บทที่ 445
ไป๋ยี่เฟยกระแทกไปกับพื้น นวดหน้าอกของตัวเอง ที่สวีลั่งพูดไว้ไม่มีผิด ฉางเชี่ยวนั้น ถนัดที่สุดเป็นการเทียบด้วยกำลัง กำลังของเขาเป็นอะไรที่คนธรรมดานั้นเทียบไม่ได้
โชคดีที่หนึ่งเดือนมานั้นเขาโดนกระแทกจนชิน นอกจากหน้าอกที่เจ็บเพราะฉางเชี่ยวเตะแล้วนั้น ที่อื่นไม่รู้สึกอะไร
ฉางเชี่ยวเห็นไป๋ยี่เฟยลุกขึ้นเหมือนไม่เป็นอะไร ก็แค่นวดที่หน้าอก ก็ได้ขมวดคิ้วเลยทันที
ไป๋ยี่เฟยลุกขึ้นมาไม่นานก็ได้พุ่งเข้าไป ฉางเชี่ยวเห็นแบบนั้นไม่ได้กล้าที่จะประมาท ทั้งสองได้ประมือกันอีกครั้ง
ไม่นาน ไป๋ยี่เฟยก็ได้กระเด็นออกไปอีกครั้ง ไปชนกับถังไม้ข้างๆ
ไป๋ยี่เฟยก็ได้ลุกขึ้นมาต่อ แล้วก็พุ่งเข้าไปยังฉางเชี่ยว
ฉางเชี่ยวนัยน์ตาได้สั่นไหว ตกใจในความอึดของไป๋ยี่เฟย เวลาเดียวกันออกแรงก็ยิ่งอยู่ยิ่งเยอะ
ไป๋ยี่เฟยไม่สนใจเลยแม้แต่น้อย ล้มกระแทกไปหลายครั้งก็ยังลุกขึ้นมาใหม่ ไม่เพียงแค่นั้น ขาของเขาก็ไม่ได้ว่าง สามารถที่จะออกขาได้ เขาก็ไม่มีทางปล่อยโอกาสไป แต่แค่เตะไม่โดนฉางเชี่ยวเลยสักครั้ง
ผ่านไปหลายยก ฉางเชี่ยวก็เริ่มเหนื่อย ไป๋ยี่เฟยกลับมีแรงฮึกอยู่
นี้เป็นข้อได้เปรียบของไป๋ยี่เฟย เขาทนการโจมตี อึด แรงเหลือเฟือ ใครแพ้ใครชนะ พูดไม่ได้จริงๆ
ฉางเชี่ยวก็เริ่มรู้สึกถึงจุดนี้ ก็ได้เริ่มร้อนใจขึ้นมา ไม่ได้ใจเย็นเหมือนใจตอนแรกแล้ว
ไป๋ยี่เฟยก็ได้ใช้ประโยชน์จากจุดนี้ ให้ฉางเชี่ยวเปิดจุดให้สวนกลับ ขาก็ได้ถีบเข้าไป ทำให้ฉางเชี่ยวกระเด็น
ฉางเชี่ยว ได้ กระแทกไปกับพื้นส่งเสียง “ปึ้ก”
“พี่ฉางเชี่ยว!” ฉุงลี่หย่าตะโกนออกมาด้วยความเป็นห่วง
ฉางเชี่ยวก็ได้ส่งเสียงห้าม “ไม่ต้องเข้ามา!”
