บทที่ 77
ของชดใช้
ลั่วอู๋คิดว่าการจ่ายค่าคุ้มครองนั้นช่างคุ้มค่าจริง ๆ
ทั้ง ๆ ที่มันควรจะเป็นปัญหาใหญ่ แต่เขากลับแก้ไขได้โดยที่ไม่ได้ตั้งใจด้วยซ้ำ นอกจากนี้เขายังได้ตอกหน้าหลี่ชวนเฉิง บุตรชายขององค์ชายรัชทายาทแห่งพิงหนาน
ณ ลานหน้าคฤหาสน์แห่งหนึ่งในมณฑลหมิงหนาน
หงเฉาเดินทางมาพร้อมกับองครักษ์ในชุดเกราะเงินสองคน
เนื่องจากมีความวุ่นวายเกิดขึ้นในลานอื่น ๆ
หงเฉานั้นเป็นสาวใช้ขององค์หญิงเจียโรวและทหารในชุดเกราะสีเงินก็เป็นองครักษ์ขององค์หญิง พวกเขามาที่นี่เพื่อแสดงเจตจำนงขององค์หญิงเจียโรว
ไม่มีใครคาดคิดว่าองค์หญิงได้มาถึงมณฑลหมิงหนานแล้ว
คฤหาสน์อีกหลังเองก็ได้เปิดลานบ้านแสดงการเคารพและยินดีต้อนรับ
แม่บ้านนามว่าบี๋อู๋เดินออกมา
“ยินดีต้อนรับท่านหงเฉา ไม่ทราบว่าองค์หญิงเจียโรวอยู่ที่ไหน นายเหนือหัวของเรา กำลังรอคอยการเสด็จมาถึงของนาง” แม่บ้านยิ้ม
หงเฉากล่าว “ไม่ต้องรอหรอก องค์หญิงจะไม่มาที่นี่คฤหาสน์แห่งนี้”
“ทำไมกันล่ะ” แม่บ้านทำความประหลาดใจ
ปกติแล้วองค์หญิงเจียโรวจะเลือกพักอาศัยในอาคารของราชวงศ์ท้องถิ่นเป็นที่พักชั่วคราว
และทางเลือกที่ดีที่สุดสำหรับองค์หญิงเจียโรวเพื่อเยี่ยมชมมณฑลหมิงหนาน ก็คือการเลือกพักอาศัยชั่วคราวที่นี่
หงเฉาพูดอย่างใจเย็น “เหตุผลก็คือ บุตรขององค์ชายรัชทายาทแห่งพิงหนานจะต้องออกมาพบนางด้วยตนเอง”
แม่บ้านวิ่งกลับไปที่บ้านอีกหลัง
เมื่อได้ยินข่าวนี้หลี่ชวนเฉิงก็รีบเดินทางออกจากคฤหาสน์ของเขาในทันที
หลี่ชวนเฉิงงงงวย “หงเฉาน้องเจียโรวมีปัญหาอะไร”
“องค์ชาย องค์หญิงเจียโรวบอกว่าโปรดอย่าเรียกนางอย่างนั้น นางรู้สึกคลื่นไส้เจ้าค่ะ” หงเฉาพูด นางไม่ใช่คนที่อ่อนน้อมถ่อมตน
หลี่ชวนเฉิงตกใจ “ทำไมกัน ข้าทำอะไรผิด”
“ข้าว่าถามพวกคนเหล่านี้ดีกว่าเจ้าค่ะ” หงเฉาสั่งทหารเกราะสีเงินสองคน “นำตัวชายชุดดำทั้งสามคนออกมาสิ”
ทหารเกราะเงินสองคนลากตัวชายในชุดดำทั้งสามออกมาต่อหน้าหลี่ชวนเฉิง
หลี่ชวนเฉิงมองไปที่ชายชุดดำทั้งสามคนอย่างงงงวย
แต่ยิ่งเขามองหน้าทั้งสามคน สีหน้าของเขาก็ยิ่งบิดเบี้ยว ชายสามคนนี้เป็นคนของเขา พวกเขาถูกส่งให้ไปจับตัวลั่วอู๋มา แล้วทำไมกันพวกเขาถึงถูกจับตัวได้โดยหงเฉา
“องค์หญิงทรงพักอยู่ที่โรงเตี๊ยมแห่งหนึ่ง ใครจะไปรู้ว่าจะมีชายชุดดำสามคนเข้ามาลอบจู่โจม ไม่เพียงแค่รบกวนองค์หญิงเท่านั้น แต่ยังโอหังกล้าพูดคำสกปรกและนำอาวุธออกมาด้วยเจตนาสังหาร “
“หลังจากที่พวกข้าจับกุมเขามา ทรมานให้สารภาพว่ามาจากไหน กลับกลายเป็นว่าพวกเขาเป็นลูกน้องของท่าน ที่รับคำสั่งของท่านบุกเข้าไปในโรงเตี๊ยม”
