บทที่ 13 คำนึงถึงโอกาส
ลั่วอู๋ขยี้ตาไปมาเพราะไม่แน่ใจว่าเขาอ่านผิดไปรึเปล่า
“มันเป็นความจริงใช่ไหมเนี่ย!”
เม็ดสีเหลืองอ่อน ๆ สิบเม็ดค่อยๆ ตกลงไปในมือของเขา มันยังคงเต็มไปด้วยกลิ่นหอมเหมือนเม็ดใหม่ๆ ลั่วอู๋จับดูอย่างระมัดระวังและดมกลิ่นมันเพื่อให้แน่ใจว่าเขาไม่ได้อ่านผิด
ดูเหมือนว่ายาวิญญาณได้ออกมากขึ้นอีกครั้งจริงๆ ตามความเป็นจริงแล้วมันควรจะเป็นไปไม่ได้
แม้ว่าจะเป็นผู้โชคดีหรือผู้ที่พยายามรวมสิ่งของพิเศษเข้าด้วยกัน แต่ก็ไม่มีเหตุผลว่าทำไมมันถึงเป็นแค่ยาวิญญาณ
ลั่วอู๋ ครุ่นคิดสักครู่แล้วใส่ดอกพระจันทร์และดอกไม้กระดูกลงไปในไหอีกครั้ง
ทำการสังเคราะห์
[ได้รับส่วนแบ่งของเม็ดยา วิญญาณ (ระดับปฐพี) แต้มเซียน +3]
ลั่วอู๋หายใจยาวและยังคงใส่หญ้าดวงจันทร์และดอกไม้กระดูก
ทำการสังเคราะห์
[ได้รับส่วนแบ่งของเม็ดยา วิญญาณ (ระดับปฐพี) แต้มเซียน +3]
……
การสังเคราะห์ล้มเหลว
……
[ได้รับส่วนแบ่งของเม็ดยา วิญญาณ (ระดับปฐพี) แต้มเซียน +3]
สิบครั้งติดต่อกันแปดครั้งสำเร็จและล้มเหลวสองครั้ง
ได้รับแปด ชุด
ลั่วอู๋ หยิบขวดหยกออกมาและบรรจุยาแปดชุดเข้าไปในนั้น เขารู้สึกเวียนหัวเล็กน้อยเหมือนตัวเขาเพิ่งถูกลอตเตอรี่มา
เกิดอะไรขึ้นกันแน่
ปรากฏว่าการผลิต ยาวิญญาณสามารถทำได้เสมอ เพียงว่าต้องใช้แค่ดอกพระจันทร์และดอกไม้กระดูก
ใช่แล้ว!
ดวงตาของลั่วอู๋เบิกโพลงทันทีที่เขาก็นึกออกถึงเรื่องหนึ่ง
สูตรยา!
มันน่าจะเป็นสูตรสำหรับการสังเคราะห์ด้วยรึเปล่า? ตราบใดที่เขาสังเคราะห์ไปตามสูตรเขาก็จะสามารถสังเคราะห์ สิ่งที่เขาต้องการได้อย่างนั้นใช่ไหม ถ้ามีสูตรเขาก็น่าจะสามารถพัฒนากฎการสังเคราะห์ของไหให้เป็นการเล่นแร่แปรธาตุได้
เมื่อตอนที่เขาได้รับไหมา มีความทรงจำหลั่งไหลเข้ามาในหัวของเขา มันคือวิธีการใช้ไหเล่นแร่แปรธาตุ แต่ในนั้นไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับสูตรต่าง ๆ
ใช่แล้ว
ลั่วอู๋เดินไปมาในโลกแห่งไห สีหน้าของเขาสามารถแสดงความตื่นเต้นของเขา
เขาไม่ได้คาดหวังว่าเขาจะพบสูตรสำหรับการสังเคราะห์โดยไม่ได้ตั้งใจ
ลั่วอู๋มองไปที่ส่วนต่อประสานการสังเคราะห์ ดวงตาของเขาเปล่งประกายและพูดขึ้นว่าต้องรวยขึ้นต้องรวย
แม้ว่าดอกพระจันทร์และดอกไม้กระดูกเป็นหญ้าวิญญาณ แต่มันก็มีราคาไม่แพง แต่ยาวิญญาณนั้นเป็นยาที่สามารถช่วยในการฝึกฝนพลังวิญญาณ มันจึงเป็นที่นิยมมากและมันยังอยู่ในระดับปฐพีซึ่งค่อนข้างมีค่าสูง
มันคือหนทางสู่เงินล้าน
และเขาแค่ต้องจ่ายพลังวิญญาณเล็กน้อย แต่ที่น่าเสียดายก็คือ เขาไม่สามารถผลิตมันได้ในปริมาณมาก นักเล่นแร่แปรธาตุที่มีความเชี่ยวชาญในยาวิญญาณ จะสามารถปรุงยาหลายสิบเม็ดจากในเตา
อย่างไรก็ตามเมื่อเขาใช้ไหเล่นแร่แปรธาตุในการสังเคราะห์ เขาสามารถสร้างได้ครั้งละสิบเท่านั้นและเขาก็ไม่สามารถสังเคราะห์ได้อีก เมื่อพลังวิญญาณของเขาหมดลง
เขาต้องใช้เวลาในการเรียกคืนพลังงานวิญญาณ
แน่นอนว่าประโยชน์นั้นชัดเจนและง่าย อีกทั้งต้นทุนก็ต่ำ
“ดำเนินการต่อไป!”
