ตอนที่ 66
“ไป๋ยี่เฟย! คุณไปเอาความมั่นใจมาจากไหนว่าตนเองคู่ควรกับเสว่เอ๋อ” หลิ่วจาวเฟิงจ้องมองไป๋ยี่เฟย
ไป๋ยี่เฟยมีสีหน้าเคร่งขรึม หยิบขวดเหล้าขวดหนึ่งขึ้นมาแล้วกระแทกลงบนพื้น
ทันใดนั้น เศษแก้วและเหล้าก็กระเด็นไปทั่ว
หลิ่วจาวเฟิงก็ตกใจขึ้นมาอย่างกะทันหัน ร่างกายก็สั่นเทาอย่างไม่รู้ตัว จนกระทั่งกลับมาตอบสนอง ก็รู้สึกว่าตนเองก็รู้สึกหวาดกลัวมาก สีหน้าก็ดำคร่ำเครียดมาในทันที
ไป๋ยี่เฟยจ้องมองไปยังหลิ่วจาวเฟย พูดอย่างเย็นชา “หลิ่วจาวเฟย อย่าคิดว่าคุณเป็นทายาทของหลิ่วซื่อกรุ๊ปแล้วจะวิเศษ ในสายตาของผม หลิ่วซื่อกรุ๊ปไม่ได้มีอะไรเลย!”
“ผมจะเตือนคุณเป็นครั้งสุดท้าย เสว่เอ๋อเป็นภรรยาของผม ถ้าคุณยังกล้าที่จะมีความคิดอื่นกับเธอ ผมก็ไม่สนใจที่จะทำลายหลิ่วซื่อกรุ๊ป และทำลายคุณ!”
ไป๋ยี่เฟยพูดจบ ก็หันกลับออกไปจากห้องส่วนตัว
หลิ่วจาวเฟิงตะโกนออกไป “แม่งเอ้ย! ไป๋ยี่เฟย! คิดอยากจะทำลายหลิ่วซื่อกรุ๊ป เพ้อฝันไปเถอะไอ้คนปัญญาอ่อน! กูไม่เชื่อหรอก กูจะเอาเสว่เอ๋อมาให้ได้ คุณจะทำอะไรกับผมได้หรือ”
……
หลี่เสว่ออกไปจาก KTVแล้ว ก็เดินต่อไปอย่างไร้จุดหมาย เธอไม่รู้ว่าควรกลับไปที่บ้านนั้นหรือเปล่า
หลังจากไป๋ยี่เฟยออกมา เขาก็มองอยู่นานก็ได้พบเงาร่างของหลี่เสว่ จึงรีบวิ่งไปทันที
หลี่เสว่ไม่ได้สนใจไป๋ยี่เฟย ยังคงเดินไปช้า ๆอย่างไร้จุดหมาย
“เสว่เอ๋อ”
เสียงนั้นดังมาจากด้านหลัง ทำให้ร่างกายของหลิวเสว่แข็งทื่อ จากนั้นก็รีบเดินไปข้างถนน และยื่นมือออกไปเรียกรถแท็กซี่
รถแท็กซี่คันหนึ่งได้เห็นการกวักมือนั้นพอดี จึงค่อยๆเข้ามาใกล้ด้านข้างถนน
ในเวลานี้ ไป๋ยี่เฟยได้ดึงรั้งหลี่เสว่ไว้ “เสว่เอ๋อ!”
หลี่เสว่ถูกจับรั้งไว้อย่างกะทันหัน จึงสะบัดมือของไป๋ยี่เฟยไปโดยไม่รู้ตัว พูดอย่างเย็นชา “คุณปล่อยมือเดี๋ยวนี้!”
“เสว่เอ๋อ คุณฟังผมอธิบายก่อน เมื่อกี้ผม……”
“ไม่มีอะไรต้องฟัง! ยังไงคุณก็เห็นด้วยตาตนเองแล้ว!” หลี่เสว่จำคำพูดที่ไป๋ยี่เฟยพูดขึ้นมาเมื่อกี้ได้ ก็รู้สึกเหมือนมีมีดกรีดแทงหัวใจของตนเอง
“เสว่เอ๋อ ผมเห็นคุณกับหลิ่วจ้าวเฟิงเข้าไปด้วยกัน ไม่ได้คิดให้ดี ยิ่งไปกว่านั้น ภายใต้สถานการณ์ปกติ ใครที่ต้องมาเห็นภรรยาของตนเองเข้าไปยัง KTV กับผู้ชายคนอื่นตามลำพัง ก็ต้องคิดมากไปบ้าง ผมก็เลยทำไปโดยไม่รู้ตัว!”
สีหน้าของหลี่เสว่ไม่ได้แสดงออกใด ๆ แต่ในใจกลับรู้ เรื่องของคืนนี้ หากใครพบเจอเข้าก็ต้องเข้าใจผิดได้ทั้งสิ้น “ฉันกับหลิ่วจาวเฟิงก็แค่มาร้องเพลงที่ KTV ไม่ใช่หรือ แล้วคุณล่ะ คุณกับโจวฉวี่เอ๋อทำอะไรกันลงไป คุณอยู่บ้านเธอตลอดทั้งคืน!”
