บทที่321
“ผมกำลังจะเปิดโรงพยาบาลเอกชนขึ้นอีกที่ พอถึงตอนนั้นผมก็ต้องการหมอจำนวนหนึ่ง ช่วงนี้ก็ต้องรบกวนคุณช่วยอบรมและคัดเลือกคนที่มีความสามารถให้หน่อยนะครับ”
หนิววั่งรู้สึกสงสัยมาก โรงพยาบาลใหม่อย่างนั้นเหรอ? เขาเพิ่งซื้อโรงพยาบาลไปที่หนึ่งเองไม่ใช่รึไง?
สุดท้าย หนิววั่งก็ไม่ได้ถามไปและพยักหน้าตอบรับคำขอในที่สุด
ภายในรถเงียบลงไปชั่วขณะ
หลังจากผ่านไปสักพัก หนิววั่งก็เหยียบเบรกขึ้นมากะทันหัน ทำเอาไป๋ยี่เฟยที่กำลังหลับตาพักผ่อนอยู่ต้องลืมตาขึ้นมาดู
ตรงหน้ามีขึ้นหญิงสาวคนหนึ่งที่สะพายกระเป๋าไว้ที่หลัง เธอแต่งตัวสบายๆ เหมือนเด็กมหาลัยคนหนึ่ง หลังจากที่เธอหยุดรถเอาไว้ได้ เธอก็เดินเข้ามาแล้วพูดว่า “คุณอา ฉันขอติดรถไปหน่อยได้ไหมคะ? ฉันถูกทิ้งเอาไว้ที่นี่นานแล้ว มันไม่มีรถผ่านมาเลยสักคัน”
“แล้ว………เธอจะไปที่ไหนล่ะ? ถ้าเป็นทางผ่านก็ไม่มีปัญหา” หนิววั่งมองไปที่ไป๋ยี่เฟยทีหนึ่ง พอเห็นเขาไม่ว่าอะไรจึงได้ตอบเธอไป
เมื่อเด็กสาวได้ยินอย่างนั้นเธอก็รีบพูดต่อว่า “คุณอาคะ คุณอาช่วยฉันหน่อยนะคะ! ฉันรออยู่ที่นี่นานมากแล้วจริงๆ ฉันแค่ขอติดรถไปนิดเดียวเอง พอถึงที่ที่มีรถวิ่งผ่านฉันก็จะลงทันที”
หนิววั่งมองไปที่ไป๋ยี่เฟยอีกครั้ง เห็นว่าไป๋ยี่เฟยก็ยังไม่ว่าอะไร เขาจึงให้เด็กสาวขึ้นรถมา
หลังจากเด็กสาวขึ้นมานั่งที่หลังรถแล้วเธอก็แอบถอนหายใจเบาๆ พร้อมกับขาที่เกร็งไปหมดแล้ว “ต้องขอบคุณคุณอามากเลยนะคะ คุณนี่ช่างเป็นคนดีจริงๆ ”
“ไม่ต้องเกรงใจ” หนิววั่งรู้สึกทำตัวไม่ถูก หลังจากที่มองเธอไปแวบหนึ่งก็ได้สังเกตเห็นใบหน้าที่ดูเกร็งๆ ของเธอ สำหรับคนที่เป็นหมออย่างเขาแค่มองก็รู้แล้วว่าเธอเคยศัลยกรรมมาก่อน
แต่ตอนนี้ยุคสมัยได้เปลี่ยนไปแล้ว หลายๆ อย่างเริ่มเปิดกว้าง คนที่ศัลยกรรมก็เริ่มเยอะขึ้นเรื่อยๆ จนกลายเป็นเรื่องปกติไปแล้ว
เด็กสาวเป็นคนที่ค่อนข้างร่าเริง หลังจากขึ้นรถมาก็คุยกับหนิววั่งตลอดทาง จนบรรยากาศในรถดีขึ้นมาบ้าง
“เฮ้อ ฉันนี่มันดวงซวยจริงๆ ดันไปเจอแท็กซี่เถื่อนซะได้ แถมยังโดนรีดเงินอีก……” เด็กสาวเล่าว่าทำไมตัวเองถึงต้องมาขวางรถของพวกเขา
พอไป๋ยี่เฟยฟังถึงตรงนี้ เขาก็มองไปที่เด็กสาว จากนั้นเขาก็ต้องชะงัก ดวงตาคู่นั้นเหมือนจะสังเกตเห็นอะไรบางอย่างในตัวเธอเข้าแล้วอย่างนั้นเหรอ?
