บทที่ 256
ซื้อกิจการของโหวจวี๋กรุ๊ปเหรอ? หลงหลิงหลิงคิดว่าตัวเองได้ยินผิดไป
แต่เย่อ้ายยังคงพูดต่อไป “ผู้ช่วยหลงก็น่าจะรู้แล้วว่า ในตอนนี้เรือบรรทุกสินค้าทั้งหมดของโหวจวี๋กรุ๊ปถูกกักขังไว้ ในฐานะบริษัทที่มุ่งเน้นทางด้านอุตสาหกรรม เรือบรรทุกสินค้าถูกกักไว้ มันจะส่งผลกระทบร้ายแรงแค่ไหนบ้าง”
“กลัวว่า ถ้าอยู่ต่อไปสักวัน มันก็จะขาดทุนเป็นร้อยล้านใช่ไหม?”
หลงหลิงหลิงจับมือเธอแน่น สิ่งที่เย่อ้ายพูดนั้นไม่ผิด นี่มันอันตรายเกินไป สำหรับพวกเขา
แต่เธอจะไม่แสดงความอ่อนแอออกมาเอง “ท่านประธานเย่ โหวจวี๋กรุ๊ปยังไม่ถึงจุดนั้น”
เย่อ้ายหัวเราะ “ฉันเห็นกับตาด้วยตัวเองเลยว่าไป๋ยี่เฟยถูกพาตัวไป โทษฐานที่หนักขนาดนี้ เขาคงไม่สามารถออกมาได้ในช่วงเวลาอันสั้นๆหรอก และอาจจะไม่มีโอกาสได้ออกมา และหากไม่มีเขาอยู่ โหวจวี๋กรุ๊ปก็คงไม่สามารถทนอยู่ได้นาน”
“ตอนนี้ฉันซื้อกิจการโหวจวี๋กรุ๊ป คือกำลังช่วยพวกคุณอยู่ และไม่ให้โหวจวี๋กรุ๊ปสูญเสียไปจนมากเกินไป”
“แต่ฉันรู้ว่าคุณเป็นแค่เลขาคนหนึ่ง และไม่มีสิทธิ์นั้น ดังนั้นรบกวนบอกท่านประธานของคุณด้วย และให้คำตอบฉันโดยเร็วที่สุด”
หลังจากพูดจบแล้ว เย่อ้ายก็จากไป
ที่เธอมาในวันนี้ก็รู้ว่า มันเป็นไปไม่ได้ที่จะได้โหวจวี๋กรุ๊ปทั้งหมดในคราวเดียว ดังนั้นจึงไม่ค่อยอยากจะพัวพันมากเกินไป เธอแค่ต้องรอคำตอบจากหลงหลิงหลิงก็พอแล้ว
เรื่องมันได้พัฒนามาถึงจุดนี้แล้ว หลงหลิงหลิงก็ยิ่งรู้สึกวิตกกังวลมากขึ้นเรื่อยๆ
เหมือนดังที่เย่อ้ายกล่าวว่า ไป๋ยี่เฟยจะไม่สามารถออกมาได้ในช่วงเวลาสั้นๆ และอาจจะไม่สามารถออกมาได้ตลอดชีวิต ในสถานการณ์ปัจจุบันของโหวจวี๋กรุ๊ป มันจำเป็นต้องมีคนมาดูแลสถานการณ์โดยรวม
เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ เธอก็นึกถึงหลี่เสว่ขึ้นมาทันที หลี่เสว่เป็นภรรยาของไป๋ยี่เฟย ในฐานะภรรยาของท่านประธานกรรมการ เธอสามารถรับตำแหน่งท่านประธานกรรมการแทนได้ชั่วคราว
แต่สถานการณ์ปัจจุบันของหลี่เสว่ ไม่เหมาะสมอย่างมาก เด็กคนหนึ่งจะสามารถมาดูแลจัดการบริษัทได้หรือ?
หรือว่าจะให้หลี่เฉียงตงมาแทน?
หลังจากหลงหลิงหลิงลังเลไปสักพัก เธอก็ตัดสินใจบอกกับพวกหลี่เฉียงตงไป และปล่อยให้พวกเขามาตัดสินใจ
ไม่นาน หลงหลิงหลิงก็ไปที่โรงพยาบาล
ในห้องผู้ป่วย เมื่อเห็นหลงหลิงหลิงที่กำลังเดินมา หลี่เฉียงตงและหลิวจื่อหยุนก็งงงวย
“ทำไมผู้ช่วยหลงถึงมาที่นี่?” หลิวจื่อหยุนถาม
สีหน้าของหลงหลิงหลิงดูไม่ดีมาก และจากนั้นเธอก็สรุปภาพรวมคร่าวๆของเรื่องนี้
“คุณพูดว่าอะไรนะ?” หลิวจื่อหยุนมีปฏิกิริยาที่รุนแรงที่สุด “ไป๋ยี่เฟยถูกกักขังอยู่ในสถานีตำรวจเหรอ?”
“ทำไมเขาถึงหยุดก่อเรื่องบ้างไม่ได้? มักจะสร้างปัญหาอยู่เรื่อย และฉันแค่เห็นอารมณ์ก็เสียแล้ว!”
“เข้าไปแล้วก็ดี มันจะสร้างปัญหาต่อไปไม่ได้!”
หลี่เฉียงตงขมวดคิ้วเล็กน้อย “โหวจวี๋กรุ๊ปตอนนี้เป็นยังไงบ้าง?”
