ฉินจุนผงะ “ป้ารองครับ ไม่จำเป็นจริง ๆ ผมหางานได้แน่ครับ”
ถังหมิ่นกล่าวว่า “นายเกรงใจป้ารองของนายทำไมกัน! รีบกลับมาเถอะ เยว่เหยาแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว นายอย่าลีลาล่ะ”
หลังจากพูดจบ ถังหมิ่นกลัวว่าถังฉินจุนจะยังคงปฏิเสธต่อไป ดังนั้นเธอจึงวางสาย
ฉินจุนต้องไปบ้านป้ารองอีกครั้ง อย่างไม่เต็มใจ
…
หลังจากวางสายแล้ว หลินเยว่เหยาก็ถาม
“แม่คะ แม่ก็จริง ๆ เลย เขามีคุณธรรมอย่างนั้น นานขนาดนี้แล้วยังหางานไม่ได้เลย เขาไม่เข้าตาแน่ ๆ แม่จะไปยุ่งกับเขาทำไมกัน”
ถังหมิ่นจ้องไปที่หลินเยว่เหยา “ไร้สาระอะไรแบบนี้! นั่นเป็นหลานชายของฉัน ฉันจะไม่สนใจเขาได้ยังไง? ตอนนี้เสี่ยวจุนไร้ที่พึ่ง เงื่อนไขของครอบครัวเราก็ดีขึ้น หางานให้เสี่ยวจุนไม่ใช่เรื่องง่ายเหรอ?”
“ถ้าครั้งนี้เธอไม่สนใจเขา งั้นฉันก็จะให้เสี่ยวจุนมาทำงานในร้านของฉันเหล่านั้น”
ครอบครัวถังยังมอบทรัพย์สินมากมายให้กับถังหมิ่น รวมถึง ktv โรงแรม และสนามเด็กเล่น การจัดงานให้ฉินจุนเป็นเรื่องง่ายมาก
หลินเยว่เหยารีบพูด “อย่า! นั่นคือทั้งหมดของครอบครัวเรา ถ้าแม่ปล่อยเขาไป เขาจะพึ่งพาแม่ในฐานะเจ้านาย เขาจะอู้งานและขี้เกียจ และสุดท้ายก็ไม่ใช่คนในบ้านเราเหรอ?”
“ตกลงค่ะแม่ เพื่อนของหนูอยู่ในซวนหยวนกรุป ซวนหยวนกรุปรู้ใช่ไหม? พ่อของหนูเป็นลูกชายของบริษัท ตอนนี้พวกเราเป็นบริษัทยาอันดับหนึ่งในตงไห่ สุดยอดมาก”
“หนูจะแนะนำเขาหน่อย ให้เขาไปสัมภาษณ์ สุดท้ายแล้วจะทำได้หรือไม่ ก็ขึ้นอยู่กับความสามารถของเขา”
ถังหมิ่นพยักหน้า แม้ว่าเธอจะมีอุตสาหกรรมมากมายอยู่ในมือ แต่ก็คงจะสะดวกมากสำหรับฉินจุนที่จะทำงานที่นี่ แต่ท้ายที่สุด ฉินจุนยังอายุน้อย คนหนุ่มสาวควรออกไปหาโชคลาภ และเสี่ยวจุนอาจจะทำได้ในอนาคต มาเป็นพรสวรรค์และฟื้นฟูศักดิ์ศรีของตระกูลฉินในตอนนั้น
ถังหมิ่นกล่าวว่า “ไม่เป็นไร เธอสามารถพูดอะไรดี ๆ กับเพื่อนของได้ ถ้าเป็นไปไม่ได้ ก็ยัดเงินให้เขา”
หลินเยว่เหยาพูดไม่ออก “แม่คิดว่าไง นั่นคือซวนหยวนกรุปนะ ตั้งแต่ข้างบนถึงข้างล่างเขาตรวจสอบกันอย่างเคร่งครัด ตำแหน่งของบริษัท ใครก็ไม่กล้าลงมือหรอก”
“ยังไงก็ตาม อีกหน่อยแม่ก็ย้ำกับฉินจุนอีกที อย่าทำให้หนูขายหน้าเด็ดขาด!”
