ครั้นเมื่อเกิดจันทรุปราคาเต็มดวง ก็จะเกิดพระจันทร์สีเลือด
นี่เป็นปรากฏการณ์ธรรมชาติ จะเกิดขึ้นทุก ๆ ช่วงระยะเวลาหนึ่ง
ขณะที่ไป๋ยี่เฟยจ้องมองพระจันทร์สีเลือด มองนิ่ง
ท้องทะเลที่มืดมิด พระจันทร์สีเลือดบนท้องฟ้า เสียงคลื่นและเสียงลมกระทบดังก้องอยู่ในหู
ในบรรยากาศแบบนี้ ส่งผลต่ออารมณ์ของคน แม้แต่หัวใจก็เริ่มที่จะเต้นแรงขึ้น
ไป๋ยี่เฟยสลัดหลุดจากอารมณ์คิดถึงคนในครอบครัวที่จากมา มองดูพระจันทร์สีเลือดบนท้องฟ้าด้วยความตกใจ
เขากำหมัดแน่น ไม่มีใครเห็นว่าผมของเขากำลังค่อยๆ กลายเป็นสีขาว
พระจันทร์สีเลือดทำให้ดวงตาทั้งสองของเขาค่อยๆ เปลี่ยนเป็นสีแดงเข้ม
ขณะนั้นสภาพของไป๋ยี่เฟยนั้นอันตรายมาก ราวกับกำลังจะเข้าสู่สภาวะการแปรสภาพ
ในเวลานั้นเอง
“พี่ไป๋!”
ด้วยความหวาดกลัว ลู่เหมียวเหมียวจึงส่งเสียงเรียกคืนสติให้กับไป๋ยี่เฟย ไป๋ยี่เฟยกลับมามีสติอีกครั้ง สมองก็ฟื้นตัวขึ้นมาก
เขาหันหน้าไปมองลู่เหมียวเหมียว
พบว่าลู่เหมียวเหมียวมายืนอยู่ข้างหลังเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่เนื่องจากไป๋ยี่เฟยหันหน้ากลับมา ลู่เหมียวเหมียวตกใจถอยหลังไปก้าวหนึ่งแล้วเพราะสะดุดก้อนหิน จึงล้มลงบนพื้น
ถึงอย่างนั้นแล้ว ไป๋ยี่เฟยยังคงมองไปที่ลู่เหมียวเหมียวด้วยความหวาดกลัว
ลู่เหมียวเหมียวตกใจกลัวจนตัวสั่น ไม่พูดอะไรสักคำ
หลังจากไป๋ยี่เฟยมองลู่เหมียวเหมียวแล้วก็ชะงักไปครู่หนึ่ง แต่ไม่นานเขาก็ได้สติคืนมา มีอยู่อย่างหนึ่งก็คือในดวงตาของเขา ลู่เหมียวเหมียวมีสีแดง
ไป๋ยี่เฟยถามเบาๆ ว่า: “เป็นยังไงบ้าง?”
ลู่เหมียวเหมียวฟังจากน้ำเสียงแล้วเหมือนไม่มีปัญหาอะไร ถอนหายใจด้วยความโล่งอก กลับมีบางอย่างที่ไม่น่าเชื่อ เนื่องจากผมของไป๋ยี่เฟย ทำให้เธอเกิดความสงสัยจึงถามว่า: “พี่ไป๋ คุณ……คุณเมื่อครู่นี้เป็นยังไงบ้าง?”
ไป๋ยี่เฟยส่ายศีรษะตอบว่า；“ฉันไม่เป็นไร คุณเรียกฉันมีเรื่องอะไรเหรอ?”
