บทที่515
มือทั้งสองข้างของสวีเหวินถูกไป๋ยี่เฟยหักไปแล้ว จนพวกมันห้อยลงไปอย่างไร้เรี่ยวแรง จากนั้นไป๋ยี่เฟยก็กดเธอเข้ากับกำแพง จนเธอขยับตัวไปไหนไม่ได้
“ไป๋ยี่เฟย! แก……ยังอยากรู้ที่อยู่ของแม่นั่นอยู่รึเปล่า?” สวีเหวินได้แต่ใช้สิ่งนี้มากดดันไป๋ยี่เฟยเท่านั้น
ไป๋ยี่เฟยแค่ทำเสียงฮึดฮัด “ผมบอกไปแล้ว ผมจะทำให้คุณยอมพูดออกมาเอง!”
พูดจบ ไป๋ยี่เฟยก็ออกแรงทันที แย่งมีดสั้นของสวีเหวินมา แล้วเอาไปจ่อไว้ตรงคอสวีเหวิน “บอกผมมา เธออยู่ไหน?”
สวีเหวินรู้สึกกลัวจนตัวเริ่มสั่น แต่ก็ยังไม่พอใจไป๋ยี่เฟยอยู่ดี “ฉันไม่บอก! แน่จริงก็ฆ่าฉันเลยสิ!”
ไป๋ยี่เฟยขำออกมาอย่างไม่ชอบใจ “ไม่ ผมจะไม่ฆ่าคุณ การฆ่าคุณมันง่ายเกินไป ผมคิดว่า ใช้คนรับมีดมันน่าจะเข้าท่าที่สุด”
“ผู้หญิงน่ะ ให้ความสำคัญกับความสวยของตัวเองที่สุดแล้วจริงมั้ย?” ระหว่างที่พูด มีดสั้นก็ค่อยๆ เลื่อนจากลำคอไปอยู่ที่ใบหน้าของสวีเหวินแล้ว
นัยน์ตาของสวีเหวินเต็มไปด้วยความหวาดกลัว เธอเริ่มขัดขืนแล้ว “แกกล้าเหรอ!”
ไป๋ยี่เฟยไม่ได้สนใจเธอ เขากรีดมีดสั้นลงบนใบหน้าที่ขาวใสของเธอไปทีหนึ่ง เลือดสดๆ ไหลออกมาทันที
“อ้า!”
สวีเหวินโอดครวญออกมาเสียงดัง ไม่ใช่เพราะความเจ็บปวด แต่เป็นเพราะแผลนี้มันเกิดที่ใบหน้า พอนึกถึงต่อไปเธอต้องมีแผลเป็นอยู่บนใบหน้าไปตลอด เธอก็รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาทันที
“ไม่นะ……” สวีเหวินทนไม่ไหวแล้ว “ฉันบอกแล้ว……”
ไป๋ยี่เฟยทำเสียงฮึดฮัด ยังไงผู้หญิงก็รักสวยรักงามที่สุด เมื่อเทียบกับการฆ่าหรือทรมานแล้ว แบบนี้เห็นผลกว่าเยอะ
“นำทางไป!” ไป๋ยี่เฟยปล่อยสวีเหวินออก
สวีเหวินพยักหน้าด้วยความสั่นกลัว จากนั้นก็เดินไปข้างหน้า
ไป๋ยี่เฟยเดินตามหลังสวีเหวินไป แล้วใช้มีดสั้นจ่อหลังเธอไว้ ถ้าเธอคิดจะเล่นไม่ซื่อละก็ เขาไม่ยอมให้มันเกิดขึ้นหรอก
………
สวีเหวินพาไป๋ยี่เฟยไปถึงห้องพักที่อยู่ในห้องโดยสาร พอเปิดประตูออก ข้างหลังก็ได้มีคนๆ หนึ่งปรากฏตัวขึ้น
ก่อนที่ไป๋ยี่เฟยจะหันไปลงมือ เขาก็เห็นว่าเป็นเฉินห้าว จากนั้นก็รีบหยุดการโจมตีลง
เฉินห้าวนั้นวิ่งตามมา สีหน้าร้อนรน เหมือนเกิดเรื่องอะไรขึ้น
ไป๋ยี่เฟยทนไม่ไหวจนต้องถามไปว่า “มีอะไร?”
