บทที่25
หลี่เสว่เข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้า แต่ ไป๋ยี่เฟยกลับรีบหยิบโทรศัพท์ออกมาส่งข้อความหา หลงหลิงหลิง บอกว่าซื้อบ้านพักที่ หลันโปกั่งอีกหนึ่งหลัง และจำเป็นต้องส่งลูกกุญแจมาภายในครึ่งชั่วโมง
หลังจาก หลงหลิงหลิงได้รับข้อความก็แทบบ้าคลั่ง ลูกคุณหนูพวกนี้ รู้จักหาแต่เรื่อง ใช้แต่เงิน!
แต่ใครใช้ให้เขาเป็นประธานล่ะ! หลงหลิงหลิงจำเป็นต้องรีบกำชับกับ เย่ขุย เสร็จแล้วก็ส่งข้อความไปบอก ไป๋ยี่เฟยว่า เย่ขุยไปที่นั่นแล้ว
ตอนนี้ หลี่เสว่ก็ออกมาแล้ว เปลี่ยนเป็นชุดเล่นที่น่ารัก กับกางเกงยีน ดูเหมือนนักศึกษา บริสุทธิ์สดใส
ไป๋ยี่เฟยอมยิ้มและพูดว่า “ไปกันเถอะ!”
ออกจากประตู หลี่เสว่ยังคงขับรถฉางอัน ไป๋ยี่เฟยถามขึ้นว่า “ทำไมไม่ขับมาเซราติ? ไม่ชอบเหรอ?”
“ไม่ใช่ค่ะ ฉันชอบมาก” หลี่เสว่รีบตอบ “เพียงแค่รถใหม่พ่อแม่ฉันเอาไปขับแล้วค่ะ”
ไป๋ยี่เฟย： “……”
“งั้นพรุ่งนี้ผมซื้อให้คุณอีกคัน” ไป๋ยี่เฟยตอบอย่างแผ่วเบา
หลี่เสว่ก็ตกใจขึ้นมาทันที หลังจากนั้นก็พูดกล่อมว่า “ไม่ต้องแล้วค่ะ แค่นี้ก็ดีแล้ว”
เธอไม่รู้ว่า ไป๋ยี่เฟยเอาเงินมาจากที่ไหน? ถึงแม้จะมีเงิน ก็จะใช้แบบนี้ไม่ได้!
ไป๋ยี่เฟยกลับทำหน้าไม่รู้ร้อนรู้หนาว “ไม่ คุณคือภรรยาของผมก็ควรขับรถหนู อยู่บ้านพัก”
หลี่เสว่ ได้ยินแบบนี้ ในใจก็อบอุ่นขึ้นมา แต่ว่ากลับถามขึ้นอีกหนึ่งประโยค “ทั้งรถหรู ทั้งบ้านพัก คุณ…..”
ไป๋ยี่เฟยพูดขึ้นเบาๆ ว่า” ความจริงช่วงนี้ผมหางานได้แล้ว”
“จริงเหรอคะ? ดีจังเลยค่ะ!” หลี่เสว่ดีใจกับ ไป๋ยี่เฟยจริงๆ มีงานทำแล้ว พ่อแม่คงจะไม่บอกว่า ไป๋ยี่เฟยเป็นคนไร้ประโยชน์อีกต่อไปแล้วสินะ
ไป๋ยี่เฟยยิ้มและพยักหน้า ในใจก็ถอนหายใจออกมา “ครับ”
หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง ทั้งสองคนก็มาถึงบ้านพัก หลันโปกั่ง
หน้าประตู ยามก็มาขวางทั้งสองคนเอาไว้
“ขอโทษนะครับ คุณทั้งสองคนมาหาใคร?”
ที่ หลันโปกั่งแพงก็เกี่ยวการรักษาทรัพย์สิน ที่นี่มีระบบการรักษาความปลอดภัยที่ดีที่สุด ทุกครั้งที่เข้าออกทุกคนที่เข้าพักต้องมีบัตรสแกน แต่คนที่ไม่มีบัตร ก็จะถูกตรวจสอบ หลังจากแน่ใจแล้วจะให้เข้าไป
ไป๋ยี่เฟยดึง หลี่เสว่และพูดว่า “เมื่อกี้มีคนฝากลูกกุญแจไว้ที่คุณไหมครับ?”
ในขณะเดียวกัน ยามก็ถามด้วยความสงสัย “คุณคือ นายไป๋?”
“ครับ” ไป๋ยี่เฟยตอบกลับ และหยิบบัตรประชาชนออกมา
หลังจากที่ยามเห็นบัตรประชาชนก็ตะลึงตาค้าง ขับรถฉางอันมาอยู่ในบ้านพัก หลันโปกั่ง? เขาไม่ได้เข้าใจโลกของคนมีเงินมากมาย
ไป๋ยี่เฟยรับกุญแจมาจากยาม และพา หลี่เสว่เข้าไป
หลี่เสว่ถามด้วยความสงสัย “พ่อแม่ไม่อยู่เหรอคะ? เลยหยิบกุญแจสำรองมา?”
