ตอนที่ 582 ได้รับบาดเจ็บแล้ว
หวังอวิ๋นไฉ่ยืนอยู่ที่เดิม หลังจากเห็นเผยหนานเจวี๋ยแล้ว เธอก็ราวกับว่าตะลึงงันไป ยืนอยู่อย่างนั้นไม่ขยับเขยื้อน จนกระทั่งคนของเธอถูกตีล้มลงกับพื้น เธอก็ยังไม่ดึงสติกลับมา
เธอไม่เคยคิดเลยว่าเผยหนานเจวี๋ยจะมาได้ มองไปยังคนสองคนนั้นที่กอดกันด้วยสายตาชั่วร้าย
เห็นฉากที่พวกเขาสองคนคลอเคลียกัน หัวใจของเธอก็เต็มไปด้วยความโกรธแค้น เอื้อมมือเข้าไปในกระเป๋าอย่างเงียบๆ หยิบมีดสั้นออกมาจากข้างใน เธอจะต้องให้ฉู่เจียเสวียนตาย เธอจะไม่ยอมให้ฉู่เจียเสวียนกับเผยหนานเจวี๋ยอยู่ด้วยกันโดยเด็ดขาด
เธอต้องการให้ฉู่เจียเสวียนตกนรกเพื่อไปอยู่กับลูกสาวของเธอ
เธอหยิบมีดสั้นออกมา แล้วพุ่งตรงไปยังฉู่เจียเสวียน “ฉู่เจียเสวียน แกไปตายซะเถอะ!”
สองคนที่ยังกอดกันอยู่ เห็นได้ชัดว่าไม่คิดว่าหวังอวิ๋นไฉ่จะพุ่งเข้ามา เผยหนานเจวี๋ยเอื้อมมือดึงฉู่เจียเสวียน ยื่นมือบังมีดให้เธอ เพียงครู่เดียวเลือดสดๆ ก็ไหลออกมา
“อ๊า…” ฉู่เจียเสวียนร้องด้วยความตกใจ เห็นบาดแผลนั้นลึกไปถึงกระดูก หัวใจของเธอเต้นด้วยความเจ็บปวด
“ฉันจะฆ่าแก! อ๊า…” เมื่อเห็นว่าฉู่เจียเสวียนไม่ถูกแทง หวังอวิ๋นไฉ่หยิบมีดขึ้นมาหมายจะแทงอีกรอบ แต่กลับถูกเผยหนานเจวี๋ยเตะไปด้านข้าง
เธอถูกเผยหนานเจวี๋ยเตะจนไปชนเข้ากับกำแพง จากนั้นก็ร่วงลงไปกับพื้น ใบหน้าที่บ้าคลั่งไร้สีเลือด
“หวังอวิ๋นไฉ่ คุณอยากตายรึไง!” เสียงที่เย็นชาของเผยหนานเจวี๋ยดังขึ้น สายตาที่มองหวังอวิ๋นไฉ่ไร้ความอบอุ่น ดูเหมือนว่าเขาจะใจดีกับหวังอวิ๋นไฉ่เกินไปแล้ว เธอจึงกล้าที่ทำร้ายฉู่เจียเสวียน
มือที่ได้รับบาดเจ็บของเขาตอนนี้แดงฉานไปด้วยเลือด และมันก็หยดลงบนพื้นทีละหยดๆ
“ท่านประธาน” ผู้ช่วยเข้ามาก็เห็นคนที่ตัวงอบิดเบี้ยว เขาโบกมือ ปล่อยให้คนที่อยู่ข้างหลังเขาจับคนที่อยู่ข้างใน
“พวกเราไปโรงพยาบาลก่อน” ใบหน้าของฉู่เจียเสวียนซีดเผือก มือและเท้าเย็นเฉียบ เลือดในมือของเขาทำร้ายดวงตาเธอ
“ที่นี่ยกให้คุณแล้ว” เผยหนานเจวี๋ยเอ่ยเย็นชากับผู้ช่วย
“ครับ”
ฉู่เจียเสวียนประคองเผยหนานเจวี๋ยเดินไปข้างนอก แต่ว่าเดินเพียงไม่กี่ก้าว ฉู่เจียเสวียนก็ขาอ่อน ทั้งตัวล้มเซไปข้างหน้า ดวงตาปิดสนิท
ก่อนจะหมดสติ ฉู่เจียเสวียนได้ยินเสียงตื่นตกใจของเผยหนานเจวี๋ย
“ฉู่เจียเสวียน! ฉู่เจียเสวียน”
