บทที่ 385
ข้างนอกประตู ชายชราชุดสูทถังเป็นคนแรกที่ตอบสนอง “ที่แท้ก็เพื่อปกป้องพวกเขานั่นเอง แกคิดว่ามันจะมีประโยชน์เหรอ? เมื่อแกตาย พวกเราก็แค่ลากตัวพวกมันออกมาแค่นั้น”
“พวกแกไม่มีโอกาสขนาดนั้นหรอก” ไป๋ยี่เฟยตอบกลับ
ฉุงโยวเวยเห็นว่าเหลือเพียงไป๋ยี่เฟยคนเดียว ส่วนเขา ยังมีบอดี้การ์ดอีกสี่คน และคุณลุงหลี่ที่ไม่ว่าจะซ่อนตัวอยู่ลึกแค่ไหนก็ไม่สามารถซ่อนตัวจากคุณลุงหลี่ได้ แล้วทำไมยังกำเริบเสิบสานขนาดนั้น “ทําไมกัน?”
แกคิดว่าแกจะฆ่าฉันด้วยตัวคนเดียวงั้นเหรอ? ”
“แกเอาความมั่นใจมาจากไหน?” แม้แต่สู้กับบอดี้การ์ดของฉันแกยังสู้ไม่ได้ แล้วจะนับประสาอะไรกับฉัน? ”
“ฆ่าแก ไม่จําเป็นต้องมั่นใจหรอก” ไป๋ยี่เฟยจ้องฉุงโยวเวยอย่างเอาเป็นเอาตาย จากนั้นก็เดินตรงไปยังฉุงโยวเวย
แต่เพียงแค่เพิ่งจะยกเท้าขึ้นเท่านั้น บอดี้การ์ดทั้งสี่ก็ล้อมไป๋ยี่เฟยไว้แล้ว
“ฆ่ามันซะ ฆ่ามันให้ตาย!” ฉุงโยวเวยสั่ง “อย่าปล่อยให้มันออกไปได้เด็ดขาด!” ”
ฉุงโยวเวยเคยมีประสบการณ์กับความฉลาดเฉียบแหลมของไป๋ยี่เฟยมาก่อน และเขาก็มีทักษะอยู่หลายอย่าง หากวันนี้ไม่ใช้โอกาสนี้ฆ่าคน วันหน้าจะต้องเป็นหินที่ทำให้เขาสะดุดอย่างแน่นอน การคงอยู่เช่นนี้ เขาจะอนุญาตได้ยังไงกัน?
ชายชราชุดสูทถังยังไม่ได้ลงมือแต่อย่างใด แต่เขากลับยืนอยู่ข้างฉุงโยวเวย และมองไปอย่างเงียบเงียบ
ในความคิดของเขา ไป๋ยี่เฟยไร้ซึ่งกำลังในการต่อสู้ บอดี้การ์ดทั้งสี่จัดการไป๋ยี่เฟยตัวคนเดียว ช่างไม่มีความกดดันอะไรเลย เขาเพียงแค่ต้องหาคนจัดการศพของไป๋ยี่เฟยให้สิ้นซาก ในตอนท้ายเท่านั้นเอง
อย่างไรก็ตาม บอดี้การ์ดทั้งสี่ที่อยู่ตรงหน้าไป๋ยี่เฟยไม่ได้แสดงความกลัวใดใดเลย พวกเขายืนอยู่ที่นั่นอย่างสงบ ด้วยท่าทางที่น่าเกรงขาม ทําให้ผู้คนเห็นแล้ว คิดว่าเขาต่างหากคือฝ่ายที่แข็งแกร่ง
ในสายตาของฉุงโยวเวยและชายชราชุดสูทถังนั้นเต็มไปด้วยความเหยียดหยาม ไม่ว่าจะแข็งแกร่งแค่ไหนยังไงมันก็ไม่มีประโยชน์อะไร? เพราะเขาก็เป็นแค่พวกแข็งนอกอ่อนใน!
“ลงมือ!”
ชายชราชุดสูทถังตะโกนออกมา
บอดี้การ์ดทั้งสี่ได้ยินดังนั้นก็รีบเดินออกไปข้างหน้าทันที พวกเขาทั้งชกทั้งเตะไป๋ยี่เฟย
แต่…..
