ไป๋ยี่เฟยถามด้วยความประหลาดใจ “คุณลุง ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้?”
“นายฝันถึงฉัน ฉันจึงอยู่ที่นี่อยู่แล้ว” ชายวัยกลางคนพูดเสียงเบา
“ฝัน?” ดวงตาของไป๋ยี่เฟยเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ “พวกเรากำลังอยู่ในความฝัน?”
ชายวัยกลางคนตอบว่า “ดังนั้นทุกสิ่งที่นี่คือของปลอม ทุกสิ่งประดิษฐ์ขึ้นจากความฝันของนาย เหมือนกับที่นายไม่สามารถมองเห็นเวลากลางคืนได้มาตลอด”
ไป๋ยี่เฟยประหลาดใจมากขึ้นไปอีก “คุณลุงรู้ได้ยังไงว่าสายตาของผมมองไม่เห็นตอนกลางคืน?”
ในที่สุดชายวัยกลางคนก็เหลือบมองไป๋ยี่เฟย ทว่าสายตาของเขาเหมือนกับกำลังมองคนปัญญาอ่อนอย่างไรอย่างนั้น “แน่นอนว่าฉันรู้ สิ่งของพวกนี้ที่เจอในความฝันของนายล้วนเป็นจินตนาการที่นายสร้างขึ้นมา”
ไป๋ยี่เฟยเองก็มองไปที่ชายวัยกลางคนเช่นเดียวกัน นี่เป็นคนแรกที่พวกเขามองสบตากัน
แต่ครั้งนี้ ไป๋ยี่เฟยถึงกับตกตะลึง
ดวงตาของชายวัยกลางคนล้ำลึกมาก ดวงตาของเขาราวกับครอบจักรวาล
แต่สิ่งที่ทำให้ไป๋ยี่เฟยประหลาดใจมากที่สุดคือ เขามีความรู้สึกคุ้นเคยกับดวงตาคู่นี้อย่างบอกอธิบายไม่ถูก
ในตอนที่ไป๋ยี่เฟยกำลังตกตะลึง ชายวัยกลางคนก็พูดเสียงเบาขึ้นมาว่า “ที่นี่คือฝันของนาย ดังนั้นทุกอย่างล้วนเป็นของปลอม”
“นายในความเป็นจริง นายสามารถมองเห็นได้เฉพาะตอนกลางวันเท่านั้น ไม่สามารถมองเห็นตอนกลางคืน นั่นก็เป็นของปลอม”
“นายควรจะตระหนักว่านายมีปัญหา แต่ปัญหาไม่ได้อยู่ที่ประสาทสัมผัส แต่เป็นระบบประสาทของนาย”
“ลองคิดดูสิ ยังมีเรื่องอะไรที่ควรจะจัดการแต่ยังจัดการไม่เสร็จอีกไหม?”
ไป๋ยี่เฟยตกใจหลังจากที่ได้ยินเรื่องนี้
เขายังไม่มีโอกาสที่จะจัดการเรื่องบางเรื่อง
เขาเคยรับปากจะล้างแค้นให้กับสือหยุนและสือหลู่ เพื่อล้างแค้นให้กับคนทั้งหมู่บ้าน อีกทั้งยังต้องพาฉุงลี่ซือกลับบ้านและช่วยหลงหลิงหลิงที่ถูกจับตัวไป
ชายวัยกลางคนลุกขึ้นยืน “พูดง่าย ๆ ก็คือสาเหตุของภาพลวงตาทั้งหมดนี้ ทั้งหมดเป็นเพราะโรคจิตเภท หรือเรียกอีกอย่างว่าโรคประสาท”
“หลังจากที่บางคนรู้จุดอ่อนนี้ของเธอ พวกเขาก็ทำกู่ใส่นาย(การทำกู่เป็นประเพณีของชาวเหมียว)”
อะไรนะ? ทำกู่?