ฉุงลี่หย่ายืนอยู่กับที่ ในใจเต็มไปด้วยความโกรธ
ฉางเชี่ยวเป็นว่าที่สามีของเขา เห็นฉางเชี่ยวแบบนี้ ในใจของฉุงลี่หย่าก็ได้แค้นไป๋ยี่เฟยมากกว่าเดิม และก็ไม่สนอะไรอีกต่อไป ตัวเองได้พุ่งไปยังไป๋ยี่เฟย
ไป๋ยี่เฟยเจอกับปฏิกิริยาของฉุงลี่หย่าเหมือนว่าได้คาดเดาไว้แล้ว เพราะงั้นตอนที่ฉุงลี่หย่าโจมตี ก็ได้รู้สึกตัวอย่างรวดเร็ว แล้วก็ขยับตัวหลบ
ฉุงลี่หย่าก็เคยได้รับการฝึก ฝีมือไม่เบา ประมือไม่กี่ที ไป๋ยี่เฟยก็เกือบที่จะโดนฉุงลี่หย่าต่อยเข้าแล้ว โชคดีที่ตัวเองนั้นหลบได้อย่างรวดเร็ว
ทางฉางเชี่ยวก็ได้ลุกขึ้น ตะโกนออกมาว่า “ลี่หย่า หยุดนะ!”
ฉุงลี่หย่าไม่สนใจที่ฉางเชี่ยวพูด เห็นแค่ไป๋ยี่เฟยที่อยู่ตรงหน้า เธอไม่เพียงแค่ที่จะแก้แค้นให้พี่ชาย และจะยังสั่งสอนไป๋ยี่เฟยเพื่อพี่ฉางเชี่ยวด้วย!
ไป๋ยี่เฟยหลบไปสักพักก็ได้เริ่มสวนกลับ เขาไม่ได้ใช้การล็อกตัว แต่เป็นการใช้มือขวางการโจมตีของฉุงลี่หย่า เวลาเดียวกัน ขาก็ได้กวาดไป ทำให้ฉุงลี่หย่าล้ม จากนั้นก็ได้รีบถอย ไม่ลงมือต่อ
จะให้พูดยังไงดีล่ะ ฉุงลี่หย่ายังเป็นแค่สาวน้อย เพราะงั้นไป๋ยี่เฟยก็ได้เกรงใจให้โดยอัตโนมัติ
ฉางเชี่ยวเห็นแบบนั้นก็ได้รีบเดินเข้าไป ประคองฉุงลี่หย่า ฉุงลี่หย่าลุกขึ้นแล้วยังจะพุ่งเข้าไป แต่ก็ถูกฉางเชี่ยวลากไว้ “ลี่หย่า!”
“พี่ฉางเชี่ยว!” ฉุงลี่หย่านัยน์ตาเริ่มแดง
ฉางเชี่ยวส่ายหน้า “นี่เป็นการต่อสู้ระหว่างพี่กับเขา ไม่ว่าใครก็เข้ามายุ่งไม่ได้ อีกอย่างพวกเราได้เซ็นสัญญาการตายไว้แล้ว จะเป็นหรือตาย ไม่เกี่ยวกับคนอื่น”
นัยน์ตาของฉุงลี่หย่าได้แดงกว่าเดิม “แต่ว่า……”
ฉางเชี่ยวส่ายหน้าเบาๆ ไม่พูดอะไรต่อ
ฉุงลี่หย่าเม้มปาก จ้องมองไปที่ไป๋ยี่เฟย ถึงได้ถอยไป
ฉางเชี่ยวพูดกับไป๋ยี่เฟย “เมื่อกี้ลี่หย่าใจร้อนไป ผิดกฎที่ตั้งไว้ ฉันยอมให้นายลงมือสามท่า”
“อะไรนะ?” ฉุงลี่หย่าทำตาโต “พี่ฉางเชี่ยว!”
ตอนนี้ดูแล้วไป๋ยี่เฟยกับฉางเชี่ยวความเป็นไปได้ครึ่งต่อครึ่ง ถ้าฉางเชี่ยวยอมให้ไป๋ยี่เฟยสามท่า งั้นฉางเชี่ยวต้องบาดเจ็บแน่ๆ ไม่แน่อาจจะถึงชีวิต!