ถังหมิ่นกล่าวว่า “ฉันเข้าใจ พี่ชายของเธอเสี่ยวจุนไม่ได้โง่”
ไม่นาน ฉินจุนก็มาถึง
เมื่อเห็นว่าเขายังแต่งตัวอยู่ หลินเยว่เหยาก็กลอกตา เธอรู้ว่าเขากำลังจะไปสัมภาษณ์ ดังนั้นเธอจึงแต่งตัวไม่ค่อยดี อย่างน้อยเธอก็ควรสวมสูทเพื่อแสดงความเคารพใช่ไหม?
“ป้ารอง”
ถังหม่นยิ้มทันทีที่เห็นฉินจุน “เสี่ยวจุนมาแล้ว มาเถอะ ป้าจะเอาเงินมาให้ นายไปซื้อสูทและเตรียมตัวสำหรับการสัมภาษณ์นะ!”
ฉินจุนกล่าวว่า “ป้ารองไม่ต้องหรอกครับ มันไม่จำเป็น”
ถังหมิ่นขมวดคิ้ว “ทำไมไม่จำเป็น ให้นายนายก็รับไว้ กับป้ารองจะเกรงใจอะไรกัน!”
ถังหมิ่นอดไม่ได้ที่จะให้บัตรธนาคารแก่ฉินจุน
หลินเยว่เหยาหงุดหงิดเมื่อเห็นเธอแบบนี้ เห็นได้ชัดว่าเขามาลี้ภัยในบ้านของพวกเธอ แต่เธอก็กลายเป็นคนเย็นชา ถ้าเธอก้มศีรษะลงและพูดอะไรเบา ๆ จะไม่เพียงพอหรือ?
เพื่อรักษาหน้า!
รู้สึกว่าตัวเองเป็นนายน้อยเหรอ!?
หลินเยว่เหยาเอ่ย “วันนี้ฉันพานายไปสัมภาษณ์ที่ซวนหยวนกรุป เป็นบริษัทขนาดใหญ่ การสัมภาษณ์จำเป็นต้องสวมสูท อย่าคิดว่าฉันจะฝากให้นาย และนายจะได้เข้าไปร้อยเปอร์เซ็นต์ ยังไงก็ต้องดูความสามารถของนาย”
ฉินจุนขมวดคิ้ว “ซวนหยวนกรุป?”
“ใช่ มันเป็นซวนหยวนกรุป ที่เมิ่งกรุปก่อตั้งใหม่ โดยการเพิ่มทุนเริ่มต้นถึงห้าพันล้าน ตอนนี้เมิ่งกรุปได้เพิ่มการลงทุนเพิ่มเติม หนึ่งหมื่นล้าน ตอนนี้ซวนหยวนกรุปสามารถกล่าวได้ว่าเป็นองค์กรที่ใหญ่ที่สุดในตงไห่ทั้งหมด”
ฉินจุนสนใจในครั้งนี้
เมิ่งเหวินกังกล่าวก่อนหน้านี้ว่า ซวนหยวนกรุปก่อตั้งขึ้นในชื่อเจ้านายของพวกเขา เนื่องจากเมิ่งเหวินกังเป็นเพียงเด็กฝึกงาน เขาไม่คู่ควรที่จะใช้ชื่อเจ้านาย 51% ของหุ้นของกรุปอยู่ในมือของฉินจุน …
ดังนั้น ฉินจุนจึงเป็นประธานคนใหม่ของซวนหยวนกรุป
ในฐานะเจ้านาย เขาไม่เคยไปที่นั่นสักครั้ง
ตอนนี้เขามีโอกาสนี้แล้ว เขาไปที่รากหญ้าเพื่อดูว่าสภาพแวดล้อมของบริษัทที่จัดตั้งขึ้นใหม่นี้เป็นอย่างไร และจะทำลายชื่อเสียงของปรมาจารย์หรือไม่
“ตกลง”
เนื่องจากหลินเยว่เหยา และป้ารองดื้อรั้นมาก ฉินจุนจึงสวมสูทใหม่
เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา คิดเกี่ยวกับมัน และโทรหาหลงอี้ฮุย
จากความทรงจำของเขา หลงอี้ฮุยคนนี้ดูเหมือนจะสวมสูทมาโดยตลอด และเขาควรจะมีความเข้าใจในแง่มุมนี้มากขึ้น
“ปรมาจารย์ฉิน สั่งมาได่เลยครับ!” อาจารย์ฉินโทรหาเขาได้เป็นการส่วนตัว ทำให้หลงอี้ฮุยดีใจ
ความพยายามสองครั้งนี้ของปรมาจารย์ฉิน ทำให้พวกเขาตกใจมาก แม้แต่พี่ตง ยังบอกว่าอาจารย์ฉินให้ความเคารพนับถือมาก
“ฉันอยากให้นายช่วยอะไรฉันหน่อย ฉันต้องการซื้อชุดสูท นายเข้าใจมั้ย?”
