บทที่585
ว่าแล้ว จ้าวเทียนก็ก้าวออกมาข้างหน้า แล้วยิ้มด้วยความเจ้าเล่ห์ “นี่คนสวย สามีของเธอมันตายไปแล้ว เธออย่ามัวไปเสียเวลากับมันอีกเลย มาอยู่กับฉันนี่!”
“ฉันเป็นถึงผู้สืบทอดตระกูลจ้าวของเขตที่สามเลยนะ ถ้าเธอมาอยู่กับฉัน ในเขตที่สามเธอก็ไม่ต้องกลัวใครอีก ว่าไง?”
จ้าวเทียนเป็นคนที่หลงใหลในอิสตรีมาก พอมาเจอสาวงามอย่างหลี่เสว่เข้า เขาก็เกิดสนใจขึ้นมาและไม่ได้รู้สึกกลัวเท่าเมื่อกี้แล้ว เขาชี้ไปทางไป๋ยี่เฟยแล้วพูดอย่างไม่ให้เกียรติว่า “ก็แค่พ่อครัวคนเดียวจะไปใส่ใจทำไม? ตายก็ตายแล้ว ถ้าเธอมาอยู่กับฉัน รับรองได้เลยว่าเธอจะมีชีวิตที่สุขสบาย คิดว่าไง? เธอลองเก็บไปคิดดูได้นะ”
สิ้นเสียง หลี่เสว่ก็พูดออกมาอย่างเย็นชาว่า “ถ้าอย่างนั้นก็แสดงว่า พวกคุณเป็นคนทำร้ายสามีของฉันจริงๆ สินะ”
“ถูกต้อง ฉันเป็นคนกระทืบมันเอง!” จ้าวเทียนยืดอก อยากที่จะแสดงความเท่ของตัวเองออกมาต่อหน้าสาวงาม
แต่ทว่า ท่าทางของหลี่เสว่กลับเย็นชากว่าเดิม “คนที่ทำร้ายสามีฉัน มันต้องตาย!”
“ว่าไงนะ?”
จ้าวเทียนอึ้งไป “เธอพูดว่าไงนะ? นี่เธอกำลังล้อฉันเล่นอยู่ใช่มั้ย? ทางฉันนั้นมี……”
หลี่เสว่ไม่รอให้จ้าวเทียนพูดจบ เธอได้สั่งออกมาทันทีว่า “ฆ่ามัน!”
ทันทีที่พูดจบ เสียงปืนกลเบาชุดหนึ่งก็ดังขึ้น
“ปั้งๆๆ ……”
พริบตาเดียว ลูกน้องที่เหลือของ จ้าวเทียนก็ล้มลงกว่าครึ่ง และเสียงปืนก็ยังดังต่อไปไม่หยุด
ไอ้หัวทองเอาปืนจ่อมาที่หลี่เสว่ ทันทีที่เขาจะเหนี่ยวไก การกระทำของเขาก็ต้องหยุดลง ร่างกายกระตุกไปหลายครั้งและมีรูมากมายปรากฏอยู่ตามตัว
พอไอ้หัวล้านเห็นแบบนั้น เขาจึงรีบคว้าคอเสื้อของจ้าวเทียน หิ้วจ้าวเทียนขึ้นมาแล้วกระโดดไปยังหลังต้นไม้ต้นใหญ่ต้นหนึ่งจากนั้นก็แบกจ้าวเทียนขึ้นบ่าแล้ววิ่งหนีไป
หนึ่งนาทีต่อจากนั้น คนที่อยู่ตรงหน้าต่างก็ล้มลงแล้ว
ภาพตรงหน้ามันทำให้ ฉีฉีถึงกับอึ้งไปเลย
ตามข้อมูลที่ได้มา หลี่เสว่น่าจะเป็นผู้หญิงที่อ่อนโยนมาก แต่เธอในตอนนี้กลับแข็งแกร่งมาก
ฉีฉีจ้องมองไปยังหลี่เสว่ที่อยู่ตรงหน้า จู่ๆ ก็มีความคิดหนึ่งผุดขึ้นมา เธอไม่ใช่หลี่เสว่ แต่เธอคือไป๋ยี่เฟย
ถูกต้อง ความรู้สึกที่สองคนนี้ปล่อยออกมามันเหมือนกันมาก คือความบ้าบิ่นแล้วทะเยอทะยานที่เปี่ยมล้น
ป่าด้านหลัง ได้มีคนชุดดำเดินออกมาอีกกลุ่มหนึ่ง พวกเขาถือปืนกลเบาเอาไว้ในมือ ดูท่าพวกเขานี้แหละที่เป็นคนยิง
พวกเขาเดินมาข้างหน้าของหลี่เสว่ จากนั้นก็คำนับอย่างให้เธอเบาๆ ด้วยความสุภาพ
หลี่เสว่พยักหน้าตอบรับเบาๆ “ขอบคุณมากค่ะ ตอนนี้ไม่มีอะไรแล้ว พวกคุณกลับไปได้เลยค่ะ”
