บทที่ 157
“เรื่องมันเป็นยังไง?” ไป๋ยี่เฟยถาม
โจวฉวี่เอ๋อยืนอยู่ข้างๆไป๋ยี่เฟย ยิ้มที่มุมปาก แล้วกระซิบบอกเรื่องนี้สั้นๆ
จริงๆแล้วเมิ่งจุ้นเฉียงคนนั้นเป็นเจ้านายของโจวฉวี่เอ๋อ เนื่องจากการทำงานในวันปกติ ทั้งสองคนจึงมีการติดต่อกันเป็นจำนวนมาก ภรรยาของ เมิ่งจุ้นเฉียงรู้เรื่อง และคิดว่าโจวฉวี่เอ๋อหลอกล่อสามีของเธอ
ไม่เพียงแค่นั้น เธอยังไปอาละวาดถึงที่บริษัทอีกด้วย และด่าว่าโจวฉวี่เอ๋อเป็นสุนัขจิ้งจอก ไร้ยางอาย ด่าอย่างไม่ไว้หน้า และยังบอกว่าโจวฉวี่เอ๋อเห็นแก่เงินของสามีเธอ
โจวฉวี่เอ๋อโกรธ ถึงเธอจะตาบอดแค่ไหน เธอก็จะไม่สนใจผู้ชายตัวเตี้ยและผิวดำแบบนี้ ยิ่งไปกว่านั้น ผู้ชายคนนี้ จะเทียบกับไป๋ยี่เฟยได้อย่างไร?
ในแง่ของฐานะ ไป๋ยี่เฟยเป็นถึงท่านประธานของโหวจวี๋กรุ๊ป และเมิ่งจุ้นเฉียงเป็นเพียงผู้จัดการของบริษัทเล็กๆแห่งหนึ่ง
ในทางด้านหน้าตา ไป๋ยี่เฟยไม่รู้ว่าหล่อกว่าเมิ่งจุ้นเฉียงมากแค่ไหน
ในทางด้านนิสัย ผู้ชายที่สละชีวิตเพื่อภรรยา และผู้ชายขี้ขลาดและขี้อาย เห็นผลแตกต่างได้ชัดเลยทีเดียว
ไป๋ยี่เฟยเข้าใจ พยักหน้า และพูดว่า “เรื่องแบบนี้ผมเก่งอยู่แล้ว”
ครั้งที่แล้วไปโม้อยู่ที่บ้านของโจวฉวี่เอ๋อตั้งนาน และก็คุ้นเคยกับมันไปแล้ว
โจวฉวี่เอ๋ออยากจะเตือนสติบางสิ่งบางอย่าง แต่หลังจากคิดๆแล้ว ก็ไม่ได้พูดอะไรเลย เพราะยังไงสิ่งที่ไป๋ยี่เฟยพูดก็จะไม่แย่ไปกว่ากันมาก
เมื่อทั้งสองเข้ามาในฝูงชน ไป๋ยี่เฟยก็แสดงความรู้สึกที่น่ากลัวที่สุดในโลกว่า “คนที่กลั่นแกล้งฉวี่เอ๋อของผมก็คือไอ้คนเลวอย่างพวกคุณเหรอ?”
“ไอ้คนเลวงั้นเหรอ?”
คนรอบข้างมองไปที่ทั้งสามคน
ก่อนที่ไป๋ยี่เฟยจะมา พวกเขาไม่รู้สึกจะมีอะไร แต่หลังจากไป๋ยี่เฟยมาพร้อมกับ BMW ในราคาสองล้าน เปรียบเทียบแล้ว ก็ค่อนข้างเหมือนจริง
หญิงสาวลอนผมตกใจกับการขู่ของไป๋ยี่เฟย และเธอก็ผงะไปชั่วขณะก่อนที่เธอจะตอบสนอง และพูดด้วยเสียงดัง “คุณเป็นใคร? มาที่นี่เพื่อสร้างฉากใช่ไหม? หื้อ?”
