บทที่ 433
หน้าเคาร์เตอร์คิดมากไปแล้ว ไป๋ยี่เฟยไม่ได้สนใจเธอเลย สุดท้ายอยู่ในการนำพาของจางหรงขึ้นไปยังข้างบนโดยตรง
……
ข้างบน หลี่เสว่เพิ่งประชุมเสร็จ เตรียมตัวที่จะเลิกงาน อยู่ดีๆเสียงเคาะประตูดังขึ้น
“เชิญเข้ามา”
ไป๋ยี่เฟยผลักประตูเข้าไป มองเห็นหลี่เสว่เก็บของอยู่หน้าโต๊ะทำงาน ในเวลานี้ หลี่เสว่หันหน้าไปยังไป๋ยี่เฟย แต่ไม่รู้ว่าคนข้างหลังเป็นใครเลย
“มีเรื่องอะไรหรือ?” หลี่เสว่ทั้งเก็บของทั้งถาม ก็ไม่ได้หันหน้ามามองเช่นกัน
ไป๋ยี่เฟยเห็นแล้ว ค่อยย่างก้าวเข้าไป กอดหลี่เสว่ไว้จากข้างหลัง
“อ่า!”
หลี่เสว่ตกใจหนึ่งที ดิ้นรนสุดชีวิต กลับดิ้นไม่หลุด
ไป๋ยี่เฟยกลัวว่าจะทำให้หลี่เสว่บาดเจ็บ รีบพูดว่า “เสว่เอ๋อ เป็นผม”
หลี่เสว่ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยหยุดชะงักหนึ่งที นี่จึงหันหน้ากลับไปมอง ยังคงเป็นไป๋ยี่เฟยจริงๆ ดังนั้นหมุนตัวไป ใช้กำปั้นน้อยๆทุบไป๋ยี่เฟยอย่างรุนแรง
“คุณทำให้ฉันตกใจทำไม? ฉันยังคิดว่า…….”
ไป๋ยี่เฟยรีบสารภาพผิด “ผมผิดแล้ว ผมผิดแล้ว นี่ผมไม่ใช่อยากจะทำให้คุณตกใจระคนด้วยความดีใจหรือ?”
หลี่เสว่จ้องเขม็งไป๋ยี่เฟยหนึ่งที ไป๋ยี่เฟยมองเห็นจนจิตใจฟุ้งซ่าน มีความคิดที่ไม่สอดคล้องกันเล็กน้อย แต่ว่าที่นี่คือออฟฟิศ ไป๋ยี่เฟยยังคงรู้ สถานที่ไม่เหมาะ
ดังนั้นไป๋ยี่เฟยดึงหลี่เสว่ไว้พูดว่า “ไป พวกเราไปกินข้าว”
หลี่เสว่ ฮึ เสียงหนึ่ง ก็ยังถือกระเป๋าออกไปด้วยกันกับไป๋ยี่เฟย
หลังจากขึ้นรถแล้ว ไป๋ยี่เฟยก็เลยพาหลี่เสว่ไปยังร้านอาหารฝรั่งแห่งหนึ่ง พูดได้ว่าเขากับหลี่เสว่ทั้งสองคนน้อยมากที่จะมากินข้าวในร้านอาหารฝรั่ง หลักๆคือไม่มีเวลา
“อาหารเย็นใต้แสงเทียน แฮ่ๆ……” หลังจากนั่งลง ไป๋ยี่เฟยยิ้มพูดกับหลี่เสว่
จากนั้น เรื่องมักจะไม่มีดีสมบูรณ์แบบเล็กน้อยอย่างนั้น
ในเวลาที่ไป๋ยี่เฟยกับหลี่เสว่กำลังจะกินเสร็จ ในร้านอาหารมีคู่รักคู่หนึ่งเข้ามา ในนั้น ผู้ชายคนนั้นพอดีเป็นเซียวหรงเทาที่เมื่อวานยุแยงประธานเฝิง
เนื่องเพราะที่นั่น ไป๋ยี่เฟยหันหน้าไปยังเซียวหรงเทา ทันทีที่เซียวหรงเทาเข้ามาหลังจากมองเห็นหลี่เสว่แล้ว ด้วยจิตใต้สำนึกคิดว่าหลี่เสว่ได้กับประธานเฝิงแล้ว และผู้ชายที่อยู่ฝั่งตรงข้ามหลี่เสว่ไม่รู้ว่าคือใคร
เซียวหรงเทากอดแฟนสาวของตนเองเดินเข้ามา
“ผู้จัดการหลี่ เมื่อคืนผ่านไปได้ยังไงหรือ?” นัยน์ตาของเซียวหรงเทาแฝงไว้ด้วยความสะใจ สามารถแก้แค้นหลี่เสว่ได้ก็เท่ากับแก้แค้นไป๋ยี่เฟยแล้ว นี่ทำให้เขาสะใจอย่างมาก
หลี่เสว่เงยหน้ามองเห็นเป็นเซียวหรงเทา ขมวดคิ้วเล็กน้อย “เซียวหรงเทา!”