ลู่เหมียวเหมียวลังเลอยู่พักหนึ่ง จากนั้นยืนขึ้นมา แต่เขาก็ยังไม่กล้าเข้าใกล้ไป๋ยี่เฟย เพียงแต่พูดเบา ๆ ว่า: “ไม่รู้ว่าเสี่ยวหยางไปไหนแล้ว ตอนนี้ยังไม่กลับมา”
ไป๋ยี่เฟยขมวดคิ้วทันที จากนั้นถามด้วยน้ำเสียงเบาๆ ว่า : “ฉันรู้แล้ว คุณไปพักผ่อนเถอะ ฉันจะไปตามหาเอง”
ลู่เหมียวเหมียวพยักหน้า
จากนั้นไป๋ยี่เฟยยืนขึ้น เดินไปทิศทางที่ลู่หยางจากไป และขณะที่เขาอยู่ระหว่างทาง เส้นผมที่เดิมเป็นสีขาวก็ค่อยๆ กลับคืนสู่สภาพสีดำดังเดิม
ดวงตาสีแดงกะพริบไม่กี่ครั้ง ก็ค่อยๆ กลับสู่สภาพปกติ
ไป๋ยี่เฟยในตอนนั้น จิตใจหนักแน่นเหมือนไม่เคยเป็นมาก่อน
ในเวลาเดียวกัน เขาก็ยังตื่นเต้นมากทีเดียว
ไป๋ยี่เฟยยังจำคำพูดของไป๋หยุนเผิงได้ว่า อาการป่วยของเขาแบบนี้เป็นโรคทางพันธุกรรม คนในตระกูลหลายคนก็เป็นโรคนี้กัน แต่พวกเขาไม่ได้มีอาการอะไรที่หนักหนามากนัก
อีกทั้งพวกเขาก็ไม่รู้ว่าใช้วิธีการอะไร ที่จะยับยั้งโรคนี้ได้
สาเหตุที่พวกเขาไม่อยากให้อาการโรคนี้กำเริบ ก็เพราะว่าหากวันหนึ่งวันใดเข้าสู่สภาวะเช่นนี้จะไม่สามารถควบคุมสติสัมปชัญญะได้ ก็จะน่ากลัวมาก
ดังนั้นพวกเขาไม่อยากให้สภาวะนี้ปรากฎขึ้น
เมื่อครู่นี้ไป๋ยี่เฟยก็รู้สึกหวาดกลัว แต่ตอนนี้เขาไม่กลัวแล้ว
ก็เพราะว่าเมื่อครู่ ตอนที่เขามองพระจันทร์สีเลือดบนท้องฟ้า ข้างหูได้ยินเสียงคลื่นและเสียงลม จู่ๆ เขาก็เข้าใจเรื่องต่างๆที่เขาเองก็ไม่สามารถอธิบายให้เข้าใจได้หลายเรื่อง
และสิ่งเหล่านี้ทำให้เขาสามารถเข้าสู่สภาวะแปรสภาพได้ด้วยตนเอง ขณะเดียวกันยังรักษาสติ สัมปชัญญะอยู่ตลอดเวลา
เขาสามารถรู้สึกได้ถึงในร่างกายมีพลังที่แข็งแกร่ง อีกทั้งตอนนี้เขาเข้าใจถึงพลังภายใน ไม่ว่าจะเป็นกลยุทธ์การต่อสู้เหมือนบรรลุถึงระดับสูงสุด
ไป๋ยี่เฟยคาดเดาสาเหตุที่ลู่หยางยังไม่ได้กลับมาได้เป็นอย่างดี
อาจจะออกไปไม่ทันระวังถูกเต้าจ่างจับตัวไปแล้ว หรือไม่ก็เขาจงใจที่ไม่กลับมาเองและยังดื้อรั้นเอาแต่ใจ
แต่ไม่ว่าจะเป็นแบบใดก็ได้ เดาได้ว่าตอนนี้เขาน่าจะอยู่ในมือของเต้าจ่างเสียแล้ว
เต้าจ่างน่าจะหาพวกเขาเจอได้ในเวลาอันรวดเร็ว
ตัวเขาเองนั้นไม่เป็นอะไร ที่สำคัญก็คือลู่เหมียวเหมียว เขาต้องรับรองความปลอดภัยของลู่เหมียวเหมียว
ฉะนั้น ไป๋ยี่เฟยตัดสินใจที่จะลงมือก่อน โจมตีพวกเขาโดยที่เขาไม่ทันระวัง