ไป๋ยี่เฟยรู้ดีว่าหลี่เสว่เข้าใจเขาผิด จึงรีบพูดไป “เสว่เอ๋อ คุณฟังผมอธิบายนะ เรื่องไม่เป็นอย่างที่คุณคิด ผมกับโจวฉวี่เอ๋อไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้นเลย……”
ในเวลาต่อมา ไป๋ยี่เฟยก็พูดเรื่องนั้นอย่างสั้นๆ “เรื่องมันก็เป็นแบบนี้”
หลี่เสว่ตกตะลึงไปชั่วขณะ นึกถึงเรื่องที่โจวฉวี่เอ๋อเคยมาบ่นกับเธอเรื่องการนัดดูตัว และยังบอกด้วยว่าจะหาผู้ชายสักคนมาเป็นแฟนปลอมๆเพื่อยกเลิกนัด แต่เธอทำไมก็คิดไม่ถึงว่า แฟนปลอมๆ คนนั้นจะเป็นสามีของเธอไป๋ยี่เฟย!
ในเวลานี้เธอมัวแต่ยุ่งกับเรื่องของกิจการผลไม้หลี่ซื่อกรุ๊ป ในคืนนั้นจึงไม่ได้พูดให้ชัดเจนเรื่องของโจวฉวี่เอ๋อ เธอจึงเข้าใจผิดกันไปเอง มัวแต่ซอกแซกเรื่องเล็กน้อย ซึ่งทำให้ใจของเธอรู้สึกตกต่ำซึมเศร้า
ประกอบกับสิ่งที่เกิดขึ้นแบบนั้นในวันนี้ เธอจึงไม่รู้ว่าสุดท้ายแล้วตนเองจะไปที่ไหนดี จากนั้นจึงได้ไปขึ้นรถของหลิ่วจาวเฟิง และตามเขาไป KTV
ตอนนี้เมื่อคิดให้รอบคอบ ไป๋ยี่เฟยทำดีกับเธอมาตลอด คนอื่นต่างพูดว่าเขาเป็นขยะ โจวฉวี่เอ๋อไม่ได้สนใจเขา จะไปมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกับเธอได้
ไป๋ยี่เฟยได้เห็นสีหน้าของหลี่เสว่ก็ผ่อนคลายลง รีบหยิบโทรศัพท์ออกมา แล้วโทรหาโจวฉวี่เอ๋อ
“เสว่เอ๋อโทรมา คุณช่วยอธิบายหน่อย”
พูดจบ ไป๋ยี่เฟยก็ยื่นโทรศัพท์ให้หลี่เสว่
“หลี่เสว่ พวกเราเป็นเพื่อนสนิทกันมาตั้งหลายปี เธอไม่เชื่อฉันหรือ”
หลี่เสว่พูดไม่ออกสักคำ ฝั่งตรงข้ามเป็นเพื่อนสนิทที่แสนดีของตนเอง มีความเข้าใจผิดกันแบบนี้ ทำให้เธอรู้สึกเก้อเขินเล็กน้อย
โจวฉวี่เอ๋อพูดต่อไป “แล้วก็เธอเองก็สนใจไป๋ยี่เฟยอยู่!”
“ยิ่งไปกว่านั้น ฉันเองก็ยังคิดถึงท่านประธานกรรมการโหวจวี๋กรุ๊ปของฉันอยู่นะ!”
หลี่เสว่ก็ผ่อนคลายลงหลังจากได้ยินคำพูดนี้ สีหน้าก็ผ่อนคลายลงไปไม่น้อย “เธอยังไม่หมดใจอีกหรือ เขามีภรรยาไปแล้วนะ!”
“ฉันไม่สนใจ มีภรรยาแล้วฉันจะฝันถึงไม่ได้หรือยังไง” โจวฉวี่เอ๋อพูดพึมพำ
หลี่เสว่ยิ้ม และยังคุยกับโจวฉวี่เอ๋ออีกสองสามคำ จากนั้นก็วางสายโทรศัพท์
ในเวลานี้ คนขับรถแท็กซี่ที่รออยู่ก็เริ่มหมดความอดทน “สรุปว่าพวกคุณจะไปหรือไม่ไป”
“เอิ่ม……” ไป๋ยี่เฟยยิ้มเจื่อนด้วยความเก้อเขิน ส่งแท็กซี่ให้ออกรถไป
ตอนที่คนขับรถแท็กซี่ออกไปก็พูดขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ “ไม่ไปก็รีบบอกสิ! อย่ามัวแต่ทำเลี่ยนอยู่ตรงนั้น กับคนที่ดูเหมือนไม่มีภรรยา!”
