บทที่ 74
การจู่โจมขององครักษ์ขององค์หญิง
“เจ้าคนไร้หน้า ข้าหิวแล้ว!”
องค์หญิงเจียโรวร้องออกมาขณะนอนบนเตียง
เส้นเลือดของนางรู้สึกโล่งว่างและนางเองก็ไม่มีเรี่ยวแรง นางต้องการเวลานานในการฟื้นฟูความสามารถในการเคลื่อนไหวของนาง
ไร้หน้าเปิดประตูออกมาและเข้าไปเสิร์ฟอาหารจากร้านอาหารให้ในทันที
นอกจากนี้ยังมีสาวใช้อีกคนหนึ่งที่ลั่วอู๋ได้ว่าจ้างมาให้ดูแลองค์หญิงเจียโรวเดินตามมาอย่างระมัดระวัง
“นายน้อยของเจ้ากลับมาแล้วรึยัง นี่ใกล้จะสิ้นสุดการประมูลแล้วนะ” องค์หญิงเจียโรวกินอาหารที่ไม่มีรสชาติและพูดถามอย่างคลุมเครือ
เขาแกล้งทำเป็นไม่พูดอะไรสักคำ
“เจ้าเป็นใบ้รึไง ทำไมเจ้าไม่เคยพูดเลย” องค์หญิงเจียโรวถาม
ไร้หน้าไม่เคลื่อนไหว
“ช่างเป็นคนที่น่าเบื่อ”
ใบหน้าของ องค์หญิงเจียโรวดูเศร้ามากเพราะนางขยับตัวไม่ไหว นางไม่มีแม้กระทั่งแรงจะพูด มันช่างน่าเบื่อจริงๆ
หงเฉา, ฉิงเหมย, ข้าคิดถึงสาวใช้ของข้าคิดถึงเหลือเกิน
หงเฉาและฉิงเหมยเป็นสาวใช้สาวคนสนิทขององค์หญิงเจียโรว เมื่อนางเดินทางออกจากวังนางจะนำเพียงแค่สาวใช้สาวสองคนนี้ติดตัวออกไปคอยดูแลตัวเองเท่านั้น
จู่ ๆ จังหวะนั้นไร้หน้าก็ลุกขึ้นและมองไปที่ประตู
หลังจากที่ได้ฝึกฝนศิลปะการต่อสู้มาหลายวัน ทักษะของเขาก็ดีขึ้นอย่างมาก ตอนนี้เขาสามารถสัมผัสได้ว่ามีคนมาที่นี่และด้วยจิตที่ไม่ดี
“องค์หญิงต้องอยู่ที่นี่แน่มันเป็นที่ตั้งของกระจกติดตาม” เสียงอันชัดเจนและสง่างามดังออกมาจากนอกประตู
ในขณะเดียวกันก็มีเสียงผู้หญิงอีกคนที่ดูใจร้อนพูดขึ้นว่า “ระวังไว้ด้วยล่ะ กระจกติดตามแสดงให้เห็นว่าลมหายใจขององค์หญิงอ่อนแอมาก ตอนนี้ข้ากลัวว่านางกำลังตกอยู่ในอันตราย”
“ไม่ต้องสน เตรียมพร้อมให้ดี รีบเข้าไปกัน” เสียงที่คมชัดกลับมาอีกครั้ง
“ตู้ม”
ประตูห้องถูกพังเปิดออกในทันที
ไร้หน้าเห็นผู้หญิงสองคนในเสื้อคลุมสีแดงและสีน้ำเงิน พวกนางมีรูปร่างสูงดูมีเสน่ห์และเนื้อตัวเรียบเนียนสวยงามดั่งผิวหยก
ด้านหลังของผู้หญิงสองคนนั้นมีทหารองครักษ์มากกว่าสิบคน ในชุดเกราะสีเงินถือหน้าไม้และลูกธนู โดยแต่ละคนดูมีความสงบและความชำนาญ
ทันทีที่เห็นร่างของไร้หน้า หงเฉา ฉิงเหมยก็ตื่นตัวเตรียมสู้ในทันที
ต่อให้สวมผ้าปลอมตัวบ้างแล้วเขาก็ยังดูน่ากลัวอยู่เล็กน้อย
“พวกท่านเป็นใคร” ไร้หน้าถามด้วยเสียงแหบแห้งและลึก
หงเฉา ฉิงเหมย ตะโกนพร้อมกัน “เจ้าสัตว์ประหลาดส่งตัวองค์หญิงคืนมานะ”
“หงเฉา ฉิงเหมย!” องค์หญิงเจียโรวร้องอย่างมีความสุข
“องค์หญิง”
สาวใช้ทั้งสองคนเห็นองค์หญิง แต่ใจของพวกนางก็ตกลงไปกับพื้น เมื่อเห็นสภาพขององค์หญิงที่นอนอยู่บนเตียงนิ่งไม่ไหวติง ต้องมีบางอย่างเกิดขึ้นที่นี่แน่
ถ้ารู้ว่าองค์หญิงเจียโรวถูกลักพาตัวไป คนราชวงศ์มังกรเร้นกายทั้งหมดจะต้องตกตะลึงแน่
แหวนสัตว์วิญญาณศักดิ์สิทธิ์สีเขียวบนข้อมือของฉิงเหมยเปล่งแสงออกมา “บังอาจนักที่กล้าลักพาตัวองค์หญิงเจียโรว เจ้าสัตว์ประหลาดเอ๋ยตายเสียเถอะ!”
