หลินเยว่เหยาเข้าไปในห้องโถงเพื่อทักทายผู้นำ พวกเขาทั้งหมดอยู่ในโรงพยาบาลเดียวกัน หลายคนอยู่ในโรงพยาบาลเดียวกัน ก่อนหน้านี้พวกเขาเข้าใจผิดคิดว่าหลินเยว่เหยาและปรมาจารย์ฉินเป็นคู่รักกัน ในที่สุดพวกเขาก็รู้ว่าพวกเขาเป็นพี่น้องกันและพี่ชายน้องสาว
ไม่ว่าความสัมพันธ์จะเป็นเช่นไร หลินเยว่เหยาเป็นญาติของปรมาจารย์ฉิน ถ้าเธอรู้ว่าเธอมีภูมิหลังเช่นนี้เธอจะได้รับการเลื่อนตำแหน่งให้เป็นรองผู้อำนวยการในโรงพยาบาล
ขณะที่หลินเยว่เหยายุ่ง ฉินจุนก็มาที่งานด้วย ทันทีที่เขาเข้ามา หลายคนก็รีบก้าวไปข้างหน้า และทักทายเขาอย่างกระตือรือร้น การพบปรมาจารย์ฉินนั้นไม่ง่ายเลยจริง ๆ
นักวิชาการรุ่นเก๋าหลายคนฉวยโอกาส และไม่ได้แก้ปัญหามาหลายปีแล้ว จึงควรรีบไปถาม
ฉินจุนก็อดทนและแก้ปัญหาของพวกเขาด้วยคำพูดไม่กี่คำ ทำให้คนแก่เหล่านี้ตกใจ
ผู้เชี่ยวชาญทราบดีว่าทันทีที่พวกเขาลงมือ หลายคนไม่เคยเห็นปรมาจารย์ฉินรักษาโรคนี้เลย แต่แค่ฟังที่คนอื่นพูด พอเห็นว่ายังเด็กขนาดนี้ ก็ยังไม่พอใจนิดหน่อย
แต่พอเห็นวันนี้ก็สมชื่อ วาจา กิริยา ลีลาของปรมาจารย์ คำตอบโดนตอกตะปู ทุกคำถามตอบตรงประเด็น ตรงไปตรงมามากแม้ความสำเร็จทางการแพทย์ของพวกเขายังไม่ดีนัก หมอเกายังสามารถเข้าใจได้
ทันทีที่ฉินจุนมาถึงด้วยเท้าหน้า เมิ่งเหวินกังก็มาด้วย ทั้งสองยืนที่ประตู พูดคุยกับแพทย์
ในเวลานี้ รถ BMW ขับผ่านไป และเมื่อวานนี้คือฉินเฟิงที่ลงจากรถ
ฉินเฟิงเดินไปที่ประตู และดูเขินอายเล็กน้อยเมื่อเห็นฉินจุนและคนอื่น ๆ
“นั่น งานเลี้ยงวันเกิดของเยว่หยาว อยู่ที่นี่ใช่มั้ย?”
ทุกคนพยักหน้า และคณบดีชราคนหนึ่งถาม
“คุณคือใคร?”
คนที่มางานวันเกิดของหลินเยว่เหยาวันนี้ ล้วนแล้วแต่เป็นคนดังในวงการแพทย์ทั้งสิ้น ถ้าพวกเขาเป็นหมอในโรงพยาบาลแห่งใดแห่งหนึ่ง พวกเขาน่าจะรู้จักกันดี
ฉินเฟิงจ้องไปที่ชายร่างใหญ่สองสามคนข้างหน้าเขาอย่างว่างเปล่า และพูดด้วยความอับอาย
“ผมชื่อฉินเฟิง เพื่อนของเยว่เหยา”
หมอชราหลายคนพยักหน้า เนื่องจากพวกเขาเป็นเพื่อนส่วนตัวของคนอื่น พวกเขาจึงควบคุมมันไม่ได้อีกต่อไป
ฉินเฟิงกำลังจะเข้าไป ฉินจุนก็ยิ้ม
“คุณไม่ได้บอกว่าคุณเป็นหมอส่วนตัวของเมิ่งเหวินกังเหรอ ปรมาจารย์ฉิน?”
