บทที่ 522
“เกิดอะไรขึ้น?” ไม่ใช่ว่าไปช่วยคนเหรอ? ทำไมถึงสู้กัน?”
หลายคนพบว่าคนสองคนที่อยู่ไม่ไกลนั้นแตกแยกกันและยังมีการลงไม้ลงมือกันอีก เห็นได้ชัดว่ากำลังทะเลาะ
ทุกคนต่างพากันทำหน้างุนงง ไม่ใช่ว่ากำลังไปช่วยคนอยู่เหรอ?
มันเรื่องอะไรกัน?
พอไป๋ยี่เฟยเห็นฉากนี้ก็เข้าใจอะไรบางอย่างทันที
เมื่อครู่ที่โจวฉวี่เอ๋อบอกว่าเฝิงเซียนเซียนเรียกโจวฉวี่เอ๋อไปคุยโม้กัน ในขณะเดียวกัน ก็มีคนตกน้ำ อีกทั้งระยะห่างก็ค่อนข้างไกลและเห็นหน้าคนไม่ชัดด้วย บวกกับอีกฝ่ายหันหลังให้กับทุกคน ดังนั้นจึงเป็นเรื่องง่ายที่จะคิดว่าคนที่ตกน้ำคือโจวฉวี่เอ๋อ
โจวฉวี่เอ๋อเป็นเพื่อนรักของหลี่เสว่ และไป๋ยี่เฟยก็ไม่ใช่ว่าจะไม่ไปช่วยคน
ถ้าเช่นนั้น เมื่อเห็นว่าไป๋ยี่เฟยไม่ลงไปดังนั้นจึงเป็นเวลาที่ดีที่สุดที่ผู้หญิงตกน้ำคนนั้นจะลงมือฆ่าเขา
แต่น่าเสียดาย ที่เฝิงเซียนเซียนคิดไม่ถึงว่าไป๋ยี่เฟยจะไม่ลงไป และคนที่ลงไปกลับเป็นฉินซานแทน
ไป๋ยี่เฟยกำลังกลายเป็นเป้าหมายที่ฝูงชนต้องการโจมตีในตอนนี้ ดังนั้นเขาจะไม่โง่พอที่จะกระโดดลงไปช่วยคน โดยไม่เข้าใจสถานการณ์เป็นอย่างดี และตอนนั้นฉินซานก็กระโดดลงไปพอดี
ดังนั้น โจวฉวี่เอ๋อจึงถูกปล่อยตัวออกมา
ไป๋ยี่เฟยคิดอย่างนี้เสร็จ ก็อดยิ้มเยาะไม่ได้ช่างเป็นแผนการที่ดีเสียจริง!
แต่พอหลังจากที่ไป๋ยี่เฟยคิดออกก็ไม่ได้ลงมือทำอะไร และมองต่อไปอย่างไม่รู้ไม่ชี้
ในทะเล หลายคนที่ก่อนหน้านี้จะมาให้ความช่วยเหลือ กลับลงน้ำไป และพวกเขาหลายคนก็ต่อสู้กัน
10 นาทีกว่าต่อมาคนหนึ่งก็ปีนขึ้นไปบนเรือชูชีพและขับเรือชูชีพกลับมา
……
เมื่อเรือชูชีพถูกดึงขึ้นมาด้วยความช่วยเหลือของคนไม่กี่คน ฉินซานก็เอามือกุมท้องและปีนขึ้นไป
สวี่ชางยืนอยู่ฝั่งนี้ และเมื่อเห็นท่าทางของฉินซานเขาก็ตกใจ “เกิดอะไรขึ้น?”
ใบหน้าของฉินซานเต็มไปด้วยความไม่สบอารมณ์ “กูจะรู้ได้ยังไง?”
“บ้าเอ๊ย ถ้ารู้เช้ากว่านี้กูคงจะไม่ทำเรื่องดีนี้หรอก! เฮ้ย!”