เฉินห้าวรีบตอบไปว่า “นายครับ แย่แล้ว ไม่รู้ว่าคุณนายเป็นอะไร อยู่ๆ เธอก็เป็นลมไปเลย”
“ว่าไงนะ?” ไป๋ยี่เฟยตกใจมาก ในใจตกร้อนรนมาก
เฉินห้าวมองมาที่สวีเหวิน แล้วพูดกับไป๋ยี่เฟยว่า “นายครับ นายรีบไปดูนายหญิงเถอะครับ!”
ไป๋ยี่เฟยพยักหน้า แต่เขาก็ไม่ลืมที่จะกำชับไว้ “ห้าวจื่อ คุณช่วยดูเธอไว้นะ เดี๋ยวผมกลับมา”
เฉินห้าวรีบก้าวมาข้างหน้า “ครับ นายไม่ต้องเป็นห่วง”
ไป๋ยี่เฟยยื่นมีดสั้นไปให้เฉินห้าว ส่วนเฉินห้าวก็ยื่นมือมารับมีดสั้น
แต่แล้ว สิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น ในตอนที่มีดสั้นของไป๋ยี่เฟยอยู่ห่างจากมือของเฉินห้าวไม่กี่มิลนั้น จู่ๆ เขาก็หันมีดออกแล้วแทงมีดสั้นเข้าไปที่กลางอกของสวีเหวิน
สวีเหวินเบิ่งตากว้าง แล้วมองหน้าไป๋ยี่เฟยด้วยความไม่อยากจะเชื่อ ราวกับไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดเลย แต่มีดสั้นเล่มนั้นได้ปักอยู่กลางอกของเธอจริงๆ
เฉินห้าวทำหน้าแตกตื่น “นาย………”
ไป๋ยี่เฟยยิ้มให้เฉินห้าวอย่างไม่ชอบใจ “แปลกใจมากสินะ?”
เฉินห้าวไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดีไป๋ยี่เฟยชักมีดสั้นออกแล้วเตะ สวีเหวินให้ล้มลงกับพื้น โดยไม่สนใจเธออีก
พอเห็นแบบนั้นเฉินห้าวก็ถอยหลังโดยอัตโนมัติ “นายครับ นายเป็นอะไรไป”
ไป๋ยี่เฟยจ้องหน้าเฉินห้าวด้วยดวงตาที่เคร่งขรึมคู่นั้น โดยถือมีดสั้นไว้ข้างหน้า ราวกับว่ากำลังจะลงมือกับเฉินห้าวเลย
“นายครับ นายเป็นอะไรไปครับเนี่ย?” เฉินห้าวแสดงความหวาดกลัวที่มีต่อไป๋ยี่เฟยออกมา
ไป๋ยี่เฟยยิ้มอย่างไม่ชอบใจ แล้วลงมือโดยที่ไม่พูดไม่จา
พอเห็นอย่างนั้น เฉินห้าวก็หันหลังวิ่งทันที
ไป๋ยี่เฟยไล่ตามขึ้นไปแล้วจับไหล่ของเฉินห้าวไว้ได้ เขาออกแรงกระชาก เฉินห้าวก็เสียหลักไปทางด้านหลังตามแรงดึงทันใดนั้น มือของเฉินห้าวก็เงื้อมไปด้านหลังแล้วจับมือของไป๋ยี่เฟยไว้ ราวกับจะทุ่มกลับไป๋ยี่เฟย
ไป๋ยี่เฟยสายตาเคร่งขรึม ตั้งหลักยืนให้มั่น จากนั้นก็ถีบใส่เฉินห้าว ทันใดนั้นเฉินห้าวก็คุกเข่าลงกับพื้น
ในเวลาเดียวกัน มืออีกข้างของไป๋ยี่เฟยก็เอามีดสั้นไปจ่อไว้ที่ลำคอของเฉินห้าว
เฉินห้าวไม่กล้าขยับตัวทันที จากนั้นก็พูดออกมาอย่างลำบากใจว่า “นายครับ นี่นายทำอะไรครับ?”
