บทที่ 479
คนที่ต้องการจะฆ่าไป๋ยี่เฟยต่างก็งงงวยไปหมด และพวกไป๋ยี่เฟยก็ประหลาดใจเช่นกัน พวกเขาไม่รู้จักคนๆนี้เลย แต่คนนี้ช่วยชีวิตไป๋ยี่เฟยไว้ได้ในตอนเมื่อกี้นี้
หรือว่าเขามาที่นี่เพื่อช่วยไป๋ยี่เฟยงั้นหรือ?
แต่เขาเป็นใคร?
ทำไมถึงมาช่วยไป๋ยี่เฟย?
คนที่ต้องการจะฆ่าไป๋ยี่เฟยตะโกนใส่เขา “คนของใคร? แจ้งชื่อมา?”
บุคคลนั้นได้ยินเสียงและเดินเข้ามาทีละก้าว แต่ไม่ตอบคำถามของพวกเขาเลย
ไป๋ยี่เฟยและคนอื่นๆมองหน้ากันเมื่อเห็นเช่นนี้ แต่พวกเขาก็ไม่รู้ว่าทำไม
คนพวกนั้นไม่สามารถรอได้อีกต่อไป “ไอ้บ้าเอ้ย ไม่สนใจแล้วว่าคุณจะใคร? ฆ่าไป๋ยี่เฟยให้ตายก่อนค่อยว่ากัน!”
เมื่อสิ้นคำพูด ทุกคนก็เริ่มโจมตีไป๋ยี่เฟยอีกครั้ง
และในเวลานี้ คนที่ถือปืน “ปังปัง” ไม่กี่นัด ทุกคนที่อยู่ใกล้กับไป๋ยี่เฟยก็ถูกยิงเสียชีวิตทั้งหมด
ในขณะนี้ การเคลื่อนไหวของทุกคนก็หยุดลง
พวกเขาเข้าใจแล้วว่า คนๆนี้มาเพื่อช่วยเหลือไป๋ยี่เฟย!
ชายคนนั้นเดินเข้ามาหาไป๋ยี่เฟย และเล็งปืนไปที่ฝูงชน
“แม่งเอ้ยเป็นคนของไป๋ยี่เฟย!”
“ฆ่า!”
“เขามีปืนอยู่ในมือ!”
มีปืนดีกว่าใช้อาวุธเย็น ปืนเร็วกว่า และสู้ได้ในระยะไกล ตราบใดที่พวกเขาเข้าใกล้ ก็จะถูกยิงจนหัวระเบิด
ดังนั้น ทุกคนจึงลังเล
ไป๋ยี่เฟยยืนอยู่ข้างหลังคนๆนั้น แล้วถามด้วยน้ำเสียงทุ้มว่า “คุณเป็นใคร?”
“นี่มันไม่สำคัญเลย สิ่งที่สำคัญคือ ผมมาที่นี่เพื่อช่วยเหลือคุณ” ชายคนนั้นตอบเบาๆ
ไป๋ยี่เฟยเหล่มองเขา “คุณมีจุดประสงค์อะไรเหรอ?”
เขาจะไม่เชื่อเลยว่าคนที่เขาไม่รู้จักจะมาช่วยเหลือเขาโดยไม่มีเหตุผล เพราะอะไร?
มันแสดงได้เพียงว่าเขามีจุดประสงค์อื่น และยิ่งไปกว่านั้น คือเขาอยากจะรับผลงานไปเอง
ตราบใดที่จับตัวไป๋ยี่เฟยไปได้ ก็สามารถบังคับให้ไป๋หยุนเผิงแสดงตัว เมื่อถึงเวลานั้นก็ฆ่าไป๋หยุนเผิงทิ้ง และเขาจะได้รับสิทธิ์ในการพัฒนาหลันเต่าเกาะสีน้ำเงิน
ชายคนนั้นได้ยินคำพูดนั้น และยิ้มอย่างขมขื่น “ผมมาเพื่อช่วยเหลือคุณจริงๆ ไม่มีจุดประสงค์ใดๆ”
ไป๋ยี่เฟยไม่เชื่อคำพูดของเขา แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร อย่างน้อยตอนนี้ ชายคนนี้ก็มาช่วยเขา และเขาจะไม่ปฏิเสธอย่างโง่ๆ
ในบรรดาผู้คนที่อยู่ฝั่งตรงข้าม มีคนพูดเสียงดังว่า “เขามีปืนเพียงกระบอกเดียว และกระสุนมีจำนวนจำกัด พวกเรามีคนเยอะ เมื่อรอให้เขาหมดกระสุน ก็เป็นโลกของพวกเราแล้ว!”
เมื่อกล่าวคำนี้ ทุกคนก็เริ่มกระตือรือร้นขึ้นมา มีเพียงปืนหนึ่งกระบอก เมื่อกี้ก็ใช้กระสุนไปหลายนัดแล้ว ส่วนที่เหลือของกระสุนน่าจะไม่เกินสอบนัดแล้ว พวกเขายังคงมีคนเหลือห้าหกสิบคน หรือว่ายังไม่สามารถที่จะเอาชนะได้งั้นหรือ?
