ตอนที่ 5 ข้อตกลง
บ่ายวันพฤหัสที่เขาตั้งใจไว้ว่าจะเป็นวันพักผ่อน ปล่อยใจนั่งเหม่อลอย
ในทุกๆสัปดาห์ ปกติแล้ววันนี้เขาจะไม่ทำอะไรเลย เขามักจะหามุมสงบที่เขาชอบและนั่งเฉยๆไปตามอำเภอใจ
ที่นั้นอาจจะเป็นสวนสาธาราณะ วัด หรือ พิพิธภัณฑ์… และแน่นอนเมดคาเฟ่ที่เขานั่งอยู่ตอนนี้ก็ด้วย
แค่เป็นอาหารตานั้นแหละ ยังไงที่ที่ได้อยู่คนเดียวแบบนี้ก็เป็นที่โปรดของจางเฮงอยู่แล้ว – เป็นเหตุผลว่าทำไมจางเฮงถึงฝันกลางวันถึงที่แบบนี้อยู่บ่อยครั้ง
“ขอน้ำ ‘รักต้องห้าม’หนึ่งแก้ว ‘วันนี้ไม่ได้นะพี่ชาย’หนึ่งจาน ขอบคุณครับ” จางเฮงมองตรงหน้า และพยายามไม่คิดว่านี่เขาสั่งอะไรไปบ้าง
“ได้คะนายท่าน กรุณารอสักครู่นะคะ” เมดสาวสวมหูแมวตอบอย่างนอบน้อม พร้อมกอดถาดอาหารไว้ตรงอก
มืออาชีพจริงๆ! จางเฮงอยากจะยกนิ้วโป้งให้ เมดที่ทำงานในคาเฟ่ส่วนใหญ่ก็เป็นนักศึกษาที่มาทำงานพาร์ทไทม์ —เรื่องที่ถกกันใหญ่ในหมู่พวกนีท
ร้านเมดคาเฟ่นี้ตั้งอยู่บนถนนชุนซีที่มีเจ้าของร้านหน้าไม่ซื่อกับความพยายามของตนเอง เขาจ้างผู้หญิงจำนวนมากวัยสามสิบสี่ถึงสิบปีเพื่อให้ดูมีพนักงานเยอะ เคยได้ยินด้วยซ้ำว่าเจ้าของร้านชอบสวมชุดสั้นๆตามพนักงานคนอื่น มันช่างทรมานจิตใจของลูกค้าเสียเหลือเกินด้วยขนขาอันดกดำของเขา การรับประทานอาหารที่นั่นราวกับไปเป็นอาสาสมัครโดนทรมานอย่างนั้นแหละ
ระหว่างที่รออาหารมาเสิร์ฟ จางเฮงหยิบ ‘ยอดนักปรุงโซมะ‘ จากชั้นข้างๆ เขาเปิดไปหน้าที่มีคนพูดว่า “น่าเสียดายนะ ฉันชอบงานเก่าของเขามากกว่า”
จางเฮงเงยหน้าขึ้นและพบกับคนแปลกหน้า ที่มีลักษณะรูปร่างเป็นชายตัวเล็กดูมีอายุในชุดถังจวง* ผูกไทด์และสวมหมวกฮอมเบิร์กเขาเข้ามานั่งฝั่งตรงข้ามของโต๊ะ การแต่งกายแบบครึ่งตะวันตกครึ่งตะวันออกของเขาทำให้เขาดูแปลกชอบกล
สายตาทุกคู่ในคาเฟ่จับจองมาที่ชายแปลกหน้าตัวเล็กคนนี้
จางเฮงเลิกคิ้วมาถึงหน้าผาก “ชุน ซาเอกิ*? เขาเคยเป็นนักเขียนใน Bilibili*”
“มันดูเหมือนว่าความจำฉันไม่ได้โกหก” ชายแกยิ้มเล็กน้อยเผยให้เห็นฟันสีเหลือง “แล้วเดือนนี้เป็นยังไงบ้างละ จางเฮง? ชอบของขวัญที่ให้ไปไหม? ไม่ต้องกังวลไปนะ สิ่งที่เธอกำลังคิดมันไม่เกิดขึ้นหรอกนะ เวลาที่เพิ่มมา 24 ชั่วโมงเป็นของขวัญ มันไม่ลดอายุขัยเธอหรอก”
“นี่คุณได้ทำอะไรกับผมเหรอ?”
“มันไม่ง่ายเลยสำหรับฉันที่จะทำแบบนั้น แต่เธอคือคนที่ฉันเลือกแล้ว ยังไงมันก็เป็นสิทธิของฉันที่จะให้ของขวัญแก่เธอใช่ไหมละ?”