“บ้านเธออยู่ไหนเหรอ? นี่มันเที่ยงแล้วนะยังจะออกมาหาเพื่อนอีก?” ไป๋ยี่เฟยทำเป็นถามไปอย่างไม่ใส่ใจ
เด็กสาวถอนหายใจแล้วตอบมาว่า “บ้านของฉันอยู่ที่ย่านวั่นเจียหัวค่ะ ฉันมาถึงตั้งแต่เก้าโมงเช้าแล้ว แต่ไม่นึกเลยว่าจะต้องมาเจอกับแท็กซี่เถื่อนแบบนั้น สุดท้ายเลยต้องมายื่นรออยู่ตรงนั้น โดยที่ไม่มีรถผ่านมาสักคันเลย”
“อืม” ไป๋ยี่เฟยตอบกลับคำหนึ่ง จากนั้นก็ค่อยๆ หยิบมือถือของเขาออกมา
เด็กสาวหันไปพูดกับหนวิวั่งอีกครั้ง “พวกคุณอาจะไปไหนกันเหรอคะ? ฉันจะได้ดูว่าจะลงตรงไหนดี”
หนิววั่งกำลังจะตอบ แต่ไป๋ยี่เฟยก็ได้ถามแทรกขึ้นมาก่อนว่า “พี่หนิว ข้างหน้ามีซูเปอร์ไหมครับ? แวะซื้อน้ำหน่อยนะ ไม่อย่างนั้นกว่าจะถึง ตำบลกานโจวนี่ผมคงคอแห้งตายกันพอดี”
หนิววั่งชะงักไป ไป๋ยี่เฟยจ้องมาที่เขาด้วยแววตาที่ต้องการสื่ออะไรบางอย่าง
“ได้ครับ เดี๋ยวถ้าเจอผมจะแวะให้แล้วกัน!” หนิววั่งเข้าใจในสิ่งที่ไป๋ยี่เฟยต้องการจะสื่อ
ส่วนไป๋ยี่เฟยก็จัดการปิดเสียงมือถือทั้งหมด แล้วโทรหาไป๋หู จากนั้นก็พูดกับเด็กสาวว่า “เธอคงไม่รีบใช่ไหม? เพราะมันจะเสียเวลานิดหนึ่ง”
“ไม่ค่ะ ฉันไม่รีบ” เด็กสาวโบกไม้โบกมือ
ไป๋ยี่เฟย อืม จากนั้นก็ถามต่อว่า “ฉันว่าหน้าเธอเหมือนจะดูไม่ปกติเท่าไหร่นะ ไปศัลยกรรมมาเหรอ?”
เด็กสาวอึ้งไป เหมือนมันเป็นเรื่องที่เธอไม่อยากจะพูดถึงมากนัก และตอบกลับมาอย่างไม่ชอบใจว่า “ทำหน้าแล้วมันจะทำไมเหรอคะ? ถึงฉันจะทำหน้ามาแต่ฉันก็ไม่ได้ไปใช้เงินคุณและฉันก็ไม่ได้ไปทำให้คุณเดือดร้อนสักหน่อย!”
“อย่าเพิ่งโกรธสิ!” ไป๋ยี่เฟยรู้สึกรำคาญใจ “ฉันแค่สงสัยเท่านั้น? การศัลยกรรมสมัยนี้มันก้าวหน้าขึ้นมาก็จริง แต่ฉันก็ยังคิดว่ามันใช่เรื่องที่น่ายินดีสักเท่าไหร่ ดูสิทำออกมาหน้าก็ดูเกร็งไม่เป็นธรรมชาติเลย”
คนๆ นี้ช่างคุยไม่เก่งเอาเสียเลย
พอเด็กสาวได้ยิน มันก็ยิ่งทำให้เธอโกรธหนักขึ้นไปอีก “นี่พี่ชาย ทำไมพี่ถึงเป็นคนแบบนี้คะ? ไม่รู้จักพูดเลยสักนิด ดูก็รู้แล้วว่าต้องไม่มีแฟนแน่ๆ !”
