บทที่ 310
พูดไปแล้ว หลี่เสว่อาจจะไม่กล้าพูดมาก เพราะไป๋ยี่เฟยอยู่ตรงหน้า บางทีเธออาจดูถูกไป๋ยี่เฟยมาตั้งนานแล้ว
จางเหลยจากไป และเพื่อนร่วมชั้นก็ติดตามออกมาเมื่อเห็นเช่นนี้
ไป๋ยี่เฟยและหลี่เสว่เพิ่งเดินไปถึงที่ประตู และถูกจางเหลยหยุดไว้
“เสว่เอ๋อ ผมจะไปส่งคุณ”
หลี่เสว่หันหน้าไปทางเขา ขณะที่เธอกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง ก็ถูกปฏิเสธโดยตรงจากไป๋ยี่เฟย
จางเหลยกล่าวด้วยใบหน้าที่เคร่งขรึม “แล้วบอกผมทีว่าคุณจะพาเสว่เอ๋อกลับบ้านยังไง? จากที่นี่ไปถึงบ้านของคุณน่าจะไกลมากใช่ไหม? หรือว่าคุณจะให้เสว่เอ๋อเดินกลับไปหรือ?”
ไป๋ยี่เฟยหัวเราะ “คุณพูดถูก เราจะเดินกลับไปจริงๆ”
จางเหลยหยุดชั่วคราว และพูดทันที “คุณปล่อยเสว่เอ๋อเดินกลับไปได้อย่างไร?” หลังจากนั้น เขาก็พูดกับหลี่เสว่ “เสว่เอ๋อ ผมเพิ่งซื้อ BMW มาคันหนึ่งพอดี ผมส่งคุณกลับไป!”
หลี่เสว่ส่ายหัว “ไม่เป็นไร เราเดินกลับไปก็พอแล้ว”
นี่คือความจริง บ้านพักก็อยู่ที่วิลล่าในที่ไม่ไกล สองนาทีก็ถึงแล้ว ยังจะใช้รถทำไม?
จางเหลยรู้สึกเป็นทุกข์ใจต่อหลี่เสว่มากยิ่งขึ้นเมื่อเขาได้ยิน “เสว่เอ๋อ คุณเดินกลับไปจะต้องเดินถึงเมื่อไหร่? ให้ผมส่งคุณเถอะ! จะให้ผมส่งเขาไปด้วยกันก็ได้”
ในเวลานี้ เพื่อนร่วมชั้นของจางเหลยก็เดินเข้ามาด้วย
“ให้จางเหลยไปส่งเถอะ ถ้าใช้รถจะเร็วกว่า”
“ใช่แล้ว ทั้งหมดก็เป็นเพื่อนร่วมชั้นกัน ไม่ต้องเกรงใจ!”
“……….”
ไป๋ยี่เฟยเย้ยหยัน “ไอ้โง่!”
“เอ๊ะ คุณพูดยังไง? จางเหลยอยากจะไปส่งพวกด้วยความใจดี ทำไมคุณยังคงด่าว่าคนอีก?”
“ใช่ ทำดีไม่ได้ดี!”
“ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง!”
ไป๋ยี่เฟยไม่อยากคุยกับคนเหล่านี้มากเกินไป เพราะเขาอดทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว เขาจึงต้องกลับไป
ดังนั้นไป๋ยี่เฟยจึงไม่พูดอะไร และดึงหลี่เสว่จากไปผ่านด้านข้าง
ในเวลานี้ เพื่อนร่วมชั้นคนหนึ่งถามอย่างสงสัย “ฉันจำได้ว่านั่นไม่ใช่ทางออกใช่ไหม?”
“ฉันก็จำได้เหมือนกัน”
จางเหลยตะคอก “ไม่เคยมาที่หมู่บ้านหลันโปกั่งวิลล่า อาจจะเป็นเพราะไม่รู้ทาง”
“โอ้ นี่มันเป็นไปได้อยู่”
อย่างไรก็ตาม ภายในหนึ่งนาที ไป๋ยี่เฟยก็เดินไปที่วิลล่าที่อยู่ไม่ไกลจากพวกเขา และหยุดลง
“เขาจะทำอะไรเหรอ?”
“เชี่ย ดูเหมือนว่าเขาจะเข้าไปแล้ว!”
“ไม่ใช่มั้ง? นั่นเป็นวิลล่าของคนอื่นหรือเปล่า? เขาเข้าไปทำไม?”
