บทที่ 377
เมื่อฉุงโยวเวยได้ยิน เขาก็มีความสุขมาก “งั้นก็พอดีเลย ผมสามารถออกไปได้แล้ว!”
“คุณชาย ยังไม่ได้” ชายชราชุดสูทถังกล่าวห้ามเขา “ถึงแม้ว่าจะเป็นเช่นนี้ แต่ใครจะรับประกันได้ว่าไป๋ยี่เฟยจะไม่ส่งคนมาจัดการกับคุณชายในเวลาเดียวกัน?”
ฉุงโยวเวยโกรธขึ้นมาทันที “เขาแม่งก็ไปจัดการกับเย่ฮวนแล้ว ยังจะมีพลังอะไรที่จะมาจัดการกับผมได้?”
ชายชราชุดสูทถังทำอะไรไม่ถูก “คุณชาย ระมัดระวังไว้ถึงเป็นสิ่งที่ดีที่สุด ก่อนที่เรื่องมันยังไม่จบลงทุกอย่าง ก็ยังถือเป็นเรื่องที่ไม่สามารถรู้ได้”
ฉุงโยวเวยปูดตา และโกรธมาก “แม่งเอ้ย! คุณลุงหลี่ ยังไงก็ตามไป๋ยี่เฟยก็จะไปจัดการกับเย่ฮวนแล้ว ปล่อยให้จางเถ่หลินไปด้วย และไปฆ่าไป๋ยี่เฟยอีกครั้ง!”
“นี่มัน……..” ชายชราชุดสูทถังลังเลเล็กน้อย จางเถ่หลินถูกส่งมาเพื่อปกป้องฉุงโยวเวย ถ้าเขาจากไป เกิดว่าไป๋ยี่เฟยใช้แผนหันเสือออกจากภูเขา แต่กลับมาฆ่าฉุงโยวเวยแทน งั้นก็จะรับมือไม่ทันไม่ใช้เหรอ?
ฉุงโยวเวยขมวดคิ้ว “ทำไม? อันนี้ก็กังวล อันนั้นก็เป็นห่วง ยังจะทำอะไรได้อีกมั้ย?”
ชายชราชุดสูทถังทำอะไรไม่ถูก “ถ้าอย่างนั้นก็ฟังของคุณชาย แต่ก่อนที่จะแน่ใจว่าไป๋ยี่เฟยไปหาเย่ฮวนแล้ว คุณชายก็ยังคงต้องอยู่ที่บ้านก่อน
………….
ไป๋ยี่เฟยไปที่โหวจวี๋กรุ๊ปเป็นครั้งสุดท้าย
ในห้องทำงาน เขาเรียกจางหรงและหลงหลิงหลิงเข้ามา และสั่งไว้ว่า
“ผมจะจากไปสักสองสามวัน กิจการของโหวจวี๋กรุ๊ป พวกคุณก็รับผิดชอบไปทั้งหมด ทุกอย่างดำเนินการตามปกติ เมื่อมีคนถามถึงพวกคุณก็บอกว่าไม่รู้เรื่อง”
“นอกจากนี้ ผมไม่อยากให้เหมือนครั้งที่แล้ว แค่ได้ยินข่าวเพียงเล็กน้อยก็เริ่มหวั่นไหว ถ้าผมกลับมาคราวนี้ ผมรู้เรื่อง ก็ออกไปโดยตรงเลย!”
จางหรงและหลงหลิงหลิงมองหน้ากัน พวกเขาไม่รู้ว่าทำไมไป๋ยี่เฟยถึงพูดแบบนั้น แต่ก็พอรู้สึกได้ว่า ไป๋ยี่เฟยกำลังจะทำอะไรที่ยิ่งใหญ่
หลงหลิงหลิงอาจจะเดาได้เล็กน้อย แต่เธอก็ไม่กล้าที่จะคิดลงไปให้ลึก
หลังจัดการเรียบร้อยแล้ว ไป๋ยี่เฟยก็ได้รับโทรศัพท์อีกครั้งจากหลี่เฉียงตง
“พ่อ………”
ไป๋ยี่เฟยคิดว่าหลี่เฉียงตงโทรหาเขาเพื่อมาเกลี้ยกล่อมเขา อย่างไรก็ตามคนที่เผชิญหน้ากับเขาในครั้งนี้ยากที่จะรับมือ มันไม่ใช่หลิ่วจาวเฟิง และก็ไม่ใช่หลิ่วอู๋ฉง แต่เป็นคนของสี่ตระกูลใหญ่ในเมืองหลวง
อย่างไรก็ตาม ไป๋ยี่เฟยคิดมากเกินไป
“กลับมาทานอาหารตอนเที่ยง เสว่เอ๋อก็มาแล้ว”
…………
ตอนเที่ยง ไป๋ยี่เฟยกลับไปที่บ้านพักหลันโปกั่งวิลล่าอย่างตรงเวลา เมื่อเขาเดินเข้าไป ครอบครัวของหลี่เฉียงตงก็เกือบจะเตรียมพร้อมแล้ว
เมื่อหลิวจื่อหยุนเห็นไป๋ยี่เฟยก็น้อยนักที่ไม่ได้กล่าวโทษอะไรเลย แต่กลับพูดด้วยน้ำเสียงที่ดีว่า “ไปล้างมือเร็ว และทานอาหารกันเถอะ”
ไป๋ยี่เฟยพยักหน้า และนั่งที่โต๊ะอาหารหลังจากล้างมือแล้ว
ทั้งครอบครัวก็รับประทานอาหารอย่างอบอุ่น หลิวจื่อหยุนมักจะถามหลี่เสว่อยู่หลายคำถาม และหลี่เสว่ก็ตอบคำถามทีละข้อ แต่หลี่เฉียงตงและไป๋ยี่เฟยกินอย่างเงียบๆ
……………
หลังจากรับประทานอาหารเสร็จ หลี่เสว่และหลิวจื่อหยุนก็ไปทำความสะอาดจานชามที่ห้องครัว และหลี่เฉียงตงเรียกไป๋ยี่เฟยไปที่ชั้นดาดฟ้า
ทั้งสองยืนอยู่บนดาดฟ้า มองไปที่บริเวณบ้านพักหลันโปกั่ง ชมทิวทัศน์ในระยะไกล ที่โอบล้อมไปด้วยสายลมอ่อนๆ หากไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมา คิดว่าพวกเขาคงต้องจะสบายใจมาก
หลังจากผ่านไปนาน หลี่เฉียงตงถึงกล่าวว่า “ไปทำเถอะ ผมสนับสนุนคุณ”
“ผมรู้ว่า จากมุมมองที่เป็นเหตุเป็นผล การทำเช่นนี้ไม่มีเหตุผลมาก และไม่เป็นที่พึงปรารถนา”
“แต่จากมุมมองของการรับรู้ คุณทำได้ถูกต้องมาก!”
