ไป๋ยี่เฟยเงียบอยู่นาน และสุดท้ายก็ถามเบาๆ ว่า “ผมอยากสูบบุหรี่ มีบุหรี่ไหม?”
ประโยคนี้หมายความว่าไป๋ยี่เฟยประนีประนอม ดังนั้นเหลียงเหว่ยชาวจึงหัวเราะอีกครั้ง คราวนี้ดูจะหัวเราะอย่างจริงใจมากขึ้น “ฉันไม่สูบบุหรี่ บุหรี่เป็นสิ่งที่ไม่ดี ฉันแนะนำให้คุณสูบบุหรี่ให้น้อยลง”
ไป๋ยี่เฟยหันกลับมาแล้วพูดเบาๆ ว่า “งั้นผมจะกลับไปลองหาที่ห้องดู”
ตอนนี้เขาไม่อยากอยู่กับเหลียงเหว่ยชาวสองต่อสอง เหลียงเหว่ยชาวมองผ่านความคิดของผู้คน และวางแผนทำให้เขารู้สึกกลัว
ไป๋ยี่เฟยกลับไปที่ห้องโดยสาร และเห็นเหลียงยู่และโจวฉวี่เอ๋อ เขาไม่ได้มองหาบุหรี่เลย
ไป๋ยี่เฟยมองดูการแสดงออกของเหลียงยู่และโจวฉวี่เอ๋ออย่างละเอียด และไม่รู้สึกเหมือนจะถูกวางยาพิษ
แต่ไป๋ยี่เฟยไม่กล้าลอง เพราะเหลียงเหว่ยชาวไม่มีเหตุผลที่จะโกหก
สิ่งที่เขากังวลยิ่งกว่าในตอนนี้คือ พวกเขาจะแก้พิษได้อย่างไร หลังจากค้นพบคลังสมบัติแล้ว?
……..
เวลาสิบโมงเช้าของวันที่สาม พวกเขามาถึงที่หลันเต่า
และที่ที่พวกเขาลงจอด คือท่าเรือในเขตที่สี่ของหลันเต่า
เป็นท่าเรือที่หลายคนใฝ่ฝัน และอยากจะซื้อตั๋วเรือข้ามฟากกลับบ้านจากที่นี่
เหลียงเหว่ยชาวและพรรคพวกลงจากเรือ และเดินออกจากท่าเรือ
ทันทีที่ลงไป ไป๋ยี่เฟยก็เห็นคนที่คุ้นเคยหลายคน
มันคือนักพรตเต๋าและรุ่นน้องของเขาเอง และผู้ยอดฝีมือหลายคนของสหพันธ์ธุรกิจเมืองหลวง
หัวใจของไป๋ยี่เฟยเต้นแรง
จากนั้นเขาก็เห็นนักพรตเต๋าทักทายกับเหลียงเหว่ยชาว และเขาก็ให้เกียรติอย่างมาก ในเวลานี้ เขาก็เข้าใจว่า นักพรตเต๋าเป็นคนของเหลียงเหว่ยชาว
ลองคิดๆ ดูในตอนนี้แล้วมันก็ใช่ เพราะยังไงนักพรตเต๋าก็เป็นนักสู้คนหนึ่ง แต่กลับเข้ารับมือสหพันธ์ธุรกิจของเมืองหลวง และสหพันธ์ธุรกิจเมืองหลวงเดิมทีเป็นของเหลียงหมิงเยว่ เป็นที่ชัดเจนว่า นี่คือการเตรียมการของเหลียงเหว่ยชาว
และนักพรตเต๋าไม่ได้สนใจแม้แต่จะมองไป๋ยี่เฟย เพราะอยู่ในสายตาของเขา ไป๋ยี่เฟยนั้นไม่น่าพูดถึงเลย
ยิ่งไปกว่านั้น ทั้งสองคนยังคงเป็นศัตรูตัวฉกาจกันอีกด้วย
ไป๋ยี่เฟยก็อารมณ์เสียมาก เมื่อเห็นนักพรตเต๋า
หลังจากนั้นไม่นาน รถเพื่อการพาณิชย์ก็ปรากฏตัวที่ท่าเรือคันหนึ่ง
เหลียงเหว่ยชาวขึ้นรถไปก่อน และคนอื่นๆ ก็ติดตามอย่างใกล้ชิด
ไป๋ยี่เฟยอยู่ในตอนท้าย และการแสดงออกของเขาผิดธรรมชาติเมื่อต้องรอให้คนอื่นขึ้นไปก่อน
เพราะตำแหน่งเดียวที่เหลืออยู่ คือตำแหน่งถัดจากนักพรตเต๋า
นี่มันแม่งน่าอึดอัดชะมัด
คนสองคนเป็นศัตรูตัวฉกาจ จะนั่งสบายๆ อยู่กับฝ่ายตรงข้ามกันได้ไหม?
