เมื่อเว่ยเจี้ยนจวินได้ยินอย่างนี้ สีหน้าของเขาก็ผ่อนคลายลง
แม้ว่าวันนี้จะต้องเสียค่าอาหารไปหลายหมื่น แต่บนเตียงเมื่อกี้นี้ถังโหรวก็ได้ชดใช้จนหมดแล้ว ทำให้เขาพอใจมาก
ยิ่งไปกว่านั้นถังโหรวก็ไม่รู้เรื่อง ทั้งสองคนไม่เคยไปร้านอาหารฝรั่งเศสหรูหราเช่นนี้มาก่อนจึงคิดไม่ถึงว่าจะแพงขนาดนี้
“ได้ ผมจะช่วยคุณสักครั้ง”
“อ้อใช่สามี คุณจำสร้อยคอที่ให้ฉันเมื่อปีที่แล้วได้ไหม?”
เว่ยเจี้ยนจวินผงะไปครู่หนึ่ง “จำได้สิ สร้อยคอนั้นแพงมาก คุณเลยไม่ค่อยใส่มัน ครั้งนี้คุณจะใส่มันเหรอ?”
ใบหน้าของถังโหรวเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์ “ไม่ค่ะสามี ฉันต้องการให้คุณมอบให้ฉันใหม่”
เว่ยเจี้ยนจวินอึ้งไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็มีร่องรอยของความเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นมาบนใบหน้าของเขา
เข้าใจแล้ว ถังโหรวต้องการเล่นละครต่อหน้าเพื่อนร่วมชั้นของเธอ
เพราะสร้อยคอนั้นค่อนข้างแพง มันเป็นเครื่องประดับชิ้นเดียวของถังโหรวที่มีมูลค่าหลายหมื่นหยวน วันนี้เว่ยเจี้ยนจวินจ่ายเงินไปเยอะแล้ว ถ้าให้เขาซื้อให้อีกอันก็คงจะเป็นไปไม่ได้
ดังนั้นก็มอบสร้อยคอเส้นนี้ใหม่อีกครั้งก็พอแล้ว เพราะยังไงก็แค่แสดงให้หวังตงเสวี่ยและคนอื่น ๆ เห็นก็พอแล้ว
ในตอนบ่าย เมื่อถึงเวลานัดหมาย หวังตงเสวี่ยและฉินจุนก็มาถึงร้านอาหารที่นัดกันไว้ ซึ่งเป็นร้านอาหารฝรั่งเศสระดับห้าดาว ชื่อร้านเป็นภาษาฝรั่งเศส
หวังตงเสวี่ยตะลึง “ร้านอาหารฝรั่งเศสอีกแล้ว รู้งี้ตอนเที่ยงก็คงกินอย่างอื่นไปแล้ว”
ฉินจุนก็คิดไม่ถึงเหมือนกันว่าวันนี้จะต้องกินอาหารฝรั่งเศสสองมื้อติด แต่ก็ไม่สำคัญหรอก วันนี้เป็นงานเลี้ยง จะกินอะไรเขาก็ไม่ค่อยสนใจอยู่แล้ว
เมื่อมาถึงหน้าประตู ก็มีผู้หญิงและผู้ชายหลายคนมารวมตัวกันอยู่ที่นั่นก่อนแล้ว เมื่อพวกเขาเห็นหวังตงเสวี่ย ผู้หญิงหลายคนก็ทักทายเธออย่างเป็นมิตร
“ตงเสวี่ย! ทางนี้!”
หวังตงเสวี่ยก็ยิ้มออกมา ลากฉินจุนให้ไปแนะนำให้เพื่อนๆ เธอรู้จัก
“นี่เป็นเพื่อนสนิทของฉัน นี่คือถิงถิง นี่คือเสี่ยวอวี้ และนี่คืออาชู”
“นี่คือ… นี่คือเพื่อนของฉัน ฉินจุน”
ถิงถิงและทั้งสามคนก็มีสีหน้าเจ้าเล่ห์ และพูดแซว “เพื่อนเหรอ? เธอพูดให้มันชัดๆ หน่อย เพื่อนหรือแฟนกันแน่?”
หวังตงเสวี่ยหน้าแดง “พวกเธอคิดว่ายังไงก็อย่างงั้นแหละ!”
เพราะยังไงนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฉินจุนแกล้งเป็นแฟนของเธอ ทั้งสองคนก็ถือว่าผ่านประสบการณ์เรื่องนี้กันมาแล้ว
หลังจากที่ถามสารทุกข์สุกดิบกันไปครู่หนึ่ง เสี่ยวอวี้ก็พูดขึ้น
“อ้อใช่ตงเสวี่ย เธอรู้ไหมว่าถังโหรวรู้เรื่องปาร์ตี้วันนี้แล้ว และเธอก็จะมาด้วย”
หวังตงเสวี่ยขมวดคิ้ว “เธอรู้ได้อย่างไร?”
เมื่อกี้หวังตงเสวี่ยก็เพิ่งเจอกับเธอ เธอก็ไม่ได้หลุดพูดอะไรออกไปนะ แล้วทำไมถังโหรวถึงรู้ล่ะ?
เสี่ยวอวี้ส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ “เหมยเหม่ยน่าจะเป็นคนพูดน่ะ ทั้งสองคนติดต่อกันตลอดนี่ แต่ก็ช่างเถอะ เธอจะเป็นเจ้ามือจ่ายค่าอาหารวันนี้น่ะก็ปล่อยให้เธอมาสิ”
“อืม”
แม้ว่าหวังตงเสวี่ยจะรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย แต่ในเมื่อเธอรู้แล้วก็ช่วยไม่ได้ เพราะเธอก็ไม่สามารถปฏิเสธตรงๆ ได้
นอกจากนี้ถังโหรวหน้าด้านขนาดนี้ ดึงดันจะมาให้ได้พวกเขาก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน
ทุกคนยืนรออยู่ที่ประตู เพื่อนส่วนมากก็มากันครบแล้ว เหลือแค่ถังโหรวเท่านั้นที่ยังไม่มา
ถิงถิงรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย “ทำอย่างกับเป็นคนสำคัญต้องให้ทุกคนรอ เราไม่ต้องรอเธอแล้วแหละเข้าไปข้างในกันก่อนเถอะ”
หลังจากพูดจบ รถออดี้คันหนึ่งก็ขับรถมาไกล ๆ ขับมาเร็วมาก และเบรกกะทันหันต่อหน้าทุกคน ราวกับกำลังโชว์สมรรถนะรถ ทำให้ฝุ่นฟุ้งกระจายไปทั่ว
จากนั้นคนสองคนก็ลงมาจากรถ นั่นก็คือถังโหรวและเว่ยเจี้ยนจวิน
“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะเพื่อนๆ ทำไมพวกเธอมาถึงกันเร็วขนาดนี้เนี่ย ฉันกับสามีขับรถมาน่ะ รถติดมาก รู้งี้นั่งรถไฟใต้ดินมาซะก็ดี”
ทันทีที่สิ้นเสียงนั้น ถิงถิงก็อดไม่ได้ที่จะกลอกตาไปหนึ่งที ยัยถังโหรวนี่ขี้อวดจริงๆ เลย ก็แค่ออดี้มีอะไรน่าอวดนัก?
“ว้าว ถังโหรวเดี๋ยวนี้ไฮโซไม่เบาเลยนะ สามีเธอก็เจ๋งมากขับออดี้ด้วย”
“นี่ออดี้รุ่นอะไรน่ะ? A6 หรือเปล่า? รถผู้บริหารเลยนะเนี่ย ถังโหรวเธอนี่โชคดีจังนะเนี่ย”
“นั่นสิ ได้แต่งงานกับสามีเก่งๆ แบบนี้ ตอนนี้เธอรวยที่สุดในห้องเราแล้วล่ะ”
เป็นพวกเพื่อนร่วมชั้นสองสามคนที่ยังมีความสัมพันธ์ที่ดีกับถังโหรวอยู่ พวกเธออิจฉาถังโหรวกันมาก เมื่อก่อนถังโหรวพอๆ กับหวังตงเสวี่ย เป็นครอบครัวที่ยากจนเหมือนกัน
ตอนนี้ถังโหรวเจอคนที่ร่ำรวย ทุกคนก็ดีใจแทนเธอ
