บทที่352
ไม่นาน หลงหลิงหลิงก็ได้มาบอกเขาว่า “ทางโรงพยาบาลโทรมาบอกว่า คนที่คุณพาไปส่งที่โรงพยาบาลวันนี้อยากพบคุณ อยากขอบคุณคุณด้วยตนเองค่ะ”
พอได้ยินอย่างนั้น ไป๋ยี่เฟยก็ยังไม่วางเอกสารในมือลง “การช่วยคนนั้นมันไม่ใช่เรื่องที่ยากเย็นอะไร ไม่ต้องขอบคุณผมก็ได้”
หลงหลิงหลิงพูดด้วยความลำบากใจ “เห็นบอกว่าคนทางนั้นเป็นน้องสาวของคนไข้ เธอยืนกรานว่าจะพบคุณให้ได้ ไม่อย่างนั้นก็คงไม่โทรมาหรอกค่ะ……”
ไป๋ยี่เฟยหมดทางเลือก จึงต้องลุกออกไป
หลังออกจากห้องไป๋ยี่เฟยก็กำชับกับหลงหลิงหลิงว่าห้ามให้เกิดปัญหากับงานเลี้ยงในคืนนี้เด็ดขาด และยังบอกให้เฉินห้าวเตรียมข้อมูลให้พร้อม
ที่ห้องทำงานของโรงพยาบาล
ผู้หญิงวัยสามสิบที่ดูเป็นผู้ดีคนหนึ่งได้ขอบคุณไป๋ยี่เฟยเป็นจริงเป็นจัง “ขอบคุณมากนะคะที่ช่วยพี่ชายของฉันเอาไว้”
ไป๋ยี่เฟยที่เข้าใจว่าเธอเป็นน้องสาวของคนไข้ เขาจึงตอบด้วยท่าทางที่อย่างเรียบเฉยว่า “ไม่ต้องเกรงใจครับ มันแค่เรื่องเล็กน้อยเอง”
ผู้หญิงคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนว่า “ถ้าไม่ได้คุณช่วยเรียกรถพยาบาลให้ก่อนละก็ คงช่วยพี่ฉันไว้ไม่ทันแน่ค่ะ”
ผู้ชายคนนั้นเกิดหัวใจวายขึ้นมากะทันหัน ถ้ามัวชักช้าละก็ไม่อยากคิดเลยว่าผลมันจะออกมายังไง
ในระหว่างที่พูดอย่างจริงจังอยู่นั้น ผู้หญิงคนนั้นก็ยื่นแหวนที่ประดับด้วยเพชรสีน้ำเงินวงหนึ่งออกมา “ถ้าคุณไป๋ไม่รังเกียจก็ช่วยรับน้ำใจอันนี้จากฉันไว้ด้วยนะคะ”
ไป๋ยี่เฟยขมวดคิ้วเบาๆ การช่วยเหลือคนนั้นไม่ใช่ทำเพื่อสิ่งตอบแทนสักหน่อย ถ้าเป็นแบบนั้น การช่วยเหลือผู้อื่นมันก็จะดูไม่เรียบง่ายแล้วไม่ใช่เหรอ? แต่ดูเหมือนผู้หญิงคนนี้จะให้เขารับมันไว้ให้ได้เลย
ช่างเถอะ แหวนวงเดียวเอง ไม่มีอะไรหรอก
“ถ้าอย่างนั้นผมก็ขอรับมันไว้แล้วกันครับ” ไป๋ยี่เฟยรับแหวนมาและไม่ได้สนใจมันนัก
พอผู้หญิงคนนั้นเห็นอย่างนี้ เธอก็ยิ้มออกมา “ถ้าอย่างนั้นฉันก็ไม่รบกวนคุณไป๋แล้วนะคะ ฉันขอตัวไปดูพี่ชายก่อน”
ไป๋ยี่เฟยดูเวลา มันใกล้จะห้าโมงแล้ว เขาจึงตัดสินใจไปรับหลี่เสว่ที่บ้านเลยดีกว่า