แน่นอนว่าไม่
ไป๋ยี่เฟยไม่พอใจมากที่เห็นนักพรตเต๋า ถ้าไม่ใช่ว่าไม่สามารถเอาชนะเขาได้ เขาอยากจะทุบตีนักพรตเต๋าในตอนนี้เลย เพราะเขาฆ่าหนิววั่ง
สิ่งหนึ่งที่ทำให้ไป๋ยี่เฟยต้องชื่นชมก็คือ นักพรตเต๋าถูกโจมตีโดยฉินซานอย่างสมบูรณ์ก่อนหน้านี้ แต่ตอนนี้หลังจากที่ได้เห็นฉินซานเขาไม่แม้แต่จะรู้สึกขุ่นเคืองใดๆ และแม้แต่กล่าวสวัสดีกับฉินซานอีกด้วย
ไป๋ยี่เฟยรู้สึกเบื่ออยู่พักหนึ่ง และในที่สุดก็กัดฟัน และนั่งลงไป
หลังจากนั่งลง นักพรตเต๋าก็ขยับไปด้านข้างเล็กน้อย รู้สึกเหมือนจะรังเกียจไป๋ยี่เฟยมาก
แม้ว่าการขยับตัวของนักพรตเต๋าจะเบามาก และอยู่ในดวงตาของไป๋ยี่เฟยก็คือจงใจทำให้เขาดู ดังนั้นไป๋ยี่เฟยจึงโกรธมาก “มึงแม่งเป็นเหี้ยอะไรสัมผัสโดนคุณหน่อยจะเป็นอะไรไปเหรอ?”
กูยังไม่ได้รังเกียจมึงเลย กล้าที่จะรังเกียจกูงั้นเหรอ?
นักพรตเต๋าเพียงเหลือบมองไป๋ยี่เฟยอย่างเย็นชา ด้วยความดูถูกและไม่แยแสในสายตาของเขา “คนบ้า!”
“กูบ้าแม่งมึงสิ!” ไป๋ยี่เฟยคำราม
ดวงตาที่ดูถูกของนักพรตเต๋าทำให้ไป๋ยี่เฟยอารมณ์เสียมาก และหงุดหงิดมาก ราวกับว่าเขาเป็นคนงี่เง่าจริงๆ
“บูม!”
นักพรตเต๋าจู่ๆ ก็ลงมือ และต่อยออกไปด้วยหมัด ไป๋ยี่เฟยบินออกไปโดยตรง แล้วกระแทกเข้ากับกระจกรถ
“ว้าว!”
กระจกที่กระจกรถแตกเป็นชิ้นๆ
การเคลื่อนไหวนี้ไม่เล็กนัก ทุกคนต่างก็มองดูเข้ามาทั้งนี้
หลังจากที่เหลียงเหว่ยชาวเห็น ก็ไม่มีรอยยิ้มบนใบหน้า และเขาพูดอย่างแผ่วเบาว่า “เงียบไปซะ”
“ครับ” คำพูดของเหลียงเหว่ยชาว นักพรตเต๋าไม่กล้าที่จะไม่ฟัง
และเหลียงเหว่ยชาวพยักหน้าอย่างพึงพอใจ เมื่อเห็นนักพรตเต๋าเชื่อฟังเช่นนั้น ใบหน้ากลับมาเป็นรอยยิ้มที่มีมาโดยตลอด
สายตาของทุกคนก็ปิดลงเช่นกัน
มีเพียงเหลียงยู่และโจวฉวี่เอ๋อเท่านั้นที่มองไปที่ไป๋ยี่เฟยอย่างกังวล
ในตอนนี้ไป๋ยี่เฟยมีเลือดออกจากมุมปากของเขา และล้มลงกับพื้น จับที่หน้าอกของเขาด้วยความเจ็บปวด
อย่างไรก็ตามตอนนี้พวกเขากำลังถูกจับตัวและโดนขู่เข็ญ ในตอนนี้พวกเขาไม่มีสิทธิ์ที่จะพูดเลย มีเพียงคำเดียวเท่านั้นก็คือการอดทน
ไป๋ยี่เฟยเป็นคนใจกว้างเช่นกัน แต่ในบางสิ่ง เขาจะไม่ยอมทน
ก็เหมือนในตอนนี้
ไป๋ยี่เฟยลุกขึ้นนั่ง เช็ดเลือดจากมุมปากด้วยมือของเขา แล้วเยาะเย้ยว่า “จะปล่อยมันผ่านไปแบบนี้แล้วเหรอ?”
“เรื่องมันจบแล้วเหรอ?”
“หมัดนี้ผมก็รับฟรีๆ ไปงั้นเหรอ?”
“แล้วความร่วมมือที่คุยกันไว้ล่ะ?”
“แม่งใครก็ได้ที่ทุบตีผมแล้วจะจบไปแบบนี้งั้นเหรอ?”
“โอเค จะตีผมใช่ไหม? มาตีผมสิ ฆ่าผมไปเลย!”
