บทที่ 474
“ไป๋ยี่เฟย!”
เย่ฮวนตะโกนด้วยเสียงดุร้าย “คุณอย่าให้หน้าไม่เอาหน้านะ!”
นี่เป็นงานแต่งงานของเขา และตอนนี้ถูกไป๋ยี่เฟยมาสร้างเรื่องแบบนี้ งานแต่งงานนี้บอกได้เลยว่าดำเนินต่อไปไม่ได้แล้ว
“รปภ”
เย่ฮวนเรียกเจ้าหน้าที่รปภ “ไล่พวกเขาออกไปให้หมด!”
ไป๋ยี่เฟยตะคอกอย่างเย็นชา “ไม่ต้องให้คุณมาไล่ ผมไม่ได้อยากมางานแต่งงานของคุณอยู่แล้ว ผมแค่มาเพื่อแก้แค้นเท่านั้น”
“แก้แค้นงั้นเหรอ?” เย่ฮวนผงะ “คุณอยากจะทำอะไร? แก้แค้นเรื่องอะไร?”
เฝิงเซียนเซียนตื่นตระหนกขึ้นมาทันที ไป๋ยี่เฟยมาหาเธอเพื่อจะแก้แค้นงั้นเหรอ? เธอก็แค่ด่าว่าไป๋ยี่เฟยไปไม่กี่คำ และหาเรื่องเฉินห้าวเล็กน้อยเท่านั้นเอง แค่นี้ก็จะมาแก้แค้นเธออีกหรือ?
ต้องบอกว่า เฝิงเซียนเซียนคิดมากเกินไปจริงๆ
การแก้แค้นที่ไป๋ยี่เฟยหมายถึงนั้น คือการแก้แค้นแทนหลงหลิงหลิง
จากนั้น ไป๋ยี่เฟยก็หันศีรษะและจ้องไปที่เย่ฮวนและกล่าวว่า “ตอนเมื่อกี้นี้ที่ผมมาถามคุณว่า หลงหลิงหลิงอยู่ที่ไหน คุณบอกผมว่าคุณไม่รู้! เห้อ คำว่าไม่รู้ของคุณก็คือให้ผู้ชายสองคนตีหลงหลิงหลิงงั้นเหรอ?”
สีหน้าของเย่ฮวนตกใจเล็กน้อย จากนั้นเขาก็มองไปที่ไป๋ยี่เฟยอย่างสงสัย “ผมไม่ได้โกหก ผมไม่รู้จริงๆ!”
“ไม่รู้จริงๆเหรอ?” ไป๋ยี่เฟยหยิบโทรศัพท์มือถือของเขาออกมา และเรียกข้อมูลจากกล้องวงจรภายในออกมา
เย่ฮวนตะลึงเมื่อเห็นโทรศัพท์ จากนั้นก็พูดว่า “นี่ไม่ใช่โทรศัพท์มือถือของผม”
“แล้วมึงแม่งก็บอกกูว่ามาสิว่ะ เป็นของใคร?” ไป๋ยี่เฟยตะโกนลั่น
สีหน้าของเย่ฮวนน่าเกลียด แต่เขาไม่ได้พูด
ในขณะนี้ หลิ่วจาวเฟิงก็ลุกขึ้นยืน “เป็นของผมเอง”
ไป๋ยี่เฟยก็หันศีรษะไปทันทีและมองไป “เป็นของคุณงั้นเหรอ?”
“ใช่!” หลิ่วจาวเฟิงเช็ดเลือดออกจากมุมปากของเขา และหัวเราะเยาะ “หลงหลิงหลิงที่ทรยศต่อพี่ชายของผม ไม่ควรถูกลงโทษงั้นหรือ? และเธอยังหนีไปพร้อมกับเงินหนึ่งพันล้าน ไม่ควรจับตัวกลับมางั้นหรือ?”
“การตีเธอคือคำสั่งจากผมเอง!” หลิ่วจาวเฟิงตะคอก จากนั้นก็พูดกับหลี่เสว่ “เสว่เอ๋อ คุณเห็นหรือยัง? เขากังวลถึงผู้หญิงคนอื่นอยู่ และแก้แค้นแทนผู้หญิงคนอื่น เขาไม่ได้รักคุณเหมือนที่คุณคิดไว้เลย หรือไม่ก็ เขาอาจจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับผู้ช่วยของเขานานมาแล้วก็ได้!”
“หุบปากไปซะ!” หลี่เสว่จ้องไปที่หลิ่วจาวเฟิง
สายตาของไป๋ยี่เฟยมืดมนลงเล็กน้อยเมื่อเขาได้ยินเช่นนี้ ในเวลานี้ เขาไม่กล้าหันกลับไปมองการแสดงออกของหลี่เสว่เลย เขารู้ว่าหลี่เสว่นั้นรักเขาอยู่ แต่เขาก็กลัวหลี่เสว่จะเข้าใจผิดเช่นกัน
และหลี่เสว่ไม่สนใจไป๋ยี่เฟยเลย แต่พูดอย่างเย็นชาว่า “หลิ่วจาวเฟิง คุณไม่ต้องพูดถึงคำพูดเหล่านี้อีก ไม่ว่ายังไงก็ตามฉันก็จะอยู่กับไป๋ยี่เฟย ฉันได้เชื่อมั่นในตัวเขาไปแล้ว และจะไม่มีวันเปลี่ยนแปลงในชีวิตนี้”
“และสิ่งที่คุณพูดไปนั้น ฉันไม่เชื่อเลยสักนิด!”