การแสดงออกของฉินเฟิงแข็งทื่ออีกครั้ง และกล่าวว่า
“เฮ้ เมื่อวานฉันไม่ได้อธิบายไปแล้วเหรอ ผมไม่เพียงแต่ทำงานเป็นหมอส่วนตัวของประธานเมิ่ง แต่ยังรวมถึงครอบครัวอื่น ๆ ด้วย …”
ฉินจุนเยาะเย้ย “ในกรณีนั้น ทำไมคุณถึงไม่ทักทายเมื่อคุณได้พบกับประธานเมิ่งล่ะ?”
ฉินเฟิงผงะ และเห็นเมิ่งเหวินกังถัดจากฉินจุน เขารู้จักเมิ่งเหวินกังที่ไหน? แพทย์ส่วนตัวล้วนแต่เป็นเรื่องไร้สาระ
“อ๊ะ เหอะ ๆ ผมนี่เบลอจริง ๆ มองไม่ออกเลย เคยเจอประธานเมิ่ง”
เมิ่งเหวินกังก็เข้าใจเช่นกัน ว่าเด็กคนนี้แกล้งทำเป็นปรมาจารย์ฉิน?
ช่างโง่เหลือเกิน!
คุณแกล้งเป็นเขาต่อหน้าน้องศิษย์น้องที่ส่องแสงและโกง ไม่รู้จักความเป็นและความตายจริง ๆ
ตุบ!
เมิ่งเหวินกังอารมณ์ไม่ดี เขายกมือขึ้นและตบหน้าฉินเฟิง เขาเดินโซเซ และถอยหลังไปสองสามก้าว
“ไป!”
เมื่อเห็นรอยยิ้มขี้เล่นของทุกคน ฉินเฟิงก็อดไม่ได้อีกต่อไป เขาเข้าไปในรถแล้วจากไป และก็มีเสียงหัวเราะจากกลุ่มแพทย์ผู้เฒ่า
ในเวลานี้ หลินเยว่เหยาบีบออกจากฝูงชน และโกรธมากเมื่อเห็นฉินเฟิงเข้าไปในรถ และจากไป
เธอเห็นปรมาจารย์ฉินกำลังมา และรีบออกมาทักทายเธอ เพียงเพื่อจะได้ยินการตบหน้า
อย่าถาม ฉินจุนต้องทำแน่ ๆ!
หลินเยว่เหยาโกรธมาก ทำไมฉินจุนนี้ถึงกล้าทำกับปรมาจารย์ฉิน!
“ฉินจุน! นายมันบ้าไปแล้ว! นายทำกับปรมาจารย์ฉินแบบนี้ได้ยังไง!”
หลินเยว่เหยายกมือ ตบไปที่ใบหน้าของฉินจุน!
เธอโกรธมาก งานวันเกิดวันนี้เตรียมไว้สำหรับปรมาจารย์ฉิน แต่ปรมาจารย์ฉินถูกฉินจุนทุบตี!
ฉินจุนยกมือขึ้น คว้าข้อมือของหลินเยว่เหยาและไม่ปล่อยให้เธอประสบความสำเร็จ
หลินเยว่เหยาโบกมือด้วยความโกรธ น้ำตาในดวงตาของเธอ และรีบวิ่งออกไป
ไล่ตามร่างที่หายไปของฉินเฟิง เธอรีบวิ่งไป
ฉินจุนถอนหายใจ และจากไปโดยตรง
เมิ่งเหวินกังและผู้เชี่ยวชาญหลายคนงุนงง เกิดอะไรขึ้น?
หลินเยว่เหยาไล่ล่ามาเป็นเวลานาน แต่ก็ไม่ทัน เพราะฉินเฟิงได้ออกไปแล้ว เมื่อเธอขับรถ เธอเสียใจมากที่เธอไม่ควรให้ ฉินจุนมา โดยฟังคำพูดของถังหมิ่น!
ไม่เป็นไรแล้ว ฉินจุนบ้าไปแล้ว!
หลังจากนั้นไม่นาน โทรศัพท์ของหลินเยว่เหยาก็ดังขึ้น และเมื่อเธอเห็นว่าเป็นปรมาจารย์ฉิน เธอประหลาดใจทันที และตอบอย่างรวดเร็ว
“ฮัลโหล ปรมาจารย์ฉิน คุณอยู่ที่ไหนคะ!”