ฉุงลี่หย่าเม้มปาก จะร้องไห้ออกมา ในใจได้รู้สึกผิดมากๆ รู้ว่าฉางเชี่ยวเป็นคนที่รักษากฎมากๆ แท้ๆ ตัวเองยังทนไม่ได้จนไปทำผิดกฎ ทำให้ฉางเชี่ยวตกอยู่ในอันตราย
ไป๋ยี่เฟยกลับประหลาดใจเล็กน้อย ฉางเชี่ยวรักษากฎขนาดนี้ เพียงการต่อสู้ที่เอาเป็นเอาตายขนาดนี้ได้ยอมให้เขาสามท่า เป็นอะไรที่ทำให้คนตกใจ
ไม่เพียงแค่นั้น ไป๋ยี่เฟยถึงขั้นรู้สึกว่า ถ้าไม่ได้เป็นเพราะฉุงโยวเวย เป็นไปได้ที่พวกเขาจะเป็นเพื่อนกัน
ในเวลาเดียวกัน ไป๋ยี่เฟยนึกถึงหลินขวางแห่งตระกูลหลิน
ก็เป็นคนตรงๆ แต่ว่าเรื่องรักษากฎนั้น ยังไงซะหลินขวางก็เป็นคนของตระกูลใหญ่สี่ตระกูล ไม่ว่ายังไงก็ต้องมีการอ้อมไปมาบ้าง
“พูดตามตรง ฉันนั้นชอบนิสัยนายมากๆ” ไป๋ยี่เฟยพูดออกไปเรียบๆ
ฉางเชี่ยวตอบ “ฉันก็เหมือนกัน”
ไป๋ยี่เฟยเลิกคิ้วเล็กน้อย “เป็นความภูมิใจของฉัน?”
ฉางเชี่ยวก็ได้หึออกมา ไม่อยากที่จะพูดอะไรมาก “หยุดพูดไร้สาระ มาเลย!”
ตอนนี้ไป๋ยี่เฟยก็ได้เริ่มสงบอารมณ์ ไม่ได้มีความรู้สึกที่จะเอาอีกฝ่ายให้ตายไปแบบนั้นแล้ว กลับเป็นการมองไปที่ฉุงลี่หย่าที่อยู่ข้างๆ พูดเรียบๆ ว่า “ฉันว่าเพื่อป้องกันไว้ ต้องให้คนมาเฝ้าว่าที่ภรรยาของนาย”
“หมายความว่าไง?” ฉางเชี่ยวขมวดคิ้ว
ไป๋ยี่เฟยปรบมือ ไป๋หู่กับสวีลั่งก็ได้เดินเข้ามาจากประตูทั้งสองด้าน
ตอนที่ฉางเชี่ยวกับฉุงลี่หย่าเห็นพวกเขาสีหน้าก็ได้เปลี่ยนไป ถ้าเกิดมีแค่ไป๋ยี่เฟยคนเดียว พวกเขาไม่กลัว แต่ถ้ามีไป๋หู่กับสวีลั่ง พวกเขาสองคนร่วมกัน แทบที่จะไม่ที่ทางชนะ
ฉางเชี่ยวพูดออกไปอย่างเย็นชา “นายไม่รักษาสัญญา!”
ไป๋ยี่เฟยได้ยินก็แทบที่จะหัวเราะออกมา “นายก็พาว่าที่ภรรยามาไม่ใช่เหรอ? ฉันพาเพื่อนรักมาสองคน ไม่เกินไปใช่ไหม?”
ฉางเชี่ยวนิ่งไป ไม่เถียง
ฉุงลี่หย่ามองไปยังไป๋หู่กับสวีลั่งด้วยความระแวง กลัวว่าอยู่ๆ พวกเขาจะลงมือ
“วางใจเถอะ ฉันก็แค่ให้พวกเขาออกมาเท่านั้น ยังไงซะคนของนายก็ออกมาแล้ว คนของฉันจะให้ดูอยู่ทางประตูอย่างน่าสงสารไม่ได้จริงไหม?”