ใช่ หลี่เสว่ไม่เชื่อ
ในช่วงเวลาสามปีที่ผ่านมาไป๋ยี่เฟยปฏิบัติต่อเธอเป็นอย่างไรบ้าง เธอรู้อยู่แก่ใจ ผู้ชายคนหนึ่งที่สามารถสละชีวิตได้เพื่อเธอจะตกรางงั้นเหรอ?
แน่นอนว่าไม่!
ดังนั้นหลี่เสว่จึงเชื่อใจเขา และเชื่อว่ามีเหตุผลที่ไป๋ยี่เฟยทำเช่นนี้
เมื่อกี้ก็บอกแล้วไม่ใช่หรือ? หลงหลิงหลิงถูกจับตัว และยังถูกตีอีกด้วย ไป๋ยี่เฟยแก้แค้นแทนผู้ที่อยู่ภายใต้บังคับบัญชาของเขา หรือว่ามันไม่ควรหรือ?
หลิ่วจาวเฟิงตะลึงเมื่อได้ยินประโยคนี้
เขาคิดว่าสิ่งนี้จะทำให้หลี่เสว่สงสัยไป๋ยี่เฟย และจนกระทั่งหลี่เสว่จะผิดหวังกับไป๋ยี่เฟย แต่ผลลัพธ์ก็เกินความคาดหมายของเขาอย่างสิ้นเชิง
แต่ในตอนนี้เขาก็ไม่ได้ประมาทเหมือนในตอนเมื่อกี้นี้แล้ว เขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของไป๋ยี่เฟยเลย ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถเข้าไปหาเรื่องโดนทุบตีเอง
ไป๋ยี่เฟยมาแก้แค้นแทนหลงหลิงหลิงไม่ใช่หรือ? ดี เขาต้องการให้เขารู้ว่า หลงหลิงหลิงนั้นน่าสังเวชแค่ไหนกันแน่!
“ผมเป็นคนที่จับตัวหลงหลิงหลิงมาเอง การตีแธอก็เป็นความคิดของผม ผมเห็นทุกอย่างอยู่ในกล้องวงจร ทุกแส้ฟาดเข้าที่ร่างบอบบางของเธอ ด้วยการแส้แต่ละครั้ง หลงหลิงหลิงก็กรีดร้องทีหนึ่ง ความรู้สึกแบบนั้น มันเจ๋งมากเลยจริงๆ!”
หลิ่วจาวเฟิงพยายามอย่างเต็มที่เพื่อบรรยายฉากในตอนนั้น “คุณไม่รู้หรอกว่า ผิวของเธอนั้นบอบบางและอ่อนโยนมาก และเมื่อฟาดลงไปทีเดียว ผิวของเธอก็จะแตก และเลือดก็จะกระเซ็น………”
“คุณรนหาที่ตายใช่ไหม!”
คำพูดของหลิ่วจาวเฟิงทำให้ไป๋ยี่เฟยโกรธเคืองได้อย่างสำเร็จ ไป๋ยี่เฟยก้าวไปข้างหน้า และชกเข้าที่ใบหน้าของหลิ่วจาวเฟิง หลังจากหลิ่วจาวเฟิงกรีดร้อง เขาก็พ่นฟันที่ติดเลือดออกมาหนึ่งซีก
“อ๊ะ! อ๊ะ! ไป๋ยี่เฟย! คุณ…….”
ไป๋ยี่เฟยชกต่อยเขาติดต่อกันหลายครั้งและยังไม่สามารถทำให้เขาสงบสติอารมณ์ไปได้
ในเวลานี้ เย่ฮวนก็รีบพูดกับเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยว่า “เร็วเข้า ดึงเขาออกไป!”
ในความเป็นจริงเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยลงมือทำก่อนที่เย่ฮวนจะพูดแล้ว แต่ความแข็งแกร่งของไป๋ยี่เฟยนั้นยอดเยี่ยมมาก จนพวกเขาหลายคนก็ไม่สามารถแยกออกได้เลย
จนกระทั่งไป๋ยี่เฟยปล่อยมือด้วยตัวเอง และเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยถึงถอยหลังออกไปหลายก้าวพร้อมกับไป๋ยี่เฟย และเป็นเพราะความเคยชินแทบจะยืนไม่อยู่เลย
ไป๋ยี่เฟยหายใจเบาๆ และจ้องมองไปที่หลิ่วจาวเฟิงด้วยหางตา แต่เดิมเขาคิดว่าคนที่ลักพาตัวหลงหลิงหลิงคือเย่หวน แต่เขาไม่คาดคิดว่าจะเป็นหลิ่วจาวเฟิง!
มันพอดีเลย เขาไม่สามารถทำอะไรกับเย่ฮวนได้ แต่จะฆ่าหลิ่วจาวเฟิงสักคนหนึ่งมันทำได้อยู่แล้ว
และในตอนนี้หลิ่วจาวเฟิงรู้สึกหมดหวังไปแล้วอย่างสิ้นเชิง เพราะถึงยังไงหลี่เสว่ก็ไม่ยอมลืมตาขึ้นมามองเขาอยู่ดี และเขาก็ไม่สนใจภาพลักษณ์ของเขาที่อยู่ต่อหน้าหลี่เสว่อีกแล้ว
แต่เย่ฮวนกลับขมวดคิ้วเล็กน้อย และมองไปที่หลิ่วจาวเฟิง แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไร
