บทที่ 7
Lilac Novel
พอถึงช่วงฤดูหนาวทางตอนเหนือมักจะหิมะตก โดยเฉพาะพื้นที่ที่อยู่ติดภูเขา หากหิมะทับถมกันขึ้นมามักจะลึกถึงครึ่งเมตร ช่วงที่อากาศหนาวเย็นที่สุดในฤดูหนาว จะขึ้นไปฝึกเดินทัพบนเขาบ่อยๆ ไม่ได้ บรรดาทหารในค่ายจึงเพิ่มคาบวัฒนธรรมเข้ามา รวมตัวกันเอาเก้าอี้เล็ก ถือสมุดบันทึกไปเข้าเรียนที่ห้องประชุมกันทุกคืน หมี่เจ๋อไห่เป็นคนรับผิดชอบงานควบคุมดูแล บางครั้งถ้าไป๋จิ้งหรงมีเวลาว่าง ก็จะมานั่งฟัง ทำความเข้าใจความคืบหน้าในการเข้าเรียนของพวกเขาด้วย อารมณ์ของเหล่าทหารยังคงกระตือรือร้นอยู่
ไป๋จิ้งหรงพึงพอใจมาก พอเห็นหมี่เจ๋อไห่มีหนังสืออยู่กับตัวไม่มาก เขาจึงไปหาเพื่อนเก่าในชั้นเรียนโรงเรียนทหารที่เป็นคนจัดการหนังสือทฤษฎีทางการทหาร เอาหนังสือที่เหลือของเมื่อปีที่แล้วมาให้โดยเฉพาะ หนังสือพวกนี้จัดพิมพ์ภายในหน่วย บางเล่มยังเน้นจุดสำคัญไว้แล้ว มีประโยชน์มาก ขณะเดียวกัน นอกจากทฤษฎีทางการทหารแล้ว วิชาสอบรวมอย่างภาษาและวรรณกรรมกับการเมืองการปกครองพวกนี้ก็ต้องเรียน หมี่เจ๋อไห่เป็นผู้นำ ทุกสุดสัปดาห์ต้องตรวจสมุดบันทึกและให้คะแนน มีทหารใหม่สองสามคนเริ่มมีเค้าลางขึ้นมาแล้ว ดูแล้วคะแนนไม่เลว
หมี่เจ๋อไห่ดีใจกับเรื่องนี้มาก เขาเป็นผู้นำทหารมาหลายปีแล้ว ทหารในปกครองของเขาเจริญก้าวหน้าก็เหมือนกับตัวเองได้เชิดหน้าชูตา รู้สึกภาคภูมิใจขึ้นเป็นเท่าตัว
เรื่องพวกนี้ไม่มีผลกระทบอะไรกับหมี่หยาง ตอนนี้เขาอายุสี่เดือน ขอบเขตพื้นที่ในการทำกิจกรรมน้อยมาก ที่ที่ไปไกลที่สุดและไปบ่อยที่สุดก็มีแค่บ้านไป๋ลั่วชวนน้อย
หลังจากเดินมาระยะหนึ่ง หมี่หยางก็พบว่าในค่ายทหารเริ่มทำความสะอาดที่พักและแขวนโคมแดงแล้ว บนใบหน้าของทุกคนเต็มไปด้วยความปลื้มปิติ
เฉิงชิงกระชับผ้าพันคอเล็กของเขาขึ้น จูบใบหน้าที่แข็งจนเย็นเยียบของเขาหนึ่งที พูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม “จะฉลองปีใหม่แล้ว หยางหยางฉลองปีใหม่ครั้งแรกนี่นา!”
