ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ – ตอนที่ 692 ช่วยคุณโดยไม่ห่วงผลลัพธ์

“พี่ไป๋”

หลินขวางเดินออกมา พูดด้วยสีหน้ากังวล “เป็นแบบนั้นจริง ถ้าพี่ฆ่าเขา ก็เป็นไปไม่ได้ที่มีชีวิตออกจากเมืองหลวงได้”

ทุกคนหันไปมอง ซุนหมิงเจี้ยนรีบพยักหน้า “คุณชายหลินพูดถูก เป็นแบบนั้นจริง”

หลินขวางหันไปมองซุนหมิงเจี้ยน ไม่ได้สนใจเขา เขาทำแบบนี้ไม่ได้ทำเพื่อซุนหมิงเจี้ยน แต่เพื่อช่วยไป๋ยี่เฟย

หลินขวางรู้นิสัยไป๋ยี่เฟย ดังนั้นจึงพูดอย่างเอือมระอา “อดทนไว้ก่อน ตอนนี้กลุ่มผู้บริหารระดับสูงของเมืองหลวง กับตระกูลใหญ่ทั้งหลายมาถึงที่นี่แล้ว อยู่ข้างนอก ขอแค่พี่ฆ่าซุนหมิงเจี้ยน วินาทีต่อไปพวกเขาก็บุกเข้ามา ฆ่าพวกพี่ทุกคน?”

ไป๋ยี่เฟยเงียบไม่พูด

เวลาเดียวกัน หมอวิ่งเข้ามา “เถ้าแก่ไป๋ คุณหมอหนิวตื่นแล้ว เขาบอกให้บอกเถ้าแก่ไป๋ว่าอย่าวู่วาม เขาไม่คู่ควร”

ไป๋ยี่เฟยได้ยินคำนี้แล้ว อึ้งไปชั่วครู่ นี่ยังคงเป็นหนิววั่งที่คิดถึงเขาตลอด ยังคงเป็นหนิววั่งที่เห็นเขาเป็นเพื่อนเป็นพี่น้อง

เขารู้สึกโล่งใจ จากนั้นก็ตัดสินใจเอง

ไป๋ยี่เฟยแววตานิ่งเฉย พูดเสียงเรียบ “พี่เฉิน พาพวกเขาไปที่ดาดฟ้า”

เฉินอ้าวเจียวพยักหน้า แค่โบกมือก็มีคนชุดดำหลายคนเข้ามา ดึงตัวซุนหมิงเจี้ยนพ่อลูกสองคนไปที่ดาดฟ้า

จากนั้นไป๋ยี่เฟยก็ตบไหล่ของหลินขวาง ยิ้มแล้วพูดว่า “หลินขวาง ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือตั้งหลายครั้ง คุณเห็นผมเป็นพี่ ผมก็นับคุณเป็นน้องเช่นกัน”

“ถ้าวันหนึ่งมีคนรังแกคุณ ไม่ว่าคนคนนั้นเป็นใคร เก่งกาจแค่ไหน ผมจะช่วยคุณแก้แค้นโดยไม่มีข้อแม้ใดๆ”

พูดจบแล้ว ไป๋ยี่เฟยก็พาคนของเขาเดินไปที่ดาดฟ้า

หลินขวางอึ้งกับคำพูดของไป๋ยี่เฟยยืนอยู่กับที่

เขาเข้าใจความหมายของไป๋ยี่เฟย เขาอยากพูดว่า ถ้าวันนี้เป็นเขา ไม่ใช่หนิววั่ง เขาก็จะฆ่าซุนหมิงเจี้ยนอย่างไม่ลังเล เพื่อแก้แค้นให้หลินขวางเช่นกัน

เพราะว่าเขากับหนิววั่งเหมือนกัน เป็นพี่น้องเพื่อนรักของไป๋ยี่เฟย

เพราะฉะนั้นเขาอึ้งอยู่กับที่

ไป๋ยี่เฟยนับเขาเป็นพี่น้อง และคำพูดนี้มันหนักแน่นแค่ไหน

เขารู้สึกดีใจและตื้นตัน

จากนั้นหลินขวางก็มองไปที่ไป๋ยี่เฟยแล้วตัดสินใจอะไรบางอย่าง

ตอนนี้พวกไป๋ยี่เฟยมาถึงดาดฟ้า มองไปรอบด้าน

ตอนนี้เป็นเวลาตีสอง แต่ไฟในคฤหาสน์ของตระกูลซุน ไฟเกือบทุกจุดยังคงเปิดอยู่ เพราะฉะนั้นเขามองเห็นอย่างชัดเจนว่าที่สนามเต็มไปด้วยคน

