คนแก่ผมขาวเดินลงจากรถ
คนแก่ใส่ชุดจีนโบราณ หวีผมเรียบ มือไขว้หลัง สายตาที่ไม่ได้แก่มากจ้องคนตรงหน้า
ไป๋หยุนเผิงเห็นคนแก่แล้ว ก็ขมวดคิ้ว
แต่ก็ทักทายก่อน “น้าเขย”
คนที่มาเป็นผู้อาวุโสของตระกูลไป๋ เรื่องที่เกี่ยวกับอนาคตของตระกูลไป๋ การตัดสินใจทุกอย่างของพวกเขาทุกอย่างขึ้นอยู่กับตระกูล มีคนแบบนี้ทั้งหมดสี่คน
ผู้นำคือลุงของไป๋หยุนเผิงไป๋เจิ้งเต๋อ จากนั้นก็คือป้าของไป๋หยุนเผิงไป๋เจิ้งเหมย จากนั้นคืออาไป๋เจิ้งกั๋ว สุดท้ายคือลุงใหญ่เวินศือ
และผู้อาวุโสตรงหน้านี้ก็คือเวินศือ
เวินศือพูดเสียงเรียบ “หยุนเผิง ที่บ้านมีเรื่องด่วน พวกเราจะต้องคุยกันหน่อย”
ไป๋หยุนเผิงถามเสียงต่ำ “เรื่องด่วนอะไร?”
“ขึ้นไปพูดบนรถดีกว่า” เวินศือพูด
ไป๋หยุนเผิงไม่ขยับ ส่ายหัวพูด “ลุงใหญ่ พูดตามตรงดีกว่า ที่บ้านมีเรื่องด่วนแค่ไหนก็คงไม่ต้องให้ผู้อาวุโสที่บ้านมาคุยกับผมกลางดึกแบบนี้ ใช่ไหม?”
“ก็แค่ไม่อยากให้ผมไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องวันนี้”
เวินศือฟังแล้วก็ถอนหายใจ จากนั้นก็พูดอย่างหนักใจ “หยุนเผิง ต้องรู้ว่าตัวเองเป็นเจ้าบ้านตระกูลไป๋ เป็นตัวแทนของตระกูลไป๋ ทุกการตัดสินใจจะมีผลกระทบต่อตระกูลไป๋ จะทำอะไรวู่วามไม่ได้ ต้องคิดด้วยว่ากว่าตระกูลไป๋จะมีวันนี้ได้ ต้องผ่านอะไรมามากมาย”
“ผู้ใหญ่ที่บ้านจะดูเราทำอะไรวู่วามแบบนี้ไม่ได้ จะส่งตระกูลไป๋ทั้งตระกูลไปตายด้วยไม่ได้”
คำพูดพวกนี้ทำให้ไป๋หยุนเผิงตื่นจากเหล้าขึ้นเยอะ รู้สึกถึงความเย็นเยือกในใจ จากนั้นก็หัวเราะ “ตั้งแต่ผมขึ้นตำแหน่งผู้นำตระกูล พวกท่านก็ใช้ข้ออ้างต่างๆห้ามไม่ให้ผมทำโน่น ไม่ให้ผมทำนี่ ผมเข้าใจความหวังดีของทุกคน”
“พวกท่านก็แค่ไม่อยากสูญเสียผลประโยชน์ของตัวเอง ผมก็รู้ว่าที่ท่านพูดไปเมื่อครู่มันถูก”
“แต่ว่า ลูกชายผมตอนนี้กำลังถูกล้อมฆ่า ลูกชายในสายเลือด”
“ถ้าคนนั้นเปลี่ยนเป็นลูกชายของลุงใหญ่บ้าง? ลุงใหญ่ยังนิ่งดูดายได้ไหม?”
