เวลานี้ มีคนคนหนึ่งเข้ามาท่ามกลางฝูงคน เมื่อเห็นคนคนนี้ ฝูงคนก็กระจายกันไปอย่างอัตโนมัติ
ชายวัยกลางคนชุดสูทสีเทาเดินเข้ามา เขายืนอยู่ข้างหน้าไป๋ยี่เฟย ยื่นมือห้ามปรามท่าทางของเจ้ามือพนันในโต๊ะนี้ จากนั้นก็พูดกับไป๋ยี่เฟยว่า “เพื่อนท่านนี้ โชคใช้ได้นะ”
ไป๋ยี่เฟยอึ้งไปเล็กน้อย มองไปทางชายวัยกลางคน แค่มองก็รู้ว่าเขาเป็นยอดฝีมือระดับที่สองชั้นกลาง
เวลาเดียวกัน หมีฉาหมุนตัวจากไป เดินไปที่โต๊ะพนันด้านข้าง
ไป๋ยี่เฟยสังเกตเห็นแล้วก็เข้าใจทันที คนที่อยู่ตรงหน้าเขาคนนี้ คิดว่าต้องเป็นลูกพี่เป่ยแน่ หมีฉาหลบไป เพราะกลัวว่าฝ่ายตรงข้ามจะจำเขาได้
ไป๋ยี่เฟยก็ยิ้มแล้วพูดว่า “เรื่องโชคลาภแบบนี้ ก็พูดยาก ถ้าจะให้ผมแพ้ไปในครั้งเดียว ก็ไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้”
ลูกพี่เป่าอึ้งเล็กน้อย
ส่วนคนรอบข้างต่างก็เห็นว่าไป๋ยี่เฟยชนะมาได้ยังไง เขาพูดยังไงก็อย่างนั้น เพราะฉะนั้นคนมากมายต่างก็ซื้อตามไป๋ยี่เฟย
ไป๋ยี่เฟยพูดแบบนี้ พวกเขาก็ลังเลแล้ว หยิบเงินที่ตัวเองลงไปแล้วกลับคืนมา
ลูกพี่เป่ยเลยถามไป๋ยี่เฟยอย่างเย็นชา “คุณหมายความว่าอะไร?”
ไป๋ยี่เฟยยิ้มเล็กน้อยพูดว่า “ตอนแรกก็เพื่อจะเจอลูกพี่เป่ย ตอนนี้ได้เจอแล้ว ก็ไม่จำเป็นต้องการเงินนี้แล้ว ให้ลูกพี่เป่ยเลย”
พอลูกพี่เป่ยได้ยินคำพูดนี้แล้วก็หัวเราะเย็นชา แม้แต่สายตาที่ดูไป๋ยี่เฟยก็ดูเหยียดหยามเพิ่มขึ้น “ที่แท้ ก็อยากพึ่งโชคลาภเพื่อหาหนทาง เชอะ”
“ไล่ออกไป” ลูกพี่เป่ยทำเสียงเย็นชา หมุนตัวอยากจากไป
คำพูดของเขาพูดจบ นักพนันทั้งหลายที่อยู่รอบด้านต่างพากันกระจายตัว พวกเขาไม่อยากโดนลูกหลง
ส่วนลูกน้องของลูกพี่เป่ยก็มาถึงข้างกายไป๋ยี่เฟยทันที สีหน้าโหดเหี้ยม “น้องชาย จะออกไปเอง หรือจะให้พวกเราไล่คุณออกไป?”
ไป๋ยี่เฟยอึ้งไปทันที รู้สึกตั้งตัวไปไม่ทัน
แต่ว่าเห็นทัศนคติของลูกพี่เป่ยแล้ว เขาก็เข้าใจทันที
ในหนานเหมิน อำนาจใต้ดินและอำนาจทางการนั้นอยู่ร่วมกัน ถ้าหากทางการจัดการไม่ได้ ก็สามารถใช้อำนาจใต้ดินออกมาจัดการ
ดังนั้น บางส่วนที่ไม่สามารถเข้าสู่อำนาจทางการได้ เพื่อการแสวงหาหนทาง ก็จะไปหาอำนาจใต้ดิน
ลูกพี่เป่ยมองเขาเป็นคนแบบนั้นที่อยากจะเข้าร่วมพวกเขา
เมื่อเข้าใจแล้ว ไป๋ยี่เฟยก็รีบพูด “ลูกพี่เป่ยช้าก่อน อยากได้เงินหนึ่งพันล้านในหนึ่งวันไหม?”
