บทที่516
รปภที่ล้อมอยู่ก็ถามขึ้นว่า “เกิดอะไรขึ้น?”
ไป๋ยี่เฟยมองขึ้นมาที่รปภ มือยังคงกด ‘เฉินห้าว’ เอาไว้ ส่วนสีหน้าก็จริงจังมาก “บนตัวเขามีระเบิด”
“ว่าไงนะ?”
สีหน้าของรปภเปลี่ยนไปทันที พร้อมกับก้าวถอยหลังไปหลายก้าว
‘เฉินห้าว’ หัวเราะออกมาเสียงดัง สีหน้าเกรี้ยวกราด “กลัวแล้วล่ะสิ? ใครที่ไม่อยากตาย ก็รีบปล่อยฉันไป ไม่อย่างนั้นเราก็มาตายไปพร้อมกันเลย!”
รปภถอยหลังอีกครั้ง “รีบไปบอกประธานสวี่เร็ว!”
เมื่อเจอกับสถานการณ์แบบนี้ รปภแบบพวกเขาจัดการไม่ได้หรอก มีแต่ต้องรายงานเบื้องบนเท่านั้น เผื่อจากพอทำอะไรได้บ้าง
ไป๋ยี่เฟยกด ‘เฉินห้าว’ เอาไว้อย่างแน่นๆ ขอแค่เขาขยับมือไม่ได้ ระเบิดก็จะไม่ถูกจุดแล้ว พวกเขายังมีโอกาส พวกเขาสามารถถอดระเบิดออกมาได้
ไม่นาน รปภก็พาคนกลุ่มหนึ่งออกมา
คนแรกคือประธานสวี่ แล้วตามด้วยเย่ฮวนกับหลิ่วจาวเฟิงและคนอื่นๆ หลี่เสว่ก็คือหนึ่งในนั้น ตอนที่เห็นไป๋ยี่เฟยกด ‘เฉินห้าว’ ไว้นั้น เธอก็รู้สึกงงไปทันที
“ที่รักคะ!” หลี่เสว่ตั้งใจจะวิ่งเข้าไป แต่ก็ถูกรปภดึงตัวไว้ก่อน
“คุณผู้หญิงครับ มันอันตรายมาก ผมว่าคุณอย่าเข้าไปดีกว่านะครับ!”
หลี่เสว่ยังคงขัดขืน “ปล่อยฉันนะ!”
“เขาเป็นสามีของฉัน!” หลี่เสว่ตะโกนเสียงดังเพื่อหวังที่จะเข้าไป
สวี่ชางเดินเข้าไป แล้วบอกกับหลี่เสว่ว่า “คุณหลี่ครับ ตอนนี้สถานการณ์กำลังคับขัน ช่วยใจเย็นลงก่อนนะครับ”
ทันใดนั้น เฉินห้าวก็ได้ตามมาถึง “พี่สะใภ้ พี่!”
“เชี่ย!”
ตอนแรกทุกคนมองเห็นเฉินห้าวตัวปลอมที่ถูกไป๋ยี่เฟยกดไว้ จากนั้นก็เห็นเฉินห้าวตัวจริง ความแตกตื่นจึงบังเกิดขึ้น
“สองคนนี้เหมือนกันอย่างกับแกะ!”
“เชี่ย! นี่มันเรื่องอะไรกัน?”
“นี่มันราชาวานรตัวจริงกับตัวปลอมใช่มั้ยเนี่ย?”
ชั่วขณะหนึ่งความสนใจของทุกคนก็ตกไปอยู่ที่เฉินห้าวทั้งสอง จนลืมเรื่องระเบิดไปเลย
หลี่เสว่เองก็รู้สึกงงไม่ต่างกัน แต่เธอก็ได้สติขึ้นมาก่อนใคร เฉินห้าวที่ถูกไป๋ยี่เฟยกดไว้คือตัวปลอม คนที่อยู่กับเธอตลอดนั้นคือตัวจริง
“ที่รัก……” หลี่เสว่เป็นห่วงสถานการณ์ของไป๋ยี่เฟยมากกว่า เขาอยู่ใกล้เฉินห้าวใกล้ขนาดนั้น ถ้าเกิดเฉินห้าวคนนั้นฉวยโอกาสตอนที่ไป๋ยี่เฟยไม่ทันระวังจุดระเบิดเข้า งั้นไป๋ยี่เฟยก็……
ไป๋ยี่เฟยรู้ว่าหลี่เสว่กำลังเป็นห่วงเขา แต่มันไม่มีทางเลือก เพื่อไม่ให้ระเบิดทำงาน เขาจำเป็นต้องกดเฉินห้าวไว้แบบนี้เท่านั้น
เมื่อสวี่ชางเห็นแบบนั้นเขาก็ขมวดคิ้วแล้วถามว่า “มีใครรู้เรื่องระเบิดบ้างไหมครับ? พอจะช่วยปลดมันหน่อยได้ไหม?”