จริงๆแล้วคำพูดนี้พูดถูก และไป๋ยี่เฟยก็คือมาสร้างฉากจริงๆ
“คิดว่าผมมาสร้างฉากใช่ไหม? คุณมาสร้างให้ผมดูหน่อย? ซื้อ BMW คันละสองล้านให้ผมดูหน่อย?” ไป๋ยี่เฟยพูดอย่างกวนๆ
ผู้หญิงคนนั้นพูดไม่ออก
เมิ่งจุ้นเฉียงเป็นเพียงผู้จัดการคนหนึ่ง เขาจะมีเงินสักเท่าไหร่ สองล้าน ก็เพียงพอสำหรับเงินเดือนของเขาเป็นเวลาหลายปีแล้ว
โจวฉวี่เอ๋อเห็นเธอทรุดลง และยกคางขึ้น “เห็นหรือยัง นี่ถึงเรียกว่าผู้ชายที่ร่ำรวย ยังจะมาว่าฉันยั่วยวนสามีของคุณ คิดว่าฉันโง่หรือเปล่า?”
“ถูกต้อง ผมลงมือทีหนึ่งก็คือหลายล้าน อย่างอื่นไม่ต้องพูดถึง หลันโปกั่งวิลล่า ผมเลือกได้ตามใจ หลายชุดก็ได้ รถหรู ผมก็มีหลายคัน วันนี้ผมก็ขับรถคันที่ถูกที่สุดมา ให้พวกคุณได้เพิ่มความรู้สักหน่อย” ไป๋ยี่เฟยกระตุกมากเมื่อเขาพูด ถ้าใส่สร้อยคอทองคำและแหวนทอง ผลจะชัดเจนมากขึ้น
“หลันโปกั่งวิลล่า?”
“ชุดละหลีกล้าน!”
“แม่งรวยจริงๆ!”
ในเวลานี้ เมิ่งจุ้นเฉียงที่ตกตะลึงก็พูดขึ้นในที่สุด “เสี่ยวโจว คุณก็รู้ ภรรยาของผมก็แค่หล้อเล่นสักหน่อย ไม่ได้จริงจังเลย คุณก็อย่าเอาจริงเอาจังไป ทุกคนก็ยังเป็นเพื่อนร่วมงานกัน ต่อไปเจอหน้ากันจะได้คุยกันง่ายขึ้นใช่ไหม?”
เมิ่งจุ้นเฉียงอยู่ในบริษัทมานานแล้ว เป็นคนซื่อสัตย์จริง แต่ก็ไม่ได้โง่ คนๆนี้เป็นคนใจกว้าง ตัวตนของเขาต้องไม่ง่ายอย่างแน่นอน และจะมีเรื่องกับเขาไม่ได้
“คุณกำลังพูดอะไร?” หญิงสาวลอนผมไม่ยอม “เธอยั่วยวนคุณอยู่ในบริษัททุกวัน และคุณยังพูดแทนเธอ? คุณอยากจะหย่ากับฉันนานแล้วใช่ไหม? หือ?”
“ผู้ชายเนรคุณ ฉันมองคุณผิดไปแล้วจริงๆ คุณยังไปมีชู้อยู่ข้างนอกอีกด้วย!”
ผู้หญิงคนนั้นเริ่มร้องไห้ขึ้นมา
แต่คนรอบข้าง หลังจากได้เห็นไป๋ยี่เฟยแล้ว ใครแม่งยังจะโง่ที่จะเชื่อคำพูดของผู้หญิงคนนี้อีก?
โจวฉวี่เอ๋อฮัมเพลง “ฉันว่าคุณต่างหากที่เห็นแก่เงินของสามีคุณ ยังจะมาใส่ร้ายฉันอีก คนที่ไร้ยางอายคือคุณต่างหาก คุณยังไปด่าว่าฉันถึงที่บริษัท คุณไม่รู้สึกอายเลยเหรอ?”