พูดจบแล้วเขาก็ไม่สนใจเวินศืออีก เดินไปอีกฝั่ง
เวินศือยืนอึ้งอยู่กับที่ เขาไม่อยากเชื่อว่าไป๋หยุนเผิงจะแข็งขนาดนี้
และนี่ทำให้เวินศือที่ชอบควบคุมจนเคยชินรู้สึกโกรธ เขารีบหันไป ใบหน้าที่ชราเริ่มบูดเบี้ยว ตะโกนให้ไป๋หยุนเผิง “ลูกชายคลอดใหม่ได้ ตระกูลไป๋จบแล้วก็ไม่มีอีกแล้ว”
ไป๋หยุนเผิงที่กำลังเดินไปข้างหน้าหยุดเดิน หันกลับไป พูดอย่างดุดัน “บ้าเอ้ยแน่จริงก็คลอดเองสักคนซิ”
เวินศืออึ้งตาค้าง
ก่อนหน้านี้ ไป๋หยุนเผิงทำงานตัดสินใจเด็ดเดี่ยว แต่กับผู้อาวุโสก็ยังคงเคารพ ไม่เคยมีเหตุการณ์กระทบกับพวกเขา
ครั้งนี้ไป๋หยุนเผิงเถียงเขา ยิ่งทำให้เขาโกรธ พูดอย่างโมโห “ถ้าเป็นแบบนี้ ตระกูลไป๋ก็ต้องพิจารณาใหม่แล้วเรื่องเลือกผู้นำตระกูลคนใหม่”
“เฮอะ ทำไม? อยากให้พี่ใหญ่ผมมาเป็นเหรอ?” ไป๋หยุนเผิงเดาความคิดเขาออก ไม่รอเขาตอบ หัวเราะเย็นชา “ไปถามเขาดู ว่าเขากล้าเอาตำแหน่งผู้นำ ไปจากมือผมไหม?”
“แล้วก็พวกท่าน กล้าไหม?”
คำพูดนี้ออกไป เวินศือเงียบ ถึงแม้ตอนนี้เขาจะโมโหแค่ไหน ก็พูดอะไรไม่ได้สักคำ
เพราะคำพูดของไป๋หยุนเผิงเป็นความจริง พี่ชายเขาไม่กล้า พวกเขาก็ไม่กล้า
ไป๋หยุนเผิงทำเสียงเย็นชา “สิ่งที่ผมให้ เอาไปได้ตามสบาย แต่สิ่งที่ผมไม่ให้ ก็ไม่มีคนกล้าแย่ง”
พูดจบแล้วก็ไม่สนใจเวินศืออีก หันหลังเดินเข้ารถของตัวเอง ขับออกไป
เวินศือเห็นรถที่ขับไปไกล พูดด้วยเสียงสั่น “มันน่า……เกินไปแล้ว……”
บนทางด่วนแห่งหนึ่งในเมืองหลวง บนทางที่ว่างเปล่า ตอนนี้มีร่างคนนอนเต็มไปหมด
และคนพวกนี้ล้วนเป็นคนของตระกูลหูแห่งเมืองหลวง ยังมียอดฝีมือระดับสามสองคน
ในคนกลุ่มนี้ยังมีสามสวยคนหนึ่ง คือเหลียงยู่
มีเพียงคนเดียวที่ยืนอยู่ เขาก็คือเถ่จื่อ
เถ่จื่อนวดท้องของตัวเอง เมื่อกี้โดนเหลียงยู่ถีบเข้าอย่างแรง แต่ตอนนี้บนหน้าเขายิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ “สาวสวยฝีมือใช้ได้”
ตอนนี้เหลียงยู่หลบไปแล้ว เธอถูกเถ่จื่อถีบไปไกลหลายเมตร กางเกงออกกำลังกายเพราะเสียดสีกับพื้น จนขาดไปแล้ว โชว์ขาวขาวนวล
เหลียงยู่เป็นยอดฝีมือระดับสาม เธอชนะยอดฝีมือระดับสามสองคนได้และพวกฝีมือกระจอกกลุ่มนี้ ถือว่าใช้ได้แล้ว
เสียดายที่ฝีมือเธอกับเถ่จือไม่ต่างกันมาก เธอถูกเถ่จื่อลอบทำร้าย ไม้ฟาดไปที่หัวเธอ ถึงได้สลบไป
เถ่จื่อเห็นขาของเหลียงยู่ที่เผยออกมา ตาเป็นแวว รอยยิ้มก็ยิ่งเจ้าเล่ห์ “น่าเสียดาย เก่งแค่ไหนก็เป็นแค่ผู้หญิง ผู้หญิงก็ต้องถูกผู้ชายกดทับ”
จากนั้นเขาก็แบกตัวเหลียงยู่ขึ้นมา เดินไปข้างรถ พูดกับคุณชายหูที่นั่งในรถ “คุณชาย ทางเราคงไม่ทันแล้ว แต่ว่าผมจับสาวสวยมาให้คุณชายคนหนึ่ง”
คุณชายหูดูอยู่ในรถอย่างชัดเจน เหลียงยู่ผู้หญิงตัวเล็กๆคนเดียวจัดการบอดี้การ์ดไปสิบกว่าคน ทำให้คนอึ้งในความสามารถของเธอ