หมี่หยางกะพริบตาปริบๆ จะฉลองปีใหม่แล้วเหรอ
ตรุษจีนปี 1989 หมี่หยางฉลองอยู่ในค่ายทหาร ตอนที่เขาจำความได้ก็ไม่ได้มีความทรงจำลึกซึ้งขนาดนั้นกับชีวิตใน
ค่ายทหารแล้ว จำได้แค่ว่าตอนนั้นมีคุณอาที่บ้านเกิดเดียวกันกับพ่อหลายคนมาเยี่ยมเขาบ่อยๆ ให้แท่งน้ำตาลข้าวมอลต์ที่ชุบงาเต็มไปหมด แล้วยังมีของเล่นอีกชิ้นสองชิ้น พอต้องใช้ชีวิตอย่างตั้งใจแบบนี้อีกรอบ ทำให้เขารู้สึกแปลกใหม่เล็กๆ
ช่วงนี้เฉิงชิงกำลังหัดถักเสื้อไหมพรมกับคุณนายไป๋อยู่ เธอมีเส้นไหมพรมอยู่ไม่มาก ก็ไปรื้อเสื้อไหมพรมเก่า
เมื่อก่อนมาหนึ่งตัว วางแผนว่าจะอาศัยช่วงสองสามวันนี้ถักเสื้อไหมพรมแบบใหม่เป็นของของขวัญวันปีใหม่ให้กับหมี่เจ๋อไห่ เวลาเขานำทหารต้องอยู่แนวหน้าเสมอ เสื้อผ้าบนร่างขาดจนดูไม่ได้แล้ว
คุณนายไป๋มาที่นี่ก็เพราะไม่อยากแยกกับสามี เธอพาลูกมาอยู่เป็นเพื่อนโดยเฉพาะ ในค่ายทหารเงียบเหงา มี
เฉิงชิงอยู่เป็นเพื่อนและพูดคุยกันก็สนุกขึ้นมาบ้าง อีกทั้งเฉิงชิงรู้ความมีเหตุมีผล คุณนายไป๋ก็ยินดีที่จะคบหากับเธอมากยิ่งขึ้น ไม่ใช่แค่เรื่องถักเสื้อไหมพรมเท่านั้น พอทั้งสองคนนั่งลง เรื่องราวที่คุยกันก็ค่อยๆ เพิ่มมากขึ้นช้าๆ ความสัมพันธ์ก็ดีขึ้นมาก
ชีวิตของหมี่หยางยิ่งง่ายกว่า ตัวเขาเองพกขวดนมมาด้วย บางครั้งถูกไป๋ลั่วชวนน้อยแย่งนมไปดื่มสองสามอึก ก็ถือโอกาสฝึกกำลังมือพยายามแย่งขวดนมกลับมา โดยรวมแล้วทั้งช่วงเช้าก็ผ่านไปแล้ว
ไป๋ลั่วชวนน้อยฟันน้ำนมเริ่มขึ้น มีฟันขาวใหญ่ขนาดเมล็ดข้าวโผล่ขึ้นมา ชอบแทะของอย่างมาก
ขวดนมของหมี่หยางรับเคราะห์ไปไม่น้อย แค่เดือนนี้ก็เปลี่ยนจุกนมไปสามอันแล้ว แต่ยังไงก็ต้านทานโจรผู้ร้ายตัวน้อยนี้ไว้ไม่ได้ คุณนายไป๋ให้ขวดนมขวดใหม่ก็ไม่เป็นผล คุณชายไป๋น้อยเชื่ออย่างหมดใจไปแล้วว่าของในมือหมี่หยางดี แค่หมี่หยางแทะมือ คุณชายไป๋น้อยก็นั่งอยากกินน้ำลายไหลย้อยอยู่ข้างๆ ได้
มีอยู่ครั้งหนึ่งยังแทะมือหมี่หยางไปที หมี่หยางก็ไม่ยอมแสดงความอ่อนแอ พ่นน้ำลาย “ฟู่” ใส่เขาหนึ่งที จากนั้นก็เริ่มร้องไห้ “แอ้” ปลอมๆ เรียกผู้ใหญ่——ไป๋ลั่วชวนหกเดือน เขาสี่เดือน ใครยังจะสนใจอยู่อีกล่ะว่าร้องไห้แล้วจะขายหน้า ลูกผู้ชายต้องยอมถอยในสถานการณ์ที่เสียเปรียบ ปลีกตัวได้ถึงจะเป็นภารกิจสำคัญอันดับหนึ่ง
วันนี้ก็เป็นแบบนี้เช่นกัน หมี่หยางกำลังดื่มนมอึกใหญ่ พลางจ้องไป๋ลั่วชวนน้อยไปด้วยอย่างระแวดระวัง แต่ปีศาจน้อยกำลังถูกอุ้มป้อนไข่แดงอยู่ เดาว่าเพิ่งจะกินอาหารชนิดนี้เสริมครั้งแรก กินอย่างเอร็ดอร่อยไม่ได้สนใจขวดนมอย่างผิดวิสัย
เฉิงชิงป้อนพวกเขาเสร็จ ก็รออีกสักพักหนึ่ง แล้วถามขึ้นว่า “พี่ลั่ว เริ่มตอนนี้เลยไหมคะ”
คุณนายไป๋พยักหน้า “ตกลง”
หมี่หยางยังไม่ทันได้รอให้กระจ่างว่าเรื่องอะไร ก็ถูกอุ้มเข้าไปในห้องด้านในกับไป๋ลั่วชวนน้อย ตรงกลางห้องคือ