เมื่อสวี่ชางเห็นดังนั้นสีหน้าของเขาก็มืดครึ้มอย่างงุนงง สุดท้ายเขาก็ไม่ได้ถามอะไรมากเพียงแต่สั่งให้คนรีบพันผ้าพันแผลให้ฉินซาน
โจวฉวี่เอ๋อและคนอื่นๆเห็นฉากนี้ ก็รู้สึกซับซ้อนเล็กน้อย อย่างไรเสียฉินซานก็ทำใบหน้าที่เหมือนกับฉินหัว
ไป๋ยี่เฟยขมวดคิ้ว ฉินซานคนนี้ นอกจากจะหน้าตาเหมือนฉินหัวแล้ว ส่วนอื่นๆ ก็ไม่มีอะไรเหมือนฉินหัวเลยสักอย่าง!
เหตุการณ์ตกน้ำก็สิ้นสุดลงเมื่อฉินซานพันผ้าพันแผลเสร็จ ทุกคนก็พากันกลับไปที่ห้องโถงใหญ่ หรือกลับไปที่ห้องของพวกเขา
หลี่เสว่และโจวฉวี่เอ๋อก็กลับไปที่ห้องเช่นกัน ส่วนไป๋ยี่เฟยเมื่อเห็นฉินซานที่เดินออกไปไม่ไกลมาก เมื่อเขาคิดไปคิดมาแล้ว ก็เดินตามไป
ฉินซานมาถึงดาดฟ้าเรือ เพราะรอบที่สองของการแข่งขันได้สิ้นสุดลงแล้ว และบนดาดฟ้าก็มีคนมากมาย เขาเลยเดินเตร่ผ่านฝูงชน และไม่นานเขาก็หายไป
เมื่อไป๋ยี่เฟยไม่เห็นเขาแล้ว เขาก็ขมวดคิ้ว ช่างมันเถอะ ยังไงสะก็ไม่ใช่ฉินหัว จึงไม่คิดที่จะหาอีกเขาแล้ว
ในตอนนั้นเอง มือทั้งสองข้างก็วางลงบนไหล่ของไป๋ยี่เฟยจากด้านหลัง
ไป๋ยี่เฟยตกใจ พร้อมกับหันหลังกลับทันที และเห็นว่าเป็นฉินซานที่หายตัวไปเมื่อครู่นี่เอง เขารีบเก็บมือที่เตรียมพร้อมจะโจมตีและสายตาที่ดุร้ายของเขาไว้
ฉินซานไม่ได้พลาดการเปลี่ยนแปลงสายตาของไป๋ยี่เฟย สีหน้าของเขามืดครึ้มลง และพูดด้วยเสียงต่ำว่า “สะกดรอยตามผมเหรอ? คุณเป็นพวกเดียวกันกับพวกนั้นสินะ?”
คนพวกนั้นเป็นคนของผู้หญิงที่ตกน้ำและพวกเรือชูชีพพวกนั้น
ไป๋ยี่เฟยส่ายหน้า “ไม่ใช่”
ฉินซานได้ยินดังนั้นก็สังเกตไป๋ยี่เฟย “ถ้าไม่ใช่แล้วมึงตามกูไปทำไม? มึงรู้จักกูเหรอ?”
หลังจากหยุดไปหนึ่งวินาที ฉินซานก็พูดอย่างฉับพลันว่า “อ๋อ แกคือประธานโหวจวี๋กรุ๊ปนิ และตอนนี้ก็ยังเป็นประธานของบริษัทคริสตัลกรุ๊ปอีกใช่ไหม? แกชื่อไป๋ยี่เฟย!”
“กูไม่เคยติดต่อกับมึงมาก่อน มึงตามกูไปเพื่ออะไร? “
ไป๋ยี่เฟยมองฉินซานอย่างเงียบๆและตอบอย่างเฉยชาว่า “ผมไม่ได้สะกดรอยตามคุณ”
“พูดเหลวไหล!” ฉินซานส่งเสียงโกรธเกรี้ยว “กูมองว่ามึงกำลังหาคน ไม่ใช่ว่าตามกูไปทำไม?”
ไป๋ยี่เฟย “…”
“ขอโทษครับ ผมจำคนผิดจนได้” ไป๋ยี่เฟยตอบกลับอย่างเฉยชา
ฉินซานลูบคางของเขา “จำผิดคนงั้นเหรอ? กูหล่อเหลาและสง่าผ่าเผยขนาดนี้ มึงยังจำผิดคนอีกเหรอ?”