ดังนั้น ทุกคนก็ไม่สนใจ และพุ่งเข้ามาอีกครั้ง
เมื่อชายคนนั้นเห็นเช่นนี้เขาก็ดึงตัวไป๋ยี่เฟยและวิ่งหนีทันที และยิงปืนใส่หลังเขาหลายนัดขณะที่เขาวิ่ง
“ตูมๆ!”
มีเสียงดังขึ้นอีกสองสามครั้ง และมีหลายคนก็ล้มลง
ไป๋ยี่เฟยถูกลากและวิ่งไปสองสามก้าว จากนั้นเขาก็ตอบสนอง และหยุดลง “คุณแม่งพาผมวิ่งหนีงั้นเหรอ?”
“มิฉะนั้นล่ะ? คุณไม่สามารถเอาชนะพวกเขาได้” ชายคนนั้นกล่าวอย่างเคร่งขรึม
ไป๋ยี่เฟยจับมือชายคนนั้นออกไป “ผมไม่ใช่คนแบบที่ทิ้งพี่น้องไว้เพื่อตัวเอง และชีวิตของพวกเขาก็เป็นชีวิตเช่นกัน!”
หลังพูดจบ ไป๋ยี่เฟยก็รีบวิ่งไปโดยไม่คำนึงถึงสิ่งใดๆ
“คุณ!” ชายคนนั้นไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากต้องกลับไปพร้อมกับไป๋ยี่เฟย ซึ่งระหว่างนั้นเขาก็ยิงคนตายไปหลายคน
ไป๋ยี่เฟยรีบวิ่งเข้าไป เพราะมีการหยุดชั่วขณะในเมื่อกี้นี้ และตอนนี้เขาเริ่มมีกำลังเล็กน้อย และยังสามารถต่อสู้ได้
ชายคนนั้นมาหาเขา ปกป้องไป๋ยี่เฟย และพูดว่า “คุณอยู่ที่นี่ พี่น้องของคุณจะได้รับผลกระทบจากคุณเท่านั้น!”
“ถ้าคุณจากไป คนพวกนี้ก็จะไม่พัวพันพวกเขาอีกเลย!”
ไป๋ยี่เฟยสะดุ้งทันทีเมื่อได้ยินเช่นนี้
เขาคิดไม่ถึงเรื่องนี้ด้วยซ้ำ เขาคิดแค่ว่าเขาไม่สามารถทิ้งพี่น้องของเขาได้ แต่เขาไม่ได้คาดคิดว่า ที่เขาทำเช่นนี้มันจะเป็นการทำร้ายพวกเขาเท่านั้น
ตอนนี้ทุกคนอยู่ในจุดสิ้นสุดของการต่อสู้ และทนต่อไปได้อีกไม่นานแล้ว ในไม่ช้าก็เร็วพวกเขาก็จะต้องตายแน่นอน
แต่ถ้าเขาจากไป เป้าหมายของคนพวกนั้นคือเขา ดังนั้นโดยธรรมชาติแล้วพวกเขาก็จะไม่ไปสนใจพวกไป๋หู่และพวกเขา
ในขณะนี้ ไป๋ยี่เฟยคิดได้แล้ว
เมื่อเห็นเขาเป็นแบบนี้ ชายคนนั้นก็ตะโกนว่า “คุณไป ผมจะปกป้องคุณ!”
ไป๋ยี่เฟยพยักหน้า และตะโกนบอกพวกไป๋หู่และคนอื่นๆ “อยู่ต่อไป!”
หลังจากตะโกน ไป๋ยี่เฟยก็จากไปโดยไม่หันกลับมามองเลย
ชายคนนั้นปกป้องอยู่หลังเขา และทั้งสองก็รีบวิ่งออกจากที่ล้อมรอบ และรีบขึ้นรถธุรกิจที่อยู่ขอบนอกสุด ชายคนนั้นขับรถ และไป๋ยี่เฟยก็นั่งอยู่ในตำแหน่งข้างคนขับ
เมื่อเห็นเช่นนี้คนพวกนั้นก็รีบเข้าไปในรถธุรกิจ และรีบไล่ตามไป
และพวกไป๋หู่และคนอื่นๆที่อยู่ในสถานที่ก็เข้าใจว่าไป๋ยี่เฟยหมายถึงอะไร ในขณะที่พวกเขารู้สึกกระปรี้กระเปร่า แต่ก็ทำให้พวกเขามีใจที่แน่วแน่มากขึ้นเช่นกัน
“ตามไป!”
ทุกคนก็ขึ้นรถ ไล่ตามไปด้วย
ในรถไป๋ยี่เฟยหอบอย่างมีชัย “คุณคือคนของใคร?”