กะละมังอาบน้ำ ข้างบนมีสิ่งของคล้ายกระโจมอันเล็กค้ำไว้กันไม่ให้ไอร้อนไหล หมี่หยางถีบขาทันอย่างเดียว ก็ถูกแม่แท้ๆ ถอดเสื้อผ้าวางลงในกะละมังอาบน้ำอย่างไม่ลังเลเสียงดัง “จ๋อม” ไป๋ลั่วชวนน้อยก็ถูกวางลงมาอย่างล่อนจ้อน นั่งหันเข้าหากันอยู่ในกะละมังอาบน้ำ
หมี่หยางสะบัดหน้าจะหนี แต่ว่าในฐานะที่เป็นเด็กทารกความสามารถในการต่อต้านยังมากไม่เท่าแมวเลย ภายในเวลาอันรวดเร็วก็ถูกจับอาบน้ำจนสะอาดเอี่ยมอ่อง
เห็นได้ชัดว่าคุณชายไป๋น้อยตรงหน้าไม่ได้อาบน้ำแบบนี้เป็นครั้งแรก อาบน้ำไปพลางเล่นไปพลาง หัวเราะคิกคัก
เฉิงชิงห่อหมี่หยางในผ้าขนหนูใหญ่ผืนหนาแล้วอุ้มเขาไปบนเตียง หยิบเสื้อผ้าตัวใหม่ที่ติดมาด้วยพร้อมกับเอ่ยหยอกล้อเขา “ปีใหม่แล้ว อาบน้ำ ใส่เสื้อผ้าใหม่ หยางหยางดีใจไหม”
หมี่หยางไม่ได้ดีใจมาก เขารู้สึกว่าปกติใช้ผ้าขนหนูอุ่นเช็ดอยู่ที่บ้านก็ดีแล้ว แช่น้ำในกะละมังครั้งแรก เขาก็ยังแช่กับไป๋ลั่วชวน ทำให้เขาอดนึกถึงชาติก่อนในความทรงจำตอนที่พวกเขาสองคนแช่น้ำร้อนด้วยกันไม่ได้ ตอนนั้นเป็นช่วงที่คุณชายไป๋เจ้าอารมณ์มากที่สุด และเป็นช่วงต่อต้านไม่กลัวที่จะสร้างเรื่องพอดี เขาพาดาราเล็กๆ คนหนึ่งมาร่วมงานปาร์ตี้ ดาราคนนั้นอยู่ข้างนอกทั้งร้องไห้ทั้งโวยวายเหมือนระเบิดลง คุณชายไป๋กลับหน้าหงิกแช่อยู่ในสระน้ำร้อนใหญ่หรูหรากับเขาคนละฝั่ง ต่างฝ่ายต่างไม่พูดอะไร หมี่หยางเป็นเพราะรู้สึกกระอักกระอ่วน ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี ส่วนคุณชายไป๋กำลังดื่มไวน์เย็น สายตาหนักอึ้ง ไม่รู้คิดอะไรอยู่…
ขณะที่หมี่หยางกำลังคิด จู่ๆ ตรงหน้าก็มีใบหน้าเล็กกลมตุ้ยนุ้ยโผล่มา ยิ้มจนเผยฟันน้ำนมขาว หัวเราะมีความสุขใส่เขา
ว่ากันอย่างยุติธรรมแล้ว ไป๋ลั่วชวนก็หน้าตาดีตั้งแต่เด็กจนโตจริงๆ หน้าแบบนี้ ไปถ่ายโฆษณานมผงสักตัวก็เหลือเฟือแล้ว
ไป๋ลั่วชวนน้อยหลังจากอาบน้ำเสร็จแล้วทั้งตัวนุ่มนิ่มชุ่มชื้น บนแก้มมีไขมันนิ่มตุ้ยนุ้ยของเด็กน้อย ผิวขาวราวหิมะทั้งตัว ขาวจนแทบจะเรืองแสงเหมือนไข่ปอกเปลือก เขานั่งอยู่ตรงนั้น เล่นตัวต่อไม้พลางพูด “แอ้ๆ” หัวถูกเช็ดสองสามทีผมนิ่มชี้ซ้ายชี้ขวา
หมี่หยางจัดการได้ไวกว่าเขามาก ตอนนี้เขาสวมกางเกงผ้าฝ้ายตัวเล็กเรียบร้อยแล้ว เฉิงชิงใส่เอี๊ยมกางเกงให้เขาข้าง
นอกอีกตัว น่ารักน่าชังยิ่ง
คุณนายไป๋เห็นจึงพูดขึ้นว่า “เอ๋ เสื้อผ้าหยางหยางตัวนี้น่ารักเชียว ซื้อมาใหม่เหรอ”
เฉิงชิงเอ่ยอย่างขวยเขิน “ฉันทำเองค่ะ ถ้าหากพี่ลั่วชอบล่ะก็ ฉันทำให้ลั่วชวนเหมือนกันชุดหนึ่งดีไหมคะ เสื้อผ้าเด็กทำไวมาก ฉันเร่งมือช่วงสองวันนี้ ปีใหม่ก็ได้ใส่เสื้อผ้าใหม่พอดีเลย”
คุณนายไป๋เองก็ไม่เกรงใจเธอ พยักหน้าเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “แบบนั้นจะดีมากเลย ไม่มีห้างใกล้ๆ ที่นี่ ฉันยังห่วงอยู่ว่าอีกสองสามวันจะให้ลูกใส่อะไรดี”