คนพวกนั้นหันมาสบตากัน แล้วหนึ่งในนั้นก็พูดออกมาว่า “เจ้านายสั่งมาว่า ต่อจากนี้ไปให้พวกเราอยู่คุ้มครองคุณอยู่ข้างกาย และไม่ต้องกลับไปแล้วครับ”
พอหลี่เสว่ได้ยินอย่างนั้น เธอก็ไม่พูดอะไรอีก
เธอเดินเข้าไปตรงหน้าของไป๋ยี่เฟย มองดูร่างที่ไม่ได้สติ กับเลือดที่เปียกชุ่มไปทั้งตัว หัวใจมันก็รู้สึกเจ็บปวดขึ้นมา
ก่อนหน้านี้ เธอเป็นผู้หญิงที่แค่เห็นคนตายก็รู้สึกกลัวแล้ว แต่ตอนนี้กลับสามารถชี้นิ้วสั่งให้ฆ่าคนมากมายขนาดนี้ในทีเดียวอย่างเยือกเย็นได้
เธอเปลี่ยนไปแล้ว
หลิวเสี่ยวอิงมองดูหลี่เสว่ที่เป็นแบบนี้ เธอก็รู้สึกกลัวขึ้นมา
ทุกคนต่างก็มุงกันเข้ามา เพื่อดูอาการของไป๋ยี่เฟย
พอหลี่เสว่เห็นแบบนั้น เธอก็พูดออกมาอย่างเรียบเฉยว่า “ฉันบอกแล้วไงคะ ว่าคนที่ทำร้ายสามีของฉัน มันต้องตาย”
“เมื่อกี้หนีไปได้สองคน ต้องรบกวนทุกคนด้วยนะคะ”
สิ้นเสียง พวกไป๋หู่ก็อึ้งไปเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้าอย่างจริงจัง
ตอนนี้ลูกน้องของไป๋ยี่เฟยไม่มีใครกล้าสงสัยในตัวของหลี่เสว่แล้ว พวกเขาพากันไล่ตามไปยังทางที่ไอ้หัวล้านหนีไป
ในที่สุดหลิวเสี่ยวอิงก็ทำแผลให้ไป๋ยี่เฟยเสร็จแล้ว จากนั้นก็ป้อนน้ำให้เขาดื่มอีกนิดหน่อย
ไป๋ยี่เฟยได้สติขึ้นมาแล้ว
เขาลืมตาขึ้นมาเห็นหน้าหลี่เสว่
ในตอนนี้ หลังจากที่ผ่านเหตุการณ์ต่างๆ มามากมาย ไป๋ยี่เฟยที่ไม่ตอบสนองอะไรแล้ว จู่ๆ ดวงตาของเขาก็แดงก่ำขึ้นมา
หลายวันที่ผ่านมา เขารู้สึกว่ามันยาวนานเหมือนผ่านไปเป็นสิบๆ ปีแล้ว พอได้พบกับคนรักของตนอีกครั้ง มันก็ทำให้ไป๋ยี่เฟยรู้สึกถึงความอบอุ่นอีกครั้ง อุณหภูมิเพิ่มสูงขึ้นอีกหน
ไป๋ยี่เฟยยื่นมือไปสัมผัสใบหน้าของหลี่เสว่ด้วยความยากลำบาก
ในตอนที่สัมผัสโดนใบหน้าของหลี่เสว่ หัวใจของไป๋ยี่เฟยก็รู้สึกมั่นคงขึ้นมาทันที
หลี่เสว่ก็ปล่อยให้เขาสัมผัสอย่างตามใจชอบ ความแข็งแกร่งที่มีเมื่อกี้ได้หายไปจนหมด กลายเป็นภรรยาที่เป็นเหมือนนกน้อย ต่อให้มือของไป๋ยี่เฟยจะเต็มไปด้วยเลือดก็ตาม
ดวงตาของหลี่เสว่ก็แดงก่ำขึ้นมาเหมือนกัน
เดิมทีไป๋ยี่เฟยตั้งใจแค่อยากจะสัมผัสใบหน้าของภรรยาเท่านั้น บวกกับความรู้สึกมั่นคงที่มี แต่พอแตะไปแตะมา ก็เห็นว่าในมือของตัวเองเปื้อนเลือด ใบหน้าของหลี่เสว่ก็เปื้อนเลือดเหมือนกัน เขาจึงรู้สึกผิดขึ้นมา
เขาจึงอยากจะยื่นมือไปเช็ดออก แต่ยิ่งเช็ดมันกลับยิ่งเลอะ เมื่อไม่มีทางเลือก เขาจึงต้องชักมือกลับมา
แต่หลี่เสว่ก็คว้ามือขอ
เขาเอาไว้ มือเล็กๆ ทั้งคู่จับมือของไป๋ยี่เฟยไว้แน่นๆ “ฉันมารับคุณกลับบ้านค่ะ”
ไป๋ยี่เฟยยิ้มออกมาเล็กน้อย แล้วถามไปเบาๆ ว่า “มารับใครกลับบ้านนะครับ?”