ไป๋ยี่เฟยพยักหน้า เห็นด้วยอีกครั้ง และยังคงสร้างฉากต่อไป “ไม่ต้องกลัวฉวี่เอ๋อ ถูกกลั่นแกล้ง เราจะทนไม่ได้ ต่อไปไม่ต้องไปที่บริษัทนั่นแล้ว ผมจะให้บริษัทแก่คุณโดยตรง แล้วแต่คุณจะเล่นได้ตามใจเลย”
ทุกคนอ้าปากค้างด้วยความตกใจ
แม่งนี่มันเรื่องจริงหรือปลอมกันแน่?
ให้บริษัทแก่เธอเล่นได้ตามใจเหรอ?
โจวฉวี่เอ๋อตะลึง แม้ว่าคำพูดของไป๋ยี่เฟยจะไม่มีปัญหา และเขาก็มีความสามารถนี้ แต่ว่า มันก็เป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว
อย่างไรก็ตามน้ำเสียงของไป๋ยี่เฟยที่พูดกับเธอในตอนเมื่อกี้นี้ ทำให้หัวใจของเธอสั่นไหวอย่างรุนแรง ถ้าเป็นเช่นนี้ ผู้ชายแบบนี้ คิดว่าไม่มีผู้หญิงคนไหนจะอ่อนไหวใช่ไหม?
หญิงลอนผมอดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลาย เมื่อพูดถึงหลันโปกั่งวิลล่าเมื่อกี้นี้ เธอก็ทนไม่ไหวแล้ว ตอนนี้ก็เป็นบริษัทอีกครั้ง คนคนนี้จะร่ำรวยขนาดไหน?
เมื่อเทียบกับเงินเล็กๆน้อยๆของสามีตัวเองแล้ว คิดว่าแม้แต่เศษของคนอื่นก็ไม่เทียบเท่าไม่ได้
ในเวลานี้ ไป๋ยี่เฟยกล่าวอีกครั้ง “อย่างไรก็ตาม พวกคุณจะต้องขอโทษฉวี่เอ๋อ! ไม่เช่นนั้น ผมจะทำให้บริษัทของคุณล้มละลายทันที!”
เมิ่งจุ้นเฉียงรู้สึกตกใจเมื่อได้ยินคำพูด “ไม่ใช่ เรื่องนี้เป็นเรื่องเข้าใจผิดกัน พี่ใหญ่คนนี้ ความเข้าใจผิดแค่คุยกันให้รู้เรื่องก็พอแล้ว ไม่ต้องถึงบริษัทแล้วได้ไหม?”
ไป๋ยี่เฟยตะคอก “ไม่ได้ จะต้องขอโทษ!”
หญิงสาวลอนผมลังเล หากไม่ขอโทษ งั้นสามีของเธอจะต้องตกงาน และเงินที่เธอเห็นชอบจากผู้ชายก็จะไม่มีแล้ว แล้วชีวิตเธอจะอยู่ได้อย่างไร?
ในขณะนี้ ชายร่างสูงและแข็งแรงที่ไม่ได้พูด ได้ยื่นมือตัวเองออกมา และดึงตัวพี่สาวของเขาไปข้างหลังเขา “ขอโทษอะไร? แม่งมึงพูดมามากขนาดนั้นแล้ว มึงก็เอาของจริงออกมาโชว์สิวะ?”
“กูว่าผู้หญิงคนนี้ชวนคุณมาแสดงละครอยู่ที่นี่ใช่ไหม? มึงสุดยอดขนาดนี้ ใครๆก็ต้องรู้จักคุณใช่ไหม? ลองถามคนรอบข้างสิ ใครแม่งรู้จักคุณบ้าง?”
เมื่อพูดจบ คนรอบข้างรู้สึกว่ามันเข้าท่าดี เหมือนเป็นการแสดงนิดหน่อย
จากนั้นกลุ่มคนก็จ้องไปที่ไป๋ยี่เฟย ตอนแรกพวกเขาไม่รู้สึก แต่ยิ่งมองมันก็ยิ่งคุ้นตามากขึ้น
“ฉันทำไมรู้สึกว่าเหมือนเคยเห็นที่ไหน?”
“ฉันก็เหมือนกัน คุ้นตามาก!”