หลงอี้ฮุยถอนหายใจด้วยความโล่งอก มันกลายเป็นสิ่งเล็กน้อยนี้
“ไม่ต้องห่วง ผมรู้จักชุดนั้นดี และผมอาจจะจำรูปร่างของคุณได้ ผมจะส่งให้คุณภายในครึ่งชั่วโมง”
“ดี”
หลงอี้ฮุยวางโทรศัพท์ลงทันที และรีบขับรถตรงไปยังห้างสรรพสินค้า
การเลือกชุดสูทให้นายฉินย่อมไม่เลอะเทอะ ต้องมีคุณภาพสูง และไม่หรูหราเกินไป แม้ว่าราคาจะไม่น่ากังวล แต่ในช่วงเวลาสั้น ๆ เช่นนี้ การซื้อชุดสูทแสนกว่าบาทเป็นราคาที่สูงที่สุดแล้ว
…
ในไม่ช้า หลงอี้ฮุยทำชุดสูทเสร็จ แล้วส่งไปที่ตึกของป้ารองที่ชั้นล่าง
ฉินจุนลงไปข้างล่าง หยิบชุดขึ้นมาขอบคุณเขาแล้วเดินกลับ
หลังจากเปลี่ยนชุดในห้องน้ำ ถังหมิ่นก็ยิ้มแย้ม
“โอ้ หลานชายของฉันหล่อมาก”
คนพึ่งเสื้อผ้าไม่เลวเลย ฉินจุน ตัวเองมีอารมณ์แบบชนชั้นสูงแบบนั้น พอเปลี่ยนชุดแล้ว เขาก็เป็นคนตรง ๆ มากขึ้นไปอีก
หลินเยว่เหยาแต่งหน้าเสร็จแล้วออกมา เห็นว่าชุดสูทของฉินจุนเสร็จแล้ว ก็ถูกออร่าของเขาครอบงำเล็กน้อย แต่ก็พึมพำ และเอ่ยออกมาหนึ่งประโยค
“มันดูเหมือนสุนัข”
หลังจากทำชุดสูทเสร็จแล้ว ทั้งสองก็ออกไป และเดินทางตรงไปยังซวนหยวนกรุป
เดิมที หลินเยว่เหยาไม่ต้องการคุยกับฉินจุนมากกว่านี้ แต่คราวนี้เธอไปที่ซวนหยวนกรุป เธอได้รับความโปรดปรานมากมายจากผู้อื่น และเธอต้องการกำชับอีกสักเล็กน้อย
“เพื่อนของฉันเป็นรองผู้จัดการฝ่ายทรัพยากรบุคคล เขามีมือที่มีอำนาจมาก นายควรสุภาพเมื่อเห็นเขา อย่าทำตัวปกติแบบที่นายเป็น!”
หลินเยว่เหยายังหวังว่าฉินจุนจะสามารถสัมภาษณ์ได้สำเร็จในครั้งนี้ เพื่อที่ถังหมิ่นจะได้ไม่ต้องคอยกระตุ้นให้เธอช่วย
เป็นเรื่องของเขาเองว่า ฉินจุนจะเข้าบริษัทใหญ่ ๆ นี้ได้หรือไม่ ก็จะลดการเข้าไปทำงานที่โรงพยาบาลของพวกเธอ และยังต้องเผชิญหน้ากับเขาทุกวัน คงน่ารำคาญชะมัด”
ฉินจุนพยักหน้าอย่างไม่ใส่ใจ “เข้าใจแล้ว”
เมื่อเห็นรูปลักษณ์ที่ไร้เทียมทานของเขา หลินเยว่เหยาก็โกรธ กลอกตาอย่างดุเดือด และเห็นลายปักบนแขนเสื้อของฉินจุนโดยไม่ได้ตั้งใจ
ด้านบนเป็นภาษาอังกฤษแถวหนึ่ง หลินเยว่เหยาสงสัยว่ามันคือยี่ห้ออะไร และค้นหาทางอินเทอร์เน็ต
ทันใดนั้น สายตาของเธอก็หดตัวลง
ชุดสูทนี้ แพงมาก?!
