แม้ว่าผมของหวังตงเสวี่ยจะถูกตัดผมแล้ว แต่หลังจากไปที่ร้านตัดผมเพื่อตัดผม ผมสั้นของหวังตงเสวี่ยก็สวยขึ้น ดูบริสุทธิ์และสวยงามมาก ซึ่งเป็นเรื่องราวที่ดีในยามวิกฤติ
กลับถึงบ้าน หวังตงเสวี่ยทำอาหารให้ฉินจุน และวันนี้ไม่มีการถ่ายทอดสดสำหรับวันหยุด
แน่นอนว่าทักษะการทำอาหารของหวังตงเสวี่ยไม่ต้องพูดถึงเลย แม้ว่าเขาจะยังเด็ก แต่ทักษะของเธอดีกว่าน้าเฟิง
เมื่อฉินจุนกำลังทานอาหารอยู่ หวังตงเสวี่ยมักจะกังวล ราวกับว่าเขามีอะไรจะพูด แต่เธอไม่ต้องการพูดอะไร
“มีอะไรเหรอ?”
หวังตงเสวี่ยลังเล และพูดว่า
“พี่ฉิน ฉัน … ฉันต้องการให้คุณเป็นแฟนของฉัน”
หลังจากพูดไป ห้องก็เงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นใบหน้าของหวังตงเสวี่ยก็แดงระเรื่อ และเธอก็ตอบสนองในทันใด และพูดว่า
“ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น ฉันหมายถึงให้คุณแกล้งเป็นแฟนของฉันได้มั้ยคะ?”
ฉินจุน เอ่ย “ได้สิ ทำไมเหรอ?”
หวังตงเสวี่ยถอนหายใจ และกล่าวว่า
“พ่อแม่ของฉันอาศัยอยู่ในชนบท และสภาพบ้านก็ลำบากมาก แต่พวกเขาก็ยังเก็บเงินไว้เป็นค่าครองชีพของฉัน ฉันทนไม่ได้ที่จะโกหกพวกเขา และบอกว่าฉันเจอแฟนที่รวยและแฟนก็สนับสนุนฉัน แม่ของฉันจะมาหาฉันพรุ่งนี้ ฉัน …”
ในตอนนั้นฉินจุนเพิ่งเข้าใจ ที่แท้หวังตงเสวี่ยเคยโกหกมาก่อน เพราะกลัวว่าจะถูกแม่ของเธอเปิดเผย ดังนั้นเธอจึงขอความช่วยเหลือจากฉินจุน
“ได้ ผมจะช่วยคุณในเรื่องนั้น”
“เยี่ยมมาก ขอบคุณค่ะ! ไม่ต้องกังวล แม่ของฉันซื่อสัตย์มาก และจะไม่ยอมให้คุณใช้จ่ายเงิน”
แม้ว่าหวังตงเสวี่ยจะไม่รู้ว่าฉินจุนทำอะไร เธอก็ไม่ควรจะเป็นครอบครัวที่ร่ำรวย มันอาจจะน่าอายที่จะขอให้ฉินจุนใช้จ่ายเงิน
โชคดีที่แม่ของหวังตงเสวี่ยเป็นคนประหยัดและเรียบง่าย และแน่นอนว่าจะไม่ยอมให้ฉินจุนใช้จ่ายเงินอย่างไม่เลือกปฏิบัติ
ฉินจุนพยักหน้า ไม่สนใจ แน่นอนว่าเขาไม่สนใจเรื่องการใช้จ่ายเงิน
หลังจากรับประทานอาหารแล้ว หวังตงเสวี่ยก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมา แล้วโทรออก
“ฮัลโหล ปู่ซุนหรอคะ ขอสายแม่หน่อยได้มั้ยคะ?”
ครอบครัวของหวังตงเสวี่ยยากจนมาก และเธอไม่มีแม้แต่โทรศัพท์มือถือ มีเพียงโทรศัพท์พื้นฐานที่ทางเข้าหมู่บ้านเท่านั้นที่สามารถรับโทรศัพท์ได้ หากคุณโทรออก คุณยังต้องใช้เงินอยู่
สักพัก ก็มีเสียงผู้หญิงดังมาจากอีกฝั่งของโทรศัพท์
“ตงเสวี่ยเหรอ?”
“แม่คะ พรุ่งนี้แม่จะมาเมื่อไหร่คะ ซื้อตั๋วรึยัง?”