ไป๋ยี่เฟยประหลาดใจอีกครั้ง
เขาจำกษัตริย์หนานเจียงคนก่อนได้ และจำได้ว่าซาเฟยหยางเคยกล่าวไว้ว่า นอกจากสหพันธ์แล้ว ยังมีอาจารย์ฮวงจุ้ย อาจารย์ตั้งค่าย อาจารย์เวทมนตร์
ทำกู่รวมกันอยู่ในอาจารย์เวทมนตร์
และเท่าที่เขารู้ อาจารย์เวทมนตร์ที่มีพลังอำนาจจริงๆ ไม่จำเป็นที่จะต้องสัมผัสกับผู้ที่ถูกพิษ พวกเขาต้องการเพียงแค่เลือดหรือกลิ่นของคนๆ นั้นเพื่อทำกู่
ไป๋ยี่เฟยถามด้วยความกลัว “ถ้าอย่างนั้นตอนนี้ผมป่วยหรือว่า ถูก…”
“นายทั้งป่วยแล้วก็ถูกกู่” ชายวัยกลางคืนตอบเสียงเรียบ “กู่นี้ทำให้อาการป่วยของนายขยายตัวออกไป และบางทีกู่นี้ก็อาจจะมีประสิทธิภาพอย่างอื่นด้วย”
“ประสิทธิภาพอะไร?” ไป๋ยี่เฟยถาม
ชายวัยกลางคนตอบ “บางทีคนรอบตัวนายอาจจะตายเพราะนาย หรือไม่นายเองก็อาจจะถูกทรมานแบบที่ตายไปยังจะดีกว่ามีชีวิตอยู่เสียอีก”
“แล้วผมควรจะแก้พิษกู่ยังไง?” ไป๋ยี่เฟยถามอย่างรวดเร็ว
อย่างไรก็ตามหลังจากที่เขาพูดจบ ชายวัยกลางคนที่ยืนอยู่ด้านหน้าเขาจู่ ๆ ก็หายตัวไป
ไป๋ยี่เฟยโง่งมไปแล้ว
เขาเห็นเพียงดาบไม้เล่มเล็ก ๆ ที่ชายวัยกลางคนกำลังแกะสลักตกอยู่บนพื้น
ดังนั้นเขาจึงรีบเดินไปหยิบดาบไม้เล่มเล็กขึ้นมา
หลังจากที่ไป๋ยี่เฟยเห็นดาบไม้เล่มเล็กอย่างชัดเจน ดวงตาของเขาก็เบิกกว้าง
เพราะเขาเห็นคำที่สลักอยู่บนดาบไม้เล่มนั้น
เยว่(คำนี้ในภาษาจีนมีความหมายว่า (พรจันทร์)
คนผู้นั้นเขาเคยได้ยินว่าร้ายกาจมาก ทุกคนล้วนคิดว่าเขาตายไปแล้ว
ไป๋ยี่เฟยตกใจมาก
เขาคือเยว่จริง ๆ เหรอ?
ความคิดของไป๋ยี่เฟยตีกันยุ่งเหยิงไปหมด
ขณะที่เขากำลังอยู่ในสภาวะสับสน ทันใดนั้นก็มีลมกระโชกแรงพัดเข้ามา มันพัดแรงจนเขาไม่สามารถลืมตาได้ เขาก็ใช้ความพยายามอย่างมากที่จะลืมตา
ด้วยความพยายามอย่างหนัก ในที่สุดเขาก็ลืมตาขึ้นมาได้
ทว่าหลังจากที่เขาลืมตาขึ้นมาก็พบว่าตนเองยังนอนอยู่ในห้องที่ไร้แสงสว่าง
เขาจึงรีบลุกขึ้นแล้วรีบมองหาชายวัยกลางคน
แต่เมื่อลุกขึ้นได้ ก็พบว่าหลิวเสียนอนอยู่ข้างเตียง แต่การขยับตัวของเขาทำให้เธอตกใจตื่น “พี่ไป๋ พี่ตื่นแล้วเหรอ?”
หลิวเสียพูดอย่างมีความสุข “ดีจังเลย ในที่สุดพี่ก็ตื่นแล้ว พี่ทำให้ฉันกลัวแทบตายนะ”
“พี่ไป๋ ร่างกายของพี่ยังบาดเจ็บอยู่ ดูแลแผลตัวเองให้ดี ถ้าพี่ชายฉันรู้ว่าฉันดูแลพี่ไม่ดี เขาตีฉันแน่”
ไป๋ยี่เฟยถามเธอว่า “นี่คือกลางวันหรือกลางคืน?”
“แน่นอนว่าเป็นตอนกลางคืนสิ” หลิวเสียกล่าว
หัวใจของไป๋ยี่เฟยตกตะลึง ถ้าเกิดว่าเป็นตอนกลางคืน อย่างนั้นเขาก็ไม่ได้ใช้เวลานานตอนที่ฝัน เขารีบลุกขึ้นแล้วเดินออกไป
หลิวเสียตามเขามาแล้วก็ตะโกนว่า “พี่ไป๋ พี่จะไปไหน?”
“ไปหาคุณลุงเจ้าของบ้าน”
“ลุงเจ้าของบ้านอะไรกัน?” หลิวเสียอึ้งไปครู่หนึ่ง สีหน้าตกตะลึง
ไป๋ยี่เฟยนิ่งไปสักพัก ก่อนจะหันกลับมาหาหลิวเสีย จากนั้นก็ถามหยั่งเชิง “ใครคือเจ้าของบ้านหลังนี้?”