ถังโหรวชอบความรู้สึกนี้มาก เธอชอบถูกคนอื่นอิจฉา ใบหน้าเธอทำเหมือนอ่อนน้อมถ่อมตน เธอพูดด้วยรอยยิ้ม
“ก็ไม่เท่าไหร่หรอก แฟนฉันแค่ทำธุรกิจอัญมณีน่ะ ในอนาคตถ้าพวกเธออยากซื้อเครื่องประดับ ก็มาหาฉันได้นะ”
“ว้าว ธุรกิจอัญมณีเหรอ คนที่ทำธุรกิจอัญมณีมีแต่เป็นคนรวยทั้งนั้นแหละ”
“ก็แน่นอนสิ ต้นทุนของธุรกิจอัญมณีนั้นสูงมาก แต่ไม่ต้องพูดถึงกำไรเลย”
“แต่พวกเราไม่มีปัญญาซื้ออัญมณีหรอก ไม่เหมือนถังโหรวเผลอแป๊บเดียวก็กลายเป็นคุณนายแล้ว”
ถังโหรวหัวเราะอย่างมีความสุข
เว่ยเจี้ยนจวินก็ได้รับการยกย่องจากทุกคนจนแทบจะลอยแล้ว เขาจึงพูดด้วยรอยยิ้ม
“ทุกคนก็เป็นเพื่อนสนิทของถังโหรวทั้งนั้น งั้นวันนี้ผมเป็นเจ้ามือเองครับ ไปกันเถอะ พวกเราไปร้าน… เอ่อ ร้านอาหารร้านนี้”
ชื่อร้านเป็นภาษาฝรั่งเศส เว่ยเจี้ยนจวินไม่รู้จัก เขาจึงพูดอย่างเคอะเขิน
คนอื่นๆ ก็ไม่รู้จัก ก็เลยไม่มีใครสนใจ และเดินเข้าไปในร้านอาหาร
วันนี้พวกเขาได้เหมาร้านไว้แล้ว ดังนั้นวันนี้ทั้งร้านจึงไม่มีคนเลย
ทุกคนนั่งอยู่ที่โต๊ะทรงกลมด้านนอก และข้างในเป็นพ่อครัวที่มีหนวดมีเคราสองคน
ด้านหน้าของเชฟคือแผ่นเหล็ก สามารถเห็นวิธีการทำอาหารของเชฟอย่างใกล้ชิด และยังสามารถเห็นกระบวนการปรุงส่วนผสมอย่างช้าๆ ซึ่งเป็นความเพลิดเพลินที่ไม่เหมือนใคร
“@#￥……&”
พนักงานเสิร์ฟเดินเข้ามา และพูดภาษาฝรั่งเศสสองสามประโยค
เพราะที่นี่เป็นร้านอาหารฝรั่งเศสแท้ๆ ดังนั้นตั้งแต่เชฟ ไปจนถึงบริกร ต่างก็เหมือนกับมาจากฝรั่งเศสโดยตรง แต่แน่นอนว่าก็มีพนักงานคนจีนด้วย หากลูกค้าไม่สามารถพูดภาษาฝรั่งเศสได้จริงๆ ก็สามารถเรียกพนักงานที่สามารถพูดภาษาจีนได้
“หึหึ พวกคุณสั่งอาหารไม่เป็นใช่ไหม มาร้านอาหารฝรั่งเศสครั้งแรกก็งี้แหละ ฉันกับสามีมากินบ่อย ไม่จำเป็นต้องใช้พนักงานภาษาจีนหรอก”
ทุกคนต่างก็หัวเราะ “งั้นก็ดีเลย โชคดีที่พวกเธอมาบ่อย ถ้าให้พวกเราสั่งก็คงจะขายหน้า”
เว่ยเจี้ยนจวินยิ้มบาง ๆ และหยิบเมนูจากพนักงานมา
หลังจากหยิบเมนูมาดูเขาก็อึ้งไปเลย
นี่มันเมนูภาษาฝรั่งเศส?
และไม่มีรูปแม้แต่รูปเดียว!
ถ้ามีรูป ถึงแม้จะไม่รู้ภาษาฝรั่งเศสก็สามารถสั่งอาหารจากภาพได้
แต่ตอนนี้ซวยแล้ว เป็นภาษาฝรั่งเศสทั้งหมดโดยไม่มีรูปภาพเลย ไม่รู้ว่ามันคืออะไรสักอย่าง
“ถังโหรว สามีเธออ่านภาษาฝรั่งเศสออกด้วยเหรอ เก่งมาก ฉันได้ยินมาว่าฟัวกราส์ผัดก็อร่อยนะ ให้สามีเธอสั่งให้ฉันหน่อยสิ”
เว่ยเจี้ยนจวินยิ้มแห้ง “แหะๆ อาหารฝรั่งเศสไม่ได้มีแค่ฟัวกราส์นะ ยังมีอย่างอื่นอีก เราลองสั่งมากินให้หมดเลยดีกว่า”