ลั่วอู๋ในตอนนี้เป็นเหมือนเด็กติดเกม ดวงตาของเขาแดงก่ำ จ้องมองที่ส่วนต่อประสานการสังเคราะห์และเริ่มทำการสังเคราะห์ การหลอมรวม ซ้ำ ๆ วนไปมา
สำเร็จ!
สำเร็จ!
ล้มเหลว
สำเร็จ!
หากเขาไม่มีพลังวิญญาณเหลือแล้ว เขาก็จะพักไปนั่งสมาธิเพื่อให้กลับมาทำงานได้ เมื่อเวลาผ่านไปดูเหมือนว่าจะไม่มีใครสามารถเข้าไปยุ่งกับลั่วอู๋ได้เลย
……
……
หลี่หยินได้แต่มองไปที่อาหารที่เย็นจัดทิ้งไว้เป็นเวลานานที่ประตูด้วยความกังวล
นางใช้เวลามากมายไปในการเตรียมอาหารเหล่านี้ นางรู้ว่านายน้อยกำลังฝึกฝน นางจึงจริงจังกับเรื่องอาหารมาก ให้มันมีคุณค่าทางโภชนาการและอร่อย
แต่อาหารก็ไม่ได้ถูกหยิบไป นายน้อยไม่ได้กินอะไรมาทั้งวัน แม้ว่านายน้อยจะเป็นผู้ใช้พลังวิญญาณ แต่เขาต้องกินอาหารอยู่ดี
เมื่อหลี่หยินกังวลจนถึงขีดสุด ประตูก็เปิดออกมาพอดี
ลั่วอู๋ออกมาด้วยท่าทางเหนื่อย ๆ ราวกับว่าเขาไม่ได้หลับไม่ได้นอนมาหลายวันแล้ว เท้าของเขาดูลอย ๆ และลมหายใจของเขาดูอ่อนแรง
“ดูเหมือนว่ามันเป็นความจริงที่ว่าพลังวิญญาณไม่สามารถฝืนรีดเค้นออกมาได้ มันยากที่จะฝืนรีดเค้นออกมา” ลั่วอู๋พูดกับตัวเอง
หลี่หยินตกใจ “นายน้อยสภาพท่านไม่ไหวแล้วนะเจ้าค่ะ”
“ใช่” ลั่วอู๋ลูบท้องของเขา “ข้าหิว”
เขาเสพติดการสังเคราะห์ในมิติไห ทำให้ไม่ได้กินอะไรมาทั้งวัน แต่ผลการฝึกฝนแปรธาตุก็ชัดเจน หญ้าวิญญาณทั้งหมดถูกใช้จนหมดไป
บ้างก็สูญเปล่าและบ้างก็ล้มเหลว แต่ในท้ายที่สุด ยาวิญญาณ 42 ชุดก็ถูกสังเคราะห์ออกมา
แต่เดิมมีเขาพลังวิญญาณที่น้อยเกินกว่าปริมาณนี้ แต่ลั่วอู๋นั้นโลภมาก เขาใฝ่ฝันที่จะลองสูตรใหม่จึงได้ฝืนทำการสังเคราะห์ต่อไปและแน่นอนว่าเขาล้มเหลว
สูตรนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะทดสอบ
“ ข้าจะพาท่านไปกินข้าวเจ้าค่ะ” หลี่หยินพูด
“ไม่ไม่ ข้าจะกินที่นี่” ลั่วอู๋เห็นอาหารที่วางอยู่ตรงประตูก็โบกมือแล้วนำมันขึ้นมา
“ ไม่นะนายน้อย อาหารเย็นหมดแล้ว เดี๋ยวข้าจะเตรียมให้ใหม่เจ้าค่ะ” หลี่หยินแปลกใจ
“มันไม่สำคัญหรอก” ลั่วอู๋ใส่อาหารเข้าไปในปากของเขาโดยไม่สนใจและพูดว่า “อร่อยมาก เจ้าปรุงอาหารได้เก่งมาก”
ในตระกูลลั่ว หลี่หยินเป็นคนรับใช้ทั่วไปและโดยปกติแล้วนางไม่ต้องรับผิดชอบในการทำอาหาร
นี่เป็นครั้งแรกที่ลั่วอู๋ได้กินอาหารที่ทำโดยหลี่หยิน
หลี่หยินมีความสุขมาก แต่นางก็ยังบ่นว่า
“กินอาหารที่เย็นเช่นนี้ไม่ดีต่อกระเพาะนะเจ้าค่ะ ท่านควรใส่ใจร่างกายของตัวเองมากกว่านี้นะเจ้าค่ะ ผู้คนต่างก็กังวลว่าท่านจะไม่คุ้นเคยกับอาหารที่นี่ ดังนั้นพวกเขาจึงไปหา พ่อครัวลี่เพื่อให้ข้าเรียนรู้วิชาทำอาหารก่อนมาที่นี่ นายน้อยควรจะชอบมันนะเจ้าค่ะ “