ในเวลานี้ ผู้หญิงที่อยู่ข้างกายเซียวหรงเทาเห็นอย่างนี้ รวมกับคำสนทนาเมื่อกี้อีก คิดว่าความสัมพันธ์ของหลี่เสว่กับเซียวหรงเทาคลุมเครือ โดยเฉพาะพูดถึงเมื่อคืน
เมื่อวานเธอเรียนเชิญเซียวหรงเทาไปกินข้าวด้วยกัน เซียวหรงเทาบอกว่ามีงานเลี้ยงที่หนึ่งก็เลยปฏิเสธไปเลย ตอนนี้กลับถามผู้หญิงที่งดงามมากอีกคนหนึ่งว่าผ่านไปเป็นยังไงบ้าง นี่ไม่ให้คิดเป็นอย่างอื่นก็ไม่ได้
“เมื่อคืนคุณอยู่ด้วยกันกับนังจิ้งจอกคนนี้ใช่หรือไม่?” แฟนสาวซักถามเซียวหรงเทา “เมื่อวานคุณไม่มีงานเลี้ยงอะไรแม้แต่น้อย!”
เซียวหรงเทาอึ้งชะงักเล็กน้อย จากนั้นหน้าบึ้ง “เหลวไหล! เดิมทีเมื่อคืนก็มีงานเลี้ยงอยู่แล้ว!”
“งั้นคุณทำไมถามเช่นนี้ เมื่อคืนคุณย่อมอยู่กับนังจิ้งจอกคนนี้ด้วย!” แฟนสาวไม่เชื่อ เธอก็รู้ว่าข้างกายของเซียวหรงเทาเปลี่ยนไปแล้วหลายคน ดังนั้นไม่วางใจเป็นพิเศษ
เซียวหรงเทาเห็นลักษณะของเธอ และเห็นรอบๆร้านอาหารมีคนแอบมองเข้ามาอีกด้วย รู้สึกขายหน้า ก็โมโหพูดเสียงเบาว่า “เรื่องของเมื่อคืนไม่ใช่อย่างนี้คุณคิดแบบนั้น อย่าทำให้ผมขายหน้าอยู่ที่นี่!”
“คุณ!” แฟนสาวได้ยินคำพูดนี้ยิ่งคิดว่าเซียวหรงเทากับหลี่เสว่มีอะไรกันแล้ว ดังนั้นหมุนตัวไปบอกกับหลี่เสว่ว่า “มึงนังจิ้งจอกคนนี้ น่าเกลียดมาก!”
สีหน้าของหลี่เสว่แย่มาก เดิมทีเรื่องของเมื่อคืนเธอก็ยังหวาดกลัวกับเหตุการณ์ที่ผ่านมา
“ฉันกับเขาไม่มีความเกี่ยวข้องกันสักนิด!” หลี่เสว่เสียงเย็นชา “ฉันแต่งงานแล้ว!”
ผู้หญิงอึ้งชะงัก จากนั้นยิ่งโมโหมากขึ้น “แต่งงานแล้วยังออกมายั่วยวนผู้ชาย! นังจิ้งจอก!” เสียงพูดเพิ่งจบลง ที่ตามมาคือเสียงที่กังวานเสียงดังเสียงหนึ่ง
“เพี๊ยะ!”
เสียงเสียงนี้ ทำให้คนในร้านอาหารล้วนจ้องมองมา
ผู้หญิงจับมือของตนเองไว้ อึ้งชะงักจ้องมองผู้ชายแปลกหน้าที่อยู่ตรงหน้า
เซียวหรงเทาเห็นสภาพโมโหขึ้นมาทันที ไม่ว่ายังไงก็เป็นผู้หญิงของตนเอง ถูกผู้ชายคนอื่นตบตี ก็เท่ากับตบหน้าของเขา “แม่มึงเอ่ยมึงกล้าตบผู้หญิงของกูหรือ? มึง……”
พูดถึงที่นี่ เซียวหรงเทาหยุดชะงักแล้ว เพราะว่าตอนนี้ในที่สุดเขาก็จำได้ว่าผู้ชายคนนี้คือใครแล้ว
ผิวของไป๋ยี่เฟยดำหน่อย ก็ผอมไปหน่อยเช่นกัน เซียวหรงเทามัวแต่พูดคุยกับหลี่เสว่ ล้วนมองข้ามไป๋ยี่เฟยไปด้วย ดังนั้นจำไม่ได้ในทันทีนั้น
“ไป๋ยี่เฟยหรือ?” เซียวหรงเทาเบิกตาโพลงทั้งคู่ “คุณอยู่ที่นี่ได้ยังไงหรือ?”