ชายแก่เอื้อมมือไปหยิบแก้วน้ำ‘รักต้องห้าม’จากถาดอาหารของเมดที่เดินผ่านไป พนักงานเสิร์ฟถึงกับตกใจ
จางเฮงยิ้มเป็นการขอโทษเธอคนนั้น “ขอบคุณครับ ตอนนี้เราไม่รับอะไรเพิ่มแล้วแหละ”
“ฉันจะไม่เอาเปรียบนายหรอกนะ หลังจากที่เราคุยกันเสร็จแล้ว นายจะได้ดื่มน้ำของนายแน่นอน” ชายแก่พึมพำอะไรสักอย่างที่ฟังไม่รู้เรื่อง แล้วพูดขึ้นมาว่า “เรามาเข้าเรื่องกันดีกว่า ฉันค่อนข้างพอใจกับพฤติกรรมของนายในเดือนนี้นะ ตอนนี้ระยะเวลาทดลองการใช้งานหมดลงแล้ว เรามาคุยถึงเรื่องเงื่อนไขการแลกเปลี่ยนหน่อยดีกว่า”
“เงื่อนไขการแลกเปลี่ยนเหรอ?”
“ใช่ ง่ายๆนะ ฉันอยากให้นายมาช่วยให้ฉันชนะเกมครั้งหน้า เกมนี้จะทำให้นายได้อะไรกลับไปเยอะเลยแหละ ยิ่งไปกว่านั้น นายจะยังใช้ของขวัญที่ฉันให้ไปได้ด้วย”
ตอนที่ชายแก่เห็นจางเฮงกำลังจะเปิดปาดพูด เขาก็พูดขัดขึ้นมาก่อนว่า “ฉันรู้ว่าจากสถานการณ์ของครอบครัวนายตอนนี้ เงินไม่ได้ดึงดูดใจนายได้หรอก แล้วด้วยความสามารถที่มีอยู่ตอนนี้ก็ไม่ต้องพูดถึงเลยนายแทบจะไม่ต้องพยายามเพื่อหาเงินมาใช้ด้วยซ้ำ แต่เชื่อฉันสิว่าของที่ได้จากเกมนี้มันล้ำเลิศเกินกว่านายจะจิตนาการได้ซะอีก”
“เกมอะไรหรอครับ?” จางเฮงถาม
“ในอดีตอันไกลโพ้นเราใช้สงครามเพื่อแก้ปัญหาความขัดแย้ง มันช่างง่ายดายแล้วก็มีประสิทธิภาพ โอ้พระเจ้า ฉันคิดถึงวันแดงเดือดที่แสนดีเหล่านั้น แต่เวลาได้พัฒนาและเปลี่ยนแปลงไป และสังคมที่มีอารยธรรมไม่ควรใช้วิธีการป่าเถื่อน หมายถึงวิธีการเดิมๆน่ะ” ชายแก่หยุดพูดแล้วดื่มน้ำ‘รักต้องห้าม’ไปจนหมด “ เป็นเหตุผลว่าทำไมทุกวันนี้ เราใช้เกมเพื่อหาผู้แพ้ชนะ แต่ตอนนี้คนที่นั่งอยู่บนบัลลังก์คือชายผู้เลวทรามต่ำช้า เนื่องจากคำมั่นสัญญาโบราณ ฉันไม่สามารถเปิดเผยเนื้อหาของเกมล่วงหน้าได้ ถ้ายึดหลักตามจริงแล้วการพูดคุยกันครั้งนี้ก็เป็นสิ่งต้องห้ามเช่นกัน แต่ไม่ต้องกังวลไป ฉันจัดการปัญหาเล็กๆนี้ได้สบาย”
“ถ้าเกมนี้มันสำคัญขนาดนั้น ทำไมคุณไม่เล่นเองละ?”
