บทที่ 207
ชายสวมแว่นกวาดสายตามามองหลิวเสี่ยวอิงต่อ ใช้มือลูบๆใบหน้าที่ขาวเนียนของเธอ“ว่าไง คิดได้แล้วยัง?”
“ปล่อยเธอเดี๋ยวนี้！”
ในเวลานี้เอง เสียงของไป๋ยี่เฟยก็ดังขึ้นมาจากข้างหลังของพวกเขาทั้งสามคน
เขารออยู่ข้างในไม่มีคนเข้าไปสักที จึงกะที่จะออกมาถามดูสักหน่อย บังเอิญได้ยินเสียงดังมาจากข้างนอกพอดี จึงรีบออกมาอย่างรวดเร็ว ไม่คิดว่าหลิวเสี่ยวอิงจะถูกชายสวมแว่นจับตัวเอาไว้
พอหลงหลิงหลิงเห็นไป๋ยี่เฟยมา ก็รู้สึกว่ามีที่พึ่งพิงแล้ว จึงสงบใจลงไปเยอะ
ไป๋ยี่เฟยกวาดสายตามองทั้งสองคนหนึ่งที ก่อนจะพูดกับชายสวมแว่น“ปล่อยเธอ แกมาหาฉัน ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอ”
ชายสวมแว่นไม่ได้ปล่อยมือออก“ฉันมาหาแกก็จริง แต่มันก็ไม่ได้ขัดขวางฉันที่จะมาหาสาวเลยไม่ใช่หรือไง? ถึงยังไงคนแบบเราๆ มีวันนี้แต่พรุ่งนี้อาจจะไม่มีแล้วก็ได้ แน่นอนว่ามันก็ต้องรีบหาความสนุกอยู่แล้ว”
“แก！”ไป๋ยี่เฟยพูดออกมาหนึ่งคำ ความรู้สึกเวียนหัวที่คุ้นเคยนั้นมันมาอีกแล้ว พยายามฝืนทนไม่ให้มึน“ถ้าแกอยากได้ผู้หญิงก็ไปหาตามสถานที่แบบนั้น ที่นี่ไม่ใช่ที่ที่แกจะมาหาผู้หญิง！”
“เหอะ ใครบอกว่าผู้หญิงคนนี้ถูกปากฉันล่ะ?”ชายสวมแว่นพูดยิ้มๆ“จริงๆแล้ว หลี่เสว่ต่างหากล่ะที่ถูกปากฉัน แต่หัวหน้าสั่งกำชับไว้แล้วว่า แตะตัวเธอไม่ได้ ไม่อย่างนั้นฉันลงมือไปนานแล้ว！”
ไป๋ยี่เฟยได้ยินแบบนี้ ก็ยิ่งโกรธขึ้นไปอีก ความรู้สึกเวียนหัวทำให้เขารู้สึกจมดิ่ง ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเขาค้ำขอบประตูไว้อยู่ ป่านนี้ก็เป็นลมล้มลงไปแล้ว“ถ้าแกกล้าแตะต้องตัวเธอ ฉันจะทำให้แกไม่ตายดีแน่！”
หลี่เสว่เป็นเหมือนเกล็ดมังกรของไป๋ยี่เฟย ใครกล้าแตะมันคนนั้นต้องตาย！
ชายสวมแว่นสบถ หึ ออกมา“แกวางใจได้ หัวหน้ากำชับไว้แล้ว ฉันไม่มีทางแตะต้องหลี่เสว่หรอก แต่ว่าผู้หญิงคนนี้ ฉันจองแล้ว！”
หลิวเสี่ยวอิงกับหลงหลิงหลิงต่างก็รู้สึกกลัวไม่น้อย จากคำพูดเมื่อตะกี้นี้ ก็รู้แล้วว่าผู้ชายคนนี้ไม่ใช่คนธรรมดาอย่างที่พวกเธอคิดไว้ พวกเธอไปยุแหย่ไม่ได้เด็ดขาด
ไป๋ยี่เฟยคว้าขอบประตูเอาไว้อย่างสุดกำลัง พร้อมกับพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา“แกมาหาฉันมีเรื่องอะไรกันแน่?”