ไป๋ยี่เฟยตาเย็นชาจ้องมองคนทั้งสอง “ผมกับภรรยาของผมกินข้าวอยู่ ทำไมจะไม่อยู่ที่นี่ล่ะ?”
แฟนสาวของเซียวหรงเทาไม่กล้าพูดอีกแล้ว ลักษณะพลังของไป๋ยี่เฟยน่าอกสั่นขวัญหายเกินไปแล้ว เธอหวาดกลัว
“คุณ…….คุณไม่ใช่…….แล้ว” ในทันทีนั้นเซียวหรงเทาไม่ทันมีปฏิกิริยา ไป๋ยี่เฟยล้วนหายตัวไปหนึ่งเดือน หรือว่าไม่ใช่ตายไปนานแล้วหรือ? ทำไมยังปรากฏตัวให้เห็นอยู่ทนโท่ล่ะ?
ไป๋ยี่เฟย ฮึ เย็นชาเสียงหนึ่ง เขารู้ว่าเซียวหรงเทากำลังคิดอะไรอยู่ แต่ว่าเขาไม่ได้พูดมากกว่านี้ “เซียวหรงเทา ผมกำลังจะไปหาคุณล่ะ รังแกภรรยาผมไป คิดว่าผมจะปล่อยคุณไว้หรือ?”
“คุณหมายความว่ายังไงหรือ?” ด้วยจิตใต้สำนึกเซียวหรงเทาถอยไปหนึ่งก้าว ตอนหน้านั้นถูกไป๋ยี่เฟยตบตีและหวาดกลัวที่บ้านล้มละลายทำให้เขาโดยจิตใต้สำนึกจิตใจเกิดความหวาดกลัวต่อไป๋ยี่เฟย
ไป๋ยี่เฟยหัวเราะเย็นชา “เรื่องของเมื่อคืน อย่าคิดว่าผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นล่ะ?”
“วันนี้ประธานเฝิงที่คุณพูดถึงคนนั้น โรงงานถูกผมทุบไปแล้ว คนก็โดนผมตบตีแล้ว ยังมีหนิวจินที่กินบนเรือนขี้รดบนหลังคาคนนั้น ผมก็ไล่ออกแล้วเช่นกัน”
“ตอนนี้ ก็เหลือแต่คุณแล้ว คุณพูดสิ ก็คือจะให้ผมทุบตีหนึ่งยก หรือว่าทำให้คุณล้มละลายอีกครั้งล่ะ?”
เซียวหรงเทาได้ยินคำพูดนี้ตัวสั่นขึ้นมาในทันที เขาว่าแล้วทำไมวันนี้ติดต่อประธานเฝิงไม่ได้ ที่แท้คือโรงงานโดนคนทุบแล้ว คนก็โดนทุบตีด้วย แต่หนิวจิน บอกไว้แล้วว่าจะลาออก ก็ลาออกแล้วจริงๆด้วย แต่กลับเป็นโดนไป๋ยี่เฟยไล่ออกไปแล้ว
ในทันทีนั้น เซียวหรงเทาตื่นเต้นจนพูดอะไรไม่ออก แฟนสาวเห็นสภาพโดยจิตใต้สำนึกก็แน่นหน้าอกเช่นกัน
ในเวลานี้ไป๋ยี่เฟยหันหน้าไปบอกกับแฟนสาวของเซียวหรงเทาว่า “ผมไม่ตบผู้หญิง แต่คุณด่าภรรยาผม ผมไม่สนว่าคุณเป็นใครล้วนสมควรถูกตบ!”
“ตอนนี้ ขอโทษกับภรรยาผมทันที!”
แฟนสาวได้ยินคำพูดจ้องมองเซียวหรงเทาหนึ่งที ลังเลตัดสินใจไม่ถูก
เซียวหรงเทารู้ว่า ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาที่จะเป็นศัตรูกับไป๋ยี่เฟย ดังนั้นดึงแฟนสาวของตนเอง ผลักเขาไปยังข้างหน้าหลี่เสว่ “รีบขอโทษ!”
แฟนสาวเห็นแค่นี้ได้เพียงแค่ก้มหัวไว้ “ขอโทษ……”
เซียวหรงเทาเห็นสภาพยิ้มขอโทษทันที “ขอโทษก็ขอโทษแล้วเช่นกัน งั้นพวกเราจะไม่รบกวนพวกคุณกินข้าวแล้ว”
พูดจบ ก็เลยดึงแฟนสาวของตนเองจะออกไป
“หยุด!” ไป๋ยี่เฟยเรียกพวกเขาไว้ทันที “ผมให้พวกคุณไปได้แล้วหรือ?”
เซียวหรงเทาหยุดชะงัก จากนั้นสีหน้าไม่ดีพูดว่า “ไป๋ยี่เฟย คุณยังคิดจะทำอะไรหรือ?”
“ขอโทษเป็นเรื่องของเธอ เรื่องของคุณ ผมยังไม่ได้คิดบัญชีกับคุณ!”