……
ไป๋ยี่เฟยเดาไม่ผิด ลู่หยางวิ่งไปยังสถานที่ที่เต้าจ่างพวกเขาอยู่ นั้นก็คือซากเรืออับปางนั้น
ตอนที่ล่ายเคอมองเขาโกรธแทบจะกระอักเลือด แค้นจนแทบจะฆ่าเขาให้ตายในหนึ่งฝ่ามือ ไม่ง่ายเลยที่เขาจะทำให้เต้าจ่างคลายความระแวดระวังลง นึกว่าเป็นสัตว์ป่า ครั้งนี้จบกัน ทั้งหมดสูญเปล่าแล้ว
แต่ตอนนี้บนเรือมีคนจำนวนมาก เต้าจ่างก็อยู่ด้วย เขาไม่สามารถลงมือได้
ลู่หยางวิ่งไปที่ด้านหน้าของเต้าจ่าง พูดอย่างท่าทางอ่อนน้อมว่า: “สวัสดี ฉันชื่อลู่หยาง ฉันรู้ว่าไป๋ยี่เฟยอยู่ที่ไหน ฉันจะพาพวกคุณไปหาเขา”
ขณะที่มองดูลู่หยาง เต้าจ่างลืมตาขึ้น มองล่ายเคอด้วยสายตามีนัยแอบแฝง
ล่ายเคอตกใจในทันที เหงื่อออกที่หลัง เพราะว่าเต้าจ่างได้สงสัยเขาแล้ว
ตอนนั้น ลู่หยางพูดอีกว่า : “แต่ว่าฉันมีเงื่อนไขข้อหนึ่ง”
“ว่ามา” เต้าจ่างพูดเบา ๆ
ลู่หยางหายใจเข้าลึก ๆ เพิ่มความกล้าให้ตนเองแล้วพูดว่า: “เขาอยู่กับพี่สาวของฉัน พี่สาวของฉันเหมือนจะหลงสเน่ห์เขาแล้ว เงื่อนไขของฉันก็คือ หลังจากพบเขาแล้วไม่ว่าพวกคุณจะจัดการเขายังไงก็ได้ แต่อย่าทำร้ายพี่สาวของฉัน”
“ยังมีอีกก็คือ ตอนที่พวกคุณไป ต้องพาพวกเราไปด้วย”
เต้าจ่างได้ฟังแล้ว ในใจนึกเหยียดหยามหัวเราะด้วยเสียงเย็นชา ไม่แสดงสีหน้าใดๆ เพียงแค่พยักหน้าพูดว่า: “ตกลง”
ลู่หยางดีใจมาก จากนั้นยิ้มแล้วพูดว่า: “ฉันก็จะพาพวกคุณไป”
จากนั้นเขานำคนจำนวนหนึ่งออกจากซากเรือ เดินไปอีกทางหนึ่ง
ลู่หยางเดินไปพูดไปว่า: “เขาคนนี้เจ้าเล่ห์มาก เขาเห็นพวกคุณมาแล้ว นำเอาไม้ฟืนที่เผาแล้วซื้อไปให้หมด ซ้ำร้ายยังรู้ว่าฝนตกจะทำให้ร่องรอยถูกชะล้างให้เลือนหายไป”
“ตอนนี้เขาหลบอยู่ด้านล่างของก้อนหินทางนั้น แล้วยังพูดอีกว่าสถานที่ที่อันตรายที่สุดก็คือสถานที่ที่ปลอดภัยที่สุด เพียงแค่พวกคุณไม่สงสัย ไม่มีทางมาหาถึงที่นี่ได้”
สาเหตุที่ที่ลู่หยางพูดมาทั้งหมดนี้ ก็อยากจะทำให้เต้าจ่างรู้ว่าเขาจะนำทางพวกเขาไปจริง ๆ
แต่เต้าจ่างไม่ได้สงสัยว่าเขาจะนำทางไปจริงหรือไม่
แต่สำหรับคำตอบของเงื่อนไขเมื่อครู่นี้ เต้าจ่างก็ตอบผ่าน ๆ ไปอย่างนั้น ยังไงแล้วเขาไม่ใช่คนที่รักษาคำสัญญาอะไรนักหนา
ยอดฝีมือระดับที่สองข้างกายของเต้าจ่างยิ้มแล้วพูดว่า: “หนุ่มคนนี้ดวงแข็งจริงๆ ครั้งนี้ต้องไม่ให้เขาหนีไปได้อีก!”