ไป๋ยี่เฟยยิ้มอย่างลึกลับ “สักพักเดี๋ยวคุณก็รู้เอง!”
หลี่เสว่มอง ไป๋ยี่เฟยอย่างไม่เข้าใจ ถูก ไป๋ยี่เฟยพาเข้าไปในบ้านพัก
แต่ถนนเส้นนี้กับเมื่อก่อนไม่เหมือนกันเลย จู่ๆ ในใจของ หลี่เสว่ก็เต้นแรงขึ้น เธอกำลังเดา แต่ว่าการเดานี้ค่อนข้างน่าตกใจเกินไป!
อยู่ด้านหน้าบ้านพักอีกหลัง ไป๋ยี่เฟยพูดขึ้นว่า “เสว่เอ๋อ บ้านพักหลังนั้นถือว่าส่งให้พ่อแม่คุณแล้วกัน แต่วันนี้บ้านหลังนี้ ถือว่าส่งให้คุณ!” พูดจบก็ยื่นกุญแจให้ หลี่เสว่
หลี่เสว่ถือกุญแจและยังอึ้งอยู่ที่เดิม
ไป๋ยี่เฟยยิ้มและถามว่า “เป็นอะไรไป? ไม่ชอบเหรอ?”
หลี่เสว่ส่ายหน้า เธอไม่รู้จะพูดความในใจออกมายังไง ดีใจ ตกใจ สงสัย ความรู้สึกรวมกันไปหมด
“ไป๋ยี่เฟย……” เสียงของ หลี่เสว่สั่นคลอ จู่ๆ ความก็คิดไปต่างๆ นานา
ตั้งแต่รถมาเซราติตอนแรก บ้านพัก หลันโปกั่ง มาถึงตอนนี้ ยังมีบ้านพักอีกหลัง!
ทั้งหมดนี่รวมกันน่าจะสิบกว่าล้าน ถึงแม้เขาจะไปทำงาน แต่จะเอาเงินขนาดนี้มาซื้ออะไรพวกนี้ได้ยังไง? เงินพวกนี้มาจากไหนกันแน่?
ขโมย? แย่ง? หรือว่ายืมดอกเบี้ยสูง?
ไป๋ยี่เฟยถามอย่างไม่รู้อะไร “เป็นอะไรไป?”
“คุณพูดกับฉันตรงๆ คุณไปเอาเงินมาจากที่ไหน?” หลี่เสว่จ้อง ไป๋ยี่เฟยไม่ละสายตา
ตอนนี้ไป๋ยี่เฟยเข้าใจแล้ว แต่ในขณะเดียวกันก็ซาบซึ้ง ยิ้มและตอบว่า” วางใจเถอะ! เงินนี้เป็นเงินบริสุทธิ์”
“แต่คุณ……” แป๊บเดียวจะหาเงินเยอะขนาดนี้ได้ยังไง?
ไป๋ยี่เฟยคิดไปคิดมาและตอบกลับว่า “ความจริงที่ที่ผมทำงานก็คือ โหวจวี๋กรุ๊ป พวกเขาให้ผมเป็นผู้จัดการ บวกกับเงินที่คุยธุรกิจสำเร็จเมื่อก่อน ดังนั้นเลยให้รางวัลผม”
“จะเป็นไปได้ยังไ?” หลี่เสว่มอง ไป๋ยี่เฟยอย่างไม่เชื่อใจ
ในเมื่อคุยธุรกิจสำเร็จ แถมยังเป็นผู้จัดการ ให้รางวัลเป็นบ้านพักพอเข้าใจได้ แต่บ้านพักสองหลังบวกกับรถมาเซราติ นี่มันเป็นไปไม่ได้เลย!
ไป๋ยี่เฟยนิ่งไปสักพัก ใช่สิ นี่มันเกินไปจริงๆ
“เป็นแบบนี้ เพราะว่าผมบอกกับพวกเขาว่าเงินโบนัสเปลี่ยนเป็นบ้านพักแทน ดังนั้นก็เลยเป็นแบบนี้….”
พูดจบ หลี่เสว่ก็เชื่อบ้างไม่เชื่อบ้าง พูดแบบนี้ถือว่ามีเหตุผลขึ้นมานิดหนึ่ง แต่ว่าเธอยังรู้สึกแปลกๆ อยู่ดี
ไป๋ยี่เฟยเห็นแบบนี้ก็พูดขึ้นว่า “พอแล้ว สามีของคุณไม่ทำเรื่องไม่ดีอย่างเด็ดขาด คุณสบายใจเถอะ! วันนี้ดึกมากแล้ว พรุ่งนี้คุณยังต้องทำงาน พวกเรารีบเข้าไปพักผ่อนกันเถอะ!”
