บทที่ 301
“อะไรนะ?”
ไป๋ยี่เฟยเป็นลูกชายของไป๋หยุนเผิงงั้นเหรอ!
ในขณะนี้ หูเทียนจิ่นเริ่มรู้สึกลังเล
เป็นผู้ยิ่งใหญ่ที่แท้จริง ทุกคนรู้จักไป๋หยุนเผิงที่อยู่ในเมืองหลวงเป็นอย่างดี และสิ่งที่ทำให้เขาลังเลมากที่สุดคือ ไป๋หยุนเผิงรู้จักกับผู้สูงส่งบางคน
เมื่อเห็นว่าหูเทียนจิ่นกำลังลำบากใจอยู่ จงเหลียนก็บังคับให้หนิวโถวถอยไปด้วยหมัดสองสามหมัด และวิ่งไปที่ไป๋ยี่เฟย “วิธีการของตระกูลไป๋นั้น ฉันเชื่อว่าไม่จำเป็นต้องพูดมาก ถ้าไป๋ยี่เฟยตายไป พวกเขาก็จะไม่ปล่อยคุณไว้แน่ๆ”
หูเทียนจิ่นขมวดคิ้ว และหนิวโถวก็เดินเข้ามา เตือนเขาว่า “คุณหู ที่นี่เป็นสถานที่ที่ห่างไกล มีเพียงพวกเขาสองคนเท่านั้น………”
ถึงแม้จะฆ่าเขาไป ก็จะไม่มีใครรู้แน่นอน
เมื่อได้ยินเช่นนี้ หูเทียนจิ่นก็เหยียดคิ้ว และหัวเราะ “พูดถูกแล้ว! ตราบใดที่พวกคุณตายไปแล้ว ไป๋หยุนเผิงก็จะไม่รู้อะไรเลยด้วยซ้ำ!”
“คุณ!” จงเหลียนไม่คาดคิดว่าหูเทียนจิ่นจะจัดการได้ยาก และกล้าหาญขนาดนี้
ไป๋ยี่เฟยไม่มีการตอบสนองอะไรมาก ราวกับว่าเขารู้ผลนี้ตั้งแต่แรกมาแล้ว
“ฆ่า!”
หลังจากเสียงจบลง หนิวโถวก็เริ่มลงมือกับจงเหลียน และส่วนหูเทียนจิ่น…………..
ไป๋ยี่เฟยคิดว่าหูเทียนจิ่นจะมาฆ่าตัวเอง และเตรียมใจที่จะต้องตายไปแล้ว แต่กลับเห็นว่าหูเทียนจิ่นหันหลังไป และร่วมมือกับหนิวโถวเพื่อต่อสู้กับจงเหลียน
การที่จะฆ่าไป๋ยี่เฟยนั้นมันเป็นเรื่องง่ายมาก แต่กับจงเหลียนเป็นคนที่จัดการได้ยากกว่า ดังนั้นพวกเขาจึงเลือกที่จะจัดการกับจงเหลียนก่อน หากไม่มีจงเหลียนแล้ว ไป๋ยี่เฟยก็อยู่ไม่รอดแล้ว
ไป๋ยี่เฟยก็เข้าใจเจตนาของพวกเขาเช่นกัน แม้ว่าจะไม่ค่อยชอบจงเหลียนสักเท่าไหร่ แต่คนเขาก็แค่มาช่วยเหลือ ถ้าหากตายไปแล้ว เขาก็จะรู้สึกผิดอยู่ในใจเช่นกัน
ในไม่ช้า จงเหลียนก็พ่ายแพ้ให้กับคนสองคนที่ร่วมมือกัน ไป๋ยี่เฟยก็เริ่มรีบร้อน แต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้ และคิดว่าจะโทรหาพวกไป๋หู่ เพื่อดูว่าพวกเขาเป็นอย่างไรบ้าง
ขณะที่ไป๋ยี่เฟยหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา ก็มีลำแสงส่องมาจากระยะทางไกล
ไป๋ยี่เฟยยกมือขึ้นเพื่อปิดกั้น และหลังจากนั้นไม่นาน รถจี๊ปคันหนึ่งก็มาจอดอยู่ตรงหน้าของเขา
หูเทียนจิ่นและคนอื่นๆที่นั่นก็เห็นเช่นกัน จากนั้น เสียงของผู้หญิงคนเดียวที่อยู่ในเหตุการณ์ก็ดังขึ้น
“พี่ชาย!”
อืม?
จงเหลียนกำลังเรียกใครอยู่?