“พอแล้ว การเป็นพยานของทั้งสองฝ่าย พวกเราเริ่มกันเถอะ!” ไป๋ยี่เฟยก็ได้พูดเรียบๆ “คราวนี้ เป็นการนายตายฉันตายจริงๆ แล้ว”
ฉางเชี่ยวหึออกมา “ก็ยังยืนยันประโยคนั้น ฉันผิดกฎ ยอมให้นายสามท่า”
“ไม่ต้อง” ไป๋ยี่เฟยไม่สนใจอะไรพวกนั้น ถึงแม้ว่าจะทำให้เขาชนะได้
ฉางเชี่ยวขมวดคิ้ว อยากจะพูดอะไรออกไป ไป๋ยี่เฟยก็ได้พุ่งเข้าไปแล้ว
ฉางเชี่ยวได้ทำตามสัญชาตญาณ หลบอย่างรวดเร็ว
และแล้วตอนที่ทั้งสองกำลังประมือกันนั้น ก็ได้มีเสียงระเบิดดังขึ้น
“ตู้ม!”
จากนั้นก็ต่อด้วยแรงสั่น เหมือนแผ่นดินไหว แต่ก็ไม่ใช่
ไป๋หู่กับสวีลั่งจ้องหน้ากันสักพัก ก็ได้รีบตะโกนไปว่า “รีบวิ่ง! เป็นระเบิด!”
ไป๋หู่กับสวีลั่งตะโกนเสร็จก็ได้รีบวิ่งออกไปข้างนอก ไป๋ยี่เฟยก็รู้สึกตัว แล้ววิ่งออกไป
ฉางเชี่ยวได้ยินแบบนั้นก็ได้มองไปยังฉุงลี่หย่า ฉุงลี่หย่ายืนอยู่ข้างถังไม้ ระยะห่างจากเขาค่อนข้างไกล และที่อยู่ข้างหลังฉุงลี่หย่า เป็นถังไม้ที่ซ้อนกันสองถัง
เป็นเพราะระเบิด ถังไม้ก็ได้ล้วงลงมา
“ลี่หย่า!” ฉางเชี่ยวเห็นว่าถังไม้ได้ตกลงมา ก็ได้รีบพุ่งเข้าไป ประคองถังไม้ พูดกับฉุงลี่หย่าที่กำลังตกใจว่า “รีบวิ่ง!”
ฉุงลี่หย่าตั้งสติ เห็นฉางเชี่ยวแล้ว ได้ตกใจ อยากจะพูดอะไร ฉางเชี่ยวก็ได้พูดออกไปอีกครั้ง “รีบวิ่ง! ถ้ายังไม่วิ่งก็ไม่ทันแล้ว!”
“ฉันออกไปได้!”
ฉุงลี่หย่าได้ยินประโยคสุดท้าย ตาก็ได้เริ่มแดง สุดท้ายก็กัดฟันแล้วก็วิ่งออกไป
เดิมทีไป๋ยี่เฟยวิ่งไปถึงประตูแล้ว แต่เห็นฉางเชี่ยวที่ได้ประคองน้ำหนักของถังไม้สองถังคนเดียว ไม่เพียงแค่นั้น ลูกระเบิดก็ยังระเบิดอยู่ คราวนี้ เขาสามารถที่จะมองได้อย่างชัดเจน
ระเบิดนั้นได้เริ่มระเบิดจากในโรงงาน จากข้างในระเบิดออกมาข้างนอก ระยะอีกไม่กี่ร้อยเมตรก็จะระเบิดที่เขาแล้ว
ไป๋ยี่เฟยเห็นแบบนั้นก็ไม่คิดอะไรต่อ รีบวิ่งกลับไป แล้วก็กระโดดถีบอย่างแรง ถีบไปที่ถังไม้ ให้จุดศูนย์กลางของน้ำหนักได้ย้าย ล้มไปอีกข้าง
“รีบไป!”
พูดจบ ไป๋ยี่เฟยกับฉางเชี่ยวก็ได้วิ่งออกไปข้างนอก
เรื่องเมื่อกี้ก็ได้ทำให้เสียเวลาแล้ว ทั้งสองยังวิ่งไม่ถึงประตู ระเบิดข้างหลังก็ได้ดังขึ้น
“ตู้ม!”
“ตู้ม!”