ลูกพี่เป่ยได้ยินคำพูดนี้ ฝีเท้าก็ชะงัก หยุดเดิน
ลูกน้องพวกนั้นไม่ได้สังเกตเห็นสิ่งนี้ แต่ไปผลักตัวไป๋ยี่เฟย
เวลานี้ ลูกพี่เป่ยตะโกนกะทันหัน “เดี๋ยวก่อน”
เขาหมุนตัวกลับ มองที่ไป๋ยี่เฟย “คุณมานี่”
ลูกน้องพวกนั้นเห็นแล้วก็วางมือ ไม่ขยับแล้ว
ส่วนไป๋ยี่เฟยก็ถอยห่างจากพวกเขา เดินตามลูกพี่เป่ยออกไป
เมื่อออกไปแล้ว เป็นสวนหลังบ่อนกาสิโน ในสวน ยังมีห้องอีกมากมาย
เมื่อไป๋ยี่เฟยมาถึงหลังสวนแล้ว เห็นชายหนุ่มยี่สิบกว่าคน และลูกน้องของลูกพี่เป่ยอีกสิบกว่าคน ล้วนอยู่ประมาณยอดฝีมือระดับสามกันทั้งนั้น
ลูกพี่เป่ยไม่ได้พาไป๋ยี่เฟยไปที่ห้อง แต่ยืนอยู่ในสวน ถามไป๋ยี่เฟย “รู้ไหมว่าทำไมหลังบ่อนกาสิโนถึงมีสวนหลังบ้าน?”
ไป๋ยี่เฟยส่ายหัวอย่างซื่อตรง
ลูกพี่เป่ยพูดเสียงเรียบ “ในเมืองหมิงเฉิงนี้ มีบ่อนกาสิโนทั้งหมดอยู่สิบสองแห่ง แต่ไม่มีใครทำใหญ่กว่าของผม คนพวกนี้ก็ชอบมาเล่นที่นี่ รู้เหตุผลไหม?”
ไป๋ยี่เฟยส่ายหน้าอีกครั้ง
ลูกพี่เป่ยน้ำเสียงเย็นชาขึ้น “เพราะว่า ผมฆ่าคนเยอะที่สุด”
ไป๋ยี่เฟยฟังแล้วไม่ได้ตกใจ
จากนั้นลูกพี่เป่ยพูดอีก “ในเมืองหมิงเฉิง ต่างรู้ดีว่าคนอย่างผมเป็นคนซื่อสัตย์ ไม่มีใครกล้าใช้วิธีโกงในถิ่นของผม”
“น่าเสียดาย ก็มีคนที่ไม่เชื่อ จะมาโกงในถิ่นของผมให้ได้”
“ยังมีพวกนั้นที่คิดอยากใช้วิธีมาหยอกล้อผมเล่น”
“คนพวกนี้ ที่มาท้าทายขีดจำกัดของผม นั่นก็มีเพียงจุดจบเดียว”
“นั่นก็คือตาย”
“ศพของพวกเขา ล้วนฝังอยู่ในสวนแห่งนี้”
ลูกพี่เป่ยหัวเราะเสียงดัง “ตอนนี้ รู้หรือยัง?”
ไป๋ยี่เผยตะลึงเล็กน้อย เพราะว่าเพิ่งเคยได้ยินเป็นครั้งแรก สวนกว้างขนาดนี้เอามาฝังศพโดยเฉพาะ
ลูกพี่เป่ยเดินไปข้างหน้าหนึ่งก้าว เข้าใกล้ไป๋ยี่เฟย พูดเสียงต่ำ “เพราะฉะนั้น ทางที่ดีคุณบอกผมมาให้ชัดเจน คุณใช้วิธีอะไรสามารถหาเงินหนึ่งพันล้านได้ภายในหนึ่งวัน”
“ถ้าเป็นความจริง บางทีผมอาจจะช่วยคุณพูดกับท่านดยุก เข้าร่วมพวกเรา”
“แต่ถ้าหากคุณกล้าพูดเท็จ เหอะ……”
“ผมว่า คุณไม่อยากทดลองจุดจบแบบนั้นแน่”
ลูกพี่เป่ยหัวเราะเยาะเย้ย เขาไม่เชื่อแม้แต่น้อย หนึ่งวันจะหางานได้หนึ่งพันล้านได้ยังไง?
ส่วนลูกน้องเหล่านั้นได้ยินคำพูดนี้ก็เข้าใจกันแล้ว ทำการเตรียมพร้อมแล้ว
ไป๋ยี่เฟยฟังจบแล้วก็พยักหน้า “อืม ผมเข้าใจ”
“ได้ เข้าใจแล้ว ก็พูดเลย” ลูกพี่เป่ยพูดเสียงเรียบ
พูดจบ ลูกน้องเหล่านั้นก็กระจายตัว ล้อมตัวไป๋ยี่เฟยไว้
ไป๋ยี่เฟยเห็นแล้วก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วพูดว่า “ผมอยากถามว่า วันนี้พวกคุณจับผู้หญิงคนหนึ่งที่สวยมาจากแผ่นดินใหญ่ภาคเหนือใช่ไหม?”