จางเหลยงงงวยอยู่ครู่หนึ่ง แล้วอธิบาย “อาจเป็นไปได้ว่าเสว่เอ๋อมีเพื่อนคนอื่นอยู่ที่นี่”
“มันก็น่าจะถูกต้อง!”
จากนั้นทุกคนก็จับตาดูไป๋ยี่เฟยเหยียดนิ้วออก และกดที่ลายนิ้วมือล็อค
“เชี่ย! ลายนิ้วมือล็อคเหรอ?”
“ลายนิ้วมือของเขาปลดล็อคได้หรือ?”
“เท่าที่ฉันรู้มา มีเพียงเจ้าของวิลล่าเท่านั้นที่สามารถใช้ลายนิ้วมือเพื่อเปิดล็อคได้?”
ในเวลานั้น ทุกคนก็ไม่สงบอีกต่อไป
ส่วนจางเหลยไม่น่าเชื่อ “มันเป็นไปได้อย่างไร?”
แต่……
ด้วยการ “คลิก” ประตูก็เปิดออก
ไป๋ยี่เฟยพาหลี่เสว่และเดินเข้าไปอย่างหน้าตาเฉย
จางเหลยนิ่งเฉยราวกับถูกฟ้าผ่า ไม่ขยับตัวเลย
ทุกคนต่างก็ตกตะลึงไป
“เชี่ย วิลล่านี้เป็นของเขาเหรอ?”
“ไม่ใช่แล้วมั้ง? เขาไม่ใช่ชาวนาชาวเหรอ? นาสามารถซื้อวิลล่าได้ด้วยหรือ? ยังเป็นวิลล่าที่หลันโปกั่งอีกด้วย”
“ฉันมีความเข้าใจผิดเกี่ยวกับชาวนาไปหรือ?”
“ไม่แปลกใจเลยที่เขาบอกว่าจะเดินกลับไป……..”
ใบหน้าของจางเหลยดูน่าเกลียดมากขึ้นเรื่อยๆ เนื่องจากคำพูดของคนอื่นๆ
ทันใดนั้น ก็มีใครบางคนอุทานขึ้นมา “พวกคุณยังจำที่เขาพูดเมื่อกี้ได้ไหม? เขาบอกว่ามีบ้านพักหลายหลัง นี่……….หรือว่าจะเป็นเรื่องจริงหรือ?”
ถ้าเป็นเรื่องจริงแล้วก็มันจะน่ากลัวมาก
คนๆหนึ่งเป็นเจ้าของบ้านพักตากอากาศจำนวนมากในหลันโปกั่ง สามารถจินตนาการได้ว่าทรัพยากรทางการเงินของเขาแข็งแกร่งเพียงใด และเมื่อกี้นี้พวกเรายังหัวเราะเยาะเขาว่าเป็นชาวนาที่ไม่มีเงิน!
เมื่อพูดจบ ก็มีคนถามอย่างสั่นๆว่า “เขา………ตัวตนของเขาคืออะไรกันแน่?”
ทั้งหมดก็คือใช้ชีวิตอยู่ในเมืองเทียนเป่ย แต่ไม่เคยได้ยินว่ามีใครซื้อวิลล่าจำนวนมากในหลันโปกั่งเลย?
ในเวลานี้ โจวฉวี่เอ๋อซึ่งเงียบอยู่ในฝูงชนได้ลุกขึ้นยืน
“ฉันจะบอกพวกคุณว่าตัวตนของเขาคืออะไร”
หลังจากพูดแบบนี้ ทุกคนก็มองมาทางนี้ โจวฉวี่เอ๋อเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของหลี่เสว่ ดังนั้นเธอต้องรู้สถานการณ์ ดังนั้นทุกคนจึงมองไปที่เธออย่างอยากรู้อยากเห็น
โจวฉวี่เอ๋อหัวเราะ “ไป๋ยี่เฟย ท่านประธานกรรมคนปัจจุบันของโหวจวี๋กรุ๊ป”
“อะไรนะ?”
ท่านประธานกรรมการหของโหวจวี๋กรุ๊ปงั้นเหรอ?
นี่……..เป็นไปได้อย่างไร?
จางเหลยยิ่งไม่อยากจะเชื่อเลย ไป๋ยี่เฟยที่มาจากบ้านนอก เขาจะเป็นท่านประธานกรรมการของโหวจวี๋กรุ๊ปได้อย่างไร?