“ตงเสวี่ย พรุ่งนี้แม่จะไปกับน้าซุนของหนู เพื่อนของลูกสาวเขาจะขับรถมารับพวกเราน่ะ”
หวังตงเสวี่ยรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย นั่งรถส่วนตัวก็ดีกว่า หากให้แม่ของเธอนั่งรถไฟสีเขียวมาจะลำบากมาก เธอประหยัดขนาดนั้น แน่นอนว่าคงจะไม่อยากซื้อตั๋วนั่งมาหรอก
“แม่คะ หนูจะรอแม่ที่บ้านนะ”
“โอเค แม่เอาผลิตภัณฑ์จากภูเขามาให้หนูเยอะ ๆ นะ จะได้เอาไปให้แฟนหนูพอดีด้วย ขอบคุณเขาดี ๆ อย่าใช้แต่เงินของเขาล่ะ”
หวังตงเสวี่ยหน้าแดงเล็กน้อย “แม่หนูรู้แล้ว”
โชคดีที่พี่ฉินตกลงในครั้งนี้ ไม่อย่างนั้นเธอก็ไม่รู้จะทำยังไง ถ้าแม่ซูฮวนของเธอรู้ว่าเธอโกหก เธอจะต้องเสียใจอีกครั้งแน่นอน
…
หลังจากวางสายแล้ว ซูฮวนก็นั่งที่บ้านกับผู้ชายที่มีใบหน้าเต็มไปด้วยรอยเหี่ยวย่น เพื่อเป็นการประหยัดพลังงาน บ้านจึงมืดและไม่เปิดไฟ
“เหล่าหวัง นายคิดว่าลูกสาวนั้นจะโกหกเรามั้ย? ฉันรู้สึกอย่างไรทุกครั้งที่เธอพูดถึงแฟนของเธอ เธอมักเลี่ยงที่จะพูดถึง”
เหล่าหวังพ่อของหวังตงเสวี่ยก็ขมวดคิ้ว ในขณะที่เขาสูบยาเส้น
“ฉันก็รู้สึก ทุกครั้งที่ให้เธอพาแฟนกลับมาบ้าน ก็มันจะเลื่อนอยู่ตลอด ถ้าที่บ้านไม่มีงานเกษตรที่ต้องทำ ฉันจะไปกับเธอด้วยแล้ว!”
ซูฮวนส่ายหัว “คราวนี้ฉันจะไปกับรถคนอื่น นายไม่ต้องไปด้วยหรอก ไปรบกวนคนอื่นเขา เตรียมของมากมายไว้ให้ตงเสวี่ยแล้วใช่มั้ย ครั้งนี้ฉันจะไปดูหน่อยว่า เธอมีแฟนจริง ๆ รึเปล่า เธอโกหกฉันไม่ได้แน่นอน”
คู่สามีภรรยาสูงอายุยุ่งกันมานานอีกครั้ง และพวกเขาก็เก็บของทุกอย่างที่ต้องนำไปฝากหวังตงเสวี่ย
เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น ซูฮวนกำลังแบกกระเป๋าใบใหญ่ และเธอก็ออกมาจากหมู่บ้านในตอนเช้า เพื่อรอผู้คนที่ทางเข้าหมู่บ้าน
นอกจากนี้ ยังมีนักศึกษาวิทยาลัยในหมู่บ้านที่อยู่ถัดจากพวกเขา ซึ่งมาจากโรงเรียนเดียวกันกับหวังตงเสวี่ย ชื่อหลิวลู่
ครอบครัวของหลิวลู่ไม่ใช่ครอบครัวที่ร่ำรวย แต่ดีกว่าซูฮวนเล็กน้อย แต่พวกเขาชอบเปรียบเทียบทุกที่ ทุกครั้งที่พวกเขาพบกับซูฮวน พวกเขาส่วนใหญ่จะร่ำรวยและดีกว่า
ซูฮวนเป็นคนซื่อสัตย์ จะกัวเราะแหะ ๆ มาตลอด ไม่เคยตอบเรื่องนี้เลย วันนี้ตนเองได้ยินมาว่าพวกเขากำลังจะไปโรงเรียนเพื่อพบลูกสาวของพวกเขา ซูฮวนจึงขอติดรถไปด้วย
ไม่นาน ก็มีรถยนต์คันหนึ่งแล่นเข้ามา และแล่นไปอย่างรวดเร็วบนถนนลูกรังที่เป็นหลุมเป็นบ่อ
เมื่อเธอไปถึงซูฮวน เธอไม่รู้ว่ามันจงใจหรือเปล่า เธอเบรกและทำให้เกิดฝุ่นขึ้นมาก
ซูฮวนปิดปากและจมูกของเธอ เพื่อป้องกันไม่ให้ทรายและฝุ่นเข้าไปในปากของเธอ เธอยังคงไร้ชีวิต แต่เธอกลับหัวเราะแทน
รถหยุดและไม่มีใครลงจากรถ ผู้หญิงที่แต่งตัวมีสไตล์เล็กน้อยนั่งบนที่นั่งผู้โดยสาร และพูดอย่างโกรธเคือง
“รีบขึ้นรถเถอะ เธอใส่เสื้อผ้าอะไรของเธอเนี่ย จะเข้าไปเยี่ยมลูกในเมือง เธอไม่ไว้หน้าลูกเลยเหรอ?”