“อยู่ในสภาพที่เป็นอัมพาตไปครึ่งหนึ่ง ดังนั้นฉันคิดว่าจำเป็นต้องมีใครสักคนยืนขึ้นมาเป็นตัวแทนของท่านประธานกรรมการ มิเช่นนั้น……….” หลงหลิงหลิงพูดอย่างกังวล
หลี่เฉียงตงก็เข้าใจดีว่า สถานการณ์เช่นนี้มันไม่ค่อยจะดีนัก และจำเป็นต้องมีใครสักคนมาเป็นผู้นำ
หลังจากคิดเรื่องนี้ หลี่เฉียงตงก็พูดว่า “ให้เสว่เอ๋อไปเถอะ เธอเป็นคนที่เหมาะสมที่สุด”
หลังจากหลิวจื่อหยุนได้ยินก็อดไม่ได้ที่จะตะโกน “ให้เสว่เอ๋อไปงั้นเหรอ? กำลังล้อเล่นอยู่ใช่ไหม? ตอนนี้เสว่เอ๋อเป็นแค่เด็กคนหนึ่ง ให้เธอไปงั้นเหรอ? เธอไปแล้วจะทำอะไรได้? ส่งไปให้คนอื่นเขารังแกเปล่าๆเหรอ?”
หลงหลิงหลิงพยักหน้าเล็กน้อย ประธานกรรมการอาวุโสของโหวจวี๋กรุ๊ปเหล่านั้นไม่ใช่จะหลอกไปได้อย่างง่ายๆ
หลี่เฉียงตงก็รู้เรื่องนี้เช่นกัน แต่เขาก็ยังยืนยันว่า “ฐานะของเสว่เอ๋อเหมาะสมที่สุด เมื่อถึงเวลานั้นคุณก็คอยสอนวิธีการพูดให้เธอก็พอแล้ว”
หลงหลิงหลิงทำได้เพียงทำตามเท่านั้น
………..
หลังจากหลงหลิงหลิงออกมาเธอก็ไปที่สถานีตำรวจก่อน และถามฉินหัวว่าตอนนี้เธอสามารถพบไป๋ยี่เฟยได้หรือไม่ ฉินหัวยังคงส่ายหัว หลงหลิงหลิงไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากไปหาหลี่เสว่
หลี่เสว่อยู่ที่บ้านของโจวฉวี่เอ๋อ และเธอโทรหาหลิวเสี่ยวอิงไปด้วยกัน
ทั้งสองมาถึงใต้อาคารของบ้านโจวฉวี่เอ๋อ และโจวฉวี่เอ๋อก็พาหลี่เสว่ออกมา
หลงหลิงหลิงกล่าวสั้นๆเกี่ยวกับสถานการณ์ของโหวจวี๋กรุ๊ป “ตอนนี้มีเพียงฐานะของเสว่เอ๋อเท่านั้นที่เหมาะสมที่สุด”
“อีกอย่างกรรมการเหล่านั้นได้ทราบข่าวบ้างแล้ว และพวกเขาได้เรียกการประชุมคณะกรรมการโดยตรง และยังมีเวลาอีกหนึ่งชั่วโมงในการเริ่มต้นการประชุม”
“งั้นเราก็ต้องรีบไป”
……….
หลี่เสว่ซึ่งไม่รู้ว่าพวกเขากำลังพูดอะไรอยู่ก็ถูกพวกเขาลากตัวไปที่โหวจวี๋กรุ๊ป
อย่างไรก็ตามในขณะนี้ รถของฉินหัวก็มาถึง และทันทีที่เขาวิ่งออกมา เขาก็ถามพวกเขาอย่างใจจดใจจ่อ
“พวกคุณเห็นไป๋ยี่เฟยไหม?”
“ห๊ะ?” ทุกคนงง “เขาไม่ได้อยู่ในสถานีตำรวจเหรอ?”
เมื่อเห็นเช่นนี้ฉินหัวก็รู้ว่าพวกเขาไม่ได้เห็นไป๋ยี่เฟย จึงถอนหายใจ “ไป๋ยี่เฟยทุบตีเจ้าหน้าที่ตำรวจจนได้รับบาดเจ็บ และวิ่งหนีออกไป ในขณะที่ทุกคนกำลังพักกลางวันอยู่
“อะไรนะ?” ทั้งสามตกใจมาก และเริ่มกังวลขึ้นมา แต่ในขณะเดียวกันพวกเขาก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่า ทำไมไป๋ยี่เฟยถึงหนีออกจากคุก?
ฉินหัวรู้ว่าพวกเขากังวล เขาจึงเปลี่ยนเรื่อง “นี่พวกคุณกำลังจะไปไหนกัน?”
หลงหลิงหลิงตอบว่า “ไปที่โหวจวี๋กรุ๊ป มีเรื่องบางอย่างที่ต้องจัดการ”
“ผมจะไปกับพวกคุณ บางทีไป๋ยี่เฟยอาจจะกลับไปที่บริษัทก็ได้” ฉินหัวเสนอคำพูด
ดังนั้น ทั้งห้าคนจึงขับรถไปที่ตึกโหวจวี๋กรุ๊ปด้วยกัน
อย่างไรก็ตามสิ่งที่น่าเสียดายคือ ไป๋ยี่เฟยไม่ได้อยู่ที่นี่เลย
ฉินหัวถอนหายใจ “ผมจะลองไปหาดูที่อื่นดีกว่า”
“ถ้าอย่างนั้นฉันจะไปส่งคุณ!” โจวฉวี่เอ๋อริเริ่มที่จะพูด
ฉินหัวไม่สนใจมากนัก พยักหน้าเห็นด้วย