โจวฉวี่เอ๋อมองไปที่สีหน้าของผู้คน และหายใจออก เธอเงียบไปอย่างตั้งใจตอนเมื่อกี้นี้ สีหน้าของคนเหล่านี้ดูน่ารังเกียจจริงๆ แต่เธอแค่อยากจะบอกให้พวกเขารู้ว่า หลังจากที่พวกเขาเยาะเย้ยคนอื่นแล้ว พวกเขาก็รู้จักเขาอีกครั้ง เอกลักษณ์ความรู้สึกตบหน้า ถึงทำให้คนรู้สึกดี!
บางคนสงสัยด้วยความไม่เชื่อ “ก่อนหน้านี้บอกว่าเสว่เอ๋อแต่งงานกับเด็กบ้านนอกคนหนึ่งไม่ใช่เหรอ? และอีกฝ่ายยังเป็นคนแต่งงานเข้าบ้านของเธอ จู่ๆก็กลายเป็นท่านประธานกรรมการของโหวจวี๋กรุ๊ปได้อย่างไร?
“ใช่แล้ว มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”
โจวฉวี่เอ๋อพยักหน้าเมื่อเธอเห็นเช่นนี้ และหัวเราะเพราะความโกรธ “ใช่ สิ่งที่พวกคุณพูดนั้นถูกต้อง ไป๋ยี่เฟยมาจากชนบทจริงๆ และเขาก็เป็นฝ่ายแต่งงานเข้าจริงๆไม่ผิด แต่ตอนนี้ เขาก็เป็นท่านประธานกรรมการของโหวจวี๋กรุ๊ปจริงๆด้วย”
“ส่วนสาเหตุที่แท้จริงนั้น ฉันคิดว่า ไม่จำเป็นต้องบอกกับพวกคุณหรอกใช่ไหม?” อันที่จริงเธอเองก็ไม่รู้ว่าทำไม
หลังจากพูดจบ โจวฉวี่เอ๋อก็พูดอีกครั้ง “ที่ฉันมากับเสว่เอ๋อในวันนี้ เพื่ออยากจะให้เสว่เอ๋อมีความสุข ยังไงทุกคนก็เป็นเพื่อนร่วมชั้นกัน แต่ใครจะไปรู้ล่ะ ว่าพวกคุณเหมือนไม่ได้เป็นเพื่อนร่วมชั้นเลย?”
“ทั้งๆที่เสว่เอ๋อและสามีของเธอดูรักกันมาก แต่พวกคุณก็จะชักชวนให้เขาหย่ากัน เพราะเขาใส่เสื้อผ้าที่เปื้อนโคลนเท่านั้น? ถ้าอย่างนั้นหากว่าใส่เสื้อผ้าที่ขาดรุ่งริ่ง พวกคุณก็จะคิดว่าอีกฝ่ายเป็นขอทานแล้วหรือ?”
“และอีกอย่างจางเหลย ตอนสมัยเรียนมัธยม คุณไม่ได้มีปัญหาในการตามจีบเสว่เอ๋อ แต่ตอนนี้ เมื่อเสว่เอ๋อแต่งงานแล้ว คุณยังคงมาแสดงความดีอยู่ต่อหน้าสามีของเธอ โดยกล่าวว่าไม่ดีไม่ร้ายสามีของเธอ คุณยังมีหน้ามาพูดอีกเหรอ?”
“และยังบอกว่ายังไงก็เก่งกว่าไป๋ยี่เฟย จะให้เสว่เอ๋อมีชีวิตที่ดีอีกด้วยงั้นเหรอ? ถ้าเขาเป็นถึงท่านประธานกรรมการของโหวจวี๋กรุ๊ปยังไม่สามารถให้ชีวิตที่ดีแก่เสว่เอ๋อได้ ถ้าอย่างนั้นคุณมีสิทธิ์อะไรที่จะพูดแบบนี้?
จางเหลยตกตะลึงอยู่ที่เดิม เมื่อนึกถึงคำเยาะเย้ยไป๋ยี่เฟยก่อนหน้านี้ ใบหน้าของเขาร้อนผ่าว ราวกับว่าคำพูดเหล่านั้น เป็นการเยาะเย้ยตัวเองอยู่
หลังจากที่โจวฉวี่เอ๋อพูดจบ เขาก็ตะคอก และยกเท้าขึ้นไปที่วิลล่าที่อยู่ข้างๆ
หวังไห่เหลือบมองไปที่โจวฉวี่เอ๋อที่อยู่ในฝูงชน จากนั้นก็มองไปที่วิลล่าถัดไป ในดวงตาของเขากำลังครุ่นคิด