ไป๋ยี่เฟยตะโกนอย่างโกรธจัด
ตอนนี้ไป๋ยี่เฟยหยิ่งผย่องมาก เสียงคำรามของเขา พุ่งไปที่ทุกคนในรถ
ดังนั้น ทุกคนจึงขมวดคิ้วอย่างไม่มีความสุข
นักพรตเต๋จ้องไปที่ไป๋ยี่เฟยด้วยสายตาที่เย็นชา และเจตนาฆ่าที่มองไม่เห็นก็ฉายแววในดวงตาของเขา และพูดอย่างเย็นชาว่า “คุณรนหาที่ตายเอง!”
อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาพูดประโยคนี้จบ เขาก็รู้สึกได้ถึงพลังอันทรงพลังที่พุ่งตรงมาที่เขา
“บูม!”
มีเสียงดังขึ้นมา ซึ่งน่าตื่นเต้นกว่าเมื่อสักครู่นี้มาก
เนื่องจากนักพรตเต๋าถูกทุบตีจนบินออกจากหน้าต่างรถโดยตรง หลังจากบินออกจากหน้าต่างรถ เขาก็บินไปไกลกว่าสิบเมตร ก่อนที่จะตกลงบนพื้นถนน
ทุกคนสามารถเห็นได้ชัดเจนว่า เหลียงเหว่ยชาวเป็นคนที่ลงมือทุบตีนักพรตเต๋า
ไป๋ยี่เฟยรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยกับสิ่งนี้
คนของเหลียงเหว่ยชาวคนอื่นๆ ต่างก็ตกใจ หลังจากตกใจพวกเขาทั้งหมดก็ก้มหน้า และแสร้งทำเป็นมองไม่เห็น
สิ่งนี่แสดงให้เห็นว่า เหลียงเหว่ยชาวทำให้ผู้คนรู้สึกเกรงกลัวอย่างสุดซึ้ง
………
หลังจากผ่านไปไม่นาน นักพรตเต๋าก็ลุกขึ้นจากพื้น เลือดไหลออกมาจากมุมปากของเขา เขาเช็ดมันอย่างไม่แยแส แล้วกลับมาที่รถอีกครั้งด้วยใบหน้าบูดบึ้ง
เหลียงเหว่ยชาวพูดอย่างเย็นชากับนักพรตเต๋าว่า “ไป๋ยี่เฟยจะเป็นพันธมิตรของฉันในอนาคต และทัศนคติที่มีต่อเขาจะต้องปฏิบัติเหมือนกับฉัน ในครั้งนี้เห็นแก่คุณไม่รู้เรื่อง ไว้ชีวิตคุณสักครั้ง มิฉะนั้น ครั้งต่อไปก็จะมีเพียงทางตายทางเดียวเท่านั้น!”
“ครับ” นักพรตเต๋าพยักหน้าตอบอย่างเคารพ ราวกับว่าเป็นผู้รับใช้ที่ซื่อสัตย์คนหนึ่ง
คนอื่นๆ ตกใจเมื่อเห็นสิ่งนี้ ในความเห็นของพวกเขา นักพรตเต๋าเป็นประธานของสหพันธ์ธุรกิจเมืองหลวง และเขาก็เป็นยอดฝีมือระดับที่หนึ่ง ในสายตาของพวกเขาเขาเป็นถึงผู้ยิ่งใหญ่คนหนึ่ง
เหลียงเหว่ยชาวพยักหน้าเบาๆ เมื่อเห็นเช่นนี้ แล้วก็กล่าวว่า “นั่งลง และออกเดินทาง”
ดังนั้นทุกคนจึงนั่งลงกับที่ของตัวเอง
ป็ยี่เฟยเหลือบมองที่นักพรตเต๋า และตะคอกอย่างเย็นชา “มึงแม่งถ้าไม่อยากมองกูก็อย่ามอง กูไม่พึงพอใจกับรูปลักษณ์แบบนั้นมาก!”
หลังจากพูดจบไป๋ยี่เฟยก็นั่งลงบนที่นั่งของตัวเอง
ด้วยดวงตาที่เย็นชาของนักพรตเต๋า จ้องไปที่ไป๋ยี่เฟย ในใจของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ
แต่ถึงจะโกรธแค่ไหนก็ไม่กล้าลงมืออีก
เนื่องจากไป๋ยี่เฟยนั่งลงก่อน เขาจึงนั่งในท่าภายนอก และถ้าเขาต้องการไปนั่ง เขาก็ต้องผ่านไปจากข้างหน้าเขา
ดังนั้นเมื่อนักพรตเต๋าเดินเข้ามา ไป๋ยี่เฟยก็ตะโกนทันทีว่า “ไปให้พ้น กูไม่ต้องการที่จะนั่งกับคุณ!”
“มึง!” นักพรตเต๋าจ้องไปที่ไป๋ยี่เฟย เส้นเลือดสีเขียวบนหน้าผากของเขาผุดขึ้นอย่างรุนแรง หมัดของเขาถูกกำแน่น เขาอยากจะลงมือ แต่ก็ทำได้เพียงอดกลั้นไว้เท่านั้น