“เยว่เหยา ตอนนี้ผมมีเรื่องไม่สบายใจกับเพื่อนของคุณ ผมจะไม่ไปงานวันเกิดของคุณ แต่ผมมีของขวัญพิเศษที่อยากจะให้คุณ คุณอยากไปเที่ยวเป่ยซานมั้ย?”
“โอเค ฉันจะไปเดี๋ยวนี้แหละ!”
ในหัวใจของหลินเยว่เหยา ไม่มีใครสำคัญไปกว่าปรมาจารย์ฉิน ไม่สำคัญว่าผู้นำจะไปเที่ยวที่งานเลี้ยงวันเกิดหรือไม่ ตรงกันข้าม เธอต้องการรู้ว่าของขวัญที่ปรมาจารย์ฉินเตรียมไว้ให้เธอคืออะไร
หลินเยว่เหยานั่งแท็กซี่ และตรงไปที่เป่ยซาน รถของฉินเฟิงจอดอยู่ที่ประตู
หลินเยว่เหยารีบขึ้นรถ แล้วขอโทษ
“ขอโทษนะคะท่านปรมาจารย์ฉิน ลูกพี่ลูกน้องของฉันมีปัญหาทางสมอง อย่าโกรธเลย”
ฉินเฟิงยิ้มจาง ๆ “ไม่เป็นไร ฉันไม่ใช่คนขี้โกรธนักหรอก ไปกันเถอะ”
เมื่อเห็นว่าฉินเฟิงไม่ได้โกรธ หลินเยว่เหยาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก คิดว่าปรมาจารย์ฉินยังคงเป็นปรมาจารย์ฉิน แข็งแกร่งกว่าฉินจุนหลายเท่า
ฉินเฟิงขับรถ และเดินไปตามถนนที่คดเคี้ยว ขณะที่เขาเดิน ก็มีคนน้อยลง เดิมทีเป่ยซานนี้ไม่ใช่จุดชมวิว และไม่มีการเฝ้าระวังในถิ่นทุรกันดาร
ทันใดนั้นวีแชทของฉินเฟิงดังขึ้น ฉินจุน กดโทรศัพท์และฟังเสียง
“พี่จ้าว คุณอยู่ที่นั่นรึยัง?”
แม้ว่าเสียงจะเบามาก แต่การได้ยินของหลินเยว่เหยาค่อนข้างดี ดูเหมือนว่าเขาได้ยินประโยคหนึ่ง พี่จ้าว?
พี่ชายคนนี้ชื่อจ้าว หรือเรียกใคร?
หลินเยว่เหยามองไปที่สถานที่ห่างไกลมากขึ้นเรื่อย ๆ และก็มีลางสังหรณ์เป็นลางไม่ดี
“ปรมาจารย์ฉิน นี่จะพาฉันไปไหนคะ?”
“บนยอดเขา คุณจะรู้เมื่อไปถึงที่นั่น ของขวัญพิเศษสำหรับคุณ”
“โอ้”
หลินเยว่เหยาหยิบโทรศัพท์มือถือของเธอออกมาดู และพบว่าเมื่อเธอเข้าใกล้ยอดเขานั้นไม่มีสัญญาณ
ไม่นาน ก็ขับรถไปในที่ที่ไม่มีถนน
“เยว่เหยา ลงจากรถเถอะ เห็นเต็นท์ตรงนั้นมั้ย ข้างในเป็นของขวัญที่ผมเตรียมไว้ให้”
“โอ้”
หลินเยว่เหยาตื่นตระหนกเล็กน้อยในเวลานี้ เพราะเมื่อฉินเฟิงเพิ่งลุกขึ้น หลินเยว่เหยาเห็นบางอย่าง ถุงยางอนามัยในกระเป๋ากางเกงที่ก้นของเขา
เมื่อลงจากรถ หลินเยว่เหยาจับตาดูเขา และประตูฝั่งข้างคนขับก็ปิดไม่สนิท
เธอตามฉินเฟิงเข้าไปในเต็นท์ ครึ่งทางของถนน ชายสองคนออกมาจากเต็นท์ เผยให้เห็นใบหน้าที่บ้ากาม
“พี่จ้าวมาได้ยังไงเนี่ย … โอ้โห เธอคนนี้เอง เธอสวยมาก วันนี้พวกเราจะได้สนุกกันแล้ว!”
ใบหน้าของหลินเยว่เหยาเปลี่ยนไป “ปรมาจารย์ฉินคะ นี่มันเรื่องอะไรกัน!”