“เลิกแสดงได้แล้ว คุณไม่ใช่เฉินห้าว” ไป๋ยี่เฟยพูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม พร้อมกับออกแรงในมือเพิ่ม ที่ลำคอของเฉินห้าวมีเลือดออกมาทันที
เฉินห้าวชะงักไป จากนั้นสีหน้าที่หวาดกลัวก็หายไป กลายเป็นสีหน้าที่สงบเรียบร้อยแทน “คุณรู้ได้ยังไง?”
ความจริง ‘เฉินห้าว’ นั้นเหมือนกับเฉินห้าวมาก ไม่ว่าจะเป็นเสียง รูปร่างก็ไม่ต่างกันเลย แต่มีแค่อย่างเดียว
ตั้งแต่ที่ไป๋ยี่เฟยบอกให้เฉินห้าวเรียกตัวเองว่า ‘พี่ชาย’ เฉินห้าวก็ไม่เคยเรียกไป๋ยี่เฟยว่า ‘เจ้านาย’ อีกเลย นี่คือพิรุธเพียงหนึ่งเดียว และเป็นความผิดพลาดที่ถึงตายด้วย
“คุณเข้าใจความสัมพันธ์ของผมกับเฉินห้าวผิดไป” ไป๋ยี่เฟยตอบเข้าไปด้วยความหวังดี จากนั้นก็ถามเขาด้วยเสียงที่ดังว่า “คุณเป็นใคร?”
เฉินห้าวยิ้มออกมาอย่างไม่ชอบใจ “คุณทายดูสิ!”
เมื่อสิ้นเสียง มีดสั้นของไป๋ยี่เฟยก็แทงเข้าไปในคอของ ‘เฉินห้าว’ “จะตอบไม่ตอบ?”
“อ้า!”
เมื่อมีดสั้นแทงทะลุผิวหนังเข้าไป มันก็ทำให้ ‘เฉินห้าว’ รู้สึกถึงความน่ากลัวของความตายขึ้นมา “ใจเย็นก่อนครับใจเย็นก่อน……”
ไป๋ยี่เฟยไม่สนใจ เขาถามต่อว่า “คุณเป็นใคร ใครส่งคุณมา?”
ดวงตาของ ‘เฉินห้าว’ สั่นไหว “บอกแล้ว บอกแล้ว……”
‘พักหายใจ’ เขาอ้าปากเตรียมจะพูด แต่พอ’ เฉินห้าว’ พลิกมือก็หยิบมีดสั้นออกมาเล่มหนึ่ง แล้ววาดมีดสั้นมาทางด้านหลัง
ไป๋ยี่เฟยที่ตกใจจึงรีบถอยออกมา จนสามารถหลบมีดสั้นนั้นออกไปได้ ด้วยเหตุนี้ ‘เฉินห้าว’ ก็ได้หลุดออกจากการพันธนาการของไป๋ยี่เฟยออกมาได้ เขารีบวิ่งต่อไปข้างหน้า
ไป๋ยี่เฟยที่เห็นอย่างนั้นก็รีบวิ่งตามไป ทั้งคู่ออกมาที่ดาดฟ้าเรืออีกครั้ง
ความจริงบนดาดฟ้าเรือนั้นมีรปภคอยเดินตรวจตราอยู่ เมื่อกี้ทั้งสองไม่ได้เจอ แต่ครั้งนี้ทั้งสองได้เจอรปภเข้าคนหนึ่ง
พอรปภเห็นแบบนั้น เขาก็รีบเรียกเพื่อนให้มาช่วยจากทางวอทันที พร้อมกับวิ่งตามทั้งคู่ไป “คนที่อยู่ข้างหน้า หยุดเดี๋ยวนี้ ทำอะไรกันน่ะ?”
‘เฉินห้าว’ วิ่งไปข้างหน้าอย่างสุดชีวิต พอวิ่งมาถึงมุมเมื่อกี้ พอเห็นไป๋ยี่เฟยวิ่งตามมาแล้ว เขาก็สาดผงสีขาวไปด้านหลังโดยไม่ต้องคิดทันที
ไป๋ยี่เฟยยกมือขึ้นมาปิดจมูกของตัวเอง อีกมือก็ปัดป่าย แต่ก็ไม่ได้หยุดที่จะไล่ตาม ‘เฉินห้าว’ ไป
เมื่อ ‘เฉินห้าว’ เห็นว่ายาพิษใช้กับไป๋ยี่เฟยไม่ได้ผล เขาก็ตกใจ เมื่อกี้ยังใช้ได้อยู่เลยไม่ใช่รึไง? แล้วทำไมตอนนี้ถึงใช้ไม่ได้แล้วล่ะ?