พูดจบ ทุกคนก็พากันส่ายหน้า ทุกคนต่างก็เป็นท่านประธานของบริษัทต่างๆ กับเลขาที่ตามมา แล้วจะให้ไปรู้จักพวกระเบิดได้ยังไงล่ะ? แม้แต่เห็นยังไม่เคยเลย นี่เป็นครั้งแรกเลยด้วยซ้ำที่ได้เห็น
พอไป๋ยี่เฟยได้ยินสวี่ชางพูด เขาก็กำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เฉินห้าวตัวปลอมก็หัวเราะออกมาเสียงดัง “ไอ้พวกไร้ประโยชน์! คิดจะจับฉันเหรอ? นี่แหละคือสิ่งที่พวกแกต้องจ่าย!”
“ผมเตือนให้พวกแกปล่อยฉันไปดีกว่า ฉันอาจจะพิจารณาที่จะปล่อยพวกแกไป ไม่อย่างนั้น เราก็จะตายกันหมด!”
“ข้าไม่กลัวตาย! แต่พวกแก……”
“มีแต่พวกขี้ขลาดที่รักตัวกลัวตาย! ฮ่าฮ่า…”
พอทุกคนได้ยินอย่างนั้น สีหน้าก็ดูแย่ไปทันที
ไป๋ยี่เฟยรู้สึกเหลืออดที่ได้ยินอย่างนั้น ก่อนที่เฉินห้าวตัวปลอมจะเปิดปากพูดอีก เขาก็สับมือลงที่ท้ายทอยอย่างรวดเร็วจนเฉินห้าวตัวปลอมสลบไปทันที
พอเห็นเขาสลบไป สวี่ชางก็โล่งอกไปที “เขายังไม่ได้จุดชนวนใช่มั้ย?”
“ยังครับ” ไป๋ยี่เฟยส่ายหน้า “แต่ก็ต้องจัดการอยู่ดี ไม่อย่างนั้น……”
ไม่ต้องพูดอะไรมากก็เป็นอันรู้กันอยู่แล้ว
สวี่ชางจนปัญญา “ไม่มีใครที่มีความรู้เลย จะลองมือทั้งอย่างนี้ก็ไม่ได้ มัน……”
ไป๋ยี่เฟยเสนอแนวคิด “โยนลงทะเลทั้งอย่างนี้เลย”
เขาไม่สนใจหรอกว่าคนๆ นั้นจะเป็นหรือตาย ถ้าจะพูดให้ถูกคือ ตายไปเลยดีกว่า
หลังจากที่ไป๋ยี่เฟยพูดจบ เขาก็เดินไปหาหลี่เสว่ ไป๋หู่สวีลั่งและคนอื่นๆ ก็อยู่ด้วย
พอสวี่ชางได้ยินไป๋ยี่เฟยพูดอย่างนั้น เขาก็เงยหน้ามามองไป๋ยี่เฟยแล้วมองแล้วมองอีก เขาดูไม่ตกใจเลยที่ไป๋ยี่เฟยเสนอแบบนี้ออกมา แต่เขาก็พูดขึ้นว่า “มันไม่ดีมั้งครับ?”
ไป๋ยี่เฟยตอบไปอย่างเรียบเฉย “ถ้าอย่างนั้นก็คุณก็เก็บเขาไว้ แล้วรบกวนช่วยเตรียมเรือให้เราสักลำด้วย”
“คุณว่ายังไงนะ……” สวี่ชางไม่ได้เข้าใจในทันที พอพูดมาได้ครึ่งทางถึงได้เข้าใจสิ่งที่ไป๋ยี่เฟยจะสื่อ ถ้าจะเก็บคนที่อันตรายแบบนี้ไว้ ก็คงต้องให้พวกเขานั่งเรือชูชีพออกไปก่อน พอเขาตื่นขึ้นมาจะได้ไม่ถูกขู่เอาได้
พอเห็นอย่างนั้น ทุกคนก็พากันมองไปที่สวี่ชาง
“ถึงจะบอกว่าเป็นหนึ่งชีวิต แต่พวกเราตรงนี้มีกันตั้งหลายร้อยชีวิตเลยนะครับ!”