“ขอโทษ อันนี้ผมไม่สามารถพูดได้” ชายคนนั้นตอบ ขณะที่เขาเร่งความเร็ว
ไป๋ยี่เฟยไม่ได้มีปฏิกิริยาอะไรมากนักเมื่อเขาเห็นสิ่งนี้ ถ้าเขาพูดออกมาง่ายๆ มันอาจจะไม่ง่ายขนาดนั้น
ไป๋ยี่เฟยเหลือบมองรถธุรกิจที่ตามมาจากกระจกมองหลัง ขมวดคิ้ว “คุณสามารถหลบหลีกจากพวกมันได้ไหม?”
“อันที่จริง ผมเป็นนักแข่งรถ” ชายคนนั้นพูดอย่างมีชัย
ไป๋ยี่เฟยรู้สึกมึนงงเล็กน้อยเมื่อได้ยิน
ชายคนนั้นรู้ว่าเขาไม่เชื่อ ดังนั้นเขาจึงต้องพิสูจน์ด้วยความสามารถของเขาเท่านั้น
รถคันข้างหลังตามมาติดๆ กำลังจะตามทัน จู่ๆชายคนดังกล่าวก็เร่งความเร็ว หมุนพวงมาลัยอย่างรวดเร็ว หักเลี้ยว หักหลบจากทางโค้งไปอีกถนน
ในระหว่างกระบวนการเลี้ยวทั้งหมด แม้ว่าจะไม่มีการชะลอตัว แต่ก็ยังคงเร่งความเร็วกระบวนการทั้งหมด หลังจากสะบัดหางเสร็จแล้วก็หมุนพวงมาลัยอย่างรวดเร็ว และรีบพุ่งออกไปพร้อมกับเสียง “ฮัมเพลง”
แม้จะคาดเข็มขัดนิรภัย แต่ไป๋ยี่เฟยก็ถูกเหวี่ยงไปรอบๆด้วยทักษะของการขับรถ โชคดีที่เขาไม่ถูกเหวี่ยงออกไปโดยดึงที่เท้าแขนไว้เหนือศีรษะ
“นี่ก็เรียกว่าเป็นนักแข่งรถด้วยเหรอ?”
ชายคนนั้นยิ้ม “ไม่ต้องห่วง”
จากนั้น ไป๋ยี่เฟยก็ได้เห็นแล้วว่า นักแข่งรถแข่งอย่างไร แม้ว่ารถคันนี้จะเป็นรถธุรกิจก็ตาม
รถคันด้านหลังไม่มีการเหวี่ยงท้ายที่ดูดีขนาดนี้ เพียงแค่ต้องลดความเร็วช่วงโค้ง แล้วเร่งความเร็วไล่ตามไป
และความเร็วของชายคนนี้อาจกล่าวได้ว่าเป็นความเร็วสูงสุด ทั้งขณะเลี้ยวซ้ายและขวา ทำให้รถคันหลังไม่มีเวลาเลี้ยว ไม่ว่าจะชนเสาไฟถนน หรือกระเด็นออกจากถนนไป
โดยรวมแล้ว เสียงเบรกและการชนของรถดังมาจากด้านหลังอยู่ตลอดเวลา
หลังจากขับรถไปได้สักพัก ไป๋ยี่เฟยก็ต้องพูดว่า “ผมเชื่อว่าคุณเป็นนักแข่งรถแล้ว”
“ถ้าเชื่อแต่แรกก็จะดีกว่า” ชายคนนั้นตอบด้วยรอยยิ้ม
ไป๋ยี่เฟยเงยหน้าขึ้นมองเขา “ถ้าเชื่อตั้งแต่แรกแล้วคุณก็จะไม่ขับรถแบบนี้เหรอ?”
“นั่นก็ไม่ใช่ อยากจะหลบหลีกพวกมันออกไป นี่มันจำเป็นต้องทำ”
ไป๋ยี่เฟยไม่พูดอีก
ตามระดับของผู้ชายคนนั้น สามารถหลบหลีกคนที่อยู่ข้างหลังได้ แต่พวกเขาประเมินความต้องการที่จะฆ่าเขาต่ำไป
คนที่อยู่ข้างหลังตามไม่ทัน พวกเขาจึงส่งคนอีกกลุ่มมา ปิดกั้นเส้นทางของไป๋ยี่เฟยจากทางด้านหน้า
ชายคนนั้นเห็นเช่นนี้สีหน้าดูจริงจังมากขึ้น “นั่งให้ดี”
ทันทีที่พูดจบ ชายคนนั้นก็เร่งความเร็วขึ้นในทันที และพุ่งไปด้วยความเร็วสุดขีด จากนั้นอยู่ในระหว่างรถทั้งสองคัน เขาก็ยกรถขึ้นครึ่งหนึ่ง และขับผ่านไปอย่างเอียงตัวรถ
หัวใจของไป๋ยี่เฟยเกือบจะหลุดออกมา “นักแข่งทุกคนเล่นกันแบบนี้หรือเปล่า?”
“ยังพอได้” ชายคนนั้นพูด พร้อมกับบังคับพวงมาลัยอีกครั้ง และขับผ่านรถคันข้างหน้าเขา