ชายสวมแว่นชำเลืองตามามองหลิวเสี่ยวอิงที่อยู่ในอ้อมแขนของตัวเอง จากนั้นก็ปล่อยเธอออกมา“ฉันมาส่งยาแก้พิษให้กับแก”
หลิวเสี่ยวอิงพอได้รับอิสระ ก็รีบวิ่งไปอยู่ข้างๆหลงหลิงหลิงทันที
ไป๋ยี่เฟยมองชายสวมแว่นอย่างมึนงง“ยาแก้พิษ?”
“แกอย่าคิดเยอะไป แค่ยาแก้พิษสำหรับหนึ่งเดือนเท่านั้น ทำให้ภายในหนึ่งเดือนนี้ แกจะไม่รู้สึกเจ็บปวดทรมานมากขึ้นกว่าเดิมเท่านั้น”
หลังจากที่ไป๋ยี่เฟยฟังจนเข้าใจแล้ว ตอนที่กินยาแก้พิษในตอนแรก ผู้ชายคนนี้ก็เคยพูดไว้แล้ว ว่าในทุกๆเดือนจะเอายาแก้พิษมาให้เขาตามเวลาและปริมาณที่กำหนด วันนี้เขาก็มาส่งยาให้นั่นเอง
“พวกเราเข้าไปคุยกันข้างใน”ไป๋ยี่เฟยเอนร่างกาย ให้ชายสวมแว่นเข้าไป
ชายสวมแว่นพอเห็นแบบนี้ก็ยิ้ม แล้วหันไปมองหลิวเสี่ยวอิงอีกหนึ่งที ก่อนจะเดินเข้าห้องทำงานไป
ชายสวมแว่นนั่งบนโซฟาเรียบร้อยแล้ว ราวกับว่าเขาเป็นเจ้าของห้องทำงานนี้อย่างไรอย่างนั้น
ไป๋ยี่เฟยก็ไม่ได้แยแสอะไรกับเรื่องนี้ ก่อนจะพูดออกมาตรงๆ“ยาแก้พิษล่ะ”
ชายสวมแว่นก็ไม่พูดอะไรมากมาย เอายาที่บรรจุอยู่ในขวดเล็กให้กับไป๋ยี่เฟยไป“อันนี้เป็นของเดือนเดียว วันนี้ในเดือนหน้า ฉันจะมาอีก”
“อื้อ”ไป๋ยี่เฟยไม่ได้ตอบสนองอะไร เพราะว่าหลิวเสี่ยวอิงอยู่ด้วย เขากลับไม่ได้กังวลเรื่องพิษของตัวเอง ดังนั้นยาแก้พิษอะไรนี่ เขาก็ไม่ได้สนใจเลย แต่ถ้าสามารถให้หลิวเสี่ยวอิงวิจัยตัวยาได้ ไม่แน่ว่าอาจจะพบอะไรก็ได้
ชายสวมแว่นเห็นไป๋ยี่เฟยนิ่งเฉยขนาดนี้ ในใจก็เกิดความสงสัย แต่คิดๆดูแล้ว รู้สึกว่าคนโง่แบบไป๋ยี่เฟย มีปฏิกิริยาตอบสนองกลับมาแบบนี้ก็เป็นเรื่องปกติ จึงไม่ได้ถามอะไรมากมาย
แต่สิ่งที่ควรจะเตือนก็ต้องเตือน“ถ้าให้ดีแกอยู่ที่นี่อย่างเชื่อฟังแต่โดยดีเถอะ ไม่อย่างนั้นล่ะก็ ยาถอนพิษของแก ก็จะไม่มีอีกแล้ว！”
ไป๋ยี่เฟยได้ยินแบบนั้นก็พูดขึ้นอย่างเย็นชา“ไม่ต้องให้แกมาคอยเตือนหรอก”
“แล้วก็ แกอย่าแตะต้องสองคนเมื่อตะกี้นั่นจะดีกว่านะ ไม่อย่างนั้น ฉันจะเป็นคนฆ่าแกเอง！”
ชายสวมแว่นหลุดขำออกมา“แกเนี่ยนะ? แกดูให้ดี ฉันเป็นนักฆ่า ส่วนแกเป็นคนธรรมดาที่ไม่รู้จะธรรมดายังไงแล้ว ยังคิดที่จะฆ่าฉัน?”
