คนที่แดนยิ่งสูง อุปนิสัยก็ยิ่งเย่อหยิ่ง และก็ยิ่งเห็นศักดิ์ศรีสำคัญกว่า ดังนั้นจีไซไม่มีทางขอความเมตตากับไป๋ยี่เฟยเด็ดขาด
นอกจากนี้ ไป๋ยี่เฟยฆ่าลูกชายทั้งสองคนของเขา เขาจะขอความเมตตากับศัตรูได้อย่างไร?
จีไซเพียงแค่จ้องมองไป๋ยี่เฟยด้วยความโกรธ แสดงท่าทางที่จะฆ่าก็ฆ่าเลย
ในขณะนี้ หยุนอิงก็พุ่งออกมา
“หยุดเดี๋ยวนี้!”
หยุนอิงมาถึงตรงหน้าของไป๋ยี่เฟย คว้ามือของไป๋ยี่เฟยไว้ในทันที
หยุนอิงพูดอ้อนวอนว่า: “ไป๋ยี่เฟย เห็นแก่หน้าฉัน อย่าฆ่าเขา ขอร้องนายล่ะ”
ไป๋ยี่เฟยมองหยุนอิงด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย เขาไม่ค่อยเข้าใจความคิดของหยุนอิงเป็นอย่างดี
“ทำไมฉันต้องเห็นแก่หน้าเธอด้วย?”
“เพียะ!”
ไป๋ยี่เฟยตบไปที่หยุนอิงหนึ่งฝ่ามือ
“ผลัวะ!”
หยุนอิงถูกตบกระเด็นออกไปด้วยฝ่ามือนี้ และตกอยู่ที่ตำแหน่งห่างออกไปไม่กี่เมตร
หยุนอิงหันหลังไปอย่างกะทันหัน ด้วยท่าทางที่มึนงง ต่อจากนั้นดวงตาก็เต็มไปด้วยความอาฆาตแค้น
เธอฝึกฝนคือวิชาฝึกพลังกาย ไม่ว่าไป๋ยี่เฟยจะลงมือกับเธอกี่ครั้ง ก็ไม่มีประโยชน์อะไรสำหรับเธอทั้งนั้น
ตอนนี้ ใบหน้าของเธอก็บวมขึ้นมาแล้ว
ดังนั้น ไม่ว่าจะฝึกฝนแข็งแกร่งแค่ไหน อยู่ต่อหน้าของพลังที่เด็ดขาด ก็ไม่เท่าไหร่หรอก
ไป๋ยี่เฟยมองไปที่หยุนอิงอย่างเยือกเย็น“ตั้งแต่ที่เจอเธอก็เริ่มเล่นงานฉัน ให้ฉันเดินเข้าไปในกับดักของเธอ เธอต้องการยึดตำแหน่ง วางแผนฆ่าจีซือ ทั้งหมดนี้ก็ไม่มีปัญหา แมร่งเกี่ยวข้องอะไรกับฉัน?”
“แล้วก็เกี่ยวข้องอะไรกับฉุงลี่ซือ? ทำไมเธอถึงยอมชดใช้ชีวิตที่บริสุทธิ์ของเขาเพราะแผนการเหล่านี้ของเธอด้วย?”
“และทำไมฉันต้องเป็นแพะรับบาปแทนเธอด้วย? นำมาซึ่งการไล่ฆ่าทั้งหมดของสำนักหนานเหมิน?”
“เธอแมร่งเอาหน้าที่ไหนมาให้ฉันเห็นแก่หน้าเธอได้ด้วยเหรอ?”
“ฮึ! เธอรอเดี๋ยว! รอฉันฆ่าพ่อของเธอ ฉันค่อยมาคิดบัญชีระหว่างเรากับเธอดีๆ”
ท้ายที่สุด สาเหตุที่ฉุงลี่ซือเสียชีวิต ทั้งหมดก็เป็นเพราะแผนการของหยุนอิง
ยังรวมถึงหมู่บ้านของสือหลู่พวกเขาด้วย ทั้งหมดก็เป็นเพราะแผนการของหยุนอิง ถึงได้ก่อให้เกิดเรื่องราวทั้งหมดนี้ขึ้น
ถ้าหากไม่ใช่แผนการทั้งหมดนี้ของเขา ฉุงลี่ซือไม่มีทางแต่งงานกับจีซือ ไป๋ยี่เฟยก็ไม่มีทางมาที่สำนักหนานเหมินด้วยเหตุนี้ ก็ยิ่งไม่มีทางพบกับสือหลู่ พบกับท่านดยุก และไม่มีทางยั่วโมโหท่านดยุก เผาหมู่บ้านของสือหลู่
ก่อนหน้านี้ไป๋ยี่เฟยไม่ใช่ว่าไม่อยากฆ่าหยุนอิง เป็นเพราะเขารู้ว่าช่วงว่างระหว่างเขาและหยุนอิงนั้นใหญ่มากเกินไป ฆ่าเธอไม่ได้
ตอนนี้ไม่เหมือนกัน เขาสามารถฆ่าเธอได้แล้ว!
เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ เขาก็ชกไปทางจีไซหนึ่งหมัด
แต่ทว่า หลังจากที่หมัดนี้ของเขาชกลงไปกลับรู้สึกถึงพลังที่ขัดขวางและพันธนาการ
ต่อจากนั้น เกล็ดน้ำแข็งเริ่มก่อตัวขึ้นรอบๆกำปั้นของเขา
ไป๋ยี่เฟยรู้สึกถึงความเย็นที่ไม่อาจบรรยายได้จากหมัด และความหนาวเย็นก็ผ่านกำปั้นแพร่กระจายไปทั่วร่างกายของเขา
เป็นผลให้หมัดของไป๋ยี่เฟยถูกหยุดไว้กลางคัน
ในเวลาเดียวกัน ทั่วร่างกายของเขาก็กลายเป็นเกล็ดน้ำแข็งอย่างรวดเร็ว
หลังจากที่เห็นฉากนี้ ทุกคนก็นึกถึงคนคนหนึ่ง ดังนั้นทั้งหมดหันหน้ามองไปทางซินชิว
ไม่รู้ว่าซินชิวมาถึงบริเวณใกล้เคียงกับไป๋ยี่เฟยตั้งแต่เมื่อไหร่ ซึ่งอยู่ห่างจากเขาเพียงเจ็ดถึงแปดเมตร และในเวลานี้เขากำลังยื่นมือข้างหนึ่งที่สั่นคลอน
ไป๋ยี่เฟยหันหน้าไปเล็กน้อย และพูดด้วยความประหลาดใจเล็กน้อยว่า: “ที่แท้แกก็ยังต่อสู้ได้อีก!”
จีไซและเหลียงหมิงเยว่ก็ประหลาดใจมากเช่นกัน นอกเหนือจากประหลาดใจแล้วก็ยังตื่นตระหนก ในใจก็หวาดกลัวอย่างฉับพลัน
ก่อนหน้านั้น พวกเขายังคิดว่าซินชิวและเยว่บาดเจ็บด้วยกันทั้งคู่ ดังนั้นจึงฉีกหน้ากันโดยไม่คำนึงไม่สนอะไรในทันที
อย่างไรก็ตามสิ่งที่ทำให้พวกเขาคาดไม่ถึงคือ ซินชิวยังเหลือหนทางไว้หนึ่งทาง เขาก็ไม่ได้สูญเสียกำลังในการต่อสู้ไปทั้งหมด
ตอนนี้เหลียงหมิงเยว่และจีไซเข้าใจแล้ว ซินชิวเหลือหนทางนี้ไว้ ก็เพื่อจีไซและเหลียงหมิงเยว่
ถ้าหากเมื่อกี้นี้เขาลงมือกับซินชิวก่อน ซินชิวจะต้องจะใช้การโจมตีครั้งสุดท้ายกับพวกเขาอย่างแน่นอน และพวกเขาทั้งสองไม่สามารถทนทานต่อการโจมตีของแดนเหนือเทพยุทธ์ได้ด้วยซ้ำ ผลสุดท้ายแค่คิดก็รู้แล้ว
เกิดเรื่องไม่คาดคิดขึ้นระหว่างกลางคัน ก็คือไป๋ยี่เฟยมาถึงอย่างกะทันหัน
พวกเขาไม่มีใครคิดว่าไป๋ยี่เฟยจะมาตามคลื่น
และไป๋ยี่เฟยมาถึงก็จะทำให้สถานการณ์ตอนนี้ยุ่งเหยินไปหมด
ไป๋ยี่เฟยจะฆ่าจีไซ ซินชิวจำเป็นต้องลงมือ
ถ้าหากเขาไม่ช่วยจีไซ ถ้าอย่างนั้นเยว่ก็สามารถหลบหนีได้ และเกิดเยว่หนีไปได้ รอหลังจากที่เขาหายดีแล้ว สิ่งที่พวกเขาทำก่อนหน้านี้ก็จะสูญเปล่าไปทั้งหมด
เยว่ก็ย่อมก็เข้าใจดี ดังนั้นสีหน้าท่าทางของเขาก็เคร่งขรึมขึ้นมา
หลังจากที่ซินชิวเข้าสู่แดนเหนือเทพยุทธ์ได้รับความสามารถพิเศษของการแช่แข็ง และความสามารถพิเศษของเยว่คือเปลวไฟ ไฟกับน้ำแข็ง ดังนั้นซินชิวกับเยว่ต่อสู้กันเพียงลำพัง ซินชิวคงจะสู้ไม่ไหวอย่างแน่นอน
แต่ทว่า ตอนนี้สิ่งที่ซินชิวกำลังเผชิญหน้าอยู่คือไป๋ยี่เฟย ไป๋ยี่เฟยเพียงแค่มีพลังของแดนเหนือเทพยุทธ์ในช่วงเวลาสั้นๆ กลับไม่มีความเข้าใจกับทักษะความสามารถพิเศษ