คนพวกนี้เหมือนมาดูความครึกครื้น วุ่นวายไปหมด และนี่อธิบายได้ว่าพวกเขาไม่ใช่พวกเดียวกัน

นอกเหนือจากนี้ ยังมีคนกลุ่มหนึ่ง ก็คือกลุ่มผู้รักษาความปลอดภัย

ไป๋ยี่เฟยไม่รู้จักคนพวกนี้ คนเดียวที่เขารู้จัก ก็คือเต้าจ่าง

เต้าจ่างอยู่ข้างหน้าสุด ทุกคนล้วนเห็นเขาเป็นผู้นำ

เขาเงยหน้าขึ้นด้วยสายตาเรียบเฉยมองไปที่ไป๋ยี่เฟยบนระเบียงดาดฟ้า

ไป๋ยี่เฟยก็มองไปที่เต้าจ่าง ทักทายกับเขา “ไม่เจอกันนาน”

เจอกันครั้งนี้ ไป๋ยี่เฟยไม่ได้รู้สึกกลัวเหมือนครั้งแรก ตอนนี้เขารู้สึกนิ่งเฉยมาก

น้ำเสียงเต้าจ่างยังคงเย็นชาเหมือนเดิม “ไป๋ยี่เฟย ปล่อยตัวรองประธานซุน”

ไป๋ยี่เฟยหัวเราะเย็นชา “เต้าจ่าง นี่เป็นคำพูดจากใจเหรอ? ให้ผมปล่อยซุนหมิงเจี้ยนจริงหรือ?”

“แน่นอน” เต้าจ่างตอบเสียงเรียบ

ไป๋ยี่เฟยอดถามไม่ได้ “ถ้าผมปล่อยเขาไปจริง คนที่คุณพามาเยอะแยะขนาดนี้ก็ไม่มีประโยชน์แล้ว”

เต้าจ่างยังคงนิ่งเฉย พยักหน้าตอบเสียงเรียบ “ก็ใช่”

“ถ้าเป็นแบบนี้ ก็ขอแนะนำหน่อยละกันนะ”

“นอกจากสี่ตระกูลใหญ่แห่งเมืองหลวง สิบตระกูลมหาเศรษฐี ทุกตระกูลมียอดฝีมือระดับที่สามกันทุกบ้าน ตอนนี้นอกจากตระกูลหูกับตระกูลจูใกล้ถึงแล้ว ตระกูลอื่นอยู่ครบหมด

“ถึงแม้คุณไม่ฆ่าซุนหมิงเจี้ยน พวกเขาไม่ได้มาเสียเที่ยวแน่”

อย่าว่าสิบตระกูลใหญ่เลย ลำพังแค่เต้าจ่างกับศิษย์น้องข้างกายเขา พวกไป๋ยี่เฟยก็คงสู้ไม่ไหว

แต่ไป๋ยี่เฟยไม่ได้ใส่ใจเรื่องพวกนี้

ไป๋ยี่เฟยหัวเราะ “เต้าจ่าง ผมมันไม่เหมือนคนแก่อย่างคุณ ผมยังอายุน้อย คนอายุน้อยก็วู่วาม จะทำเรื่องที่ทำให้คนอื่นคาดไม่ถึง”

จากนั้นเขาดึงตัวซุนเหาที่ใกล้ตายขึ้นมา พูดกับทุกคน “พวกแกดูไว้นะ คนนี้คือซุนเหา ลูกชายของซุนหมิงเจี้ยน”

“ซุนเหา มันทำร้ายพี่น้องฉัน ฉันไป๋ยี่เฟยไม่ว่ายังไง ต้องเอาชีวิตมันแน่”

“เต้าจ่าง คุณอยากให้ผมฆ่าซุนหมิงเจี้ยนสองพ่อลูกไม่ใช่เหรอ จากนั้นก็ให้ทุกตระกูลในเมืองหลวงและสหพันธ์มาฆ่าผมไม่ใช่เหรอ?”