ไป๋ยี่เฟยไม่ได้พูดอะไร จากนั้นเขาหันหลังเดินจากไป
ฉินซานตะโกนอยู่ข้างหลังเขาว่า “เฮ้ย ที่กูพูดน่ะไม่ถูกเหรอ? อา!”
เดิมทีไป๋ยี่เฟยแค่ต้องการรู้ตัวตนของฉินซาน และถือโอกาสดูว่าจะรู้ความสัมพันธ์ของเขากับฉินหัวหรือไม่ แต่ตอนนี้ เมื่อเห็นท่าทางหลงตัวเองของฉินซาน ไป๋ยี่เฟยก็แสดงให้เห็นว่า เขาไม่ได้สนใจอีกต่อไป
……
ไม่นาน ท้องฟ้าก็มืดลง
สวี่ชางบอกว่าจะมีกิจกรรมในช่วงกลางคืน แต่เมื่อทุกคนรู้ว่าเป็นกิจกรรมอะไร ก็เดือดพล่าน
งานประมูล!
กิจกรรมที่สหพันธ์ธุรกิจเตรียมไว้ให้ทุกคนนั้นชนะใจทุกคน บวกกับคนที่บนเรือสำราญนี้ล้วนเป็นเถ้าแก่ใหญ่ทั้งนั้น ดังนั้นเกือบทั้งหมดจึงเข้าร่วมงานประมูลครั้งนี้
ไป๋ยี่เฟยกับหลี่เสว่และคนอื่นๆก็ไม่มีข้อยกเว้น เมื่อถึงเวลาพวกเขาก็ต้องมาที่ห้องโถงใหญ่เช่นกัน
จากนั้นไม่นานหลังจากการจุดร้อนของเจ้าภาพ การประมูลก็เริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการ
การประมูลล้วนเป็นผลงานการเขียนตัวหนังสือด้วยพู่กันและภาพวาดโบราณ หรือเครื่องประดับอัญมณีต่างๆ แต่ไป๋ยี่เฟย กลับไม่สนใจในสิ่งนี้
หลี่เสว่ดูเหมือนจะไม่ได้สนใจอะไรมากเช่นกันและพวกเขาทั้งสองพูดคุยกันอย่างเงียบๆ
ครึ่งชั่วโมงผ่านไป ไป๋ยี่เฟยพลันเห็นเฝิงเซียนเซียนลุกขึ้นยืนอย่างกะทันหัน และมองไปทุกหนทุกแห่ง จากนั้นจึงรีบออกจากห้องโถงไปอย่างรวดเร็ว
ไป๋ยี่เฟยเห็นสายตานี้แวบหนึ่ง ก็รีบพูดกับหลี่เสว่ว่า “ผมจะออกไปสักพัก”
หลี่เสว่พยักหน้า และไม่ได้ถามอะไรมาก
ไป๋ยี่เฟยไม่ได้กังวลเรื่องความปลอดภัยของหลี่เสว่มาก เพราะที่นี่มีคนอยู่มาก และไป๋หู่กับสวีลั่งก็อยู่ด้วย
“ปกป้องภรรยาผมด้วย” ไป๋ยี่เฟยพูดกับไป๋หู่กับสวีลั่ง
ไป๋หู่กับสวีลั่งพยักหน้า
ไป๋ยี่เฟยเดินออกจากห้องโถงไป เมื่อเห็นเฝิงเซียนเซียน ก็รีบตามไปทันที
เหตุผลที่เขาตามเฝิงเซียนเซียนออกมา ก็เพื่อเตือนเฝิงเซียนเซียนว่าอย่าได้ทำอะไรไปมากกว่านี้ ไม่เช่นนั้น เขาคงไม่ถือสาที่จะกำจัดหล่อนบนเรือสำราญ เพราะอย่างไรเสียก็ไม่มีใครรู้
แต่หลังจากที่เฝิงเซียนเซียนหยุดลง ไป๋ยี่เฟยก็เห็นเย่ฮวน
บนดาดฟ้าเรือ เหตุเพราะทุกคนต่างก็ไปร่วมงานประมูล จึงแทบไม่มีคนเลย
