บทที่ 370
“ผมขอโทษ……” ไป๋ยี่เฟยก้มหน้า ในใจโทษตัวเองอย่างมาก
“ขอโทษ? ขอโทษมีประโยชน์อะไร? ขอโทษแล้วทำให้ตอนนี้เขาหายดีได้เหรอ?”
โจวฉวี่เอ๋อแค่นเสียง นั่งลงบนเก้าอี้ๆ
ไม่มีใครสามารถเข้าใจอารมณ์ของเธอได้
กว่าเธอจะได้พบคนแบบฉินหัวไม่ง่ายเลย เธออย่างอยู่กับเขาไปตลอดชีวิต แต่วันนี้เอง พวกเขาเพิ่งจะแต่งงานกัน ฉินหัวก็ต้องเข้าโรงพยาบาลเพราะไป๋ยี่เฟย
ยังจำตอนแรกที่คบกันได้ เธอรู้ความสัมพันธ์ของไป๋ยี่เฟยกับฉินหัว จึงถามไปหนึ่งประโยคว่า “ฐานะของไป๋ยี่เฟยพิเศษมาก ในฐานะเพื่อนของเขาก็มีอันตรายเช่นกัน”
“ไม่เป็นไร ผมปกป้องตัวเองได้ และปกป้องเขาได้ เพราะอย่างไรพวกเราก็เป็นพี่น้องกัน” ฉินหัวยิ้มตอบ
โจวฉวี่เอ๋อรู้จักความสามารถของฉินหัวแล้ว จึงไม่มีความกังวล
แต่เรื่องจริงกลับทำให้เธอฟ้าผ่ากลางแจ้ง
ตอนนี้เธอหวาดกลัวมาก กลัวว่าฉินหัวจะไม่ฟื้นขึ้นมาอีก
……
กว่าสองชั่วโมงให้หลัง ประตูห้องผ่าตัดก็เปิดออก
คนทั้งสามมองไปทางนั้นพร้อมกัน
หนิววั่งเห็นทั้งสามคน ก็ทำสีหน้าขรึม พลางส่ายศีรษะ
“หา!”
ไป๋ยี่เฟยยืนไม่ไหวอีกแล้ว ทรุดลงไปนั่งอยู่กับพื้น
โจวฉวี่เอ๋อเองก็ประคองตัวไม่ไหวเช่นกัน ทรุดลงไปบนเก้าอี้ จากนั้นก็วิ่งเข้าไปหาอย่างไม่เชื่อ จับตัวหนิววั่งไว้ “หมอ เขาเป็นอะไร? คุณส่ายหัวหมายความว่ายังไง?”
หนิววั่งเห็นพวกเขาเป็นเช่นนี้ ในก็ทุกข์หนักเช่นกัน เขาดึงไป๋ยี่เฟยขึ้นมาก่อน พลางกล่าวว่า “พ้นขีดอันตรายแล้ว”
“อะไรนะ?” ไป๋ยี่เฟยเงยหน้า
หนิววั่งกล่าวอีกว่า “พ้นขีดอันตรายแล้ว เพียงแต่……”
“เพียงแต่อะไรคะ” โจวฉวี่เอ๋อถามอย่างร้อนใจ
หนิววั่งถอนหายใจ “แผลไฟไหม้ขนาดใหญ่ที่ด้านหลังของเขาเหล่านี้ไม่ร้ายแรง ที่ร้ายแรงที่สุดก็คือ กระดูกสันหลังของเขาได้รับความเสียหายอย่างหนัก บริเวณศีรษะก็ได้รับบาดเจ็บเช่นกัน ครึ่งชีวิตที่เหลือต่อจากนี้ อาจเป็นเจ้าชายนิทรา……”
อะไรนะ?
คนที่อยู่ที่นั่นต่างนิ่งกันไปหมด
เจ้าชายนิทรา?
นี่……จะเป็นไปได้ยังไง?
ฉินหัวเป็นตำรวจนายหนึ่ง และเป็นตำรวจที่มีฝีมือเก่งกาจ เขายังหนุ่มแน่น และเพิ่งจะแต่งงาน กลับกลายเป็นเจ้าชายนิทราไปเสียแล้ว!
ไป๋ยี่เฟยนั่งอยู่บนพื้นพูดอะไรไม่ออกสักคำ
โจวฉวี่เอ๋อเงียบไปชั่วขณะ สุดท้ายก็ร้องไห้ออกมา
“ฮือๆ ……”
หลี่เสว่อยู่เป็นเพื่อนพวกเขาอย่างเงียบๆ
หนิววั่งส่ายหน้าอย่างจนปัญญา “พวกเราจะพยายามเต็มที่ หากแผลหายดีแล้ว บางทีอาจมีโอกาสฟื้นขึ้นมา หากไม่ได้จริงๆ ยังไปต่างประเทศได้ วิธีรักษาที่ต่างประเทศประสิทธิภาพดีมาก”
“ไป๋ยี่เฟย! ฉันเกลียดคุณ!”
โจวฉวี่เอ๋อตะโกนเสียงดัง โผไปที่ข้างกายไป๋ยี่เฟย ตบเขาไปหนึ่งฉาด
“เพี๊ยะ!”
ไป๋ยี่เฟยไม่ขยับเขยื้อน
“ฉวี่เอ๋อ!” หลี่เสว่ตกใจ กันมือโจวฉวี่เอ๋อที่ยังต้องการตีลงมาอีกไว้
“เธอหลีกไป” โจวฉวี่เอ๋อตวาด “ฉันจะตีเขาให้ตาย! ให้เขากลายเป็นเจ้าชายนิทราเหมือนกัน!”