หลี่เสว่สะอื้นออกมา “สามีของฉันค่ะ”
ไป๋ยี่เฟยยิ้มแล้ว เขายิ้มออกมาอย่างมีความสุข
ผู้หญิงนั้นสามารถอ่อนโยนได้ และยังสามารถยิ่งใหญ่ได้มากด้วย มันต้องดูว่าเธอตกอยู่ในสถานการณ์แบบไหน หรือกำลังพบเจอกับเรื่องอะไรอยู่
ก่อนหน้านี้จางหัวปินได้เห็นตำแหน่งที่ไป๋ยี่เฟยส่งเข้าไปในฟอรัมแล้ว บวกกับการที่หลี่เสว่ได้รับสายที่ไม่รู้จักอีก เมื่อเอาข้อมูลทั้งสองมารวมกัน พวกเขาจะสรุปได้ว่าไป๋ยี่เฟยน่าจะอยู่ที่นี่
ก่อนออกเดินทาง ไป๋หยุนเผิงก็ได้มาหาหลี่เสว่ แล้วยืมมือปืนให้เธอมาอีกสี่คน
“หนูคิดว่าลูกชายของฉันเป็นคนที่สนใจเรื่องชื่อเสียงและผลประโยชน์รึเปล่า?” ไป๋หยุนเผิงถามหลี่เสว่
หลี่เสว่ตอบไปอย่างไม่ลังเล “ไม่ค่ะ”
ไป๋หยุนเผิงพยักหน้า “ถูกต้อง เรื่องพวกนี้ไม่ได้อยู่ในสายตาเขาเลย เป็นไปได้มั้ยเขาจะเห็นแก่ตำแหน่งของผู้สืบทอดแล้วทิ้งเธอไว้ไม่เหลียวแลน่ะ?”
ก่อนหน้านี้หลี่เสว่ไม่เคยนึกถึงมุมนี้มาก่อน แต่ตอนที่ไป๋ยี่เฟยมาหา บวกกับเรื่องของหลิวเสี่ยวอิงวันก่อน มันจึงทำให้หลี่เสว่ตัดสินใจทำเรื่องที่เธอหลงคิดว่าเป็นผลดีกับไป๋ยี่เฟยออกไป
พอไป๋หยุนเผิงได้รู้ เขาก็ลำบากใจมากเหมือนกัน ตอนนี้เขาพูดขึ้นว่า “นี่เด็กน้อย สิ่งที่หนูคิดว่ามันดีกับเขา ในความเป็นจริงแล้ว สิ่งที่หนูตัดสินใจทำไปมันได้ผลักให้เขาตกไปอยู่ในที่อันตรายมากยิ่งกว่าเดิมอีก”
“ดังนั้น หนูยังอยากที่จะเลือกแบบนั้นอยู่อีกมั้ย?”
……
เฉิงห้าวกับคนอื่นๆ ได้ทำเปลแบบง่ายๆ ขึ้นมา เอาไป๋ยี่เฟยนอนขึ้นไป จากนั้นก็พาตัวไป๋ยี่เฟยไป
ก่อนที่หลิวเสี่ยวอิงจะไป พอเห็นว่าหลี่เสว่ไม่ไปด้วย เธอจึงถามไปว่า “เธอไม่ไปเหรอ?”
หลี่เสว่ส่ายหน้า แล้วยิ้มให้หลิวเสี่ยวอิง จากนั้นก็พูดออกมาอย่างจริงจังว่า “เสี่ยวอิง ก่อนหน้านี้ฉันคิดผิดไป ตอนนี้ ฉันไม่แล้วล่ะ”
หลิวเสี่ยวอิงไม่พูดอะไร ได้แต่รอคำพูดจากเธอ
“ฉันจะไม่คิดอะไรแบบนั้นอีกแล้ว ฉันจับรักษาเขาไว้ให้ดีที่สุด”
พอหลิวเสี่ยวอิงได้ยินอย่างนั้น เธอก็เข้าใจความหมายทันที เธอเองก็ยิ้มออกมา “เธอควรจะทำแบบนี้ตั้งนานแล้ว!”