ไป๋ยี่เฟยได้กินยาถอนพิษไปแล้ว มันก็ต้องไม่ได้ผลสิ
‘เฉินห้าว’ แววตาเคร่งขรึม ในขณะที่ไป๋ยี่เฟยคิดว่าเขายังจะวิ่งต่อนั้นเอง จู่ๆ เขาก็พุ่งสวนกลับมา
ไป๋ยี่เฟยสูดหายใจเข้า แล้วทำการรับมืออย่างรวดเร็ว เขายกขาขึ้น แล้วถีบ ‘เฉินห้าว’ ที่พุ่งเข้ามาจนกระเด็นออกไป
“ปั๊ง!”
ไป๋ยี่เฟยรีบวิ่งเข้าไปกดตัว ‘เฉินห้าว’ เอาไว้ “คุณหนีไม่รอดหรอก!”
การปลอมตัวของ ‘เฉินห้าว’ นั้นถือว่าเยี่ยมยอดมาก ถ้าไม่ใช่คนคุ้นเคยไม่มีทางมองเห็นพิรุธแน่นอน และด้วยเหตุนี้วิชาการต่อสู้ของ ‘เฉินห้าว’ ก็ไม่ได้สูงมากด้วย
พอ ‘เฉินห้าว’ เห็นว่าตัวเองหนีไม่พ้นแล้ว เขาจึงไม่คิดที่จะขัดขืนต่อ เขาได้แต่หันมาจ้องหน้าไป๋ยี่เฟย “ถึงผมจะหนีไม่รอด แต่คุณก็อย่าคิดว่าจะหนีรอดล่ะ!”
ไป๋ยี่เฟยชะงักไป เขาขมวดคิ้ว ไม่รู้ว่า ‘เฉินห้าว’ หมายถึงอะไร
ทันใดนั้น เขาก็เข้าใจทันที
‘เฉินห้าว’ หัวเราะออกมาเสียงดัง “ฮ่าฮ่า……ถ้าจะตาย เราก็มาตายด้วยกัน!”
“ในตัวผมมีระเบิดมัดอยู่ อย่าหวังที่จะรอดเลย!”
พอไป๋ยี่เฟยได้ยินอย่างนั้น นัยน์ตาของเขาก็หดเล็กลง ระเบิดเหรอ? ระเบิดอีกแล้ว!
ไป๋ยี่เฟยทำท่าทางสงสัย เขาไม่ค่อยเชื่อคำพูดของ ‘เฉินห้าว’ สักเท่าไหร่ แต่แล้วเฉินห้าวก็พูดออกมาว่า “มันอยู่ในตัวผม ถ้าไม่เชื่อคุณก็ลองดูได้!”
“หุบปาก!” ไป๋ยี่เฟยชกใส่ ‘เฉินห้าว’ ในเวลาเดียวกัน เพื่อความปลอดภัยเขาก็ปลดเสื้อเชิ้ตของ ‘เฉินห้าว’ ออก จากนั้นก็เห็นระเบิดที่พันอยู่รอบตัวเขา ระเบิดที่มีสายสีเขียวพันอยู่
“เชี่ย!” ไป๋ยี่เฟยสบถออกมา “แม่งมีจริงด้วย!”
“ฮ่าฮ่า…” ‘เฉินห้าว’ เหมือนเสียสติไปแล้ว “ถ้าข้าตาย ข้าก็จะเอาพวกแกไปเป็นเพื่อนด้วย ฮ่าฮ่า…”
ในตอนนี้ รปภที่อยู่ด้านหลังได้ตามาถึงแล้ว ในเวลาเดียวกัน รปภจากส่วนอื่นก็ตามมาสมทบแล้วเหมือนกัน เพียงครู่เดียวก็ล้อมทั้งสองเอาไว้แล้ว
