ตอนที่ 96
“หรือเป็นเพราะ พวกคุณรักลูกชายมากกว่าลูกสาว ในสายตาของพวกคุณลูกสาวเป็นแค่สิ่งของ สิ่งของที่นำมาซื้อขาย เป็นเพราะพวกคุณติดหนี้บ้านเขา เลยจะเอาลูกสาวมาช่วยชดใช้หนี้”
“คุณป้าครับ ลูกสาวป้าเป็นมนุษย์ ไม่ใช่สิ่งของ ลูกคือดวงใจของพ่อแม่ อยากจะมอบสิ่งที่ดีที่สุดบนโลกให้แก่พวกเขา แล้วพวกคุณล่ะ เอาเขามาทำเป็นสิ่งของใช้หนี้”
“คุณยังบอกว่าทำกรรม คนที่ทำกรรมคือพวกคุณล่ะมั้ง”
โดนว่าแบบนี้ต่งหยุนรู้สึกละอายจนไม่กล้าเงยหน้า
ถูกต้อง พวกเขาเป็นหนี้ เลยคิดจะเอาความสุขของลูกสาวมาชดใช้หนี้ พวกเขานั่นแหละที่สร้างกรรม พวกเขาไม่เคยคิดถึงความรู้สึกของหลงหลิงหลิงเลย แถมยังเคยถามเธอด้วยว่ายอมรับไหม
“พวกคุณคิดว่านี่คือการแต่งงานของลูกสาว ไม่ใช่ขายของ มีเพียงพวกคุณที่คิดเช่นนั้น”
“ในมุมมองคนอื่น นี่คือการแลกเปลี่ยนที่ยุติธรรม คุณคิดว่าแต่งไปแล้วเขาจะมีความสุขหรือ ผิดแล้ว”
“พอเขาแต่งไป คนอื่นจะคิดว่าเป็นแค่สิ่งของที่ซื้อมาเท่านั้นเอง อยากจะทำอะไรกับมันก็ได้ เหมือนที่คุณซื้อสุนัขมา เวลาคุณดีใจ คุณก็ให้กระดูกเป็นรางวัล เวลาคุณไม่ดีใจ คุณก็ด่ามันตีมันตามอารมณ์คุณ”
“เป็นอย่างนี้แล้ว คุณคิดว่าเขาแต่งไปจะมีความสุขไหม”
ต่งหยุนยิ่งได้ฟังตัวก็ยิ่งสั่น สีหน้าก็ค่อยๆซีดลง สายตาที่มองหลงหลิงหลิงก็อ่อนโยนลงมาก
ทางด้านหลงหลิงหลิง เมื่อได้ฟังคำพูดเหล่านี้ ก็รู้สึกซาบซึ้งจนขอบตาแดง แต่ความจริงก็คือความจริง ถึงจะซาบซึ้งยังไง เธอก็ต้องเผชิญกับความจริง
เฉินเสี่ยวเทียนที่ยืนอยู่อีกฝั่งหนึ่ง ไม่รู้ว่าเขาจะฟังเข้าใจหรือไม่
ในขณะนี้เอง เฝิงสือตงก็พูดขึ้นมาว่า “ไป๋ยี่เฟย นี่เป็นเรื่องภายในครอบครัวของเรา ถ้าหากนายไม่ได้เป็นอะไรกับเขา ก็ขอให้ไม่ต้องมาแทรกแซง”
เฉินเสี่ยวเทียนได้ยินดังนั้นก็เงยหน้าขึ้นไปมองเสื้อขาวนั้น “ใช่ นี่เป็นเรื่องของครอบครัวเรา แกไม่ต้องมายุ่ง”
ไป๋ยี่เฟยไม่ได้สนใจสองคนนั้น แต่กลับหันไปทางหลงหลิงหลิงแล้วพูดว่า “เรื่องของครอบครัวเหรอ”
หลงหลิงหลิงได้ยินแล้วก็ก้มหน้าไม่พูดอะไร
ต่งหยุนหันไปมองเฝิงสือตงทีนึง ก็ถอนหายใจอย่างจำใจ แล้วพยักหน้า
ไป๋ยี่เฟยยิ้มอย่างจำใจเมื่อเห็นแบบนี้ “โอเค พวกคุณคุยกัน”
พูดจบ เขาก็เดินถอยหลังออกมา ไม่พูดต่อ
ในใจหลงหลิงหลิงมีคำพูดที่จะพูดมากมาย แต่เห็นแบบนี้แล้วก็พูดไม่ออกสักคำ
ขณะนี้เฝิงสือตงเดินไปด้านหน้าหลงหลิงหลิงแล้วพูดว่า “หลิงหลิง คุณแต่งงานกับผมเป็นวิธีที่ดีที่สุด หนี้ที่พวกคุณติดค้าง ถือเป็นสินสอดที่ผมให้ ไม่เพียงเท่านั้น ยังเป็นการช่วยปูทางให้กับน้องชายคุณด้วย ”
เฉินเสี่ยวเทียนตาลุกวาว หันมองไปที่หลงหลิงหลิง
เฝิงสือตงพูดต่อ “หลิงหลิง ผมชอบคุณด้วยความจริงใจ คุณวางใจได้ ผมไม่เหมือนที่เขาพูดหรอกอยากด่าก็ด่าอยากตีก็ตี ผมจะดูแลคุณอย่างดี”
“อีกทั้ง ผมไม่แคร์สักนิดว่าคุณเคยนอนกับใครมาบ้าง ขอแค่คุณยอมรับผม แต่งงานกับผม ต่อไปจะนอนกับผมแค่คนเดียว ผมก็จะ……..”