………
ไป๋ยี่เฟยที่อยู่ทางนี้ได้พูดคุยกับเด็กสาวไปเยอะมาก ส่วนไป๋หู่ที่อยู่ในสายกลับไม่ส่งเสียงเลยสักนิด แต่ทุกการสนทนาเขาก็ได้ยินและเข้าใจสถานการณ์ดี
ไป๋หู่รู้ดีว่าไป๋ยี่เฟยไม่ใช่คนแบบที่จะโทรมาแล้วไม่สนใจคนในสายแล้วหันไปคุยกับคนอื่นแบบนี้ การที่ไป๋ยี่เฟยทำแบบนี้มีเพียงเหตุผลเดียวเท่านั้น นั่นก็คือไป๋ยี่เฟยกำลังอยู่ในอันตราย
หลังจากวางสายไป๋หู่ก็รีบใช้มือถือค้นหาตำแหน่งของไป๋ยี่เฟยและขับรถออกไปตามหาทันที
………
พอไป๋ยี่เฟยเห็นไป๋หู่ได้วางสายจากตนไป แสดงว่าเขาเข้าใจในสิ่งที่เขาจะสื่อแล้ว เท่านี้เขาก็สบายใจขึ้นมาก
ตอนนี้บนรถ มีหนิววั่งที่ต่อสู้ไม่เป็นกับเขาที่กระดูกซี่โครงยังไม่หายดี พวกเขาช่างดูอ่อนแอเหลือเกิน ไม่มีทางที่จะรับมือกับอีกฝ่ายได้เลย
แล้วทำไมไป๋ยี่เฟยถึงคิดแบบนี้ล่ะ?
เพราะเขาจำได้แล้วว่าเคยเห็นดวงตาคู่นั้นจากที่ไหน
หนิววั่งตอนนี้ยังไม่รู้อะไรทั้งนั้น เขาเพียงแค่ให้ความร่วมมือกับสิ่งที่ไป๋ยี่เฟยต้องการจะทำอย่างเต็มที่เท่านั้น
ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงซูเปอร์แห่งหนึ่ง ไป๋ยี่เฟยบอกให้หนิววั่งจอดรถจากนั้นก็พูดกับเขาว่า “ช่วยไปกับผมหน่อย ผมไม่ได้พกเงินมาด้วย คุณช่วยผมจ่ายก่อนนะ” หนิววั่งต้องตามไปอย่างช่วยไม่ได้ แต่ก่อนลงจากรถเขาก็ไม่ลืมที่จะหันมาบอกกับเด็กสาวว่า “เดี๋ยวเรามานะ”
ดวงตาของสาวน้อยสั่นสะท้าน “เดี๋ยวฉันไปด้วยดีกว่าค่ะ! นั่งรออยู่มันร้อน ฉันจะได้ไปซื้อขนมปังมารองท้องด้วย” ไป๋ยี่เฟยไม่ได้พูดอะไร เขาเพียงแค่หันมองเด็กสาวแวบเดียวแล้วดึงตัวหนิววั่งเข้าร้านไป
ทั้งสามคนต่างซื้อของของ ตัวเองอย่างปกติ จนกลับมาที่ที่รถจอดอยู่
ไป๋ยี่เฟยได้ยื่นบุหรี่มวนหนึ่งให้หนิววั่งไป และจุดให้ตัวเองด้วยมวนหนึ่ง “สูบบุหรี่ก่อนนะครับ!” จากนั้นก็หันไปพูดกับเด็กสาวว่า “เธอไม่รีบเนาะ? ฉันกลัวกลิ่นบุหรี่จะติดรถน่ะ”
เด็กสาวส่ายหน้า “ไม่ค่ะ ไม่รีบ”
หนิววั่งยืนสูบบุหรี่กับไป๋ยี่เฟยอยู่ที่ข้างรถ แต่หนิววั่งกำลังรู้สึกสงสัย ไป๋ยี่เฟยกำลังคิดจะทำอะไรกันแน่? ทำไมเขาถึงดูไม่ออกนะ? เมื่อก่อนเขาไม่เคยเห็นไป๋ยี่เฟยทำตัวลีลาแบบนี้มาก่อนเลยนะ!