ได้ยินคำพูดนี้ ทุกคนต่างก็ตะลึง สีหน้าเปลี่ยนไป
“คุณถามเรื่องนี้หมายความว่ายังไง?” ลูกพี่เป่ยสีหน้าเปลี่ยนไปไม่ดีอย่างสุดขีด
ไป๋ยี่เฟยตอบเสียงเรียบ “นี่ผมกำลังจะบอกเรื่องการหาเงินพันล้านอย่างเร่งด่วนให้คุณ”
ลูกพี่เป่ยเห็นแล้วก็เงียบครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ไม่มี”
ไป๋ยี่เฟยขมวดคิ้วเล็กน้อย ถามอีก “ไม่มีจริงเหรอ?”
พูดตามตรง เมื่อครู่สีหน้าของพวกเขาทั้งหลายก็อธิบายปัญหานี้แล้ว
แต่ว่า ยังไม่รอลูกพี่เป่ยพูดอะไร ลูกน้องคนหนึ่งก็ตะโกนอย่างโมโห “ไอ้เวร พูดกับลูกพี่เป่ยยังไง? รนหาที่ตายใช่ไหม?”
พูดไปด้วย ลูกน้องหลายคนก็หยิบอาวุธตัวเองออกมาแล้ว
ลูกพี่เป่ยยกมือขึ้นห้ามลูกน้องกะทันหัน จ้องหน้าไป๋ยี่เฟยพูดอย่างเย็นชา “เมื่อกี้ผมพูดแล้ว ผมคนนี้อยู่ในเมืองหมิงเฉิงเป็นคนซื่อสัตย์ตลอด”
“ส่วนคุณ ขอแค่บอกกับผมว่า หาเงินหนึ่งพันล้านภายในหนึ่งวันยังไง”
เห็นแล้ว ไป๋ยี่เฟยก็แกล้งทำเป็นเอือมระอาถอนหายใจ พูดว่า “ความจริง ถ้าหากคุณบอกว่าคุณจับตัวสาวสวยจากแผ่นดินใหญ่ทางเหนือมาคนหนึ่ง เวลาเดียวกัน คืนผู้หญิงคนนี้ให้ผม ถ้าอย่างนั้นพวกคุณก็สามารถได้เงินหนึ่งพันล้าน”
“นี่ง่ายมากใช่ไหม?”
ลูกพี่เป่ยสีหน้าเคร่งขรึม จ้องหน้าไป๋ยี่เฟย พูดเสียงเย็นชา “คุณอยากใช้เงินหนึ่งพันล้าน อยากซื้อผู้หญิงแผ่นดินใหญ่ทางเหนือคนนั้น”
ปรากฏว่า ไป๋ยี่เฟยส่ายหัวเล็กน้อยพูดว่า “คุณเข้าใจผิดแล้ว”
“ผมบอกว่า ชีวิตของคุณอาจจะมีค่าหนึ่งพันล้าน เพราะว่า หากผมไม่ฆ่าคุณ คุณก็ได้ชีวิตกลับมา นั่นก็คือหนึ่งพันล้าน”
คำพูดจบลง ทุกคนต่างก็ตะลึง
นี่มันช่างแม่ง พูดจาโอ้อวด? ยังคิดอยากฆ่าลูกพี่เป่ย?
วินาทีต่อไป ลูกน้องของลูกพี่เป่ยก็เรียกสติกลับมาได้ทันที พูดอย่างโมโห “แม่มึงเอ๊ย รนหาที่ตาย”
ด่าไปด้วย ก็ถือมีดฟันเข้าไป
ลูกพี่เป่ยหัวเราะเย็นชา “อยู่ในถิ่นของฉัน ยังไม่มีคนกล้าทำแบบนี้กับฉัน…….”
“ปัง”
แต่คำพูดของลูกพี่เป่ยยังพูดไม่จบ ลูกน้องคนที่พุ่งเข้าหาไป๋ยี่เฟยคนนั้นยังไม่โดนตัวไป๋ยี่เฟยเลย ก็ถูกสะเทือนกระเด็นออกไป
หลังจากคนนั้นกระเด็นออกไปแล้ว ยังชนเข้ากับหลายคน และหลายคนนั้นก็กระเด็นออกไปตามกัน
สุดท้าย สี่ห้าคนต่างก็ล้มอยู่บนพื้น แม้แต่ขัดขืนสักนิดก็ไม่มี ตายไปในทันที
คำพูดของลูกพี่เป่ยยังอยู่ในปาก สีหน้าเคร่งเครียดไปทันที จ้องหน้าไป๋ยี่เฟยตาขึง
ลูกน้องเมื่อกี้ไม่ว่ายังไงก็มีความสามารถระดับที่สาม ปรากฏว่าฝ่ายตรงข้ามแค่ฝ่ามือเดียวเบาๆ ก็สะเทือนคนออกไป ยังหมดลมหายใจไปทันที
แต่ว่า ก่อนหน้านี้ พวกเขามองระดับการต่อสู้ของคนนี้ไม่ออกเลย