“ใช่ใช่ใช่!”ล่ายเคอพูดสำทับ “รอให้จับเขาได้แล้ว ก็อย่ากับเขาให้มากความ ให้เขาเจ็บตัวสักหน่อยก็พูดออกมาแล้ว”
ที่จริงแล้วในใจของล่ายเคอยังสับสนอึดอัด สิ่งที่เขากลัวก็คือการคุยเงื่อนไขกันระหว่างเต้าจ่างและไป๋ยี่เฟย หากไป๋ยี่เฟยให้เต้าจ่างฆ่าเขาจริง ๆ?
แต่ว่า เขาเพิ่งจะพูดจบ เต้าจ่างก็หยุดฝีเท้า
ล่ายเคอก็หยุดฝีเท้าเช่นกัน
ยอดฝีมือระดับที่สองอีกคนก็หยุดฝีเท้า
ผู้ติดตามด้านหลังก็หยุดฝีเท้า
ลู่หยางกลับไม่เข้าใจ จึงพูดกับเต้าจ่างว่า: “ทำไมยังไม่ไปอีกล่ะ?อยู่ข้างหน้านี้ไง!ยังสามารถฉวยโอกาสตอนที่เขายังไม่รู้ตัว ฆ่าเขาเสีย!”
เต้าจ่างกลับพูดเบาๆ ว่า: “ไม่จำเป็น”
“ทำไม?”ลู่หยางประหลาดใจอย่างมาก “ท่านอยากจะจับตัวเขามากไม่ใช่เหรอ?”
เต้าจ่างพูดอีกว่า: “เขามาแล้ว”
“อะไรนะ?”ลู่หยางตกใจ หันหน้าไปมอง เบิกสองตาโพลง
เพราะว่าไป๋ยี่เฟยก้าวทีละก้าวเดินอย่างมั่นคง เดินเข้ามาหาพวกเขา
แววตาเฉียบคมที่ดุดันมองมาทางนี้
ลู่หยางตกใจหัวใจเต้นแรง รีบหลบอยู่ด้านหลังของเต้าจ่าง ยังพูดอีกว่า : “เขามาแล้ว รีบ ฆ่าเขาเร็ว!”
จากนั้นเขายังพูดด้วยท่าทีที่ย่ามใจกับไป๋ยี่เฟยว่า: “ไป๋ยี่เฟย!แกย่ามใจไปอีกไม่นานหรอก วันนี้แกต้องตายแน่ ๆ!”
ไป๋ยี่เฟยที่ใบหน้าไร้อารมณ์ พูดด้วยเสียงเย็นชาว่า: “ฉันย่ามใจตั้งแต่เมื่อไร?”
ลู่หยางหยุดอยู่ครู่หนึ่ง หลังจากนั้นตะโกนว่า: “แกมันย่ามใจ อย่าคิดว่าตัวเองฉลาดแล้วทำเก่งใช่มั้ย?ดูถูกใครกัน!”
ไป๋ยี่เฟยหัวเราะด้วยเสียงเย็นชา “ที่ต้องดูถูก ก็คือตัวแกเอง!”