“งั้นก็มาเลย ผมจะทำตามที่คุณหวัง ผมจะฆ่าเขาต่อหน้าคุณ”

“คนอื่นก็มองให้ชัดเจน คนที่ทำร้ายพี่น้องผม มีแค่ทางเดียวเท่านั้น”

“ก็คือตาย”

พูดจบแล้ว ไป๋ยี่เฟยก็หยิบมีดจากคนชุดดำมา ใช้มีดบาดที่คอของซุนเหา ซุนเหาไม่ทันได้ร้องออกมาสักคำ คอก็ถูกบาด

ซุนเหาเบิกตากว้าง ดูเหมือนไม่อยากเชื่อว่าตัวเองตายแล้ว

เลือดไหลลงมาจากคอของซุนเหา หยดลงบนพื้น

จากนั้น ไป๋ยี่เฟยก็โยนซุนเหาที่ตายแล้วลงจากระเบียง

“ปัง”

ความสูงสามชั้น ถึงแม้เป็นคนธรรมดาตกลงไป ไม่ตายก็พิการ ยิ่งสถานการณ์ของซุนเหาที่ตายไปแล้ว

เต้าจ่างที่เห็นสีหน้าเย็นชา

คนอื่นๆที่ดูอยู่ต่างก็พากันตะลึง

รู้สึกตกใจ ไป๋ยี่เฟยใจเด็ดเกินไป ฆ่าซุนเหาต่อหน้าเต้าจ่างและพวกเขา

บวกกับคำพูดที่เขาพูดเมื่อกี้ คาดว่าจากนี้ไปคงไม่มีใครกล้าไปแตะต้องพี่น้องเขาแล้ว

คนที่วู่วามอย่างไม่ห่วงผลลัพธ์แบบนี้ ใครจะกล้าไปหาเรื่อง? นอกจากคืนนี้จัดการเขาได้ตรงนี้ ไม่อย่างนั้นจากนี้ไปพวกเขาอย่าหวังที่จะได้อยู่อย่างสงบเลย

ดังนั้นทุกคนต่างเริ่มกระวนกระวาย

ทันใดนั้นมีคนถาม “ตระกูลหูและตระกูลจูทำไมยังไม่ถึง?”

จากนั้นก็มีคนพูดอีก “สี่ตระกูลใหญ่ก็ยังไม่ถึง”

“น่าจะอยู่ระหว่างทาง”

ความจริงก็เป็นเช่นนั้น

ขบวนรถตระกูลหูออกมาก็เจอรถติด

ต้องรู้ว่าตอนนี้เป็นเวลากลางดึก เป็นไปไม่ได้ที่รถติด

แต่รถติดจริง มีรถบรรทุกคันหนึ่งจอดขวางอยู่กลางทางที่พวกเขาผ่าน

คุณชายใหญ่ตระกูลหูขมวดคิ้วอย่างเอือมระอา “เถ่จื่อ ไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น?”

เถ่จื่อยอดฝีมือระดับที่สาม สำหรับตระกูลหูมียอดฝีมือระดับที่สามทั้งหมดสามคน

รถติดช่วงกลางดึก จอดรถขวางถนน เป็นคนก็รู้ว่ามันไม่ปกติ ดังนั้นคุณชายใหญ่ตระกูลหูถึงให้คนไปตรวจดู ต้องมีคนตั้งใจขวางพวกเขาแน่

คนที่ชื่อเถ่จื่อกำลังจะไปตรวจดู ก็มีคนกระโดดออกจากรถบรรทุก

และยังเป็นผู้หญิง

เขาเป็นศิษย์น้องของไป๋ยี่เฟย เหลียงยู่

เถ่จื่อเห็นว่าเป็นสาวสวย จึงวางใจ แล้วก็ยิ้มถาม “สาวสวยท่านนี้ ดึกขนาดนี้ทำอะไรที่นี่?”

เพิ่งพูดจบ ยอดฝีมือระดับที่สามอีกคนหนึ่งข้างกายเถ่จื่อก็พูดเตือน “อย่าชะล่าใจ”

แต่เถ่จื่อไม่ได้ใส่ใจ ยิ้มพูด “หญิงสาวแค่คนเดียว กลัวอะไร?”

เถ่จื่อยังยิ้มแย้มเดินเข้าไปใกล้เหลียงยู่ ยังคิดยื่นมือไปจับหน้าของเธอ “สาวน้อย หน้าตาสวยขนาดนี้ ออกมากลางดึกเพื่อให้พี่ชายปลอบเหรอ? หรือว่า……”

แต่คำพูดเขายังพูดไม่จบ มือที่ยกขึ้นมาก็ถูกเหลียงยู่จับไว้ จากนั้นก็ใช้แรงดึง เถ่จื่อก็ลอยขึ้นทั้งคน

“ปัง”

กระเด็นออกไปไกลล้มลงกับพื้น