“เพราะว่า เป็นผู้คนหนึ่ง ก็ควรทำเช่นนี้ แต่ไม่ใช่เป็นเหมือนเต่าที่มุดหัวอยู่อย่างน่าสมเพช”
เมื่อไป๋ยี่เฟยได้ยินคำพูดนั้นหัวใจของเขาก็ร้อนรน และในเวลาเดียวกันเขาก็กำหมัดแน่น “ผมไม่ใช่”
“ดังนั้น ผมจะไม่ชักชวนคุณ” หลี่เฉียงตงกล่าว “แม้ว่าผมจะมีเหตุผล และมีจุดยืนที่จะโน้มน้าวคุณก็ตาม”
ไป๋ยี่เฟยจ้องมองไปที่หลี่เฉียงตงอย่างว่างเปล่า และเพียงแค่กล่าวขอบคุณ คำพูดของหลี่เฉียงตงก็เปลี่ยนไป
“แต่ว่า คุณไม่สามารถไปทำได้โดยไม่คำนึงถึงผลที่ตามมา หากคุณรู้แค่ว่าพุ่งเข้าไปข้างหน้า และไม่รู้ว่าจะจบลงอย่างไร ถ้าเป็นอย่างนั้น ถึงทำไปแล้วมันก็เปล่าประโยชน์!”
“บอกผมมาว่า คุณเคยคำนึงถึงผลที่ตามมาหรือยัง? คุณเคยคิดว่าจะจบลงอย่างไรหรือเปล่า? คุณเคยคิดถึงเสว่เอ๋อบ้างไหมว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเธอ” หลี่เฉียงตงถาม
ไป๋ยี่เฟยเม้มริมฝีปากและไม่พูดอะไร เขาไม่รู้จะพูดอะไร ในใจของเขามีแต่ความเกลียดชัง เพียงแค่ต้องการแก้แค้นเท่านั้น อยากจะฆ่าฉุงโยวเวย ส่วนผลที่จะตามมา………
หลี่เฉียงตงขมวดคิ้ว “ดูเหมือนว่าคุณไม่เคยได้คิดถึงเรื่องนี้เหรอ?”
“โง่!”
ไป๋ยี่เฟยยิ้มอย่างข่มขื่น และก็ไม่คัดค้านใดๆ
หลี่เฉียงตงส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ เมื่อเห็นไป๋ยี่เฟยเขาก็หยุดพูด แต่เขาพูดกับคนที่ไม่เกี่ยวข้องว่า “เถาเยวคนนี้ก็มอบให้คุณแล้วไม่ใช่เหรอ?”
“อ๊ะ?” ไป๋ยี่เฟยผงะ และแล้วเขาก็รู้สึกผิดอย่างมาก หลี่เฉียงตงรู้เรื่องนี้ได้อย่างไร? และคำพูดนี้หมายถึงจะถามโทษหรือ?
ไม่ใช่ เขาไม่ได้ทำอะไรที่ผิดต่อหลี่เสว่เลย และเขาก็อธิบายอย่างชัดเจนแล้ว เถาเยวไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเขาเลยสักนิด!
“พ่อ ผมไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเธอ” ไป๋ยี่เฟยพูดอย่างรวดเร็ว
“ผมรู้ ผมแค่อยากให้คุณรู้ว่า เถาเยวเป็นแค่คนๆหนึ่ง เอาล่ะ ไปทำในสิ่งที่คุณควรทำได้แล้ว!” หลังจากพูดจบ หลี่เฉียงตงก็หันตรงและเดินลงไปชั้นล่าง
ไป๋ยี่เฟยยืนตัวคนเดียวอยู่บนดาดฟ้า ลมพัดเบาๆ ดูเหมือนเงียบขรึม แต่ในสมองของเขายุ่งเหยิง ทำไมเขาถึงพูดถึงเถาเยวคนนี้?
มีอะไรที่อยู่บนร่างกายของเถาเยวที่เขาไม่ได้สังเกตเห็นเหรอ?
