บทที่30
ตอนนี้ ตำรวจที่จับเขาเดินเข้ามาแล้ว ถึงแม้จะใส่ชุดตำรวจ แต่ก็ปิดบังความอัปลักษณ์ของเขาไม่ได้ บอกกับหัวค่อนข้างล้าน ยิ่งอัปลักษณ์เข้าไปใหญ่
“ยังคิดอยากออกไป? แกฝันอยู่เหรอ?”
ไป๋ยี่เฟยหรี่ตาลง “ทำไมจะออกไปไม่ได้? พวกเราไม่ได้ฆ่าคนทำผิดกฎหมายสักหน่อย?”
“ทะเลาะวิวาทตีคนจนพิการยังไม่ผิดกฎหมาย?” ตำรวจหัวล้านพูดเบาๆ
หวังโหลวพูดด้วยความโมโห “พวกเราไม่ได้ทะเลาะวิวาทเลยสักนิด และ ก็คงไม่ขังเราไปทั้งชีวิตหรอกมั้ง!”
“มาถึงที่นี่จำเป็นต้องฟังผม ใครจะสนใจพวกแกไม่ได้ทะเลาะวิวาท?” ตำรวจหัวล้านอยู่อย่างเย่อหยิ่ง
ไป๋ยี่เฟยและหวังโหลวพูดจบก็มองตากัน ตอนนี้เข้าใจแล้ว น่าจะมีคนอยากจัดการเขาโดยเฉพาะ!
“ใครให้คุณทำแบบนี้?” ไป๋ยี่เฟยถามขึ้น
ตำรวจหัวล้านพูดเบาๆ “รีบร้อนอะไร? พรุ่งนี้ก็รู้แล้ว และ ฉันคิดว่าพรุ่งนี้แกคงมีความสุข”
พรุ่งนี้?
ไป๋ยี่เฟยคิดไปคิดมา พรุ่งนี้ก็พรุ่งนี้ เขาก็อยากจะรู้ ว่าเป็นใครกันแน่ที่อยากจัดการเขา
ตำรวจมองทั้งสองคน ก็เดินออกมาอย่างอิ่มอกอิ่มใจ พรุ่งนี้ไม่ใช่เรื่องเล็กเลย ถึงตอนไหนใช้โอกาสคว้าเงินสักหนึ่งก้อน เหอะเหอะ!
เพิ่งออกจากห้องสืบสวน ตำรวจก็ได้รับสายโทรศัพท์จากหัวหน้า “หัวหน้า คุณหาผม?”
“มาหาผมที่ห้องทำงานหน่อย” เสียงของหัวหน้าเป็นปกติ ตำรวจหัวล้านฟังไม่ออกก็ค่อยๆ เดินไปที่ห้องทำงาน
ตำรวจหัวล้านยิ้มใส่หัวหน้า “หัวหน้า”
ผู้อำนวยการจ้าวเห็นตำรวจหัวล้าน ยังถามด้วยความแน่นิ่ง “วันนี้ไปจับคนมาใช่ไหม?”
“ครับ เป็นพวกที่มีเรื่องทะเลาะวิวาท!”
ผู้อำนวยการจ้าวมองมาทางเขา “พวกไหน? มีทั้งหมดกี่คน?”
“เอ่อ……” ตำรวจหัวล้านนิ่งอึ้งไป
ผู้อำนวยการจ้าวเห็นแบบนี้จู่ๆ ก็ตบโต๊ะขึ้นเสียงดัง “ปั้ง” ตำรวจหัวล้านตกใจจนตัวสั่น
“ใครอยู่ข้างนอก เข้ามา!”
ผ่านไปไม่ถึงสองนาที ตำรวจสองคนก็เดินเข้ามา “หัวหน้า”
ตำรวจหัวล้านหนังตากระตุก มองที่หัวหน้า
หัวหน้าพูดอย่างโมโห “เอายศบนบ่าเขาถอดออก เอาเข้าไปในห้องสอบสวน!”
“ครับ!” ตำรวจสองคนที่มา คนหนึ่งกดเขาลง อีกคนถอดยศที่ไหล่
ตำรวจหัวล้านเบิกตาโพลง “หัวหน้า หัวหน้า ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลย? ทำไมต้องถอดยศผมออก?”
“ยังไม่ได้ทำอะไร?” ผู้อำนวยการจ้าวพูดด้วยความโมโห “แกยังกล้าพูดว่าแกไม่ได้ทำอะไร? จับสองคนที่ไม่มีความผิด ก็ช่างมันเถอะ ในฐานะที่แกเป็นตำรวจของประชาชน ไม่ทำหน้าที่ให้ดี เพียงเงินน้อยนิดก็จังคนไปทั่ว จิตใจของแกถูกหมากินไปแล้วเหรอ? แกไม่สมควรเป็นตำรวจเลยสักนิด!”
ตำรวจหัวล้านตัวสั่นด้วยความกลัว เรื่องพวกนี้หัวหน้ารู้ได้ยังไง?