ลมหายใจของนางเปลี่ยนไปในทันที
คงไม่มีใครคิดว่าสาวใช้ขององค์หญิงเองก็เป็นผู้ใช้พลังวิญญาณระดับเงินด้วยเช่นกัน
สิงโตหยกปรากฏตัวขึ้นในห้องทันที เสียงคำรามทำให้ทั้งโรงเตี๊ยมตื่นตระหนก
“สิงโตหยกกัดกระชากสายฟ้า!” ฉิงเหมยสั่ง
สิงโตหยกมีแผงคอสีน้ำเงินและร่างกายของมันใหญ่กว่าม้าทั่วไปเล็กน้อย มันดูดุร้ายและเดือดดาลมาก เมื่อสิงโตหยกเปิดปากของมันสายฟ้าก็หลั่งไหลออกมา
ทหารองครักษ์เห็นดังนั้นก็ต่างพากันตอบสนองและตั้งหน้าไม้ขึ้น
หน้าไม้เหล่านี้มีชื่อว่าหน้าไม้ดาวตก เป็นหน้าไม้ถูกสร้างขึ้นมาให้ทหารใช้โดยเฉพาะ ด้วยที่ว่ามันทำมาจากเหล็กกลั่น มันจึงหนักกว่าหน้าไม้ทั่วไป 7-8 เท่า มีเพียงทหารชั้นยอดเท่านั้นที่จะสามารถพกพาหน้าไม้ไปไหนมาไหนได้
ลูกศรของหน้าไม้ดาวตกนั้นรุนแรงจนสามารถเจาะทะลุร่างของสัตว์วิญญาณระดับทองได้
“ท่าน … ” ไร้หน้าไม่มีโอกาสได้พูด สิงโตหยกวิ่งไปโจมตีที่ร่างกายของเขาแล้วและกลิ่นเลือดเริ่มกระจายฟุ้งไปทั่ว
ไร้หน้าหลบเลี่ยงคมเขี้ยวของสิงโตอย่างหวุดหวิด แต่สิงโตหยกก็ย่อตัวลงด้วยอุ้งเท้าและตะปบลงบนหน้าอกของไร้หน้า
“พรวด!”
ไร้หน้าพุ่งกระเด็นออกมา
เลือดพุ่งทะลักมาในชั่วพริบตาและย้อมชุดของเขาจนเป็นสีแดงทั้งหมด
“ไม่ หยุดเดี๋ยวนี้” องค์หญิงเจียโรวร้องออกมา แต่มันก็สายเกินไป คมเขี้ยวของสิงโตหยกกัดมาอีกครั้งพร้อมกับศรของหน้าไม้ดาวตก
ไร้หน้าลุกขึ้นอย่างทุลักทุเลคมเขี้ยวของสิงโตหยกกัดลงมาบนไหล่ของเขา ส่วนลูกศรของหน้าไม้ดาวตกก็ปักเข้าที่ต้นขาของเขา จนเลือดไหลทะลักออกมาอีกครั้ง
“อั้ก”
ไร้หน้าเจ็บปวดทรมาน
เขาฝืนใช้กระบวนท่าที่ 3 ของ วิชาผีเสริมกระดูก- ผีแห่งเซินโล
ร่างปลอมตัวปรากฏขึ้นลวงตาในทันทีทั้งห้องปรากฏร่างของผีนับไม่ถ้วน ดูแปลกประหลาด
ต่อจากนั้นเขาก็ใช้กระบวนท่าที่ 5 คือกล้วยไม้สันโดษแห่งหุบเขาร้าง
ร่างของไร้หน้ากลายเป็นลำแสงและทะลุผ่านหน้าต่างแล้วกระโดดออกไป หลังจากผ่านไปครู่หนึ่งเขาก็หายไปเหลือเพียงคราบเลือดอันน่าสยดสยองบนพื้นห้อง
“พวกเจ้าทำอะไรกันน่ะ” องค์หญิงเจียโรวร้องด้วยความโกรธ
เมื่อเห็นองค์หญิงโกรธองครักษ์ทุกคนก็คุกเข่าลง
แม้ว่าพวกเขาจะไม่รู้ว่าตนเองผิดตรงไหน แต่ก็คุกเข่าและยอมรับมันไว้ก่อนน่าจะดีกว่า
ฉิงเหมยและหงเฉาดูสับสน ฉิงเหมยถามขึ้นมาอย่างไม่สบายใจ “มีอะไรงั้นเหรอเจ้าคะ”
“ใครบอกให้พวกเจ้าโจมตีกัน บ้าไปแล้วรึไงทั้งคู่เลย” องค์หญิงเจียโรวโกรธมาก
นางไม่เคยพูดกับสาวใช้ทั้งสองคนด้วยน้ำเสียงหนักขนาดนี้มาก่อน
