ตอนที่ 449 คุณคือโลกทั้งใบ (2)
เป็นเวลาครู่ใหญ่ที่ฟังจือหันไม่โผล่ออกมา
ไอน้ำหนาในบ่อน้ำพุร้อน ผิวน้ำก็มีแต่กลีบดอกไม้ทั้งนั้น อวี๋กานกานมองไม่เห็นผู้ชายที่จมลงไปในบ่อน้ำพุร้อน
เวลาผ่านไปจากหนึ่งวินาทีหนึ่งนาที เธอหันไปมองซ้ายมองขวา ดูเหมือนจะสามนาทีแล้ว ฟังจือหันยังไม่โผล่ขึ้นมาจากน้ำเลย
อวี๋กานกานเลยตื่นตระหนกขึ้นมาเล็กน้อยจึงตะโกนออกไปเบาๆ “ฟังจือหัน”
ไม่มีคนตอบรับเธอ ความเงียบแปลกประหลาดในส่วนลึกของป่าดอกเหม่ย
“ฟังจือหัน ไม่เล่นนะ คุณรีบออกมา” น้ำเสียงของอวี๋กานกานสั่นน้อยๆ ไปหมดแล้ว
หรือที่ว่าฟังจือหันว่ายน้ำไม่เป็น งั้นก็น่าจะต้องดิ้นรนสักหน่อย
เธอรู้สึกว่าฟังจือหันน่าจะหยอกเธอเล่น เป็นเธอที่ทั้งเป็นห่วงและกลัวว่าตนเองจะคิดผิดไปแล้ว
อวี๋กานกานดำลงไปใต้น้ำลึกสุด
คิดว่าจะลองดูใต้น้ำว่าฟังจือหันอยู่ไหน แต่ว่าในน้ำมองไม่เห็นอะไรเลย
อวี๋กานกานผุดขึ้นมาจากผิวน้ำ ลูบน้ำตามใบหน้าออกพลางพูดอย่างโมโห “ฟังจือหัน ถ้าคุณยังไม่ออกมาอีก ฉันจะโกรธแล้วนะ”
หยุดไปครู่หนึ่ง เธอก็พูดเสริมอีกหนึ่งประโยค “ฉันโกรธแล้ว จะเลิกกับคุณด้วย”
ตรงกลางบ่อน้ำพุร้อนพลันเกิดน้ำกระเด็นไปทั่วทุกทิศ กลีบดอกไม้กับหยดน้ำกระจาย ชายหนุ่มโผล่ขึ้นมาจากผิวน้ำ ตามด้วยเสียงหัวเราะเบาๆ
อวี๋กานกานตะโกนอย่างขุ่นเคือง “ฟังจือหัน คุณนี่น่าเบื่อไหม เล่นแบบนี้สนุกยังไง”
“เป็นห่วงผมเหรอ” น้ำเสียงชายหนุ่มเจือเสียงหัวเราะที่เต็มไปด้วยความหยอกเย้า
“ใครเป็นห่วงคุณ ตาข้างไหนเห็นว่าฉันเป็นห่วงแล้ว คุณจมอยู่ในบ่อน้ำร้อนนี้ไม่ออกมาตลอดไป ฉันก็ไม่มีทางเป็นห่วงคุณ” อวี๋กานกานกลอกตาใส่เขาอย่างไม่สบอารมณ์
เธอเป็นห่วง ตกใจเสียจนหัวใจแทบจะหยุดเต้นแล้ว
อวี๋กานกานความโกรธพุ่งพล่าน หันหลังจะเดินจากไป ไม่ยอมอยู่กับชายหนุ่มที่ชอบเล่นอะไรบ้าๆ แบบนี้อีก
เพิ่งจะหันหลังไปก็โดนฟังจือหันกอดจากทางด้านหลังแล้ว
อวี๋กานกานยังโมโหอยู่ จึงไม่อยากสนใจเขาเป็นธรรมดา น้ำเสียงโกรธเคืองพลางมองค้อนเขาไป “ปล่อย”
ชายหนุ่มมองเธออย่างไม่วางตาพร้อมกับบอกเธอ “ไม่ปล่อย!”