“ลองดูเดี๋ยวก็รู้เอง”
ชายสวมแว่นไม่กลัวสักนิดเพราะมีข้อต่อรองอยู่“ไป๋ยี่เฟย ถ้าแกฆ่าฉัน ก็ไม่มีใครเอายาแก้พิษมาส่งให้แล้ว แกก็จะต้องตาย！”
“ฉันไม่สน！”
ชายสวมแว่นสบถ หึ “เป็นไอ้โง่อย่างที่คิดไว้ไม่ผิด！แถมยังทำเพื่อผู้หญิงอีก！ฉันล่ะไม่เข้าใจ มีผู้หญิงมาเกี่ยวด้วยก็ไม่เลว แต่ว่ายอมสละชีวิตตัวเองเพื่อผู้หญิง มันช่างโง่ชนิดที่ว่าแก้ไม่หายจริงๆ！”
ไป๋ยี่เฟยไม่ได้มีอะไรจะพูดมากมายกับคนประเภทนี้“แกแค่ต้องจำไว้ว่า ฉันพูดได้ก็ทำได้เหมือนกัน！”
“แกรักเมียแกมากไม่ใช่เหรอ? แล้วยังไง? ยังสนใจผู้หญิงคนอื่นอีก?”ชายสวมแว่นพูดเยาะเย้ย“ดูแล้วแกก็ไม่ได้รักเมียมากมายอะไรขนาดนั้นสินะ”
“ผู้หญิงคนนั้น ฉันจองแล้ว！”
พูดจบ ชายสวมแว่นก็ก้าวขาเดินออกไป
ไป๋ยี่เฟยกำหมัดแน่น จ้องเงาหลังของชายสวมแว่นนั่นตาเขม็ง
ผ่านไปนานสองนาน ไป๋ยี่เฟยโทรศัพท์ไปหาไป๋หู่
“ไอ้คนนั่น ฆ่ามันซะ เก็บกวาดให้เรียบร้อยหน่อยล่ะ”
ชายสวมแว่นจะมาส่งยาแก้พิษให้กับเขาทุกๆเดือน แถมมีความสัมพันธ์กับหัวหน้าที่อยู่เบื้องหลังนั่นด้วย ถ้าดูจากจุดนี้แล้ว ไป๋ยี่เฟยจะไม่มีทางแตะต้องเขาแน่นอน แต่ชายสวมแว่นก็ดัน จะมาแตะต้องคนข้างตัวเขาอยู่ ถ้าอย่างนั้นก็จะมาโทษจิตใจที่อำมหิตของเขาไม่ได้
โดยเฉพาะที่ชายสวมแว่นบอกความคิดที่มีต่อหลี่เสว่ก่อนหน้านี้ นี่มันก็ยิ่งทำให้เขาแทบจะหมดความอดทน
ผู้ชายคนนั้นออกไปได้ไม่นาน หลิวเสี่ยวอิงกับหลงหลิงหลิงก็เข้ามา
ไป๋ยี่เฟยเอายาแก้พิษนั่นให้กับหลิวเสี่ยวอิง“นี่เป็นยาแก้พิษสำหรับหนึ่งเดือน คุณลองดูสักหน่อย ว่าสามารถพัฒนาตัวยาแก้พิษไปจนสุดได้ไหม ถ้าไม่ได้ ก็ไม่เป็นไร”
……
ณ บ้านวิลล่าแห่งหนึ่ง หลิ่วอู๋ฉงนั่งอยู่บนโซฟา โยนมือถือในมือลง สีหน้าเต็มไปด้วยความโกรธแค้น
เขาเพิ่งแจ้งบริษัททั้งห้าแห่ง แล้วก็ซุนเหว่ย ประธานของธนาคารจู้ติ่ง ให้พวกเขามาหาเขาที่บ้านวิลล่า เขาต้องถามให้ชัดเจน ว่าพวกเขากล้าทรยศเขาได้ยังไง?
นั่งเงียบๆอยู่สักพัก หลิ่วอู๋ฉงก็หยิบมือถือออกมา เตรียมที่จะโทร แต่ก็เห็นข่าวที่เพิ่งจะออกมาสดๆร้อนๆ
“วั่นซิงกรุ๊ป ประกาศล้มละลาย！”
หลิ่วอู๋ฉงอึ้งตะลึง รีบคลิ๊กเข้าไปดูทันที พอมั่นใจแล้วว่าวั่นซินเป็นคนประกาศเองว่าวั่นซิงกรุ๊ปล้มละลาย หลิ่วอู๋ฉงจึงเชื่อเรื่องที่เกิดขึ้นนี้ แต่เขาไม่เข้าใจ วั่นซินอยู่ดีๆ ทำไมถึงประกาศล้มละลาย?