“องค์หญิงส่งข้ามาให้ถามท่านว่าจงเกลียดจงชังอะไร หรือมีความแค้นอะไร ท่านถึงได้ส่งคนไปฆ่านาง” หงเฉามองตรงไปที่หลี่ชวนเฉิง
หัวใจของหลี่ชวนเฉิงเกือบจะพังทลายลงในขณะนั้น
ฆ่าองค์หญิงงั้นเหรอ
ล้อกันเล่นใช่ไหม
การฆ่าราชวงศ์เป็นอาชญากรรมร้ายแรง
ต่อให้เขาเป็นบุตรชายขององค์ชายรัชทายาท โทษของเขาก็คือการตายเพื่อชดใช้
เมื่อไหร่กันที่ข้าจะส่งคนไปฆ่าองค์หญิง ข้าแค่ส่งพวกเขาไปจับลั่วอู๋ องค์หญิงนั้นอาศัยอยู่ในโรงเตี๊ยมที่ลั่วอู๋อาศัยอยู่งั้นหรือ
แล้วพวกโง่เหล่านี้บุกเข้าไปผิดห้องโดยบังเอิญ เนื่องจากความเข้าใจผิดพวกโง่เหล่านี้ได้แสดงอาวุธของพวกเขาออกมาและพูดอะไรบางอย่างที่พวกเขาไม่ควรพูดงั้นสิ
สมองของหลี่ชวนเฉิงประกอบไปด้วยบทละครที่ยิ่งใหญ่ในทันที
“เข้าใจผิดแล้ว มันเป็นความเข้าใจผิดทั้งหมด” หลี่ชวนเฉิงอยากจะร้องไห้ออกมาโดยไม่มีน้ำตา ข้าชุบเลี้ยงเจ้าพวกโง่พวกนี้มาได้ยังไง
หงเฉาพยักหน้า “นี่เป็นคำตอบของเจ้าสินะ ถ้าอย่างนั้นข้าขอตัวกลับไปก่อน องค์หญิงยังต้องการให้ข้ากลับไปรับใช้”
หลังจากนั้นหงเฉาก็เตรียมที่จะเดินทางกลับไป
หลี่ชวนเฉิงรีบหยุดหงเฉาไว้ เขาแค่ล้อเล่น แล้วคำพูดเช่นนั้นจะไปทำให้ความโกรธขององค์หญิงสงบลงได้อย่างไร
หลี่ชวนเฉิงพยายามอย่างเต็มที่เพื่ออธิบายให้หงเฉาเข้าใจว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นเพียงความเข้าใจผิด
แม้ว่าคนเหล่านี้จะเป็นคนของเขา แต่พวกเขาไม่ได้มีเป้าหมายเล็งไปที่องค์หญิงอย่างแน่นอน
หงเฉาตอบกลับไปอย่างสงสัย ด้วยท่าทางที่ยังโกรธขึ้งอยู่บ้าง “หากองค์หญิงได้รู้ว่าท่านพูดอะไรออกมา แล้วละก็ตอนนี้นางคงจะโกรธยิ่งกว่าเดิม”
“หงเฉาเจ้าเป็นสาวใช้ขององค์หญิง เจ้าพอจะรู้วิธีที่จะทำให้ความโกรธขององค์หญิงสงบลงไหม” หลี่ชวนเฉิงถามอย่างเร่งด่วน
หงเฉาคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ถ้าท่านสามารถหาบางสิ่งที่องค์หญิงชอบมาให้นางได้ องค์หญิงน่าจะสงบลง มีความสุขและเต็มใจที่จะฟังคำอธิบายของท่าน”
“สิ่งที่องค์หญิงชอบ … “
“ภูตแห่งดอกไม้สินะ” หงเฉาตื่นเต้นจนรีบพูดแทรกขึ้น “ข้าได้ยินมาว่าองค์ชายเองก็เข้าร่วมในการประมูลนี่นา”
หลี่ชวนเฉิงแทบกระอักเลือดออกมาคำหนึ่งด้วยความหงุดหงิด
“มีอย่างอื่นรึเปล่า” หลี่ชวนเฉิงถามด้วยความละอาย
หงเฉาไม่เข้าใจที่อีกฝ่ายพูด “อ้าว องค์ชายไม่ได้ประมูลมันมางั้นหรือ ท่านยังไม่ได้ประมูลภูตดอกไม้มาทั้งที่รู้ว่าองค์หญิงชอบมันงั้นหรือ”
“มีอุบัติเหตุ เกิดอุบัติขึ้นเล็กน้อยน่ะ” สีหน้าหลี่ชวนเฉิงหมองลงเล็กน้อย
หงเฉามองไปที่หลี่ชวนเฉิงด้วยความผิดหวัง ซึ่งทำให้หลี่ชวนเฉิงรู้สึกเจ็บปวดและอับอายมากขึ้น
“แต่ถ้าเป็นอย่างอื่นที่องค์หญิงชอบ ข้าก็พอได้ยินมาบ้างนะ” หงเฉาพูดขณะทำท่าครุ่นคิด