หลี่เสว่ดึงโจวฉวี่เอ๋อไว้ไม่ยอมปล่อย “ฉวี่เอ๋อ! นี่ไม่ใช่ความผิดเขา! เธอ……”
“ทำไมจะไม่ใช่ความผิดเขา?” โจวฉวี่เอ๋อผลักหลี่เสว่ทีหนึ่ง “ทั้งหมดเป็นเพราะเขา! คนเหล่านั้นมาเพื่อฆ่าเขา ที่สามีฉันเป็นเจ้าชายนิทราก็เพราะปกป้องเขา!”
“ล้วนเป็นเพราะเขา! ตัวเขามันไร้ประโยชน์ เป็นขยะ! ยังต้องให้คนอื่นมาปกป้อง!”
หลี่เสว่ไร้ทางโต้แย้ง แต่ก็ไม่อยากให้สามีตัวเองถูกคนพูดเช่นนี้ ว่ากันตามหลัก ไม่มีใครอยากให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นเช่นกัน อีกทั้งที่คนเหล่านั้นต้องการฆ่าไป๋ยี่เฟย ก็ไม่ใช่ความผิดเขาเช่นกัน
“พอแล้ว!”
ไป๋ยี่เฟยหยุดการทะเลาะของคนทั้งสอง จากนั้นเขาก็คุกเข่าตรงหน้าโจวฉวี่เอ๋อ “เป็นความผิดผมเอง ผมขอโทษ ต่อจากนี้ไป ผมจะดูแลพี่เอง”
“ความแค้นนี้ ผมจะต้องชำระแน่!”
“ถุย!” โจวฉวี่เอ๋อกล่าวอย่างรุนแรงว่า “ไม่จำเป็นต้องให้นายมาดูแล!”
ไป๋ยี่เฟยกำหมัด ไม่ได้โต้แย้งใดๆ
เวลานี้ หนิววั่งก็เดินเข้ามา เมื่อกี้ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากเข้าไปไกล่เกลี่ย เพราะรู้ว่า ไกล่เกลี่ยไปก็ไม่ไหว ดังนั้นจึงรอให้โจวฉวี่เอ๋อระบายอารมณ์ออกมาก่อนถึงค่อยเอ่ยปากกล่าวว่า “พวกเราจะพยายามสุดความสามารถ”
พูดจบ ก็กล่าวกับไป๋ยี่เฟยอีกว่า “ไปเถอะ ผมจะทำแผลให้คุณ หากไม่รักษา จะติดเชื้อได้”
ไป๋ยี่เฟยลุกขึ้น ไม่มองโจวฉวี่เอ๋ออีก เดินตามหนิววั่งไป
……
ฉินหัวถูกย้ายไปอยู่ห้องพิเศษ จ้างพยาบาลมาดูแลเขาโดยเฉพาะ
ไป๋ยี่เฟยเองก็ทำแผลแล้วเช่นกัน นอนอยู่บนเตียงทั้งคืน รุ่งเช้าวันต่อมาจึงลุกขึ้น ต้องการไปสืบตัวบงการอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้
อย่างแรก เขาโทรไปหาหลิวเสี่ยวอิง
“ช่วยฉันดูหน่อย ยังรักษาได้ไหม?”
“ฉันจะพยายาม” หลิวเสี่ยวอิงรู้อาการของฉินหัวแล้ว ที่พูดเช่นนี้ อันที่จริงก็ไม่ได้มีความหวังเท่าไหร่นัก เพราะคนที่เป็นเจ้าชายนิทรา มีไม่กี่คนที่รักษาหาย
ไป๋ยี่เฟยไม่สนใจ ต่อให้มีความหวังเพียงน้อยนิด เขาก็ไม่ถอดใจ
จากนั้น เขาก็โทรหาจางหัวปิน
“สืบที เมื่อวานคนที่เล่นงานฉันเป็นใคร ฉันต้องการรู้ให้แน่ชัดว่าเป็นฝีมือใคร”
“เข้าใจแล้ว”
อันที่จริงในใจไป๋ยี่เฟยพอจะเดาออกแล้ว คนที่คิดจะฆ่าเขา และเป็นคนที่มีความสามารถที่จะฆ่าเขาได้ มีแค่ไม่กี่คน รอเพียงหลักฐานยืนยันเท่านั้น
หลังจากโทรเสร็จ หลี่เสว่ก็ใช้โถเก็บความร้อนถือโจ๊กเดินเข้ามา
“กินอะไรสักหน่อยเถอะ!”
ไป๋ยี่เฟยส่งเสียงอืม ดื่มโจ๊กเข้าไปนิดหน่อย หลังวางชามลง ก็มองไปที่หลี่เสว่ “คุณรู้สึกว่า ผมมันไร้ค่าไหม?”
หลี่เสว่นิ่งไป ส่ายหน้าตอบว่า “ไม่ใช่ค่ะ คุณเป็นวีรบุรุษต่างหาก”
วีรบุรุษ?
จะเป็นไปได้ยังไง? เขาก็แค่คนไร้ค่าคนหนึ่ง กระทั่งคนข้างกายของตัวเองก็ยังปกป้องไม่ได้ กลับกลายเป็นว่าต้องให้คนอื่นมาปกป้องตัวเองแทน!