“คุณนี่น่าเบื่อไหมเนี่ย เล่นอะไรไม่เล่นดีๆ คุณหลอกว่าจมน้ำ”
“เห็นคุณเป็นห่วงผม…” น้ำเสียงของฟังจือหันเต็มไปด้วยความชอบใจ “มีความสุขมาก”
อวี๋กานกานหันไปถลึงตาใส่เขาแวบหนึ่ง “คุณมันเกินไปแล้ว!”
นิ้วมือของฟังจือหันเกลี่ยไปตามแก้มของเธอ ค่อยๆ เลื่อนต่ำลง ปลายนิ้วจับที่คางของเธออย่างนุ่มนวล ประทับจูบอย่างอ่อนโยนบนกลีบปากของเธออีกครั้ง
ความสวยงามของความรักหวานราวกับกระจายไปทั่วทั้งป่าดอกเหม่ยและบ่อน้ำพุร้อน
ตอนที่ 450 กินปลา (อวี๋) ความอบอุ่นฉากหนึ่ง
อวี๋กานกานซบในอ้อมกอดของฟังจือหัน ทั้งตัวอ่อนยวบ ไม่อยากแม้แต่จะขยับตัว
“หิมะตกแล้ว” หิมะปลิวโปรยปรายตกลงมาจากท้องฟ้า อวี๋กานกานยื่นมือไปรับเกล็ดหิมะชิ้นหนึ่งเอาไว้ อุณหภูมิในบ่อน้ำร้อนค่อนข้างสูง ยามที่เกล็ดหิมะตกลงบนมือก็ละลายแล้ว
“ชอบไหม”
ฉากสวยงาม โรแมนติกแบบนี้ ว่าตามเหตุผลก็น่าจะชอบ แต่อวี๋กานกานไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี มองฟังจือหันพลางลองพูดดู “ฉันไม่อยากโกหกคุณ ก็ไม่ได้ชอบ เราสองคนเป็นคนไม่ชอบหิมะ ตอนที่หิมะตกแช่น้ำพุร้อน รู้สึกว่าเหมือนกำลังรนหาที่ตาย”
ฟังจือหันยิ้มอย่างหมดหนทางทั้งตามใจ เอียงหัวน้อยๆ พลางวางคางไว้บนหัวเธอ
มองดูป่าดอกเหมยกับหิมะตกเหมือนกับเกิดความรู้สึกประทับใจ
หลังจากนั้นครู่เดียวเขาโอบกอดแน่นราวกับต่อให้ฟ้าดินสลายออกมาจากบ่อน้ำพุร้อนก็จะไม่ยอมปล่อย เขาห่อตัวด้วยชุดคลุมอาบน้ำอย่างแน่นหนา ฟังจือหันอุ้มอวี๋กานกานขึ้นอีกครั้ง อวี๋กานกานก็โอบรอบลำคอเขา ซบในอ้อมกอดของเขาพร้อมกับซึมซับอ้อมกอดของเขาอย่างสบายใจ
แสงสีทองของโคมไฟหัวเตียงสว่างในห้องนอน ทั้งสองคนนั่งอยู่ข้างเตียงพลางเป่าผม
เสียงฟู่ๆ ของเครื่องเป่าผมเหมือนกับบทเพลงรักเพลงหนึ่ง
ตอนที่ปลายนิ้วของเขาผ่านไปตามผมยาวของเธอ ความรู้สึกเป็นสุขอย่างหนึ่งแผ่กระจายอยู่กลางใจ
ดวงหน้าขาวที่แช่บ่อน้ำพุร้อนมาฝาดสีแดง ดวงตาประกายเจิดจ้า อวี๋กานกานนั่งเงียบในขณะที่เพลิดเพลินความอบอุ่นและความหวานนี้
ตอนที่เส้นผมยาวเปียกชื้นแห้งหมดแล้ว เสียงเครื่องเป่าผมก็หยุดลง