“อยากเจอเจ้าของบ้าน?” ดูเหมือนว่าหลิวเสียจะมีสติกลับมา แล้วบอกว่า “ห้องทางเหนือ”
ไป๋ยี่เฟยหยักหน้า แล้วรีบเดินไปห้องทางเหนือทันที
เขาเพิ่งจะเดินมาถึงก็พบว่าเจ้าของบ้านกำลังจะออกไปข้างนอก และเจ้าของบ้านก็ไม่ใช่คุณลุง แต่เป็นผู้หญิงอายุยี่สิบกว่า แต่งหน้าแต่งตัวจัด
สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ “คุณเป็นเจ้าของบ้าน?”
หญิงสาวพยักหน้า “ใช่ มีอะไรหรือเปล่า?”
ไป๋ยี่เฟยอดไม่ได้ที่จะชี้นิ้วไปที่โต๊ะไม้ตัวนั้นแล้วพูดว่า “คุณลุงคนที่แกะสลักดาบไม้ก่อนหน้านี้…”
ผู้หญิงคนนั้นมองไปที่หลิวเสียที่เดินตามไป๋ยี่เฟยออกมาด้วยสีหน้างงงวย หลิวเสียรีบชี้ที่ศีรษะของตอนเองแล้วก็ชี้ไป๋ยี่เฟย
หญิงสาวเจ้าของบ้านก็เข้าใจทันที “เสี่ยวเสีย กลางคืนลมแรง เพื่อนเธอเพิ่งตื่น รีบพาเขากลับไปพักผ่อนเถอะ”
“พี่ไป๋ พวกเรารีบกลับเข้าไปพักในห้องกันเถอะ” หลิวเสียรีบก้าวไปด้านหน้าแล้วประคองหลังไป๋ยี่เฟย
ในขณะนี้ไป๋ยี่เฟยเต็มไปด้วยความสงสัย เขาถูกหลิวเสียประคองกลับห้องไปอย่างไม่ได้ขัดขืน
ตอนนี้เขานั่งอยู่บนเตียง ก้มหัวไปดูเสื้อผ้าที่ตัวเองใส่อยู่ จากนั้นก็มองโทรศัพท์เครื่องใหม่ที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียง คิดอย่างไรก็คิดไม่ออก
หลังจากผ่านไปสักพักหนึ่ง ไป๋ยี่เฟยก็ถามหลิวเสีย “พี่ชายของเธอเคยมาที่นี่ไหม?”
“เคยสิ” หลิวเสียตอบ “พี่ไป๋ พี่จำไม่ได้เหรอ? มันเพิ่งผ่านมาไม่นานนี้เองนะ”
ไป๋ยี่เฟย “จำได้สิ”
เขากลับมาครุ่นคิด ตอนที่เจ้าหัวโล้นหลิวมา เขายังมีสติรับรู้อยู่เลย จากนั้นหลิวเสียก็ออกไปซื้อข้าว เขาวางแผนจะออกไปดูด้านนอก แล้วเขาก็เห็นคุณลุงเจ้าของบ้าน
ถ้าคุณลุงเจ้าของบ้านเป็นเรื่องที่ไม่เป็นความจริงตั้งแต่แรกจนถึงตอนนี้ อย่างนั้นก็หมายความว่า เขาเป็นลมหมดสติทันทีที่เปิดประตูออกไป
ดังนั้นคุณลุงเจ้าของบ้านที่เขาเห็นก่อนหน้านี้ เหล้าสีเขียว ดาบไม้ด้ามเล็ก ๆ ที่แกะสลักคำว่าเยว่
ทั้งหมดล้วนเป็นของปลอม !
ไป๋ยี่เฟยเงียบไปครู่หนึ่ง
หลิวเสียมองไป๋ยี่เฟยด้วยความกังวล “พี่ไป๋ เกิดอะไรขึ้นกับพี่กันแน่?”
ไป๋ยี่เฟยส่ายศีรษะ “ไม่มีอะไร”
หลังจากที่เขานั่งลงสักพัก เขาก็พูดว่า “ฉันต้องไปจัดการอะไรสักหน่อย”
หลิวเสียคิดจะพูดขัด ทว่าไป๋ยี่เฟยก็พูดขึ้นมาอีก “เราจะไปด้วยกัน”
หลิวเสียมีความสุขมาก “เยี่ยมไปเลย!”
ไป๋ยี่เฟยและหลิวเสียออกจากบ้าน ขับรถฉางอันคันที่ไม่สะดุดตาออกไป
แม้ว่าเขาจะจินตนาการถึงสิ่งเหล่านี้มาก่อน แต่สิ่งที่ลุงเจ้าของบ้านพูดก็ไม่ผิด
แต่เขายังมีเรื่องที่ยังจัดการไม่เสร็จ