“เพี๊ยะ”
หลงหลิงหลิงอดไม่ได้เลยตบหน้าเขาไปทีหนึ่ง
“คุณหุบปาก ฉันไม่เคย……..”คำเหล่านั้นยากที่เธอจะปริปากออกมา
ดวงตาของต่งหยุนเป็นประกาย เหมือนว่ามีอะไรจะพูด แน่นอนไม่ว่าหญิงสาวคนไหนได้ยินคำพูดเช่นนี้ ก็ต้องไม่พอใจ
“อีกทั้งคำพูดที่เฝิงสือตงพูดขึ้นมา ก็ตรงกับที่ไป๋ยี่เฟยพูดเมื่อสักครู่ เขาเห็นว่าหลงหลิงหลิงเป็นแค่สิ่งของแลกเปลี่ยนเท่านั้น”
เฉินเสี่ยวเทียนเห็นดังนั้นก็ถลึงลูกตาใส่หลงหลิงหลิง “พี่ทำอะไรน่ะ พี่เขยไม่แคร์อดีตของพี่ พี่ตบเขาได้ยังไง”
ประเด็นคือเฉินเสี่ยวเทียนหวังอนาคตของเขา
หลงหลิงหลิงโกรธจนตัวสั่น “ฉันเคยบอกแล้ว ฉันไม่เคย”
เฝิงสือตงจะเชื่อหรือ เป็นไปไม่ได้
แต่เขาก็ชอบหลงหลิงหลิงจริงๆ ดังนั้นเขาเลยไม่โกรธที่โดนตบหน้า ยังพูดต่อว่า “หลิงหลิง ขอแค่คุณตอบตกลงแต่งงานกับผม ผมจะไม่สนใจอะไรทั้งนั้น”
เฉินเสี่ยวเทียนได้ยินดังนั้นก็ตื่นเต้น “พี่ พี่รีบตอบตกลงกับเขาสิ”
ต่งหยุนเห็นแล้วเดิมทีอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่พอเห็นดวงตาที่ตื่นเต้นของเฉินเสี่ยวเทียนแล้ว เขาก็หยุดพูดและถอนหายใจยาว ไม่ได้พูดอะไร
หลงหลิงหลิงมองไปที่เฉินเสี่ยวเทียนอย่างไม่เชื่อสายตา
ขณะนี้เอง เขารู้สึกว่าไม่คุ้นเคยกับน้องชายเลย ไม่เหมือนกับในความทรงจำสักนิด
แล้วก็หันไปดูแม่ของตัวเอง ได้แต่ยืนเอียงๆก้มหน้าเหมือนกับยอมรับเรื่องเหล่านี้
นี่หรือที่เรียกว่าคนในครอบครัว
หลงหลิงหลิงเจ็บปวดใจที่สุด
ไป๋ยี่เฟยที่ยืนอยู่ข้างๆ ถอนหายใจอย่างอดสู ยังอดไม่ได้ที่จะขัดจังหวะ
“ทุกคนต่างเห็นแก่ตัว คุณกำลังทำเพื่อคนอื่น แต่พวกเขากลับคิดว่ามันเป็นสิ่งที่คุณควรทำอยู่แล้ว”
“คนอื่นไม่แคร์คุณ แล้วตัวคุณจะไม่แคร์ตัวเองด้วยหรือ”
“คนหนึ่งคน โดยเฉพาะลูกผู้หญิง ควรจะรู้จักรักและให้เกียรติตัวเอง”
“หวังว่าคุณจะคิดให้ดีๆ”
ฟังจบ ตาของหลงหลิงหลิงก็ค่อยๆส่องประกาย และตื่นตัวขึ้นทันที
ในขณะเดียวกัน เฉินเสี่ยวเทียนก็พูดอย่างโมโหว่า “แกยังมีหน้ามาขัดจังหวะอีก นี่เป็นเรื่องภายในครอบครัวของเรา เกี่ยวอะไรกับแกด้วย”
เฝิงสือตงก็พูดอย่างนิ่งๆว่า “แต่งงานกับผมจะช่วยรักษาชื่อเสียงให้กับคุณ คุณนอนกับผู้ชายมาเยอะขนาดนั้น ใครจะกล้าเอาคุณ เลิกฝันเหอะ”
