นัดรับประทานอาหารกับลุงใหญ่ วันเวลาอวี๋กานกานเป็นคนกำหนด แต่ลุงใหญ่เป็นคนเลือกสถานที่
สถานที่คือภัตตาคารอาหารทะเลที่มีชื่อเสียงโด่งดังของเมืองนี้ หรูหราโออ่า ยิ่งใหญ่ตระการตา
เหอหว่านซินกล่าวอย่างไม่พอใจ “พ่อ กินข้าวกับอวี๋กานกาน ทำไมต้องเลือกสถานที่ดีขนาดนี้ด้วย มื้อหนึ่งต้องจ่ายหลายพันหยวนเลยนะ”
ไม่ต้องรอใหญ่ลุงใหญ่ตอบ ป้าสะใภ้ใหญ่ใช้นิ้วชี้จิ้มไปที่หน้าผากเหอหว่านซิน “แกจะบ้าเหรอ อาหารมื้อนี้จะไม่ใช่พวกเราที่เป็นคนต้องจ่ายเงินอย่างแน่นอน เดี๋ยวแกอยากจะกินอะไรก็สั่งได้เลยตามใจชอบ”
หลังจากที่เหอหว่านซินเข้าใจแจ่มแจ้งแล้ว พลันหัวเราะออกมาพร้อมกับป้าสะใภ้ใหญ่อย่างสะใจ “งั้นก็ต้องสั่งอันที่แพงที่สุด”
ดีที่สุดคือให้อวี๋กานกานไม่มีเงินจ่าย จากนั้นต้องมาขอร้องอ้อนวอนพวกเขา แล้วให้มันเอาอวี้หมิงถางมาแลก
ลุงใหญ่ที่อยู่ข้างๆ ถลึงตาใส่พวกเขา พูดอย่างขอไปที “พอได้รึยัง”
ป้าสะใภ้ใหญ่ยิ้มเอาอกเอาใจลุงใหญ่ทันที “เข้าใจแล้วค่ะ”
ลุงใหญ่ยังคงไม่พึงพอใจ ด่าอีกหนึ่งประโยค “ไม่ได้เรื่องทั้งยังชอบทำให้เสียแผน!”
หลากหลายอารมณ์ปะทุขึ้นภายในใจเหอหว่านซิน “พ่อ หนูกับแม่ยังไม่ได้พูดอะไรเลย”
ลุงใหญ่พูดสั่งสอน “ยังไม่ได้พูดอะไร แกยังอยากจะพูดอะไรอีกฮะ ฉันบอกพวกแกตั้งหลายครั้งแล้วใช่ไหม ปากน่ะให้มันมีหูรูดซะบ้าง แต่ดูพวกแกสิ คงกลัวคนอื่นจะไม่รู้ว่าในใจคิดอะไรอยู่?”
ในใจของเหอหว่านซินเต็มไปด้วยความรู้สึกไม่ยุติธรรม แต่ด้วยสายตาขอร้องจากป้าสะใภ้ เธอจึงไม่ได้ทะเลาะกับลุงใหญ่ ทำเพียงแค่ลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกไปข้างนอก
“ฉันผิดอีกแล้ว อะไรๆ ก็ฉันผิด พ่อเสียใจสินะที่ทำไมอวี๋กานกานถึงไม่เกิดมาเป็นลูกสาวของเธอ ส่วนลูกสาวตัวจริงของเขาทำไมถึงเป็นฉันที่ไม่ได้เรื่อง อวี๋กานกานแกมันคนชั่วที่ไร้ยางอาย…”
เหอหว่านซินกัดฟันกรอด ในใจเต็มไปด้วยความเกลียดชัง
เธอรู้สึกว่าเรื่องทั้งหมดนี้ต้องโทษอวี๋กานกาน
ถ้าอวี๋กานกานไม่ปรากฏตัวที่บ้านตระกูลเหอ เธอจะเป็นหญิงสาวเพียงหนึ่งเดียวในตระกูล คงไม่ต้องใช้ชีวิตลำบากลำบนอย่างทุกวันนี้
เหอหว่านซินจงใจเดินออกมาดักอวี๋กานกานที่ด้านนอก อยากจะเอาความโกรธแค้นในใจทั้งหมด ระบายใส่อวี๋กานกาน แต่กลับพบว่าอวี๋กานกานมาถึงตั้งนานแล้ว เพียงแต่ยืนอยู่ตรงระเบียงทางเดิน
อวี๋กานกานไม่ได้มาพร้อมกับฟังจือหัน ทั้งสองตกลงกันว่าจะเจอกันที่ทางเข้าภัตตาคาร เนื่องจากด้านนอกค่อนข้างหนาวเธอจึงเข้ามารอที่ด้านใน
“ทำไมแกมาคนเดียวละ สามีไปไหนซะแล้ว ไม่ใช่ว่าถูกทิ้งแล้วหรอกนะ!” เหอหว่านซินเดินมา ปรายตามองอวี๋กานกานอย่างเย้ยหยัน
อวี๋กานกานค่อยๆ เหลือบสายตาขึ้น ดวงตาสีดำขลับมองเหอหว่านซินนิ่งๆ “เธอเกี่ยวอะไรด้วย”
“แน่นอนว่าไม่เกี่ยวกับฉัน ฉันก็แค่รู้สึกไม่คุ้มค่าแทนเทียนโย่ว ฟื้นปุ๊บก็คั่วกับผู้ชายอื่นปั๊บ เสียดายที่เทียนโย่วให้เธอทั้งตัวและหัวใจ นึกไม่ถึงว่าแกจะเป็นผู้หญิงเลือดเย็นไร้ความรู้สึกแบบนี้” น้ำเสียงของเหอหว่านซินทั้งแหลมและเหน็บเหนม
“เทียนโย่ว?” อวี๋กานกานพินิจพิจารณาจากน้ำเสียงเมื่อครู่ของเหอหว่านซินอย่างละเอียด เลิกคิ้วขึ้นแล้วกล่าว “ดูๆ แล้วความสัมพันธ์ของเธอกับหยางเทียนโย่วจะดีกว่าของฉันกับเขาเยอะเลยนะ”
เหอหว่านซินชะงักไปเล็กน้อย รีบตวาดเสียงดังด้วยความโมโห “อวี๋กานกาน แกพูดเรื่องบ้าอะไร แกก็รู้ว่าฉันมีแฟนอยู่แล้ว แกคิดว่าคนอื่นจะสำส่อนเหมือนแกเหรอ ฉันไม่เข้าใจจริงๆ ว่าแกชอบไอผู้ชายที่ชื่อฟังจือหันอะไรนั้นเข้าไปได้ยังไง นอกจากหน้าตาของเขาที่ดีกว่าเทียนโย่วหน่อยเดียว ที่เหลือก็ไม่มีอะไรสู้เทียนโย่วได้ เธอรักเขาที่หน้าตา หรือว่ารักเขาเพราะลีลาบนเตียงของเขาเด็ดกว่าเทียนโย่ว?”
อวี๋กานกานจ้องเหอหว่านซินอย่างเย็นชา ชั่วครู่หนึ่งเธอรู้สึกอยากจะฉีกปากของหล่อนจริงๆ
สร้างข่าวลือว่าหยางเทียนโย่วเป็นคู่หมั้นของเธอก็มากพอแล้ว ตอนนี้ยังจะ…