ทุกคนตกตะลึงไป เพราะเสียงคำเรียกของจงเหลียน
การเคลื่อนไหวของหูเทียนจิ่นและหนิวโถวหยุดไปชั่วขณะ ทำให้จงเหลียนมีโอกาสพอดี จงเหลียนถือโอกาสดังกล่าว และโจมตีอย่างต่อเนื่อง จนกระทั่งขยายระยะห่างออกจากพวกเขา และไปถึงข้างกายไป๋ยี่เฟย
หนิวโถวและหูเทียนจิ่นก็ต้องหยุดลง และมองไปที่สองสามคนที่อยู่ตรงหน้าของพวกเขา
จากนั้น ภายไต้การจ้องมองของสายตาทุกคน จงเหลียนก็ตะโกนเรียกใส่ไป๋หู่ตัวสูงอีกครั้ง “พี่ชาย”
ไป๋หู่พยักหน้าตอบรับอย่างสงบ ด้วยคำว่าอืม แล้วพูดกับไป๋ยี่เฟยว่า “นี่คือน้องสาวของผม ชื่อว่าจงเหลียน”
“นี่มันนึกไม่ถึงเลยจริงๆ………”
ไป๋หู่ร่างสูง 190 เซนติเมตร และสาวอ้วนน้อยคนนี้ สูงแค่ประมาณ 160 เซนติเมตรได้ พวกเขาเป็นพี่น้องกันจริงๆหรือ? ไป๋ยี่เฟยแสดงความสงสัยออกมา
ไป๋หู่ที่อยู่ข้างๆดูเหมือนจะดูออกว่าไป๋ยี่เฟยมีความคิดบางอย่างอยู่ในใจ และกล่าวเสริมว่า “ไม่ใช่พี่น้องแท้ๆ”
ในขณะที่พูดคุยกันอยู่ที่นี่ หูเทียนจิ่นและหนิวโถวอยู่ที่นั่นก็มองหน้ากัน
ตอนนี้มีไป๋หู่มาแล้ว และก็ยังมีฉินหัวที่ไม่รู้ความแข็งแกร่ง ดังนั้นพวกเขาจึงรู้สึกเกรงกลัวเล็กน้อย
หลังจากมองหน้ากัน ทั้งสองก็ก้าวถอยหลังไปเล็กน้อยอย่างเงียบๆ พยายามอยากจะหลบหนีไปในตอนที่พวกเขาไม่ได้สังเกตเห็น
ในเวลานี้ ฉินหัวหันศีรษะของเขา “อยากวิ่งหนีงั้นเหรอ?”
ทันทีที่เสียงนั้นจบลง จงเหลียนก็เริ่มตอบสนอง และรีบวิ่งเข้าหาหูเทียนจิ่นและหนิวโถวทันที และไป๋หู่ก็วิ่งตามเข้าไปเช่นกัน
เมื่อหูเทียนจิ่นและหนิวโถวเห็นเช่นนี้พวกเขาก็หันมาต่อต้านทันที
ไป๋หู่ได้พบกับหูเทียนจิ่น จงเหลียนพบกับหนิวโถว ทั้งสองฝ่ายต่างก็คู่กันด้วยหนึ่งสูงหนึ่งเตี้ย ดูรวมๆแล้วมันมีความกลมกลืนกันอย่างแปลกประหลาด
จงเหลียนและหนิวโถวอยู่ในระดับเดียวกัน แต่ไป๋หู่พบกับหูเทียนจิ่น รู้สึกรับมือไม่ไหวเล็กน้อย เพียงต่อสู้กันไปไม่กี่ท่า ไป๋หู่ก็ถูกสะบัดออกไปด้วยแรงกระทบกระเทือนของหูเทียนจิ่น และก้าวถอยหลังไปหลายก้าว
ในเวลาเดียวกัน ฉินหัวก็กระโจนไปข้างหน้า และเริ่มโจมตี ด้วยมือข้างหนึ่งที่กำหมัดแน่น และเล็งไปที่หน้าท้องส่วนล่างของหูเทียนจิ่น
เมื่อหูเทียนจิ่นเห็นเช่นนี้เขาก็ตอบสนองอย่างรวดเร็ว และหันกลับไปอย่างรวดเร็ว ในขณะเดียวกันก็ยื่นมือของเขาออกไปข้างหนึ่ง เพื่อพยายามจะจับมือของฉินหัว
หมัดของฉินหัวเปลี่ยนไปในทิศทางอื่นทันที โดยไถผ่านเอวของหูเทียนจิ่นไป แต่มืออีกข้างของเขาก็ไม่ได้ปล่อยว่างไว้เช่นกัน และเขาคว้าข้อมือของหูเทียนจิ่นที่กำลังจะคว้าตัวเขาเอาไว้
หลังจากนั้นเขาก็ดึงตัวของหูเทียนจิ่นเข้าหาตัวเอง ด้วยความแรง และมือที่กำหมัดก็เปลี่ยนเป็นกรงเล็บทันที เอื้อมเข้าหามืออีกข้างของหูเทียนจิ่น
เมื่อเห็นว่าฉินหัวกำลังจะจับเขา สายตาของหูเทียนจิ่นก็มืดลง เขาหยิบอะไรบางอย่างในกระเป๋าของเขา แล้วโปรยออกไปโดยตรง
“ระวังยาพิษ!” ไป๋ยี่เฟยเตือนด้วยเสียงดัง
ฉินหัวปล่อยมือของหูเทียนจิ่นทันทีที่ได้ยินคำพูด และถอยห่างออกไปอย่างรวดเร็ว
หูเทียนจิ่นถือโอกาสหันหลังกลับและวิ่งหนี
หูเทียนจิ่นอาศัยพิษของตัวเอง โปรยกระจายออกไปทีละกำมือ เพื่อให้ฉินหัวและไป๋หู่ไม่สามารถเข้าใกล้ตัวเขาได้ แต่นี่ไม่ใช่เรื่องดีอะไรเลย
อีกฝั่งจงเหลียนและหนิวโถวยังคงต่อสู้กันอยู่ แน่นอน หนิวโถวก็สังเกตเห็นสถานการณ์ของทางหูเทียนจิ่น และก็รู้ว่าสถานการณ์ตอนนี้ไม่ได้ดีสำหรับพวกเขาเลย พวกเขาจึงต่อสู้ไปด้วยและถอยกลับไปด้วย
ในไม่ช้า สนามรบระหว่างทั้งสองก็ถอยกลับไปที่ด้านของหูเทียนจิ่น