“จริงด้วย เอามันคนเดียวมาแลกกับพวกเราเป็นร้อย มันไม่คุ้มเลยนะครับ!”
“อีกอย่างนะ ระเบิดพวกนี้ก็เป็นของมัน เขาระเบิดตัวตาย จะมาโทษเราไม่ได้นะครับ!”
คนนั้นพูดที คนนี้พูดที บ่งบอกชัดเจนว่าไม่มีใครอยากตาย อยากให้ สวี่ชางโยนคนๆ นี้ลงไป
สวี่ชางมองไปที่ทุกคนรอบหนึ่ง ความคิดของคนพวกนี้ทำไมเขาจะไม่เข้าใจ ก็แค่อยากเอาตัวรอดเท่านั้น สุดท้ายเข้าก็ทำเสียงฮึดฮัด “โยนเขาลงไป!”
เมื่อได้ยินแบบนั้น รปภก็รีบเดินหน้ามา แบกเฉินห้าวตัวปลอมที่สลบอยู่ วางไว้บนราว จากนั้นก็ออกแรงผลัก
“จุ๋ม!”
เฉินห้าวตัวปลอมตกลงไปในทะเล ไม่หลงเหลือแม้แต่ล่องลอย
ในตอนนี้ อันตรายที่น่าหวาดหวั่นในครั้งนี้ก็ได้ผ่านไปอย่างปลอดภัยแล้ว
พอเห็นว่าไม่มีอันตรายแล้ว ทุกคนก็กลับเข้าไปในห้องโถงอีกครั้ง เพื่อดำเนินการชิงตำแหน่งในรอบแรกต่อ
แต่ไป๋ยี่เฟย หลี่เสว่และคนอื่นๆ กลับพากันไปหาโจวฉวี่เอ๋อ
โจวฉวี่เอ๋ออยู่ในห้องพักที่ สวีเหวินพาไป
เฉินห้าวที่เดินอยู่ด้านหน้า พอเห็น สวีเหวินที่นอนอยู่บนพื้นเขาก็ตกใจอย่างมาก “เชี่ย!”
สวีลั่งเดินขึ้นมาเตะ สวีเหวินออกไปข้างๆ แล้วไป๋ยี่เฟยก็พูดออกมาอย่างเรียบเฉยว่า “โยนลงไป!”
“อืม”
สวีลั่งก้มลงไปแบกคนขึ้นมา แล้วเดินออกไปทางดาดฟ้า
ส่วนสวีลั่งก็เปิดประตูห้องพักออก
ภายในห้องพักที่มืดสลัว โจวฉวี่เอ๋อถูกเชือกเส้นเท่าหัวแม่มือมัดเอาไว้ทั้งตัว ตอนนี้เธอยังหมดสติอยู่ และไม่รู้ตัวเลยว่าการช่วยเหลือได้มาถึงแล้ว
“ฉวี่เอ๋อ!” หลี่เสว่เดินรุกเข้าไป จากนั้นเฉินห้าวก็พยุงโจวฉวี่เอ๋อที่นอนอยู่บนพื้นให้ขึ้นมา
โชคดีที่เธอไม่ได้เป็นอะไรมาก
พอออกจากห้องมา ไป๋ยี่เฟยก็ไม่ได้ตามเฉินห้าวไป แต่เขากลับไปที่ห้องโถงพร้อมกับพาหลี่เสว่ไปด้วย
……
การเลือกตั้งกำลังดำเนินต่อไป
เมื่อไป๋ยี่เฟยเห็นแบบนั้นก็อดไม่ได้ที่จะขำออกมาอย่างไม่สบอารมณ์ คนพวกนี้นี่ช่างใจใหญ่จริงๆ เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นแล้วแท้ๆ ไม่คิดจะตรวจสอบสักหน่อย แต่กลับมาเลือกตั้งกันต่อ……
ไม่นาน ช่วงเช้าก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว ระหว่างพักเที่ยง ทุกคนก็มารวมกันที่ภัตตาคาร
