ์ตื่นเต้นไม่ได้

ฉูจงฉวนถึงกับหยุดชะงัก เขาเหมือนกับสุนัขที่ทำตามคำสั่ง

มู่เฉียนด่าทอ “เจ้ามาทำอะไรที่นี่ ที่นี่ไม่ใช่ที่ของคนระดับเจ้าสักหน่อย”

“ทำไมจะมาไม่ได้ เจ้าลองมองไปรอบ ๆ สิ” ฉูจงฉวน พูดอย่างขาดความมั่นใจ

ลั่วอู๋มองที่เขา “มันไม่ใช่ธุระของเจ้า ที่นี่มีที่ว่างอยู่หลายตั้งที่ ข้าไม่ได้จะมาแย่งที่นั่งของเจ้าสักหน่อย”

“เจ้าไม่มีสิทธิ์พูดอะไรทั้งนั้น” หลี่ชวนเฉิงลุกจากที่นั่ง เขามีความภาคภูมิใจในตนเอง “มันไม่มีกฎสักหน่อย พวกเจ้าควรไปนั่งที่นั่งชวนซือ เจ้าไม่ควรมานั่งที่ตรงนี้ ข้ายิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่”

“แค่นั้นแหละ” มู่เฉียนพูดย้ำ

หลี่ชวนเฉิงยังคงพูดต่อ “การเป็นมนุษย์ สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการมองผู้อยู่เหนือกว่า เจ้าอย่าคิดมองตัวเองสูงเกินไป”

ลั่วอู๋ยิ้มแล้วพูดขึ้น “พี่ชายหลี่ เจ้าคิดว่าเขาเป็นคนยังไง”

“ช่างอวดดีเสียจริง พี่ชายหลี่งั้นหรือ นั่นคือชื่อที่เรียกท่านผู้นี้งั้นหรือ” มู่เฉียนดุด่า “เจ้าเป็นคนแบบไหนกัน ที่เรียกท่านผู้นี้ว่าพี่ชายหลี่ ทั้งๆ ที่เขาเป็นผู้ใหญ่งั้นเหรอ”

“ข้าไม่อยากเห็นหน้าคนพวกนี้” หลี่ชวนเฉิงมองไปรอบ ๆ “ในฐานะองค์ชาย และเป็นบุตรชายขององค์ชายรัชทายาท ข้าเป็นบุคคลที่มีฐานะ เพราะฉะนั้น ข้าจะไปนั่งที่นั่งธรรมดาได้เยี่ยงไร เจ้าควรรู้ถึงความแตกต่างระหว่างที่นั่งธรรมดากับที่นั่งชวนเทียน”

ดวงตาของลั่วอู๋แคบลงและหัวเราะเบา ๆ “ข้าเห็นด้วยกับท่านว่า คนในระดับต่างกันไม่ควรนั่งใกล้กัน มิเช่นนั้น พวกเขาจะถูกกลบตัวตนไป”

หลี่ชวนเฉิงมึนงงเล็กน้อย

“จำเอาไว้ด้วยว่าอย่าไปที่ตรงนั้นอีก” มู่เฉียนตะโกนออกมา

ลั่วอู๋มองไปที่มู่เฉียนและพูด “คนแคระรึไงกัน น่าเกลียดจริง ๆ “

“เจ้า…” มู่เฉียนโกรธ

เขาเกลียดการถูกบอกว่าเขานั้นตัวเตี้ย

“พี่ชายฉูไปกันเถอะ อย่าเข้าไปยุ่งกับคนระดับนี้เลย” ด้วยสิ่งนั้น ลั่วอู๋ได้เดินไปยังชั้นที่สูงขึ้น

ฉูจงฉวนลังเลและเดินตามลั่วอู๋ไป

ตายแน่ ตายแน่

หลี่ชวนเฉิงรู้สึกประหลาดใจ

ทั้งสองคนนั้นกำลังทำอะไร พวกเขาต้องการหาที่นั่ง

“ไม่มีผู้ดูแลของคฤหาสน์ชวนเทียนเลยรึไงกัน มีคนบุกรุกเข้าไปยังที่นั่งชวนเทียน” มู่เฉียนตะโกน

มันดึงดูดความสนใจทันที

“ใครกัน ที่ช่างกล้าบุกเข้าไปยังที่นั่งชวนเทียน”

“แม้แต่ราชวงศ์ ก็ไม่สามารถฝ่าฝืนกฎคฤหาสน์ชวนเทียนได้ คาดว่า พวกเขาคงไม่รู้ว่ามันสูงส่งแค่ไหน”

“ใครต้องการนั่งตรงที่นั่งตรงนั้นกัน พวกเขาคิดว่าตัวเองเป็นใครกัน”

โรงประมูลเกิดเสียงบ่นพึมพำ

หลี่ชวนเฉิงเป็นแขกที่มีชื่อเสียงของคฤหาสน์ชวนเทียน มีห้องพักทั้งหมดห้าห้อง และมีคนงานรออยู่ทุกห้อง