อวี๋กานกานเงยหน้าขึ้น เบี่ยงหน้าไปทางฟังจือหัน “ตามมารยาท คุณช่วยฉันเป่าผม ฉันช่วยคุณเป่า”
แววตาตั้งตาคอยของเธอทำให้จู่ๆ ชายหนุ่มก็โน้มตัวมาจูบบนกลีบปากเธอครู่หนึ่ง
อวี๋กานกานหน้าแดง คว้าเครื่องเป่าผมในมือเขาและกดให้เขานั่งลงข้างเตียง
ภายใต้แสงไฟสีส้ม ดวงหน้าของหญิงสาวอ่อนโยนชวนหลงใหล อยากจะกดให้นอนลงในอ้อมแขนแรงๆ ผมของฟังจือหันค่อนข้างสั้น ตอนที่เขากำลังช่วยเป่าผมให้อวี๋กานกาน ผมของเขาก็แห้งไปพอประมาณ
เสียงฟู่ๆ จากเครื่องเป่าผมไม่กี่ครั้ง ผมก็แห้งหมดแล้ว
อวี๋กานกานปิดเครื่องเป่าผม “เสร็จแล้ว คุณกลับไปนอนได้ละ”
ฟังจือหันไม่ขยับ เพียงแค่จู่ๆ ก็พูดขึ้นมาประโยคหนึ่ง “แช่น้ำพุร้อนก็จะหิว”
“น้ำพุร้อนสามารถกระตุ้นการไหลเวียนของเลือด เพิ่มการเผาผลาญให้กับร่างกาย หลังแช่น้ำร้อนจะสูญเสียประมาณน้ำในร่างกาย ดังนั้นจะรู้สึกทั้งกระหายน้ำทั้งหิวด้วย” อวี๋กานกานอธิบายให้เขา “คุณคงไม่ได้อยากออกไปกินอะไรสินะ นี่มันกลางดึกแล้วถือว่าช่างมันเถอะ”
ยังไม่ทันสิ้นเสียงคำพูดสุดท้าย ฟังจือหันก็ดึงมือของเธอ คว้าเอวเธอให้เอนไปทางด้านหลัง กดตัวเธอให้แนบกับตัวเขา ทั้งตัวเอนไปข้างหลังล้มลงบนเตียง
เขามองเธอที่อยู่บนตัวเขา ปากบางหยักขึ้นเล็กน้อย น้ำเสียงแผ่วเบาดุจขนนกวาดลงกลางใจ “ผมอยากกินปลา (อวี๋)”
ดวงตาสองคู่สบประสาน ในแววตาเฉื่อยชาของชายหนุ่มปรากฏการข่มความใคร่เอาไว้ อวี๋กานกานเบิกตาโตมองเขา เพียงแค่ครู่เดียวก็เข้าใจความหมายแฝงของเขา
เลือดลมร้อนแรงพุ่งจากส่วนลึกของก้นบึ้งหัวใจอย่างรวดเร็ว ใบหน้าเธอแดงซ่านลามไปจนถึงใบหู
ทั้งสองจ้องมองไม่ละสายตา บรรยากาศครุมเครือเงียบสงัดในห้อง
เสียงหัวใจเต้นยิ่งเร็วขึ้นเรื่อยๆ ดวงตาของชายหนุ่มก็ยิ่งลึกซึ้งยิ่งขึ้น
มือของอวี๋กานกานที่ค้ำกับเตียงเอาไว้จู่ๆ ก็อ่อนแรงขึ้นมา ร่างกายของเธอลดระดับลงอย่างเชื่องช้า หลับตาพลางขยับเข้าใกล้ตรงหน้าของฟังจือหัน หลังจากนั้นก็ค่อยๆ จูบลงไปบนริมฝีปากบางของเขา
เขาเข้าใจความหมายลึกซึ้งของการเชิญชวน เธอใช้การกระทำมอบคำตอบให้
มือของชายหนุ่มจับเอาไว้ตรงท้ายทอยของเธอ กดจูบไปบนริมฝีปากเธอ กอดเอาไว้พลางพลิกตัวเธอเพื่อกดลงไปบนเตียงและจูบอย่างลึกซึ้งต่อ…