เพราะฉะนั้นตอนแรกเขาจึงไม่ได้ลงรถ และยังรู้สึกตื่นเต้น จนเถ่จื่อทุบเธอจนสลบ เขาถึงได้วางใจ
และตอนนี้ผู้หญิงคนนี้สลบไปแล้ว ยังเป็นสาวสวย สาวสวยที่มีความสามารถ
เขาเคยเล่นผู้หญิงมาไม่น้อย แต่ผู้หญิงเก่งกาจขนาดนี้ยังไม่เคยเล่น
เขาจึงพูดกับเถ่จื่ออย่างดีใจ “เอาเธอเข้ามา”
ตอนนี้เขาไม่ได้กลัวและตึงเครียดเหมือนเมื่อกี้แล้ว มีเพียงความตื่นเต้นและรอไม่ไหว
เถ่จื่อรีบตอบรับ “ได้ครับ คุณชาย คุณชายเชิญมีความสุขเลยครับ ผมไปหาเชือกมาให้ เพื่อป้องกันเธอตื่นมาแล้วทำร้ายคุณชาย”
“ได้ได้ได้ รีบไป ฉันมีความสุขแล้วจะส่งต่อให้แก” คุณชายหูรีบพูด
เถ่จื่อหัวเราะเหอะเหอะ “ขอบคุณครับคุณชาย”
จากนั้นเขาก็รีบเดินไปทางด้านรถบรรทุก ทั่วไปแล้วบนรถบรรทุกจะมีเชือก
ภายในรถ คุณชายหูมองเหลียงยู่แล้วยิ้มอย่างเจ้าชู้ อดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลาย
เขายื่นมือไปจับแก้มอันขาวนวลของเหลียงยู่ หัวเราะพูด “สาวน้อย คุณชายคนนี้จะทะนุถนอมอย่างดี ผม……”
“อ้าก”
คุณชายหูก้มหน้าเบิกจากกว้างมองเหลียงยู่
เหลียงยู่ไม่รู้ตื่นมาเมื่อไหร่ ตอนนี้เธอจ้องคุณชายหูอยู่ ส่วนมือเธอข้างหนึ่งอยู่บนคอของคุณชายหู
คุณชายหูอยากตะโกน แต่เพราะว่าคอถูกเธอล็อคไว้ แม้แต่หายใจยังลำบาก ยิ่งไม่ต้องพูดถึงตะโกนเลย
จากนั้น เหลียงยู่ใช้แรง
“แคร็ก”
คุณชายหูคอหัก สิ้นลมไปทันที
เถ่จื่อที่อยู่ข้างนอกหาเชือกเจอแล้ว หน้าตาตื่นเต้นเดินไปที่รถ ปรากฏว่าเพิ่งเดินไปสองก้าว ก็เห็นรถของคุณชายหูขยับ จากนั้นก็ขับออกไปไกล
เถ่จื่ออึ้งอยู่กับที่ ผ่านไปสักพักค่อยพูดว่า “เหี้ยเอ้ย…..ไอ้บ้านี่ ไม่อยากให้เล่นด้วยก็พูดตรงๆ กูจะไปแย่งหรือไง? ทำไมต้องรีบทิ้งกูไปด้วย?”
เอ๋ ไม่ใช่
คุณชาย……เหมือนขับรถไม่เป็น
เหี้ยแล้ว
เถ่จื่อนึกขึ้นได้แล้ว หันกลับเข้าไปในรถบรรทุก ขับตามรถเก๋งไป
……
บนถนนเส้นหนึ่งในเมืองหลวง ก็มีคนนอนเต็มไปหมด มีคราบเลือดอยู่ทั่วทุกจุด
คนของตระกูลจูมีทั้งเจ็บและตาย ฉางเชี่ยวเลือดท่วมตัว
เขาไม่ได้ทำอย่างที่พูดตอนแรก สู้ไม่ไหวก็หนี แต่กลับเฝ้าอยู่ตรงนี้ตลอด ใช้ชีวิตตัวเองสู้กับพวกเขา
ตอนแรกเขาใช้วิธีลอบจู่โจม ใช้รถชนรถของตระกูลจูจนล้ม คนในรถก็ไม่มีแรงสู้แล้ว
จากนั้นเขาเผชิญกับยอดฝีมือระดับสามสามคน ทั้งสามคนรวมกับสู้กับฉางเชี่ยวคนเดียว ทำให้เขาสู้เกือบไม่ไหว เพราะเขาเองก็เป็นยอดฝีมือระดับสามเหมือนกัน
เขาถูกแทงที่ท้อง แต่แลกกับยอดฝีมือระดับสามคนหนึ่ง ก็ถือว่าคุ้ม
ยอดฝีมืออีกสองคนก็เข้ามาอีก และหนึ่งในนั้นยังรู้จักฉางเชี่ยว เขาอดถามไม่ได้ “ฉางเชี่ยว จำเป็นเหรอ?”
“นายนี่ทำบ้าอะไร? เป็นศัตรูกับตระกูลจูเหรอ?”