ผู้อำนวยการจ้าวพูดออกมา “เอาเขาไปขัง!”
ทั้งสองคนเห็นแบบนี้ หลังจากถอดยศออก ก็รีบใส่กุญแจมือตำรวจหัวล้านทันที
“ผู้อำนวยการจ้าว คุณฟังผมก่อน ผมไม่ได้…..” ตำรวจหัวล้านตื่นตระหนก คิดอยากอธิบาย
หัวหน้าก็ตะโกนขึ้น “หุบปากเดี๋ยวนี้! เกิดเป็นตำรวจ แต่ความรู้สึกของการเป็นตำรวจไม่มีเลยสักนิด ยังพยายามเล่นลิ้นอีก!”
พูดจบ หัวหน้าก็ไม่ได้ให้โอกาสตำรวจหัวล้านพูดอีก และให้คนกุมตัวเขาไป
ไม่นาน ตำรวจหัวล้านก็มาอยู่ในห้องสืบสวน
ไป๋ยี่เฟยและหวังโหลวเห็นแบบนี้ก็ดีใจ
“นี่ไม่ใช่ลุงตำรวจเหรอ? ทำไมเข้ามาแล้วล่ะ?” ไป๋ยี่เฟยพูดกวนประสาท
หวังโหลวก็พูดตามขึ้นมา “ไม่แน่อาจจะมาหาประสบการณ์ชีวิตก็ได้?”
ตำรวจหัวล้านรู้สึกอาย พูดด้วยความโกรธว่า “เกี่ยวอะไรกับพวกแก! เดี๋ยวไม่นานฉันก็ออกไปแล้ว!”
“เอ่อ ถ้าคุณมีความสามารถก็ออกไปตอนนี้สิ?” ไป๋ยี่เฟยยิ้มพูด
ตำรวจหัวล้านได้ยินก็หน้าแดงขึ้น “พวกแกรอฉันนะ ถ้าวันนี้ออกไปไม่ได้ ไม่ช้าไม่นานฉันก็ได้ออกไป แต่ว่าพวกแก พวกแกก็รอฉันจัดการซะเถอะ!”
เมื่อกี้หัวหน้าโกรธมาก แต่ว่ายังมีความรู้สึกดีๆ มากสุดเขาคงถูกลดตำแหน่ง ถึงตอนนั้นก็คงถูกปล่อยออกไป! ไม่ว่าไม่ใช่อย่างที่เขาคิด
ไป๋ยี่เฟยหรี่ตาลง “จะว่าไป พี่เตาและคุณคือคนคนนั้นหามา?”
“เหอะ! แกทำผิดกับคนที่ไม่ควรผิดด้วย! สมน้ำหน้าถูกเก็บ!” ตำรวจหัวล้านพูดออกมาอย่างเย็นชา
เพิ่งพูดจบ ประตูห้องสืบสวนก็ถูกเปิดออก
“ก็ไม่รู้ว่าใครทำผิดกับคนที่ไม่ควรทำผิด!”
ตำรวจหัวล้านมองเข้าไป ก็ตกใจพูดว่า” ฉินหัว？ แกมาปล่อยฉันออกไปเหรอ?”
ฉินหัวมองไปที่ตำรวจหัวล้าน มองมาที่ ไป๋ยี่เฟยและหวังโหลว
“ผู้อำนวยการโกรธมาก แกรับสินบน จับคนไปทั่ว รู้กฎผิดกฎ แกอยู่ที่นี่ต่อไปเถอะ!”
“คุณชายทั้งสองคน เป็นเพราะคนของเราทำผิด อยากจะขอโทษด้วยใจจริง ทั้งสองคนมีอะไรบอกผมได้เลยครับ ผมจะช่วยทั้งสองคนอย่างเต็มที่”
ตำรวจหัวล้านเบิกตาโพลงอย่างไม่เชื่อ “แกพูดอะไร?”
ท่าทีของ ฉินหัวที่มีต่อทั้งสองฝ่ายไม่เหมือนกัน ทำให้ตำรวจหัวล้านงุนงงและไม่กล้าเชื่อ “แกจำผิดหรือเปล่า! จับพวกเขามาเพราะเรื่องทะเลาะวิวาทนะ!”
“แกหุบปากเถอะ!” ” ฉินหัวจ้องมาที่ตำรวจหัวล้าน” แกคิดว่าเรื่องที่แกทำหัวหน้าไม่รู้เหรอ? แกรู้ไหมว่าคนที่จับมาเป็นใคร?”
“ใคร?” ตำรวจหัวล้านถามออกมา
ฉินหัวพูดออกมาเย็นชา “เขาเป็นคนของ โหวจวี๋กรุ๊ป แกมันสมองหมูใช่ไหม? ถึงได้กล้าจับ!”
ด้านนั้น หวังโหลวก็มอง ไป๋ยี่เฟยด้วยความตกใจ “แกเป็นคนของ โหวจวี๋กรุ๊ปจริงๆ ?”
