บทที่ 277
หลี่เสว่อึ้งตะลึง นี่กำลังให้เธออยู่ด้วยกันกับไป๋ยี่เฟยอย่างนั้นเหรอ?
พอคิดแบบนี้ หลี่เสว่ก็หยิกมือของตัวเองด้วยความรู้สึกกดดันไม่น้อย“ฉัน……ฉันไม่รู้……ว่าจะไปที่ไหน……”
“ถ้าอย่างนั้นพวกเรากินอาหารเช้าก่อนดีกว่า！”
หลังจากที่ทั้งสี่คนกินอาหารเช้าด้วยกันแล้ว ไป๋ยี่เฟยก็ไล่สวีลั่งและไป๋หู่ทั้งสองคนไปทันที
กว่าสองสามีภรรยาจะมีเวลาอยู่ด้วยกันตามลำพังมันไม่ได้มีง่ายๆ เนื่องจากเธอมีความอยากรู้อยากเห็นต่อสัตว์มากมาย จึงอาศัยโอกาสนี้ไปชมดูสักหน่อย
ทั้งสองคนนั่งรถแท็กซี่ไปยังสวนสัตว์
……
ณ บ้านวิลล่าหลังหนึ่งในเมืองเมืองหลวง
ไป๋เซี่ยวนั่งจัดการเอกสารอยู่ที่โต๊ะทำงาน ผู้หญิงที่สวมชุดสูทคนหนึ่งเดินเข้ามา
“คุณชายมันมาแล้วค่ะ”
ไป๋เซี่ยวได้ยินแบบนั้นนัยน์ตาก็ชั่วร้ายทันที“มันยังกล้ามาจริงๆเหรอ?”
“ไปสั่งสอนบทเรียนกับมัน ตักเตือนมันสักหน่อย ว่าที่แห่งนี้ไม่ใช่ที่ที่มันควรจะมา”
……
หลังจากที่ไป๋ยี่เฟยกับหลี่เสว่มาถึงที่สวนสัตว์แล้ว ไป๋ยี่เฟยก็ไปต่อคิวซื้อตั๋ว ส่วนหลี่เสว่ก็รอไป๋ยี่เฟยอยู่ที่เดิมเหมือนกับครั้งที่แล้ว
หลี่เสว่มองภาพที่ไป๋ยี่เฟยกำลังซื้อตั๋ว ไม่รู้ว่าทำไม ถึงมีความรู้สึกคุ้นเคยขึ้นมาไม่น้อย หรือว่าเมื่อก่อนก็เคยเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมาแล้ว? แต่โจวฉวี่เอ๋อไม่เคยบอกเธอ ว่าเธอเคยออกไปเที่ยวกับไป๋ยี่เฟยเลยนี่นา?
หลังจากซื้อตั๋วเสร็จแล้ว ทั้งสองคนก็เข้าไปข้างใน
สวนสัตว์ของเมืองหลวงเป็นสวนสัตว์ที่ใหญ่ที่สุดในประเทศ พื้นที่ใหญ่โต มีสัตว์หลายประเภทเยอะแยะมากมาย ต้องเดินชมทั้งวันถึงจะเดินจนครบ
ทั้งสองคนเดินชมไปพลาง จิตใจจดจ่ออยู่กับสัตว์ หลี่เสว่และไป๋ยี่เฟยที่อยู่กันตามลำพังจึงไม่ได้รู้สึกอึดอัดอะไรมากมายแล้ว ทั้งสองคนกลับยิ่งพูดคุยยิ้มแย้มและเข้ากันได้อย่างไม่เลวเลย
ไป๋ยี่เฟยยังจำได้ครั้งที่แล้วตอนที่ไปสวนสนุก เนื่องจากเขาโดนพิษ จึงไม่ได้เล่นกับหลี่เสว่ได้อย่างเต็มที่ ครั้งนี้ก็ถือโอกาสมาชดใช้ในสิ่งที่ไม่ได้ทำในครั้งนั้นซะเลย
จะเดินไปที่ไหนๆก็สามารถไปด้วยกันกับเธอได้ในทุกๆที่
ในขณะนี้เอง พวกเขาเดินผ่านเขตของชิมแปนซี
“ชิมแปนซี?”หลี่เสว่กระพริบตา
ไป๋ยี่เฟยเห็นท่าทางของเธอดูเหมือนจะดีใจ จึงพูดขึ้น“เข้าไปดูสักหน่อยไหม?”