หลงหลิงหลิงคิดออกแล้ว และไม่ได้แยแสคำพูดของเฝิงสือตง แต่กลับโต้ตอบอย่างนิ่งๆว่า “โอเค วันนี้ฉันจะบอกคุณให้ชัดเจนเสียที”
“ฉัน หลงหลิงหลิง ต่อให้ผู้ชายทั้งโลกตายหมดแล้ว ฉันก็จะไม่มีวันแต่งงานกับคุณ”
“คุณว่าอะไรนะ ” ดวงตาของเฝิงสือตงมืดมน เขาคิดว่าบ้านพวกเขาติดหนี้เยอะขนาดนี้ เธอจะยอมแต่งงานกับเขาเพื่อใช้หนี้ แต่เธอกลับปฏิเสธ แถมยังพูดแบบเด็ดเดี่ยวขนาดนี้
เฉินเสี่ยวเทียนสีหน้าร้อนรน “พี่พูดเพ้อเจ้ออะไรน่ะ”
ถ้าหลงหลิงหลิงไม่แต่งงาน ก็หมายความว่าการงานของเฉินเสี่ยวเทียนจะไม่ได้รับการสนับสนุนจากเฝิงสือตง อนาคตของเขาก็จบลงโดยปริยาย
ต่งหยุนได้ยินแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
ไป๋ยี่เฟยกลับพอใจจนหัวเราะออกมา
“ไปกันเถอะ” หลงหลิงหลิงบอกไป๋ยี่เฟยแล้วหมุนตัวเดินจากไป
ไป๋ยี่เฟยพยักหน้า แล้วหันไปมองเฝิงสือตงแวบนึง มองเห็นสีหน้าที่บูดเบี้ยวของเขา
“ไม่นะ คุณต้องเป็นของผมคนเดียว ของผม……”
อยู่ๆเฝิงสือตงก็เงยหน้า แล้วตะโกนเสียงดังว่า “หลงหลิงหลิง ชาตินี้ คุณจะเป็นของผมแค่คนเดียว”
เห็นแค่เฝิงสือตงรีบวิ่งเข้ามา ในมือยังถือมีดผลไม้ซึ่งไม่รู้ว่าเอามาจากไหน แทงมาตรงด้านหลังของหลงหลิงหลิง
“หลิงหลิง”
ต่งหยุนกรีดร้องเสียงดัง เรื่องเกิดขึ้นเร็วมาก เร็วจนต่งหยุนไม่ทันตั้งตัว
เฉินเสี่ยวเทียนก็ยังคงยืนงงอยู่ที่เดิม
แต่พอหลงหลิงได้ยินเสียงนั้น เธอหันตัวกลับมา ก็ได้เห็นภาพที่ในชีวิตนี้ก็ลืมไม่ลง
ห่างจากตัวเธอไม่กี่เซน มีมีดปอกผลไม้ด้ามแวววับ และบนมีดปอกผลไม้นั้น มีมือหนาๆข้างหนึ่งจับมันไว้ ป้องกันไม่ให้มีดนั้นเข้ามาใกล้กว่านั้น
เพราะเขากำคมมีดเอาไว้ มีดนั้นตัดผ่านฝ่ามือ เลือดสดๆจึงไหลออกมาตามนิ้วที่ละหยดทีละหยด
“ไป๋ยี่เฟย” หลงหลิงหลิงกรีดร้องเสียงดังด้วยความตกใจ
เฝิงสือตงมองหน้าไป๋ยี่เฟย ตาทั้งคู่กลมโต หน้าตาบิดเบี้ยว “แกกล้ามาขัดขวางฉัน แกสมควรตาย”
ไป๋ยี่เฟยสังเกตเห็นว่าเฝิงสือตงใกล้จะบ้าแล้ว รู้สึกมีลางสังหรณ์ไม่ดี
และแล้วก็เป็นอย่างที่คิดไว้จริงๆ
เฝิงสือตงใช้อีกมือกำหมัดแล้วต่อไปที่ไป๋ยี่เฟย ปากก็พูดพลาง “ไป๋ยี่เฟย แกไปตายซะ”
ไป๋ยี่เฟยไม่เก่งเรื่องการต่อสู้ ต้องการจะหลบ
และตอนนี้เองไป๋หู่ก็ปรากฏตัวขึ้น คว้ามือของเขาไว้และใช้เท้าเตะ เฝิงสือตงถูกเตะกระเด็นออกไป ทำให้มีดปอกผลไม้ก็ตกลงบนพื้นตามไปด้วย