“อย่างที่บอกไป ฉันติดคำสัญญาโบราณบางอย่าง ทำให้ไม่สามารถเล่นเกมนี้เองได้ เธอก็เหมือนตัวแทนของฉันนั้นแหละ ฉันเทข้างนายหมดหน้าตัก ถ้านายชนะฉันชนะ ถ้านายแพ้ฉันแพ้ด้วยเหมือนกัน เราเหมือนผูกกันไว้ด้วยเชือกเส้นเดียว เราลงเรือลำเดียวกันแล้ว แต่ฉันไม่โชคดีเท่าไหร่ อันดับล่าสุดในเกมของฉันไม่ดีเลย” ชายแก่ถอนหายใจ “อย่างที่นายเห็น ฉันแก่ขึ้นเรื่อยๆ ครั้งนี้ฉันเลยตัดสินใจยุติการเดิมพันของตัวเองเร็วขึ้นซึ่งมันเสี่ยงมาก และนายต้องจัดการส่วนที่เหลือต่อ”
“คุณคือใคร?” จางเฮงถามชายผู้นี้อย่างระแวงระวัง
“ตอนนี้นายจะคิดว่าฉันเป็นนายทุนหรือเป็นหุ้นส่วนก็ได้ แต่จากนี้ไปฉันบอกนายได้อย่างนึง ยิ่งนายอยู่ในเกมนั้นมากเท่าไหร่นายก็จะรู้ความจริงของโลกมากขึ้นเท่านั้น เอาละ เหลือเวลาไม่มากแล้ว ตอบฉันมา”
จางเฮงมองเข้าไปในดวงตาของชายแก่ เขาพูดอะไรออกมาเยอะมากและมันยิ่งดูเหลวไหลเมื่ออยู่ในเมดคาเฟ่ แต่ความจริงที่ว่าชายผู้นี้รู้ชื่อและรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา ทำให้รู้ว่าชายชราไม่ได้พูดเล่น
จางเฮงคิดสักพักก่อนจะตอบออกไป “น่าสนใจดีครับ จะเข้าร่วมได้ยังไงหรอ?”
“ง่ายมาก เดี๋ยวฉันหาจุดเช็คพอยท์ที่ใกล้มหา’ลัยนายก่อน…” ชายแก่หยิบโทรศัพท์ยี่ห้อเสียวหมี่จากกระเป๋าแล้วเปิดแอป แผนที่ไป่ตู้* “ บาร์เซ็กซ์แอนด์เดอะซิตี้ เช็คพอยท์ 137, คืนนี้ 11.00 น. นายคิดถูกแล้วที่เลือกอย่างนี้ โอ้ฉันเกือบลืมไป” ชายชรายื่นมือออกมา “ ขั้นตอนสุดท้าย: รวมอยู่ในสัญญา ถ้าเราจับมือกันแล้วนายจะเป็นของฉัน”
จางเฮงยื่นมือขวาออกไป “อย่าพูดอะไรที่แปลกๆแบบนี้สิ ผมเริ่มรู้สึกว่าคิดผิดซะแล้ว”
ตอนที่ทั้งสองจับมือกัน จางเฮงรู้สึกเหมือนเขาจับก้อนน้ำแข็ง
ชายชราอารมณ์ดี กล่าว “ ระวังตัวแทนคนอื่น ๆด้วย นายอาจจะไม่ได้เจอพวกเขาตอนเริ่มเกม แต่ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น นายต้องให้เอาชีวิตรอดให้ได้”
“เดี๋ยวก่อนนะ เกมนี้ตายได้ด้วยเหรอครับ?”
“ไม่หรอก แค่ตายในเกมเฉยๆน่ะ ถ้าพูดให้ถูกมันเหมืนหายไปซะมากกว่า ร่างกายนายจริงๆจะหายไปแล้วความทรงจำทั้งหมดที่เกี่ยวกับนายจะหายไปเหมือนไม่เคยเกิดขึ้นเลย ฉันเคยรู้จักชายคนนึงที่ชำชองเรื่องนี้” ชายชราพูดอย่างไม่คิดอะไรมาก
“…”
เพียงชั่วครู่ที่เปลือกตากำลังจะแนบสนิท จางเฮงกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แล้วชายชราก็หายไปจากตรงหน้าเขาในทันที
เมดเดินมาที่โต๊ะของเขาพร้อมกับเครื่องดื่มสีแดงเข้ม รอยยิ้มของเธอเผยให้เห็นเขี้ยวเล็กน่ารัก
“น้ำ‘รักต้องห้าม’ค่ะนายท่าน ดื่มให้อร่อยนะคะ”
***
ถังจวง – เสื้อคอจีน
ชุน ซาเอกิ – นักเขียนการ์ตูนชาวญี่ปุ่นและเขียนเรื่องยอดนักปรุงโซมะ
Bilibili mangaka – เป็นเว็บไซต์แชร์วิดีโอภาษาจีนในเซี่ยงไฮ้ซึ่งมีธีมเกี่ยวกับแอนิเมชั่นการ์ตูนและเกม (ACG) ที่ผู้ใช้สามารถส่งดูและเพิ่มคำอธิบายที่ซ้อนทับบนวิดีโอ
ไป่ตู้ – แอปแผนที่ (เหมือน Google Map) ที่คนจีนทั้งประเทศใช้กันมากที่สุด