ไป๋ยี่เฟยไม่ใช่คู่ต่อสู้ของซินชิวอย่างแน่นอน
เยว่อยากจะช่วยเหลือ แต่เมื่อกี้นี้ปะทะฝีมือกับหลายคนในเวลาเดียวกัน แล้วก็ก่อนหน้านี้ช่วยไป๋เซี่ยวและไป๋ยี่เฟย ดังนั้นตอนนี้เขาไม่มีกำลังในการต่อสู้แล้ว
หยู่โม่พวกเขาต่อให้อยากจะลงมือก็ไม่มีความแข็งแกร่งนั้น
ดังนั้น พวกเขาทำได้เพียงมองดูไป๋ยี่เฟยกลายเป็นประติมากรรมน้ำแข็งต่อหน้าพวกเขา
จื่ออีเรียกซินชิวอย่างเหลือทน “ศิษย์พี่”
“ศิษย์น้อง”ซินชิวพูดด้วยสีหน้าท่าทางไม่เปลี่ยนแปลง: “ทำงานโดยใช้อารมณ์เป็นที่ตั้งจะทำให้พวกเราล้มเหลวเนื่องจากขาดความพยายามครั้งสุดท้าย”
ซินชิวชะงักเล็กน้อย ราวกับว่ายังต้องการจะพูดอะไร แต่ในที่สุดก็ไม่ได้เอ่ยปากพูด
ต่อจากนั้นซินชิวก็ตะโกนบอกเหลียงหมิงเยว่ “ยังไม่รีบลงมืออีก!”
เหลียงหมิงเยว่ดึงสติกลับมาอย่างกะทันหัน และเคลื่อนตัวไปทางไป๋ยี่เฟยในทันที
ไป๋ยี่เฟยถูกแช่แข็งเป็นประติมากรรมน้ำแข็งแล้ว ตราบใดที่ถูกเหลียงหมิงเยว่บดขยี้ ไป๋ยี่เฟยก็จะจบลงด้วยร่างกายที่แหลกสลาย
ในขณะนี้ ซินชิวและเหลียงหมิงเยว่ก็มีแนวร่วมด้วยกันชั่วคราว
เมื่อหยู่โม่เห็นเช่นนี้ อดทนต่อความเจ็บปวดบนร่างกาย ก็พุ่งออกไป และขัดขวางเหลียงหมิงเยว่
ทั้งสองต่อสู้ด้วยกันในทันที
เดิมทีความแข็งแกร่งของทั้งสองคนเท่าเทียมกัน แต่เพราะหยู่โม่ได้รับบาดเจ็บก่อนหน้านี้ ตอนนี้เหลียงหมิงเยว่ได้เปรียบกว่า
เพียงแต่พวกเขาไม่สามารถแบ่งแยกแพ้หรือชนะได้ในทันที
ดังนั้นซินชิวมองไปทางจีไซ
หลังจากที่จีไซเห็นซินชิวก็เข้าใจความหมายของเขาในทันที เขาเป็นคนที่อยู่ใกล้กับไป๋ยี่เฟยที่สุด และก็คือจัดการได้ง่ายดายที่สุด
ดังนั้นจีไซจึงลุกขึ้น ฟาดฝ่ามือไปทางไป๋ยี่เฟย
“อย่านะ!”
คนที่ออกเสียงห้ามไว้คือหยุนอิง เธอก็ไม่รู้ว่าทำไมต้องห้ามด้วย เธอเพียงแค่เอ่ยปากพูดโดยไม่รู้ตัว
และจีไซก็เกลียดไป๋ยี่เฟยเข้ากระดูกดำตั้งนานแล้ว แน่นอนว่าไม่มีทางฟังหยุนอิง
“เพล้ง!”
น้ำแข็งระเบิด แตกออกเป็นก้อนน้ำแข็งเล็กนับไม่ถ้วน กระเด็นออกไปกลางอากาศระยะหนึ่ง แล้วก็ตกลงบนพื้น
ร่างกายของไป๋ยี่เฟยก็แตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยแบบนี้
เมื่อเห็นฉากนี้ เหลียงหมิงเยว่และหยู่โม่ก็หยุดมือแล้วมองไป
รูม่านตาของหยุนอิงก็หดตัวลง และอ้าปากกว้าง
ฉีฉีทรุดนั่งลงกับพื้นด้วยดวงตาทั้งสองที่ว่างเปล่า
จื่ออีก็เศร้าใจขึ้นมา
หลังจากที่เยว่เห็นก็หลับตาอย่างเงียบๆ
“ฮ่าๆ…..”
มีเพียงจีไซเท่านั้นที่หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง
อย่างไรก็ตาม……
“มีอะไรน่าขำเหรอ?”
เสียงที่คุ้นเคยแล้วเย็นชาก็ดังขึ้นอย่างกะทันหัน
คือไป๋ยี่เฟย!