หลี่เสว่พยักหน้า
หลังจากทั้งสองคนเดินเข้าไปแล้ว ก็พบว่าที่นี่เนื้อที่กว้างขวางมาก เนื่องจากสัตว์ประเภทชิมแปนซีและพวกลิง ต้องการพื้นที่ในการใช้ชีวิตที่กว้างขวาง ดังนั้นที่นี่จึงล้อมพื้นที่ไว้เป็นพิเศษ เพื่อให้ชิมแปนซีมีความรู้สึกเหมือนกับว่าเป็นภูเขาหนึ่งลูก ทั้งที่จริงแล้ว เป็นเพียงแค่เขาปลอมเท่านั้น
พอชิมแปนซีเห็นว่ามีคนเข้ามา ก็มองพวกเขาอย่างไม่ได้คิดอะไร แล้วก็ทำกิจกรรมของตัวเองต่อ
บ้างก็โหนแกว่งไปมา บ้างก็เดินไปรอบๆ บ้างก็นั่งด้วยกันสองสามตัว ช่วยกันแหวกขนหาเหาให้กัน……
ในขณะนี้เอง ก็มีคนสองสามคนเดินเข้ามา แต่งตัวเว่อวังเกินจริง
ในตอนแรกไป๋ยี่เฟยไม่ได้สังเกต ตอนที่กำลังพูดกับหลี่เสว่อยู่นั้น เอียงหัวเล็กน้อย รู้สึกว่ามีอะไรทะแม่งๆ
คนที่มาสวนสัตว์ถ้าไม่ใช่ครอบครัวที่พาเด็กเล็กมา ก็จะเป็นพวกคู่รัก แถมวันนี้ก็เป็นวันทำงานด้วย แน่นอนว่าคนก็น้อยอยู่แล้ว แทบจะไม่มีคนที่แต่งตัวแบบนี้มาแน่นอน แถมเข้ามากันตั้งสี่ห้าคน
จู่ๆไป๋ยี่เฟยก็นึกถึงอะไรขึ้นมา ใจเต้นขึ้นมาทันที“ท่าจะไม่ดีแล้ว！”
ไป๋ยี่เฟยรีบจูงหลี่เสว่ออกไปทันที ทำเป็นพูดขึ้นอย่างปกติทั่วไป“ดูกันพอแล้วล่ะ พวกเราไปดูที่อื่นกันเถอะ”
หลี่เสว่ได้ยินแบบนั้นก็พยักหน้า เพียงแต่รู้สึกไม่เต็มใจเท่าไร แม้ว่าชิมแปนซีพวกนี้จะทั้งดำและน่าเกลียด แต่จริงๆแล้วมันก็ดูน่ารักซื่อๆอยู่เหมือนกัน
ไป๋ยี่เฟยรู้ว่าเธอไม่เต็มใจก็อับจนหนทาง ถ้าไม่ไปตอนนี้ อีกเดี๋ยวก็จะออกไปไม่ได้แล้ว
แต่ถึงยังไง ทั้งสองคนเดินออกไปได้แค่สองก้าว ยังไม่ทันถึงประตูทางออก ก็ถูกพวกคนเหล่านั้นล้อมเอาไว้เรียบร้อยแล้ว
“คิดจะหนีเหรอ?”คนที่เป็นหัวหน้าเดินออกมาพร้อมกับพูดขึ้น ที่หน้ามีรอยแผลเป็น ดูแล้วน่ากลัวไม่น้อย
หลี่เสว่ตกใจสุดๆ นี่เป็นครั้งแรกที่เจอกับเรื่องแบบนี้ตั้งแต่เธอสูญเสียความทรงจำ จึงรู้สึกกลัวมากกว่าปกติ
ไป๋ยี่เฟยเอาหลี่เสว่ไปหลบอยู่ข้างหลัง“พวกแก……”
เขายังไม่ทันพูดจบ หัวหน้าคนนั้นก็ตะโกนขึ้นมา“ลงมือเดี๋ยวนี้！”
ไป๋ยี่เฟยแววตานิ่งขรึม ผลักหลี่เสว่ออก“คุณรีบหนีไปก่อน！ไม่ต้องสนผม！”
คนเหล่านั้นมาเพื่อสั่งสอนไป๋ยี่เฟย แน่นอนว่าไม่ได้สนใจอะไรหลี่เสว่อยู่แล้ว
มีคนสองคนเข้ามาสู้กับไป๋ยี่เฟย
คนหนึ่งพุ่งเข้ามาตรงหน้าของไป๋ยี่เฟย ซัดหมัดเข้ามาที่หน้าด้านขวาของไป๋ยี่เฟย ส่วนอีกคนฟาดขาเข้ามาที่ท้องของไป๋ยี่เฟย
แน่นอนว่าไป๋ยี่เฟยก็ไม่ได้นั่งรอความตายอยู่เฉยๆอยู่แล้ว ใช้มือไปจับข้อมือของคนนั้น แล้วก็ใช้เท้ามากันขาของอีกคนเอาไว้ ในขณะเดียวกัน อีกมือที่ว่างอยู่ ก็กำหมัด ชกไปที่คนที่คิดจะต่อยเขา สุดท้าย ขาอีกข้าง ยกขึ้นมา เตะเข้าไปที่ท้องของอีกคน
ท่วงท่าพวกนี้เกิดขึ้นชั่วพริบตา ไป๋ยี่เฟยสวนกลับทั้งสองคนไปเรียบร้อยแล้ว ส่วนตัวเองไม่ได้รับความเสียหายตรงไหนเลย
ไป๋ยี่เฟยรู้สึกประหลาดใจไม่น้อย คิดไม่ถึงว่าเขาจะหลบการโจมตีของคนอื่นพ้น แถมยังสวนกลับได้อีกด้วย！
ต้องยกความดีความชอบให้กับการฝึกฝนในสองวันที่ผ่านมาของไป๋หู่
แม้ว่าจะเป็นเวลาสั้นๆ แต่คนที่สอนก็คือไป๋หู่เชียวนะ！
แถม คนที่ต่อยไป๋ยี่เฟยในทุกๆวันก็คือไป๋หู่เช่นกัน คนละระดับกันกับคนพวกนี้โดยสิ้นเชิง ในเมื่อต่างระดับกัน ไป๋ยี่เฟยจึงหลบการโจมตีของคนปกติทั่วไปพ้น แถมยังสวนกลับได้ด้วย
อีกสามคนที่ยืนดูสิ่งที่เกิดขึ้นอยู่นั้น พอเห็นแบบนี้ก็พูดด่าออกมาด้วยความไม่พอใจ“เกิดอะไรขึ้น? แค่นี้ก็สู้ไม่ได้เหรอ?”
สองคนที่ถูกซัดไปเมื่อตะกี้ก็รู้สึกขายหน้าทันที
“ให้ตายสิ！ตะกี้ฉันดูถูกฝีมือแกเกินไป！”