……
ไป๋ยี่เฟยพาหลี่เสว่มาถึงที่ โรงแรมเทียนเป่ย
เนื่องจากที่นี่จอดรถไม่ค่อยสะดวกเท่าไหร่ ไป๋ยี่เฟยจึงให้หลี่เสว่ลงไปรอก่อน แล้วเขาค่อยไปหาที่จอด
หลังหลี่เสว่ลงจากรถ เธอก็มารออยู่ที่ประตูห้องโถง เนื่องจากออร่าและหน้าตาของเธอนั้นโดดเด่นมาก ทำให้ทุกคนที่เดินผ่านเธอไปต่างก็ต้องหันมามองไปตามๆ กัน แถมยังมีบางคนเขามาจีบเธอด้วย
“คุณผู้หญิงครับ ทำไมมายืนอยู่ตรงนี้คนเดียวเหรอครับ?” คนที่เข้ามาเป็นชายหนุ่มอายุยี่สิบกว่า เขาแต่งตัวดูดี ดูท่าจะเป็นลูกคนรวยแน่ๆ
หลี่เสว่สะดุ้งเล็กน้อย “ฉันรอคนอยู่ค่ะ”
ชายหนุ่มยิ้มร่า “รอคนเหรอครับ? ให้ผมรอเป็นเพื่อนไหมครับ? ยืนรอคนเดียวมันน่าเบื่อจะตาย”
“ไม่เป็นไรค่ะ” หลี่เสว่ปฏิเสธไป “เดี๋ยวเขาก็มาแล้ว”
ชายหนุ่มคนนี้หน้าด้านมาก “ไม่เป็นไรครับ จริงด้วย งานเลี้ยงในคืนนี้มีโหวจวี๋กรุ๊ปเป็นเจ้าภาพ คนที่มาที่นี่ต่างก็มาร่วมงานทั้งนั้น ไม่ทราบว่าคุณเป็นคุณหนูของตระกูลไหนเหรอครับ บอกผมหน่อยได้ไหมครับ?”
หลี่เสว่ยิงฟันแล้วตอบไปว่า “ฉันไม่รู้จักคุณ”
ปากของชายหนุ่มถึงกับเกร็ง จากนั้นก็รีบพูดพร้อมกับยิ้มว่า “ไม่เป็นไรครับ ผมชื่อเหอเฟยปีนี้อายุยี่สิบหก ทีนี้คุณก็รู้จักผมแล้วนะครับจริงไหม?”
เหอเฟยเหมือนยังอยากพูดอะไรอีก แต่ไป๋ยี่เฟยก็มาถึงซะก่อน เขามาหยุดอยู่ตรงหน้าหลี่เสว่
“คุณครับ มาเข้าใกล้ภรรยาของผมขนาดนี้ต้องการอะไรครับ?”
เหอเฟยอึ้งไป ภรรยาเหรอ? สาวสวยขนาดนี้แต่งงานแล้วเหรอ?
พอตั้งสติได้ เขาก็มองไปยังผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้า การแต่งตัวถือว่าใช้ได้ แต่หน้าตาก็งั้นๆ เหมือนจะไม่ค่อยเห็นในวงการสักเท่าไหร่ ก็แสดงว่าเป็นคนธรรมดาสินะ?
“คุณแน่ใจเหรอครับ?” เหอเฟยยังไม่เชื่อเท่าไหร่ จากนั้นก็หันไปมองหลี่เสว่อีกครั้ง หลี่เสว่ในตอนนี้ดูจะต้องการไป๋ยี่เฟยมากกว่าปกติ เธอหลบไปอยู่หลังเขา ไม่ได้ดูอึดอัดแบบเมื่อกี้ เธอพูดพร้อมกับใบหน้าที่แดงก่ำว่า “เขาเป็นสามีของฉันจริงๆ ค่ะ”