ฉุงโยวเวยและชายชราชุดสูทถังเห็นดังนั้นก็ยิ้มกริ่ม เป็นอย่างที่คิดไว้จริงจริง ไป๋ยี่ไม่มีกำลังการต่อสู้ใดใดเลย
ขณะที่พวกเขาคิดว่าทุกอย่างจะจบลงอย่างเร็วรวดแต่ในทันใดนั้นไป๋ยี่เฟยกลับลงมือ
ไป๋ยี่เฟยหยิบมีดเล่มหนึ่งออกมาจากที่ไหนก็ไม่รู้ เขายกมีดขึ้นมา แล้วก้มตัวลง จากนั้นเขาก็ยกมีดขึ้นอีกครั้งแล้วฟาดฟันลงอีกครั้ง ร่างกายเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว ฝีมือชํานาญ และต่อสู้เพียงไม่กี่อึดใจ บอดี้การ์ดทั้งสี่คนก็ถูกไป๋ยี่เฟยฟันจนตายในที่สุด
รอยยิ้มของฉุงโยวเวยและชายชราชุดสูทถังแข็งทื่อไปในทันที
“นี่มันเรื่องอะไรกัน?” ไม่ใช่ว่าเขาไม่มีกำลังในการต่อสู้หรอกเหรอ? ไหนบอกว่าเขาต่อสู้กังฟูไม่เป็นไง? ”
ชายชราชุดสูทถังก็เริ่มตื่นตัว และขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย จากการตรวจสอบข้อมูล พบว่าไป๋ยี่เฟยไม่ได้มีกำลังในการต่อสู้ใดใดเลยแล้วตอนนี้ควรจะอธิบายยังไงดีล่ะ?
ณ ตอนนี้พวกเขาต่างก็ไม่รู้ว่าสาเหตุคืออะไร
เพราะว่าข้อมูลที่สืบมานั้นเริ่มต้นจากการเกิดของไป๋ยี่เฟย และรู้ว่าเขาอาศัยอยู่ในชนบทมาตั้งแต่เด็ก รู้ถึงชีวิตการแต่งงานของเขา และรู้ว่าเขาเพิ่งเป็นประธานของโหวจวี๋เมื่อครึ่งปีก่อน
แม้กระทั่งภายในครึ่งปีก่อน โหวจวี๋เติบโตเป็นอย่างมาก และยังเสามารถอาชนะหลิ่วซื่อกรุ๊ป จู้ติ่งกรุ๊ป และบริษัทอื่นอื่นกว่า 20 แห่ง สามารถพูดได้ว่าเมืองเทียนเป่ยในช่วงนั้นมีความเจริญรุ่งเรืองเป็นอย่างมาก
อย่างไรก็ตาม ในข้อมูลพวกนี้ ไม่มีข้อมูลใดเลยที่พูดถึงว่าไป๋ยี่เฟยต่อสู้กังฟูเป็น
มันเป็นความจริงอย่างแน่นอน แต่ก่อนหน้านั้นไป๋ยี่เฟยไม่เป็นมาก่อนจริงจริง ซึ่งในช่วงสองเดือนที่ผ่านมานี้ ไป๋หู่ได้สอนเขาและช่วยฝึกให้เขา กระทั่งยังเคยมีประสบการณ์การต่อสู้และการฆ่าคนที่เกิดขึ้นจริงอยู่หลายครั้ง
แม้ว่าทักษะจะยังไม่ค่อยดีมาก แต่ความคิดสติปัญญานั้นก็ยังห่างไกลจากตัวไป๋ยี่เฟยก่อนหน้านี้และหาที่เปรียบไม่ได้เลย
ฉุงโยวเวยเห็นทักษะในการฆ่าคนของไป๋ยี่เฟยก็รู้สึกกลัวขึ้นมาทันที “เร็วเข้า หยุดเขาไว้!”
ชายชราชุดสูทถังก้าวออกไปข้างหน้า และขวางหน้าไป๋ยี่เฟยไว้
“มีความสามารถหลายด้าน แต่แก ไม่สามารถผ่านด่านของฉันไปได้หรอก”
ไป๋ยี่เฟยเงยหน้าขึ้น และเขาก็รู้ว่า ถ้าจะฆ่าฉุงโยวเวย เขาจะต้องฆ่าชายชราตรงหน้าเขาให้ได้ก่อน ซึ่งเมื่อดูจากภายนอกแล้วเขาก็เป็นแค่คนแก่คนหนึ่ง แต่ที่จริงแล้ว เขากลับเป็นยอดฝีมือที่เก่งกาจคนหนึ่งต่างหาก
ชายชราชุดสูทถังส่งเสียงเย็นชา “ไป๋ยี่เฟย อย่าหาว่าฉันไม่เตือนนะ แกหยุดลงมือตอนนี้ยังทัน ไม่เช่นนั้น แกจะต้องเผชิญหน้ากับการไล่ล่าของตระกูลฉุงทั้งตระกูล หรือแม้กระทั่งทำให้ตระกูลไป๋เดือดร้อนไปด้วย” ”
“โอ้ ไม่สิ หลังจากที่แกตัดสินใจแก้แค้นแล้ว ตระกูลไป๋ก็จะทอดทิ้งแก!”
“สุดท้ายแล้ว พวกเขาก็จะไม่ต้องการทายาทที่หุนหันพลันแล่นอย่างแก”
ไป๋ยี่เฟยแสดงสีหน้าที่ไร้ซึ่งความรู้สึก “ไม่เป็นไร ฉันไม่สนหรอก” ”
ชายชราชุดสูทถังรู้สึกว่าความน่าเกรงขามของเขาถูกยั่วยุ เขาส่งเสียงเย็นชา “ดีมาก ก่อนที่แกจะตาย จําชื่อฉันไว้ให้ดีดี ฉันหลี่ป้า คนที่ฆ่าแกไป๋ยี่เฟย! ”
ทันทีที่พูดจบ ทั้งสองก็ลงมือพร้อมกัน…
……
ณ ตระกูลไป๋ในเมืองหลวง อู๋กุ้ยเซียงและไป๋หยุนเผิงต่างก็รู้ว่าไป๋ยี่เฟยไปหาฉุงโยวเวยแล้ว อู๋กุ้ยเซียงรู้สึกภูมิใจที่ตนเองมีบุตรชายที่เก่งกาจเช่นนี้ และในขณะเดียวกันเขาก็เป็นห่วงความปลอดภัยของไป๋ยี่เฟยเช่นกัน
“เขาไปหาฉุงโยวเวยด้วยตัวคนเดียวได้ยังไงกัน?” ข้างกายฉุงโยวเวยยังมีคนที่คอยปกป้องเขาอยู่ ซึ่งเขาตัวคนเดียวคงรับมือไม่ไหวอย่างแน่นอน! ”
ไป๋หยุนเผิงเห็นอู๋กุ้ยเซียงกังวลเช่นนี้ จึงจําต้องพูดขึ้นว่า “คุณต้องเชื่อในตัวลูกชายคุณ ในเมื่อเขากล้าไปตัวคนเดียว ก็ย่อมต้องคิดอย่างดีอยู่แล้วว่าต้องทําอย่างไร ไม่ต้องเป็นห่วงมากเกินไปหรอก ”
“จะไม่ให้กังวลยังไง? ไม่ว่าจะคิดให้ดียังไง เขาตัวคนเดียวก็ไม่สามารถเอาชนะคนได้มากขนาดนั้นหรอก อีกอย่างหลี่ป้าก็ยังอยู่ข้างกายฉุงโยวเวยด้วย เขาเป็นยอดฝีมือเชียวนะ!” อู๋กุ้ยเซียงเขม็งตาใส่ไป๋หยุนเผิง
ไป๋หยุนเผิงส่ายหน้าอย่างจนปัญญา “ดูสิ อีกไม่นานก็จะรู้ผลแล้ว ”
……
ณ ไนต์คลับ
เย่ฮวนและคนอื่นอื่นยังคงเสียเวลากับไป๋หู่พวกเขาและสุดท้ายแล้วไป๋ยี่เฟยก็ไม่ปรากฏตัว
ความอดทนของเย่ฮวนหมดลงอีกครั้ง “โทรหาไป๋ยี่เฟยอีกสิ นี่มันจะสามทุ่มกว่าแล้ว ยังจะเจรจาอีกไหม? ถ้าไม่เจรจาพวกเราก็ไม่จําเป็นต้องอยู่ที่นี่ต่อไปแล้ว”
เฉินห้าวยิ้มพร้อมกับพยักหน้า “ไม่มีปัญหา ฉันจะโทรไปเดี๋ยวนี้”
เขาโทรอีกครั้ง แต่ไม่มีคนรับสายเลย
“พี่ชายผมไม่รับสาย คาดว่าตอนนี้คงยุ่งอยู่!” เฉินห้าวกล่าวขอโทษ
เย่ฮวนขมวดคิ้ว “ยุ่งเหรอ? ยุ่งอะไร? คงยุ่งอยู่กับการดื่มเหล้าหรือสนุกกับสาวสาวอยู่สินะ? ตกลงเขายังจะมาไหม?”