“อ๊ะ! ฉันจำได้แล้ว นี่ไม่ใช่ตัวเอกของข่าวเมื่อวานนี้เหรอ?”
“ท่านประธานของโหวจวี๋กรุ๊ป!”
“ใช่ ใช่เขา!”
ทุกคนมีการแสดงออกที่แตกต่างกันในช่วงเวลาหนึ่ง
ผู้คนที่เฝ้าดูความตื่นเต้นต่างก็ตกตะลึง และมองไปที่ไป๋ยี่เฟยและโจวฉวี่เอ๋อสวมแว่นตามีสีในเวลาเดียวกัน
ไป๋ยี่เฟยพูดไม่ออกและทำอะไรไม่ได้
จู่ๆโจวฉวี่เอ๋อก็รู้สึกอับอาย ข่าวในเมื่อวานนี้ไม่ค่อยดีนัก ตอนนี้ก็พาเขามาก่อเรื่องอีก คาดว่าเรื่องนี้จะต้องกลายเป็นความจริงไปแล้วแน่ๆ
ผู้หญิงลอนผมทั้งสามคนตกตะลึง ไม่อยากจะเชื่อหูของตัวเอง
เขาคนนี้คือท่านประธานของโหวจวี๋กรุ๊ปเหรอ!
ลองมองใกล้ๆแล้ว แม่งใช่เขาจริงๆด้วย!
ข่าวในเมื่อวานนี้ เกือบจะทุกคนในเมืองเทียนเป่ยรู้เรื่องนี้และได้เห็นรูปถ่ายทั้งหมด ตอนนี้ได้เห็นตัวจริงแล้ว ก็จำได้ทันที
ในเวลานี้ จัตุรัสหน้าร้านทำผม อยู่ในบรรยากาศที่แปลกประหลาดอย่างยิ่ง
ไป๋ยี่เฟยเป็นคนแรกที่ทำลายบรรยากาศนั้น “ตอนนี้คุณยังจะบอกว่าผมแสดงละครอยู่หรือเปล่า? ถ้าคุณมีความสามารถในการแสดงละครเรื่องนี้ได้ ผมจะให้คุณทันทีสิบล้าน!”
ตัวตนของเขาถูกเปิดเผย ถูกคนอื่นดูถูก มันก็ไม่สำคัญ ยังไงเขาก็สามารถชี้แจงข่าวได้ จุดประสงค์ตอนนี้คือบอกให้พวกคุณรู้ว่า ข้ามีเงิน แต่คุณไม่มี!
คนรอบข้างอุทาน “เชี่ย!”
สิบล้าน!
แม่งรวยจริง!
จู่ๆโจวฉวี่เอ๋อก็รู้สึกเสียใจ และรู้สึกผิดเล็กน้อย ถ้าเธอไม่บังคับให้ไป๋ยี่เฟยออกมา ก็คงไม่มีใครจำเขาได้ และถูกผู้คนมากมายมองเขาด้วยสายตาแปลกๆ
ชายคนตัวสูงยื่นหน้า และก็พูดไม่ออก
ไป๋ยี่เฟยตะคอกอย่างเย็นชา “ข้าบอกแล้ว พวกคุณต้องขอโทษเธอ ไม่งั้น สิ่งที่ข้าพูดเมื่อกี้นี้จะกลายเป็นจริง”
เมื่อทุกคนรู้จักตัวตนของเขา น้ำหนักของประโยคนี้มันหนักแน่นแค่ไหน ไม่พูดออกมาก็ต้องรู้
เมิ่งจุ้นเฉียงรู้สึกกังวล “คุณยังไม่รีบขอโทษคนอื่นเขา!”
หญิงลอนผมกัดริมฝีปากของเธอ กำลังจะเปิดปาก ไป๋ยี่เฟยก็กล่าวว่า “ข้าจะให้คุณไปขอโทษที่บริษัทในวันพรุ่งนี้ และขอโทษต่อหน้าคนของบริษัท!”
“คุณอย่าได้คืบจะเอาศอก!” ชายร่างสูงตะโกน