“องค์หญิง … ” ฉิงเหมยหน้าสลดลง “คนคนนั้นดูอันตรายมาก เขาใช้ผ้าพันหน้าดูเหมือนคนเลวและองค์หญิงเองก็นอนอยู่บนเตียงนิ่งไม่ไหวติง ข้าเลยคิดว่าท่าน……”
องค์หญิงเจียโรวพูดอะไรไม่ออกทำอะไรไม่ถูก
“พวกเจ้าคิดว่าข้าถูกลักพาตัวไปงั้นเหรอ ถ้าข้าถูกลักพาตัวไปพวกเขาคงโง่มากที่ไม่คิดจะป้องกันกระจกติดตาม” องค์หญิงเจียโรวดูโกรธ
หงเฉาและฉิงเหมยรู้ตัวในทันทีว่าพวกนางทำอะไรผิดพลาด ดังนั้นพวกเขาจึงยืนอยู่ที่นั่นและยอมรับคำตำหนิขององค์หญิง
……
……
ขณะเดียวกันที่โรงประมูลของคฤหาสน์ชวนเทียน
ลั่วอู๋ ใช้หินวิญญาณที่ได้จากการประมูลภูตดอกไม้ มาเพื่อจ่ายค่าหญ้าวิญญาณ รวมถึงเงินสำหรับรายการของที่เขาได้ซื้อมาในการประมูล จากนั้นก็เดินออกมาจากโรงประมูลพร้อมกับฉูจงฉวน
ลั่วอู๋คิดว่าเขาควรจะรีบกลับไป จะได้เข้าสู่มิติไหเพื่อปรับแต่งวิญญาณให้ต้าหวง
“น้องชายลั่ว ข้าขอตัวไปก่อนล่ะ” ฉูจงฉวนผู้ได้โชคลาภลอยในวันนี้มีใบหน้าที่เต็มไปด้วยชีวิตชีวา “มันคงจะปลอดภัยกว่า ถ้านำภูตดอกไม้กลับไปฝากที่ตระกูลฉูก่อน”
ลั่วอู๋พยักหน้า “เอาเลย ไว้คราวหน้าถ้ามีโอกาส ข้าจะมาดื่มกับท่านในภายหลัง”
“เฮ้ เดี๋ยวมันต้องมีโอกาสน่า”
แล้วฉูจงฉวนก็เดินจากไป
ลั่วอู๋เตรียมพร้อมที่จะเข้าไปในรถม้า แต่ไม่ทันไรเขาก็เห็นร่างอันน่าสังเวชอยู่ไม่ไกลนัก เขาคนนั้นมีเลือดไหลออกมาและผู้คนที่ผ่านไปมาต่างก็กลัวว่าจะมีปัญหา พวกเขาจึงเดินหลบทางกันไปทีละคน
“ไร้หน้า”
ลั่วอู๋ตกใจและรีบวิ่งเข้าไป
“ไร้หน้าเกิดอะไรขึ้นกับเจ้า”
ไร้หน้าล้มลงกับพื้น หน้าอกของเขาเต็มไปด้วยบาดแผลและเลือด มีรอยกัดของสัตว์ขนาดใหญ่ที่ไหล่ของเขา และมีลูกศรที่น่าเกรงขามปักอยู่ที่ขาขวาของเขา
“นายน้อย องค์หญิงเจียโรว … ” ไร้หน้าอ่อนแรง
“อย่าเพิ่งพูดอะไรเลย อดทนไว้นะ” ลั่วอู๋อุ้มร่างของไร้หน้าขึ้นมาแล้วตรงไปที่คฤหาสน์ชวนเทียน พวกเขาน่าจะมีแพทย์ที่ดีที่สุด
ผู้คนในคฤหาสน์ชวนเทียนตรงนั้น เมื่อพวกเขารู้ว่าลั่วอู๋เป็นแขกรับเชิญพิเศษของคฤหาสน์ชวนเทียน พวกเขาก็รีบส่งแพทย์ที่ดีที่สุดมาทันที
“โชคดีที่อวัยวะภายในและปอดไม่ได้รับบาดเจ็บ แต่การบาดเจ็บนั้นก็ยังสาหัสอยู่” แพทย์ทำการวินิจฉัย ตามด้วยจัดยาให้สำหรับไร้หน้าและดึงลูกศรออก
ในที่สุดลั่วอู๋ก็โล่งใจ
“นายน้อยมีคนบุกเข้ามาที่โรงเตี๊ยมของเรา พวกเขาน่าจะเป็นองครักษ์ขององค์หญิงเจียโรว” ไร้หน้ากระซิบที่หูของลั่วอู๋อย่างอ่อนแรง
ลั่วอู๋โกรธมาก
ข้าช่วยองค์หญิงของท่าน เหตุใดท่านจึงกล้าทำร้ายคนของข้า
นี่มันเป็นการรังแกมากเกินไปแล้ว
“ไร้หน้าไม่ต้องกังวลไป ข้าทวงความยุติธรรมให้แก่เจ้าแน่” ลั่วอู๋กล่าวอย่างจริงจัง