ทั้งสองคนก็เดินกลับไปตามทาง และไม่ได้นั่งรถแท็กซี่กลับบ้านไปโดยปริยาย
“เสว่เอ๋อ ต่อไปอยู่ให้ไกลจากหลิ่วจาวเฟิงหน่อยนะ” ไป๋ยี่เฟยพูดเตือนขึ้นมา “เขาเป็นคนอันตราย”
หลี่เสว่มองไปยังไป๋ยี่เฟยอย่างไม่เข้าใจ หลิ่วจาวเฟยจะเป็นคนอันตรายไปได้อย่างไรกัน
ก่อนหน้านี้เป็นเพราะความเศร้าใจเธอจึงลงมาข้างถนนและดื่มไปจนเมา คิดว่าเขาจะพาเธอกลับบ้าน ใครจะไปรู้ว่าเขาจะทำอะไรที่ไม่ดีกับคนอื่น
อีกอย่าง หลิ่วจาวเฟิงหลังจากที่หลิ่วจาวเฟิงส่งเธอกลับบ้านเขาก็เป็นสุภาพบุรุษเช่นกัน ไม่ได้ทำอะไรกับเธอเลย และยังทำน้ำแก้สร่างเมาให้เธอด้วย จะเป็นคนอันตรายได้อย่างไร”
แต่หลี่เสว่ก็รู้ดี ว่าการเจอกันแบบตาต่อตา ฟันต่อฟันของไป๋ยี่เฟยและหลิ่วจาวเฟิงเมื่อกี้นี้ ผนวกกับพวกเขาเพิ่งจะได้ปรับความเข้าใจที่เข้าใจผิดกัน จึงไม่เหมาะที่จะพูดเรื่องนี้ พูดไปเบา ๆ “ฉันรู้”
อย่างไรก็ตามที่ไม่ไกลออกไปทางด้านหลัง หลิ่วจาวเฟิงยืนอยู่ในเงามืด ตาทั้งสองคอยจ้องมองหลี่เสว่
“ถ้าอย่างนั้น ผมไม่ถือสาคนที่เอาแต่คิดจะได้ตัวคุณไปหรอก!”
ไป๋ยี่เฟยและหลี่เสว่ค่อยๆเดินไปเรื่อยๆ หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง ก็ใกล้จะถึงหลันโปกั่ง
ช่วงนี้ที่นี่กำลังมีโครงการก่อสร้าง ระหว่างกำลังก่อสร้าง รอบบริเวณจึงมีรั้วล้อมเอาไว้ ไม่สามารถจะเห็นสถานการณ์ภายในได้
เมื่อไป๋ยี่เฟยเดินถึงตรงนี้ จึงได้ปกป้องด้วยการให้หลี่เสว่ไปเดินอยู่อีกข้างหนึ่ง ตนเองเดินอยู่ในด้านที่ใกล้กับบริเวณที่กำลังก่อสร้าง
เพราะเหตุนี้ ระยะห่างระหว่างทั้งสองจึงใกล้กันมาก ขณะที่กำลังเดิน แขนก็จะชนสัมผัสกันบ้างในบางครั้ง
ไป๋อี้เฟยรู้สึกถึงอุณหภูมิร่างกายที่อบอุ่นของหลี่เสว่ จิตใจก็ฟุ้งซ่านไปเล็กน้อย อดไม่ได้ที่จะถาม “เสว่เอ๋อ ก่อนหน้านี้คุณพูดว่าคุณรอผม……”
หลี่เสว่ได้ยินก็ตะลึงจนหน้าแดง ไม่กล้าจะมองไปยังไป๋ยี่เฟยด้วยความเขินอาย
“อะไร……อะไรหรือ ฉันจำไม่ได้แล้วล่ะ” หลี่เสว่บ่นพึมพำ
ไป๋ยี่เฟยกัดฟันปิดตา รู้สึกเหมือนตนเองกำลังพลาดเรื่องสำคัญไป!
ในคืนนั้น ถ้าโจวฉวี่เอ๋อไม่พาเขาไปที่บ้านของเธอ เขาก็คงจะสามารถได้หลี่เสว่เป็นภรรยาอย่างแท้จริงแล้วใช่ไหม อีกอย่างจะต้องไม่มีเรื่องเข้าใจผิดกันในวันข้างหน้าอีกแล้ว!
โธ่!
“โอ้ อย่างนั้นคุณก็ลองคิดดูดี ๆอีกครั้งไหม”
หลี่เสว่ยิ่งรู้สึกเขินอายมากขึ้นเมื่อได้ยินแบบนั้น แสร้างทำเป็นโกรธแล้วพูดไปว่า “คิดอะไรกัน จำไม่ได้แล้ว!”
เอาล่ะ ค่อยๆเป็นไป ไม่ต้องรีบร้อน ได้ก้าวใหญ่ที่สำคัญไปแล้ว ก็เหลือเพียงก้าวเล็ก ๆเพียงก้าวเดียว ไม่รีบร้อนจริง ๆ!
หลี่เสว่ส่งเสียงไอเบาๆแล้ว เบี่ยงเบนความสนใจ แล้วถามไปว่า “ที่นี่กำลังซ่อมแซมอะไรอยู่หรือ”