“อร่อยมากเลย” ปากของลั่วอู๋เต็มไปด้วยอาหารพูดพร้อมกับยิ้ม “หลี่หยินเจ้าเป็นคนที่มีน้ำใจจริง ๆ “
ใบหน้าหลี่หยินแดงก่ำด้วยความเขินอายเสียงของนางกลายเป็นเหมือนกับยุง
“นายน้อยชอบมันก็ดีแล้วเจ้าค่ะ”
ลั่วอู๋มัวแต่มองอาหารจึงไม่ได้สังเกตเห็นหลี่หยิน
คนรับใช้สาวน้อยผู้สูงศักดิ์มักมาจากบ้านของตระกูลใหญ่ แต่ลั่วอู๋นั้นมีตำแหน่งต่ำมากในตระกูลลั่ว และไม่มีความสามารถในพลังวิญญาณ ดังนั้นเขาจึงไม่เคยถือว่าตัวเองเป็นนายใหญ่โดยธรรมชาติ ไม่มีความสิ้นเปลืองและความมักมากในกามตัณหา เขาจึงไม่เคยมีความคิดแบบนั้นกับหลี่หยิน
ตั้งแต่เด็ก พวกเขานั้นไร้เดียงสาและตอนนี้ก็ยังคงไร้เดียงสา ทั้งยังบริสุทธิ์ใจ พวกเขามีความสัมพันธ์ที่เข้าใจได้ง่ายมากในฐานะนายน้อยกับสาวใช้ประจำตัว
หลังอาหาร ลั่วอู๋ พึงพอใจกับการจิบชาร้อนสักถ้วย “เกิดอะไรขึ้นในร้านบ้างวันนี้”
เขาหายไปเป็นเวลากว่าสองวันและทุกเรื่องราวภายในร้านถูกดูแลโดยหลี่หยิน
“หลิวหูมาที่ร้าน ซื้อชุดยา อาวุธและชุดเกราะ ซึ่งตามความต้องการของนายน้อย ข้าก็ให้ส่วนลด กับเขาไป 20%เจ้าค่ะ” หลี่หยินพูด
ลั่วอู๋ พยักหน้า “ไม่มีอีกแล้วงั้นเหรอ?”
“ไม่มีอะไรนอกจากธุรกิจนิดหน่อยเจ้าค่ะ” หลี่หยินตอบ
แม้ว่า งูทองคำของ หลิวหู จะเสร็จสิ้นการวิวัฒนาการและสร้างชื่อเสียงให้กับ ศาลาไป่หยู่ แต่ธุรกิจก็ไม่ได้ดีขึ้นมา อะไรคือตัวแปรกัน? ทำไมผู้คนที่นี่ต้องการไปที่หอคอยหวงชามากกว่า
“จะทำอย่างไรดีนะ” ลั่วอู๋ปล่อยต้าหวงออกจากมิติไหและหาวนอนด้วยความล้าและความง่วง
“เอาเจ้าหมาโง่นี้ไปอาบน้ำที ข้าไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี”
ต้าหวงที่เต็มไปด้วยโคลนปรากฏขึ้นในห้องพร้อมกับโค้งคำนับ ดวงตาของมันเต็มไปด้วยความไร้เดียงสา
หลังจากกลายเป็น สัตว์วิญญาณ ต้าหวงก็เต็มไปด้วยพลังวิญญาณ
แม้ว่าหลี่หยินจะแปลกใจกับต้าหวงที่ปรากฏออกมาจากที่ไหนก็ไม่รู้ เลยมีการเตรียมใจมาแล้วบ้าง แต่หลังจากนั้นนายน้อยของนางก็ใช้วิธีนี้หลายครั้งต่อหน้านาง นางไม่รู้ว่านายน้อยทำได้อย่างไร แต่ที่รู้ก็คือเมื่อนายน้อยเต็มใจพูดกับตัวเอง เขาก็คงบอกนางเอง
” นายน้อย?” รู้ตัวอีกทีหลี่หยินก็พบว่าลั่วอู๋นอนหลับอยู่บนเก้าอี้
นายน้อยคงจะเหนื่อยกับการฝึก มันต้องยากเกินกว่าที่นางจะจินตนาการได้
แต่แน่นอนว่านายน้อยจะต้องทำได้แน่
หลี่หยินพยุงตัวของลั่วอู๋ไปที่เตียง จากนั้นนำผ้าเช็ดตัวมาเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าบนร่างของลั่วอู๋ เช็ดร่างกายของลั่วอู๋อย่างเป็นเรื่องเป็นราว สวมเสื้อผ้าที่สะอาดให้เขา จากนั้นนางก็ออกจากห้องไปอย่างเงียบ ๆ พร้อมกับต้าหวง