“เกิดอะไรขึ้นขอรับองค์ชาย” คนงานรีบวิ่งเข้าไปหา หลี่ชวนเฉิง

หลี่ชวนเฉิงโกรธเล็กน้อยและพูดว่า “เจ้าถามข้าว่ามีอะไรผิดปกติงั้นเหรอ เจ้าไม่มองด้วยตาของตัวเองล่ะว่ามีคนบุกรุกเข้าไปยังที่นั่งชวนเทียน”

“ขอรับท่าน ข้าจะจัดการให้ขอรับ”

พวกเขาทั้งหมดล้วนเป็นคนใหญ่โต ไม่สามารถยั่วยุได้

คนงานพาทหารองครักษ์หลายคนรีบวิ่งเข้าไปหยุดลั่วอู๋และฉูจงฉวนเอาไว้

หลี่ชวนเฉิงตั้งใจเดินตามไปด้วยความตื่นเต้น

“ท่านฉูท่านกำลังสร้างปัญหาอะไรงั้นหรือขอรับ” คนงานรู้จักกับฉูจงฉวน: “ท่านควรรู้ว่าที่นั่งตรงนั้นเข้มงวดมากและไม่มีใครกล้าล้ำเส้น”

ฉูจงฉวนยิ้มอย่างขมขื่น

เขาไม่รู้ว่าเขาขึ้นมาด้านบนสุดกับลั่วอู๋ได้อย่างไร

จากนั้นคนงานมองที่ลั่วอู๋และพูดว่า “แขกคนนี้ ละเมิดกฎของคฤหาสน์ชวนเทียนของเรา โดยการบุกรุกเข้ามาในที่แห่งนี้ ช่วยส่งจดหมายรับเชิญ และกรุณาออกไปด้วยขอรับ”

ลั่วอู๋ส่งจดหมายรับเชิญให้คนงานอย่างเงียบ ๆ และนำการ์ดสีดำที่ได้รับมาจากท่านหวัง ฉีขึ้นมา

“บัตร…บัตรสีดำ” ขาของคนงานสั่น นั่นคือบัตรพิเศษที่ทันสมัยที่สุดของคฤหาสน์ชวนเทียน

คนงานหยิบจดหมายรับเชิญขึ้นมามองชื่อข้างบน เขาก้มศีรษะลงด้วยความเคารพ: “ท่านลั่วอู๋ ขออภัยด้วยขอรับ ที่ข้าไม่รู้จักท่านมาก่อน ผู้ดูแลอันดับ 7 ได้สั่งเอาไว้ว่าได้เตรียมที่นั่งไว้สำหรับท่านแล้วขอรับ “

ฉูจงฉวนจ้องมองไปที่มัน

มันอะไรกันแน่

การ์ดสีดำ

นี่คือสองเกรดสูงกว่าบัตรทองคำขาวของตาแก่เสียอีก

ลั่วอู๋มีบัตรพิเศษ

และผู้ดูแลอันดับ 7 ก็สั่งให้เขา เตรียมที่นั่งชวนเทียนไว้สำหรับลั่วอู๋โดยเฉพาะ มันดูเหลือเชื่อมาก

ฉูจงฉวนรู้สึกเขินเล็กน้อย เพราะคิดว่าลั่วอู๋จะแสดงบัตรธรรมดาเสียอีก

เป็นเพราะเขาลากลั่วอู่ไปนั่งที่นั่งชวนซือแทนที่จะฟังความจากชายหนุ่ม

หลังจากหลี่ชวนเฉิงได้ยิน มันทำให้พวกเขาดูโง่

“เจ้าหนุ่มคนนั้นไม่มีความผิด” หลี่ชวนเฉิง ตกใจ: “เจ้าหนุ่มคนนั้นมีคุณสมบัติที่เข้าไปนั่งที่นั่งชวนเทียนงั้นเหรอ”

คนงานส่ายหัวและพูดว่า “แน่นอนขอรับ มันเป็นคำสั่งของผู้ดูแลอันดับ 7”

“ได้ยังไง … ” หลี่ชวนเฉิง พูดไม่ออก

พี่น้องตระกูลมู่ก็เช่นเดียวกัน

ใครจะคิดว่าคนธรรมดาบนท้องถนนคนนั้น จะมีคุณสมบัติที่พอที่จะเข้าไปนั่งในที่นั่งชวนเทียน

ลั่วอู๋เหลือบมองหลี่ชวนเฉิงขมวดคิ้วและพูดขึ้นว่า “ท่านกำลังทำอะไรที่นี่ หรือนี่คือสิ่งที่ผู้คนในระดับของท่านควรจะมาหรือ มันไม่ยากที่จะจำตำแหน่งของท่าน ไม่รู้จักกฎหรือไง เดินไปเดินมา ซึ่งมันทำลายอารมณ์ของข้า