ในมุมนี้ มีโต๊ะกลมโต๊ะเล็กวางอยู่ บนโต๊ะมีไวน์แดงอยู่สองแก้ว และคนที่นั่งอยู่ข้างโต๊ะ ก็คือเย่ฮวน
ด้านหลังเย่ฮวน มีบอดี้การ์ดในชุดดำสองคนยืนอยู่ตรงนั้นอย่างเงียบๆ
ไป๋ยี่เฟยมองเย่ฮวน แล้วหันไปมองเฝิงเซียนเซียน ทันใดนั้นก็ยิ้มออกมา ที่แท้ก็จงใจล่อเขามาที่นี่
เย่ฮวนรู้อยู่แล้วว่าไป๋ยี่เฟยมาแล้ว แต่เขาไม่ได้หันกลับมา กลับจ้องมองไปบนท้องฟ้าที่แวววาวแล้วโบกมือพร้อมกับพูดว่า “ลงไปกันให้หมด! ”
“แล้วฉันล่ะ?” เฝิงเซียนเซียนเอ่ยถาม
เย่ฮวนไม่ได้มองเฝิงเซียนเซียน แต่กลับพูดด้วยเสียงเรียบเฉยว่า “ผมอยากคุยกับเขาตามลำพัง”
ความหมายที่ไม่พูดก็เป็นที่เข้าใจกัน
เมื่อเฟิงเซียนเซียนเห็นบอดี้การ์ดสองคนนั้นจากไปแล้ว หล่อนก็ถลึงตาใส่อย่างไม่เต็มใจก่อนจะหันหลังแล้วเดินจากไป
เมื่อทุกคนจากไปแล้ว เย่ฮวนก็หันไปทักทายไป๋ยี่เฟย “นั่งลงดื่มสักแก้วสิ?”
พูดอยู่อย่างนั้น เย่ฮวนก็ดันไวน์แดงอีกแก้ว ไปทางไป๋ยี่เฟย
ไป๋ยี่เฟยไม่ได้เคลื่อนไหวใดๆ เพียงแต่พูดอย่างเฉยชาว่า “จะคุยเรื่องอะไร?”
เย่ฮวนเห็นเขาไม่ขยับ ก็ไม่ได้อะไรมาก แต่กลับตอบไปว่า “ขอโทษด้วยจริงๆ คนภายในสร้างปัญหาให้คุณแล้ว”
ไป๋ยี่เฟยได้ยินดังนั้นก็เงียบไปครู่หนึ่ง จึงยิ้มบางๆ และพูดว่า “ด้วยคำพูดที่ตรงไปตรงมา และด้วยเงื่อนไขของคุณ อยากแต่งกับผู้หญิงแบบไหนก็ย่อมได้ แล้วทำไมถึงได้แต่งงานกับผู้หญิงโง่เง่าแบบนี้ล่ะ?”
เย่ฮวนไม่ได้สนใจในคำพูดของไป๋ยี่เฟย แต่กลับพูดอย่างเห็นด้วยว่า “คุณพูดถูก”
ไป๋ยี่เฟยเลิกคิ้ว “แล้วทำไมนายถึงยัง…”
เย่ฮวนรู้สึกหมดหนทาง เขาจิบไวน์แดงไปคำหนึ่ง แล้วพูดด้วยเสียงเรียบเฉยว่า “ไม่มีทางเลือกแล้ว”
หลังจากพูดจบ ไป๋ยี่เฟยก็เริ่มสงสัยเย่ฮวนมากขึ้น เขานั่งลงอย่างรู้แล้วรู้รอด และฟังอย่างใจจดใจจ่อ
เย่ฮวนจิบไวน์แดงอีกคำหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยปากขึ้นพูดว่า “คุณไม่เห็นเหรอว่า ในงานแต่งของผม พ่อแม่ไม่ได้โผล่มาเลย?”
ไป๋ยี่เฟยตกใจ หากเย่ฮวนไม่พูดนี่คือไม่รู้เลย พอพูดไปเขาก็ตอบโต้มาทันที ตอนนั้นเขาเพียงแค่พยายามช่วยหลงหลิงหลิงแค่นั้น ซึ่งเดิมทีก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมาก พอกลับมาคิดตอนนี้ ก็ไม่เห็นพ่อแม่ของเย่ฮวนจริงๆด้วย
“ทําไมกัน?” ไป๋ยี่เฟยถามอย่างสงสัย