ไป๋ยี่เฟยอยากหยิบมือถือขึ้นมาเพื่อดูเวลา แต่การกระทำนี้ก็ได้กระตุ้นคนที่อยู่ข้างๆ เข้า
พอเห็นเขาหยิบมือถือขึ้นมา เด็กสาวที่กำลังกินขนมปังอยู่อย่างเงียบๆ มาโดยตลอดก็ได้พุ่งตัวเข้ามา!
ไป๋ยี่เฟยตอบสนองได้อย่างรวดเร็ว เขาโยนบุหรี่ในมือออกแล้วหันไปผลักหนิววั่งให้พ้นทาง พร้อมกับกระโดดหลบไปด้วย
เด็กสาวโจมตีไม่โดนไป๋ยี่เฟย จากนั้นเธอก็รีบหมุนตัวแล้วใช้กรงเล็บข่วนไปที่ท้ายทอยของไป๋ยี่เฟย
ไป๋ยี่เฟยสูดลมเข้าปอด จากนั้นก็อาศัยจังหวะนั้นเตะตัดขาไปทางด้านหลัง เด็กสาวที่ไม่ทันระวังถูกไป๋ยี่เฟยเตะจนล้มลงกับพื้น
หนิววั่งอึ้งกับสิ่งที่เห็นไปเลย เขานึกไม่ถึงเลยว่าคนที่เขารับมาระหว่างทางจะกลายเป็น……คนที่ต้องการทำร้ายไป๋ยี่เฟยไปซะได้
ไป๋ยี่เฟยยืนขึ้น และรีบออกจากเด็กสาวพร้อมกับดึงตัวหนิววั่งเพื่อที่จะวิ่ง
แต่เด็กสาวก็ตอบสนองได้อย่างรวดเร็ว เมื่อล้มลงพื้นเธอก็กระเด้งตัวขึ้นมายืนได้ในทันที แล้วรีบวิ่งตามไป “ไป๋ยี่เฟย! ฉันจะฆ่าแก!”
หนิววั่งได้แต่วิ่งตามไป๋ยี่เฟยไป เขารู้สึกตกใจมาก คนๆ นี้คือใครกัน? จะฆ่าไป๋ยี่เฟยอย่างนั้นเหรอ?
ซี่โครงของไป๋ยี่เฟยยังไม่หายดี การกระทำเมื่อกี้ก็ได้ไปกระตุ้นถูกมันเข้า จนตอนนี้เขาเริ่มรู้สึกเจ็บแล้ว แต่ยังดีที่พอทนได้
“อ้า!”
พอไป๋ยี่เฟยกับหนิววั่งหันไปมอง พวกเขาก็ต้องรู้สึกโล่งอกขึ้นมาทันที
ไป๋หู่ได้มาถึงแล้ว เขาจับที่คอเสื้อของเด็กสาวแล้วเธอทุ้มลงพื้น เสียงร้องที่เจ็บปวดดังขึ้นพร้อมกับเด็กสาวที่นอนอยู่บนพื้น
จากนั้น ไป๋ยี่เฟยก็ได้เดินกลับไปด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย “หน้าของเธอไม่ปกติ”
ไป๋หู่พยักหน้า นั่งลง พลิกดูใบหน้าของเด็กสาว คลำไปรอบๆ ใบหน้าของเด็กสาว เหมือนเจออะไรบางอย่าง จากนั้นก็ออกแรงดึง ใบหน้าอันงดงามก็ได้ปรากฏออกมาภายใต้ใบหน้าที่เคยดูผิดธรรมชาติใบนั้น
ทันใดนั้น หนิววั่งก็สูดหายใจแล้วถามขึ้นว่า “นี่……มันเรื่องอะไรกันครับ?”