อันที่จริงซูฮวนไม่ได้สวมเสื้อผ้าเก่า ๆ มันเป็นชุดที่ดีที่สุดของเธอ ซึ่งค่อนข้างสะอาดและเป็นระเบียบเรียบร้อย
แต่ซุนเอ๋อเหม่ยเพิ่งซื้อเสื้อผ้าชุดใหม่เมื่อวานนี้ ดังนั้นเธอจึงอยากอวด
ซูฮวนนั่งข้างหลัง และพูดด้วยรอยยิ้ม
“เอ๋อเหม่ย ฉันไม่มีเสื้อผ้าที่ดูดีเหมือนเธอเลย คงจะดีถ้ามีชุดที่สะอาด”
ซูนเอ๋อเหม่ยพ่นลมอย่างเย็นชา เธอรู้ดีว่าครอบครัวของซูฮวนนั้นยากจนมาก และลูกสาวของเธอโดยพื้นฐานแล้วอาศัยทุนการศึกษาและเงินอุดหนุนความยากจนเมื่อเธออยู่ข้างนอก เธอจะมีเงินซื้อเสื้อผ้าได้อย่างไร
เมื่อเห็นชายหนุ่มขับรถ ซูฮวนก็พูดอย่างรวดเร็วว่า “นี่คือแฟนของคุณหลิวลู่ใช่มั้ย? ช่างโชคดีอะไรอย่างนี้”
ซูนเอ๋อเหม่ยกลอกตาอย่างโกรธจัด และกล่าวว่า
“เธอนี่มีตาหามีแววไม่เลยนะ นี่เป็นแฟนของหลิวลู่ที่ไหนกัน เป็นคนขับรถของเธอต่างหาก ลูกสาวฉันยุ่งมาก ไม่ค่อยมีเวลา เลยส่งคนมารับเรา เป็นไง หน้าฉันใหญ่มากเลยใช่มั้ย”
ซูฮวนยิ้ม “มันวิเศษมาก มีคนขับรถด้วย เขาต้องเป็นหัวหน้าใหญ่แน่ ๆ ”
ซุนเอ๋อเหม่ยแทบจะลอย ท่าทีภูมิใจอย่างมาก
“หัวหน้าใหญ่ยังพูดไม่ได้ แต่ยังเป็นเด็กวัยรุ่น เป็นยังไง ฉันได้ยินมาว่าตงเสวี่ยบ้านเธอมีแฟนแล้วเหรอ?”
ซูฮวนไม่มีความคิดใด ๆ และพูดตามความจริงว่า “ใช่ ผู้หญิงคนนี้บอกว่าเธอพบแฟนที่ดี แต่ฉันยังไม่ได้เห็นเลย”
ซุนเอ๋อเหม่ยเม้มริมฝีปากของเธอ “ฉันจะบอกให้นะพี่สาว เธออย่าเอาคนที่มีคุณสมบัติต่ำนักเลย อะไรที่เรียกว่าคุณสมบัติไม่เลว? สังคมในปัจจุบันนี้ มีบ้านมีรถก็ถือว่ามีคุณสมบัติที่ไม่เลว อะไรก็ไม่มีแต่มีงานทำยังจะกล้าเรียกว่ามีคุณสมบัติไม่เลว”
“เมื่อเทียบกับของคุณ ทุกคนอยู่ในสภาพดี ตงเสวี่ยลูกของเธอก็ดูดี แม้ว่าเธอจะไม่สามารถหาแฟนที่รวยและมีอำนาจเหมือนลูกเขยของฉันได้ เธอต้องหาครอบครัวพอมีพอกินสิ เธอถึงจะมีคุณภาพชีวิตที่ดี”
ซูฮวนยิ้มอย่างเชื่องช้า “ฉันก็ไม่ได้ขออะไรมากหรอก แค่ดีกับลูกสาวฉันก็พอ ไม่ต้องมีเงินมากมาย”