มุมปากของฉู่เจียเสวียนยิ้มน้อยๆ เผยหนานเจวี๋ย ขอบคุณที่คุณมา
ราตรีผ่านพ้น รุ่งอรุณเริ่มต้นแล้ว
ในตอนเช้า แสงสีทองส่องทะลุก้อนเมฆและสาดส่องสู่พื้นดิน ทำให้ฤดูหนาวอันหนาวเหน็บนี้อบอุ่นขึ้นมาเล็กน้อย
สภาพอากาศในวันนี้ดูอบอุ่นเป็นพิเศษ ไม่มีหมอกควันเหมือนหลายวันก่อนและไม่มืดมนเช่นเมื่อวานนี้ อีกแล้ว อีกทั้งอุณหภูมิของวันนี้ดูเหมือนจะไม่เยือกเย็นอีกต่อไป
เมื่อฉู่เจียเสวียนตื่นขึ้นมาก็อยู่ที่โรงพยาบาลแล้ว
เธอตื่นตกใจ ลุกขึ้นมาจากเพียง กวาดตามองห้องผู้ป่วย
จนกระทั่งเสียงประหลาดใจข้างกายดังขึ้น “เจียเสวียน ลูกตื่นแล้วเหรอ”
ฉู่เจียเสวียนเงยหน้าขึ้น เห็นแววตาเป็นกังวลของซูซาน
“แม่ เผยหนานเจวี๋ยไม่เป็นไรใช่ไหมคะ” ฉู่เจียเสวียนดึงมือของซูซานพร้อมเอ่ยถาม เมื่อคืนมือของเขาได้รับบาดเจ็บ และแผลนั้นลึกจนเห็นกระดูก
เมื่อเห็นสีหน้าตื่นตระหนกของฉู่เจียเสวียน เธอรีบกล่าว “แผลที่มือของเขาลึกมาก ตอนนี้อยู่ห้องข้างๆ”
กงจวิ้นฉือเพิ่งมาถึงหน้าประตู ได้ยินบทสนทนาในห้องผู้ป่วย ได้ยินน้ำเสียงของฉู่เจียเสวียนที่เป็นห่วงเผยหนานเจวี๋ยแล้วเสียความรู้สึกเป็นอย่างยิ่ง
มือที่อยู่ข้างลำตัวกำแน่น เขารู้ว่าเผยหนานเจวี๋ยช่วยชีวิตฉู่เจียเสวียน เขารู้ว่าเขาไม่ควรหึงหวง อย่างไรก็ตามเขาไม่สามารถยอมรับได้ว่าฉู่เจียเสวียนเป็นห่วงเผยหนานเจวี๋ยมาก
ความรักเป็นสิ่งมหัศจรรย์จริงๆ สามารถทำให้ผู้คนมีอารมณ์ร่วมและยากจะควบคุมขนาดนี้
สุดท้าย เขาสูดหายใจลึก บนใบหน้ามีรอยยิ้มอ่อนโยน ผลักประตูเข้าไป
“เจียเสวียน คุณฟื้นแล้วเหรอ” เสียงอบอุ่นดังขึ้น สองคนในห้องผู้ป่วยเงยหน้ามองพร้อมกัน
เมื่อเห็นกงจวิ้นฉือแล้ว ฉู่เจียเสวียนส่ายหน้า “ฉันไม่เป็นไร”
ตอนที่ 583 โคม่า
เมื่อมองดูใบหน้าขาวซีดของฉู่เจียเสวียนที่เห็นได้ชัด มองดูผ้ากอซที่พันรอบมือของเธอ หัวใจของกงจวิ้นฉือก็ทุกข์ทรมานเหมือนถูกคนใช้มีดทิ่มแทง
“แม่ หนูอยากไปเยี่ยมเขา” ฉู่เจียเสวียนพยายามลงมาจากเตียง
สีหน้าซูซานเปล่งประกาย ดึงมือของฉู่เจียเสวียนไว้ “ลูกพักผ่อนก่อนเถอะ ตอนนี้เขายังอยู่ในโคม่า”
“โคม่า?” แววตาของฉู่เจียเสวียนงุนงง เขาได้รับบาดเจ็บที่มือไม่ใช่เหรอ จะโคม่าได้ยังไง
“เอ่อ” มีประกายวูบอยู่ในดวงตาของซูซาน
ประกายในแววตาของซูซานนั้นทำให้ฉู่เจียเสวียนรู้สึกสงสัย หรือว่าเผยหนานเจวี๋ยได้รับบาดเจ็บสาหัส?