หลี่เสว่ทำได้แค่พยักหน้ารับ
เข้ามาในบ้านพัก ทั้งสองคนก็ตรงไปที่ชั้นสาม ไป๋ยี่เฟยอยากจะตามเข้าไป แต่ถูก หลี่เสว่ขวางเอาไว้ “คุณไปห้องข้างๆ
ไป๋ยี่เฟยลูบประตูที่ปิดเกือบจะโดนหน้า เขาได้แต่จนใจ คืนนี้คิดว่าจะได้นอนเตียงเดียวกันซะแล้ว!
……
ตี1 ตอนที่ชีวิตช่วงเวลากลางคืนกำลังเริ่ม
ผับแห่งหนึ่ง แสงไฟหลากสีก็หมุนไปทั่ว เสียงเพลงสนุกสนานทำให้ผู้คนขยับตามไป
หนึ่งในที่นั่งพิเศษ หลี่ฝานมองใบหน้าฝั่งตรงข้ามที่มีรอยแผลเป็นจากมีด และพูดว่า “ช่วยผมตีคนคนหนึ่งหน่อย”
“ใคร” ใบหน้าแผลเป็นจากมีดกระดกเหล้าเข้าไป
หลี่ฝานยื่นรูปภาพให้
ใบหน้าแผลเป็นจากมีดก้มลงมอง และถามว่า “ต้องตีถึงระดับไหน?”
“สองมือสองเท้าจนถึงพิการ!” หลี่ฝานพูดอย่างโหดเหี้ยม
ใบหน้าแผลเป็นจากมีดไม่ได้แสดงสีหน้าใดๆ และกระดกเหล้าเข้าไปอีก “งั้น คุณชายคิดว่าจะจ่ายเท่าไหร่?”
“สองแสน！”
ใบหน้าจากรอยแผลเป็นยิ้มเยาะ “คุณชาย เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเล็กๆ ถ้าหากไม่ระวัง พี่น้องผมก็ต้องไปกินข้าวในคุกนะครับ!”
“สี่แสน!” หลี่ฝานกัดฟัน
ใบหน้าแผลเป็นจากมีดมอง หลี่ฝานไม่พูดไม่จา
หลี่ฝานเห็นแบบนี้ก็ตบโต๊ะเสียงดัง “ห้าแสน!”
“ได้! ตามนั้น!” สุดท้ายใบหน้าแผลเป็นจากมีดก็ดื่มเหล้าจนหมด วางแก้วเหล้าลง “คุณก็รอดูเถอะ!”
หลี่ฝานยิ้มออกมา “งั้นก็รอข่าวดีจาก พี่เตา
เรื่องที่ ไป๋ยี่เฟยทำกับเขาทุกเรื่องเขาไม่เคยลืม ทำให้เขาถูกคุณปู่ต่อว่าหลายต่อหลายครั้ง ยังถูกเหยียดหยามอีกตั้งมากมาย ถ้าหากเขายังไม่กลับไป เขาก็คงไม่นามสกุลหลี่!
……
เช้าวันต่อมา ทั้งสองคนออกจากบ้านไปทำงาน หลี่เสว่บอกว่าจะไปส่ง ไป๋ยี่เฟย ไป๋ยี่เฟยปฏิเสธไป เขาโบกรถไปทำงานที่ โหวจวี๋กรุ๊ปเอง
“” แบบนี้ไม่สะดวกเลย! ดูเหมือนต้องซื้อรถอีกคัน ไม่ สองคัน!”
หลี่เสว่หนึ่งคัน เขาหนึ่งคัน
มาถึงหน้าประตูบริษัท กำลังเตรียมจะเข้าไป ก็ถูกใครบางคนเรียกไว้
“ไป๋ยี่เฟย？”
ไป๋ยี่เฟยได้ยินเสียงก็หมุนตัวกลับไป “เหอหยวนหยวน？”
เหอหยวนหยวนและ ไป๋ยี่เฟยเป็นเพื่อนสมัยมหาลัย พวกเขาอยู่ห้องเดียวกัน แต่ว่า เหอหยวนหยวนตอนนั้นเป็นสาวฮอตในมหาลัย และเป็นสาวในใจของ ไป๋ยี่เฟย
เหอหยวนหยวนไม่อยากจะเชื่อ “คุณจริงๆ เหรอคะ?”
ไป๋ยี่เฟยยิ้มออกมา และตอบว่า “ครับ คุณมาทำอะไรที่นี่?”
เหอหยวนหยวนมองชุดที่ ไป๋ยี่เฟยใส่ สายตาก็ไม่แยแสขึ้นทันที “แน่นอนว่ามาหาท่านประธาน โหวจวี๋กรุ๊ปคุยเรื่องธุรกิจ แล้วคุณมาทำอะไรที่นี่ละคะ?”