หลี่ชวนเฉิงประหลาดใจและถามว่า “มันคืออะไรงั้นเหรอ”
“ระหว่างเดินทางมาที่มณฑลหมิงหนาน ข้าได้ยินมาว่ามีแร้งทรายกลายพันธุ์ปรากฏตัวในเขตหมิงหนาน มันมีขนสีขาวและดูศักดิ์สิทธิ์ ซึ่งทำให้องค์หญิงสนใจอย่างยิ่ง”
ความคิดของหลี่ชวนเฉิงดีดดิ้นทำงานอีกครั้ง
แร้งทรายกลายพันธุ์
ท่านต้องล้อข้าเล่นแน่ ๆ
เขาได้ยินมาจากมู่เฉิงว่า ก่อนหน้านี้ลั่วอู๋เคยไปขายแร้งทรายกลายพันธุ์ที่หน้าประตูของโรงประมูลเฉิงเทียน
แต่ไม่นานมานี้พวกเขาทั้งสองคนเพิ่งมีเรื่องบาดหมางกัน ถึงขั้นที่หลี่ชวนเฉิงก็ส่งคนให้ไปจับตัวลั่วอู๋ ตอนนี้ถ้าเขาไปขอให้อีกฝ่ายขายแร้งทรายกลายพันธุ์ ก็ไม่ต่างอะไรไปจากการตบหัวแล้วลูบหลังเลยสักนิด
“มีอย่างอื่นอีกรึเปล่า” หลี่ชวนเฉิงถามอย่างระมัดระวัง
หงเฉามองอย่าหงุดหงิด “องค์ชาย ถ้าเจ้าไม่จริงใจแบบนี้ คำพูดของท่าน ข้าก็จะลืม ๆ มันไปเสีย อย่าทำให้ข้าต้องเสียเวลา ข้าต้องรีบกลับไปทำหน้าที่ของข้า”
“ข้าไม่ได้ต้องการทำให้เจ้าเสียเวลา” หลี่ชวนเฉิงมองดูหงเฉา เขาเหวี่ยงแขนซ้ายแล้วจึงกัดฟันพูดว่า “ข้าเข้าใจแล้ว ข้าจะหาทางเอามันมา”
หงเฉาพยักหน้าด้วยความพึงพอใจแล้วเดินออกไป
“องค์ชายจากนี้ท่านจะทำอย่างไรต่อไปดี” สาวใช้ถามเขาด้วยเสียงต่ำ
ใบหน้าของหลี่ชวนเฉิงสดใสขึ้นทันที “ ข้าจะทำอะไรได้อีกล่ะ ก่อนอื่นเลยจงตัดหัวของทั้งสามคนนี้ทิ้งแล้วส่งพวกมันให้เป็นอาหารสุนัข จากนั้นก็ตามหาลั่วอู๋แล้วซื้อสัตว์วิญญาณตัวนั้นมาซะ”
ชายชุดดำทั้งสามช่างโชคร้าย
แม้ว่าเหตุการณ์จริงยังไม่ได้เกิดขึ้นแต่พวกเขาก็รู้สึกเหมือนถูกสับลงเป็นกองเนื้อ
……
……
“โอ้ มาเพื่อชดใช้ใช่ไหม” ลั่วอู๋มองไปที่หลี่ชวนเฉิง ผู้ซึ่งมาหาด้วยความจริงใจต่อหน้าเขา ซึ่งเขาก็ถามออกไปด้วยท่าทีสบาย ๆ
หลี่ชวนเฉิงพยักหน้า “ใช่นี่คือของขวัญสำหรับการชดใช้ที่ข้าเตรียมไว้ให้ ข้าหวังว่ามันจะช่วยให้ความขุ่นเคืองในอดีตระหว่างเราหายไปนะน้องลั่ว หวังว่ามันจะกำจัดความเกลียดชังด้วยรอยยิ้ม”
ข้างหลังของเขามีคนแบกกล่องขนาดใหญ่มา
ลั่วอู๋เหลือบมองไปที่รายการของขวัญมูลค่า 1 ล้านหินวิญญาณ ทักษะระดับทอง “ไทกู๋จวนหยงจือ” ยารวบรวมพลังวิญญาณระดับ 5 และหญ้าวิญญาณระดับหายากหลายชนิด
ร่วมกันสิ่งของเหล่านี้น่าจะมีค่ามากกว่า 3 ล้านหินวิญญาณ
หลี่ชวนเฉิงได้นำของในคลังสมบัติของตัวเองออกมาจนเกลี้ยง
“ฝ่าบาท ท่านช่างมีน้ำใจยิ่งนัก” ลั่วอู๋ยอมรับของขวัญอย่างไม่เกรงใจ “ข้าคนนี้ไม่เคยแค้นฝังใจเพราะเกลียดชัง แค่หลับไปแล้วตื่นขึ้นมาข้าก็ลืมแล้ว”
หางตาของหลี่ชวนเฉิงกระตุกเบาๆ ด้วยความเจ็บใจ
ก่อนหน้านี้เจ้าไม่ได้พูดแบบนี้นี่