ไป๋ยี่เฟยยิ้มออกมา ไม่พูดอะไร
ตำรวจหัวหน้าสีหน้าตกใจ
โหวจวี๋กรุ๊ปมีความสำคัญยังไงเขาย่อมรู้ดี แต่ว่า หลี่ฝานไม่ได้บอกว่า ไป๋ยี่เฟยเป็นคนจนธรรมดาๆ เหรอ? เปลี่ยนเป็นคนของ โหวจวี๋กรุ๊ปตอนไหน?
“ฉินหัว แน่ใจว่าไม่ผิด เขาไม่ได้เป็นคนธรรมดาเหรอ?”
ฉินหัวพูดเบาๆ “คนธรรมดาแล้วยังไง? คนธรรมดาทำงานที่ โหวจวี๋กรุ๊ปไม่ได้รึไง?”
ตำรวจ หัวล้านไม่ได้พูดอะไร
ฉินหัวพูดกับไป๋ยี่เฟยและหวังโหลวว่า “ทั้งสองคน ตอนนี้พวกคุณออกไปได้แล้ว มาครับ เชิญทางนี้”
……
หลี่เสว่กำลังรีบร้อนหาวิธี แล้วกำลังจะออกไป ก็มีแขกมาที่บ้านแล้ว
“คุณมาได้ยังไง?”
หลิ่วจาวเฟิงมอง หลี่เสว่ที่เปิดประตู ก็ยิ้มออกมา “เพราะคุณป้า เชิญมานั่งเล่นที่บ้าน”
หลิวจื่อหยุนได้ยินเสียงก็ยิ้มขึ้นมา “จาวเฟิงมาแล้ว รีบเข้ามานั่ง อย่ายืนอยู่เลย”
หลี่เสว่เห็นแบบนี้ก็จะเดินออกไปข้างนอก แต่ถูก หลิ่วจาวเฟิงดึงไว้” เสว่เอ๋อ ผมเพิ่งมาคุณก็จะไป!”
หลิวจื่อหยุนจ้อง หลี่เสว่ “ยังไม่รับเข้ามาอีก! แกออกไปทำอะไร? เขาอยู่ในคุกก็ปล่อยเขาอยู่ไป เกี่ยวอะไรกับแก?”
“ในคุก? เกิดเรื่องอะไรขึ้น?” หลิ่วจาวเฟิงถามด้วยความเป็นห่วง
หลิวจื่อหยุนถอนหายใจ “ไม่ใช่เพราะ ไป๋ยี่เฟยคนนั้นหรอกเหรอ ไม่มีเรื่องก็ไปทะเลาะวิวาท ถูกจับไปแล้ว!”
หลิ่วจาวเฟิงตกใจในขณะเดียวกันก็รู้สึกว่านี่คือโอกาสที่ดี “เสว่เอ๋อ ต้องการความช่วยเหลือไหม? ไม่งั้นลองช่วยคุณดู?”
หลี่เสว่ฟังจบก็ตกใจ หลังจากนั้นแววตาก็เป็นประกาย” คุณช่วยเขาออกมาได้จริงๆ ไหมคะ?”
“ครับ หาคนช่วยน่าจะได้ แต่ว่าน่าจะลำบากนิดหน่อย” หลิ่วจาวเฟิงพูดด้วยความยากลำบาก
อีกด้านหนึ่ง หลิวจื่อหยุนเห็นแบบนี้ก็ดึง หลิ่วจาวเฟิงเข้ามาในห้องรับแขก “ไปสนใจไอ้นั่นทำไม? ให้มันอยู่ในคุกก็ดีแล้ว ดีกว่าออกมาขัดหูขัดตา”
หลี่เสว่มองหลิวจื่อหยุน “แม่คะ! ไป๋ยี่เฟยไม่ได้ทะเลาะวิวาทเลย!”
“ใครสนว่าเขาทำจริงไม่จริง ไหนๆ ก็เข้าไปแล้ว!” หลิวจื่อหยุนพูดออกมา
หลิ่วจาวเฟิงรีบพูดขึ้นมา “เสว่เอ๋ออย่ากังวล ตอนนี้ผมจะหาวิธีช่วยเอง”
หลี่เสว่เห็นแบบนี้ก็เม้มมุมปาก พูดจริงๆ เธอไม่อยากให้ หลิ่วจาวเฟิงช่วย และไม่อยากติดหนี้เขา แต่นอกจาก หลิ่วจาวเฟิง ตอนนี้เธอก็คิดไม่ออกจริงๆ ว่าจะไปหาใคร
สุดท้าย หลี่เสว่ก็จำเป็นต้องพยักหน้ารับ “ค่ะ ขอบคุณนะคะ”
หลิ่วจาวเฟิงได้ยินแบบนี้ก็ยิ้ม “ไม่เป็นไรครับ พอดีว่าผมก็มีเรื่องอยากให้คุณช่วยเหมือนกัน ดูจะคุณจะยอมช่วยไหม”