เฉินห้าวยักไหล่อย่างจนปัญญา “ถ้าหากประธานเย่ไม่รอให้พี่ชายผมมาแล้ว พวกเราก็ไม่รู้ว่าจะต้องทํายังไงเหมือนกัน ดังนั้นผมคงต้องเตือนประธานเย่ว่า ท่านประธานคงอยู่รอไม่ถึงตอนที่พี่ชายผมมาแล้วล่ะ ”
“หมายความว่าไง?” ล้อเราเล่นงั้นเหรอ? ” เย่ฮวนเขม็งตาใส่คนทั้งห้องอย่างโกรธเกรี้ยว
เฉินห้าวโบกมือ “งั้นก็แสดงว่าไม่มี ใช่แล้ว คงไม่มีทางมาแล้วจริงจริง!”
เย่ฮวนขมวดคิ้ว ไม่มีทางมาได้แล้วงั้นเหรอ? ทําไมถึงไม่มีทางมาได้แล้ว? ถ้าเขาไม่มีรถ ก็ยังสามารถเรียกแท็กซี่ได้นิ ตอนนี้เพิ่งจะสามทุ่มเอง ยังมีเวลาเหลือเฟือ
เฉินห้าวเห็นว่าเวลาใกล้จะหมดแล้ว จึงพูดขึ้นมาว่า “ถ้างั้นทุกคนก็กลับกันเถอะ? พวกเราค่อยนัดกันวันอื่นก็แล้วกัน?”
เลขาฯหญิงเห็นดังนั้นก็ไม่สบายใจและพูดว่า “นี่มันหมายความว่ายังไงกันแน่?” แกคิดว่าท่านประธานของเราว่างมากอย่างงั้นเหรอ?”
เฉินห้าวตอบกลับ “พวกเราก็ไม่รู้ว่าจะต้องทํายังไงเหมือนกัน ปัญหาคือสถานที่ที่พี่ชายผมไปอยู่ค่อนข้างไกล ถ้าพวกคุณต้องการรอเขาจริงจริง คาดว่าคงใช้เวลาอีกหนึ่งชั่วโมง อีกอย่าง เรื่องนี้ มันค่อนข้างซับซ้อน ผมคิดว่า อีกหนึ่งชั่วโมงก็คงยังไม่เจอพี่ชายผมอย่างแน่นอน ”
เย่ฮวนหยุดนิ่งไปครู่หนึ่ง หนึ่งชั่วโมงงั้นเหรอ?
“งั้นเขาไปไหนแล้วล่ะ?” พวกแกรู้ไหม? ไม่สิ พวกแกคงรู้ตั้งนานแล้วล่ะ? ”
ยิ่งเย่ฮวนถามมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งตื่นตระหนกมากขึ้นเท่านั้น หวังว่า คงไม่ใช่อย่างที่เขาคิดนะ
เฉินห้าวตอบอย่างช้าช้าว่า “ไปเยี่ยมเพื่อนเก่าคนหนึ่ง และแวะอำลาเพื่อนเก่าด้วย”
เย่ฮวนรู้สึกสงสัย และไม่ได้ถามอะไรมาก แต่จางเถี่หลินกลับหัวเราะออกมา “อำลาเพื่อนเก่างั้นเหรอ โชคดีที่เขาคิดได้? ฉันว่า เขาคงไม่กล้าปรากฏตัวมากกว่า? ”