ก่อนหน้านี้ตอนที่หลิวเสี่ยวอิงได้ยินว่าหลี่เสว่จะหย่ากับไป๋ยี่เฟย เธอถึงกับงงไปเลย เธอคิดว่า จะเป็นเพราะเรื่องที่หลี่เสว่มีลูกไม่ได้รึเปล่า จึงคิดที่จะหย่ากับไป๋ยี่เฟย ถ้าอย่างนั้นเธอก็มีโอกาสแล้วใช่มั้ย?
แต่ว่า ความสัมพันธ์ของหลี่เสว่กับไป๋ยี่เฟยนั้นเธอก็รู้ดีอยู่ ไม่มีทางที่ไป๋ยี่เฟยจะเห็นด้วยแน่นอนส่วนเธอ ไม่ว่ายังไงก็คงไม่มีหวังหรอก
ในตอนนี้ เมื่อได้ยินหลี่เสว่พูดอย่างนั้นออกมา เธอก็ปล่อยวางได้แล้วจริงๆ
หลี่เสว่พูดกับหลิวเสี่ยวอิงว่า “พวกเธอไปกันก่อนเลย ฉันจะแก้แค้นให้สามีของฉันก่อน”
ไอ้หัวล้านกับจ้าวเทียนหนีไปได้ พวกไป๋หู่ก็ตามไปแล้ว แต่หลี่เสว่อยากจะเห็นพวกมันตายด้วยตาตัวเอง
คนพวกนั้นทรมานไป๋ยี่เฟยจนอยู่ในสภาพแบบนี้ ถ้าเธอมาช้ากว่านี้อีกก้าวเดียว มันก็อาจจะช่วยเขาไว้ไม่ทันก็ได้ พอคิดได้แบบนี้ หลี่เสว่ก็รู้สึกกลัวขึ้นมา ความรู้สึกที่อยากจะแก้แค้นก็เพิ่มตามขึ้นมาด้วย
หลิวเสี่ยวอิงพยักหน้าเบาๆ “ถ้าอย่างนั้นเธอก็ระวังตัวหน่อยแล้วกัน ฉันไปก่อน เธอไม่ต้องเป็นห่วง สามีของเธอปล่อยให้เป็นหน้าที่ของฉันเอง ฉันจะรักษาเขาให้หายได้อย่างแน่นอน”
พูดจบ หลิวเสี่ยวอิงก็หันหลังแล้วตามคนอื่นไป
ทันทีที่หันหลัง รอยยิ้มของหลิวเสี่ยวอิงก็ได้หายไป ถึงแม้ว่าจะคิดได้และปล่อยวางแล้ว แต่ในใจก็ยังรู้สึกแย่อยู่ดีความรู้สึกแย่ที่ทนแทบไม่ไหว
……
ไป๋ยี่เฟยถูกหามมาจนถึงชายหาด ตรงนั้นมีเรือที่พวกเขาขับมา
ในตอนที่ใกล้จะถึงชายหาด ไป๋ยี่เฟยก็นึกถึงฉีฉีขึ้นมา แล้วหันไปถามจางหัวปินว่า “ฉีฉีอยู่ไหน? เธอคือเด็กผู้หญิงที่ได้รับบาดเจ็บคนนั้น”
“เฉิงห้าวแบกอยู่ครับ” จางหัวปินตอบกลับ
ไป๋ยี่เฟยรู้สึกโล่งอก แล้วพูดไปว่า “ห้ามฆ่าเธอเด็ดขาด แต่ก็ห้ามปล่อยเธอไปเหมือนกัน!”
“คุณไม่ต้องห่วงครับ” จางหิวปืนพยักหน้า เพื่อเป็นการบ่งบอกว่าเขาเข้าใจแล้ว
ตอนที่อยู่ในถ้ำ ไป๋ยี่เฟยได้หลอกฉีฉี ทำให้ฉีฉีสิ้นหวัง แล้วทำให้เธอพูดความลับบางอย่างออกมา
แต่ในตอนที่ฉีฉีแทงแผ่นไม้ใส่ไหล่ของเขานั้น มันก็ทำให้ไป๋ยี่เฟยรู้ตัวว่า เขาคิดผิด