“เจ้า… ” หลี่ชวนเฉิง โกรธมากจนเกือบอาเจียนออกมา

เป็นครั้งแรกในชีวิตของเขาที่ถูกพูดใส่อย่างนั้น

“พี่ชายฉูเราไปกันเถอะ อย่าเข้าไปยุ่งกับคนระดับต่ำเช่นนี้เลย เราจะดูไม่ดีเอา” ลั่วอู๋พูดเบา ๆ

ฉูจงฉวนมีความสุขดั่งดอกไม้บาน มันก็ไม่ได้น่าเกลียดมากเกินไป: “ได้เลย ไปกันเถอะ”

ตอนนั้นลั่วอู๋และทั้งสองก็เข้าไปนั่งที่นั่งชวนเทียน

ยิ่งไปกว่านั้น สิ่งที่ลั่วอู๋พูดนั้นสร้างผลกระทบของผลกระทบกับผู้อื่น

ใครจะไปคิดว่า ตัวเขาเองที่ไม่รู้จักตำแหน่งของผู้อื่น

คำพูดของลั่วอู๋ดังก้องอยู่ในหูและมันเหมือนกับเสียงตบหน้า

“องค์ชายขอรับ กรุณาลงไปด้วยขอรับการประมูลจะเริ่มขึ้นในไม่ช้า” คนงานพูด

มีแต่เพียงคำพูดกระตุ้น

ตามกฎของคฤหาสน์ชวนเทียนแล้ว พวกเขาไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้

“ได้”

หลี่ชวนเฉิงหยุดความโกรธ และเดินกลับมาที่ที่นั่งของเขา

โดยปกติแล้วความภูมิใจในที่นั่งของตนเองนั้นเป็นเรื่องน่าขันสุด ๆ

“น้องชายมู่ เจ้าหนุ่มผมสีเงินนั่นใครกัน” หลี่ชวนเฉิงตบโต๊ะ ด้วยความโกรธ

“ข้าไม่รู้จักเขามาก่อน ข้ารู้แค่ว่าเจ้าหนุ่มนั่นกับผู้ดูแลอันดับ 7 รู้จักกัน และในการประมูลครั้งนี้ มีการประมูลสัตว์วิญญาณกลายพันธุ์ด้วยขอรับท่าน”

“สัตว์วิญญาณกลายพันธุ์ ด้วยสิ่งนี้พวกเขาไม่สามารถเข้าไปนั่งที่นั่งชวนเทียนได้” หลี่ชวนเฉิงพูดอย่างเย็นชา

มู่เฉียนพึมพำ “บางที มันอาจมีความสัมพันธ์กับผู้ดูแลอันดับ 7 พวกเขาจึงได้รับการปฏิบัติเช่นนี้”

“งั้นเหรอ” ใบหน้าของหลี่ชวนเฉิง เปลี่ยนไปเล็กน้อย “อธิบายไปไม่ถูกเลย ผู้ดูแลอันดับ 7 ช่างน่ารังเกียจชะมัด ทำไมถึงกลายเป็นคนเช่นนี้”

หลี่ชวนเฉิงเดินกลับไปนั่งที่นั่งด้วยความไม่เต็มใจ “ไม่ ข้าพูดออกมาไม่ได้”

“พี่ชายหลี่ อย่าได้โกรธไปเลย ที่นั่งระดับสูงมันไม่ได้มีความหมายอะไรเลย สองคนนั้นต้องมาประมูลภูตดอกไม้แน่นอน ตราบใดที่เราประมูลภูตดอกไม้ได้ เจ้าสองคนนั้นก็สู้เราไม่ได้หรอก ” มู่เฉิงพูด

หลี่ชวนเฉิงเบิกตาโต “คำพูดของน้องชายมู่มีเหตุผล คนที่นั่งอยู่ที่ที่นั่งชวนเทียน ไม่สามารถแม้แต่จะประมูลสินค้าแข่งกับคนอื่นได้ มันไม่น่าอับอายหรอกหรอ”

“นอกจากนี้ ข้าจะซื้อภูตดอกไม้เพื่อไปมอบมันให้ลูกพี่ลูกน้ององค์หญิงเจียโรว เหมือนกันยิงปืนได้นกสองตัว”

เขามีความสัมพันธ์ทางสายเลือดกับองค์หญิงเจียโรว เขาสองคนเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน

แต่สถานะนั้นกลับแตกต่างกัน

“ใช่ นั่นแหละ” หลี่ชวนเฉิงสงบใจลง

ด้วยสถานะทางการเงินและการสนับสนุนจากตระกูลมู่ เขามั่นใจได้ว่า เขาจะชนะการประมูลภูตดอกไม้อย่างแน่นอน

หากเขาได้รับความรักจากลูกพี่ลูกน้ององค์หญิงเจียโรวได้ ความพยายามทั้งหมดจะคุ้มค่าอย่างมาก