ไม่ได้ เธอต้องไปเยี่ยมเขา ไม่เช่นนั้นเธอก็จะไม่สามารถสบายใจได้ เมื่อคืนเขาต่อสู้กับผู้คนมากมาย จะต้องบาดเจ็บไม่น้อยแน่ เมื่อคืนเธอเห็นใบหน้าของเขาซีดขาวมาก
เมื่อคิดเช่นนี้ หัวใจของฉู่เจียเสวียนยิ่งตื่นตระหนก “แม่คะ พาหนูไปเยี่ยมเขาหน่อย”
“เจียเสวียน ตอนนี้ร่างกายของลูกยังอ่อนแอมาก ลูกพักผ่อนก่อนเถอะ” ซูซานห้ามปรามเธอ ไม่อยากให้เธอต้องเหนื่อยขนาดนี้ เห็นอยู่ว่าบาดแผลบนตัวของเธอยังไม่หายดี
“แม่คะ หนูจะไปเยี่ยมเขา ไม่งั้นหนูจะไม่สบายใจ” เธอจะต้องมั่นใจว่าเขาไม่เป็นอะไรจริงๆ ไม่เช่นนั้นเธอจะมีกะใจรักษาตัวได้อย่างไร
กงจวิ้นฉือยืนอยู่ข้างๆ ไม่พูดไม่จา เห็นท่าทีที่ดื้นรั้นของเธอ ความผิดหวังปรากฏอยู่ในดวงตา
“น้าซูครับ ผมประคองเธอไปเยี่ยมเขาเอง” ยื่นมือประคองแขนของฉู่เจียเสวียน เขารู้ดีว่าหากเธอไม่เห็นว่าเผยหนานเจวี๋ยฟื้นหรือไม่ด้วยตาของเธอเอง เธอก็จะไม่สบายใจ
ซูซานได้แต่พยักหน้า ประคองฉู่เจียเสวียนเข้าห้องผู้ป่วยของเผยหนานเจวี๋ยไปพร้อมกับกงจวิ้นฉือ
“ตอนนี้เขาอยู่ในห้องปลอดเชื้อ” กงจวิ้นฉือเอ่ย เดิมทีต้องการจะปิดบังฉู่เจียเสวียน แต่ดูเหมือนว่าจะปิดบังต่อไปไม่ได้แล้ว
ฉู่เจียเสวียนหันหน้าไปตามสัญชาตญาณ ไหนบอกว่าอยู่ห้องข้างๆ? ทำไมถึงอยู่ในห้องปลอดเชื้อล่ะ?
ซูซานอธิบาย “แม่ไม่อยากให้ลูกเป็นห่วง คิดว่ารอให้เขาออกมาจากห้องปลอดเชื้อก่อนค่อยให้ลูกไปเยี่ยมเขา…”
ที่จริงเดิมทีร่างกายของเผยหนานเจวี๋ยอ่อนแอมาก เมื่อคืนขณะที่เขาต่อสู้กับกลุ่มคนอื่นก็ถูกเตะเข้าที่แผลเก่า แผลเก่านั้นก็อยู่ที่หน้าอก ถ้าแผลลึกกว่านี้อีกหน่อย เผยหนานเจวี๋ยอาจจะตายก็ได้
ฉู่เจียเสวียนตื่นตกใจ เร่งฝีเท้าเร็วขึ้น แม้ว่าในเวลานี้ร่างกายของเธอจะไร้เรี่ยวแรงและเจ็บปวด แต่เธอก็ยังยืนยันที่จะไปเยี่ยมเผยหนานเจวี๋ย
ด้วยการประคองของกงจวิ้นฉือและซูซาน ในที่สุดฉู่เจียเสวียนก็มาถึงห้องปลอดเชื้อ ห้องปลอดเชื้อไม่อนุญาตให้เยี่ยมผู้ป่วย ขณะที่พวกเขามาถึง คุณแม่เผยกำลังมองเผยหนานเจวี๋ยผ่านหน้าต่าง
ฉู่เจียเสวียนคิดไม่ถึงว่าจะเจอกับคุณแม่เผยในสถานการณ์เช่นนี้
ตั้งแต่ออกมากจากบ้านเผยเมื่อสามปีก่อน พวกเธอก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย
เธอยังคงเหมือนเดิม วันเวลาไม่ได้ทิ้งร่องรอยบนตัวเธอมากนัก ลมหายใจเย่อหยิ่งในตัวก็ไม่ได้ลดลงเลยแม้แต่น้อย
“คุณน้าเผย…” ฉู่เจียเสวียนเอ่ยอย่างอ่อนแรง มองดูคุณแม่เผยด้วยสายตาที่รู้สึกผิด
คุณแม่เผยหันหน้าไป เห็นพวกเขาสามคนตรงหน้า สีหน้าก็เปลี่ยนทันที “เธอนี่เอง”
สูดหายใจลึก ฉู่เจียเสวียนพยักหน้า “คุณน้าเผย เขาเป็นยังไงบ้าง”
บางทีอาจเป็นเพราะว่าไม่มีญาติคนอื่นๆ อยู่ข้างกายแล้ว หรืออาจเป็นเพราะว่าคุณแม่เผยอายุมากแล้ว ขณะที่กำลังมองดูลูกชายคนเดียวอยู่ในห้องปลอดเชื้อนั้น ดวงตาเธอก็แดงก่ำ “คุณหมอบอกว่าร่างกายของเขาอ่อนแอมากมาตลอด ตอนนี้ยังได้รับบาดเจ็บอีก ไม่รู้ว่าต้องรักษาตัวนานแค่ไหนถึงจะหายเป็นปกติ”
ฉู่เจียเสวียนได้ยินประเด็นสำคัญแล้ว เธอยื่นมือดึงแขนคุณแม่เผยด้วยความตื่นตระหนก “ร่างกายเขาอ่อนแอมาตลอดหมายความว่ายังไง” ร่างกายของเขาแกร่งดังเหล็กกล้ามาตลอดไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงอ่อนแอได้
